முன்கதை சுருக்கம்: ராகவனின் நண்பன் வினோத் அழைத்து வரும் பெண்ணிற்கு பேய் பிடித்ததால் முஸ்லீம் நகர் தர்காவிற்கு மந்திரிக்க அழைத்து செல்கின்றனர். அங்கிருந்து தப்பித்து விடுகிறாள் அந்த பெண் செல்வி. வினோத் பாயை நீங்க வேண்டுமென்றேதான் பேயை விரட்ட வில்லை என்று கேட்கிறான். முகேஷின் நண்பன் ரவியை பேய் பிடித்துள்ளதால் திருப்பதிக்கு அழைத்துச் சென்று தன் சித்தப்பாவிடம் மந்திரிக்க சொல்கிறான். ஆனால் அவர் அவனுக்கு பேய் பிடிக்கவில்லை என்று சொல்கிறார் முதலில் மறுக்கும் ரவி பின்னர் உண்மையை ஒத்துக் கொள்கிறான்.
நீங்க நினைச்சா இந்த ஆவியை அடக்கி இருக்கலாம்தானே! வினோத் இப்படி கேட்கவும் பாய் திகைத்து போனார்.
அப்ப நீங்க என்னை நம்பலையா?
இல்ல பாய்! இது இறைவனோட ஆலயம்! இங்கு ஒரு ஆவி துர் ஆத்மா புகுந்து தப்பிச்சி போகுதுன்னா அது..
இது உங்க அறியாமையைத்தான் காட்டுது! கோவில்களில் ஆவிகள் உலாத்தாதா என்ன?
என்ன சொல்றீங்க பாய்? கோவில்கள் புனிதமான இடம்! அங்க எப்படி ஆவிகள் உலா வரும்!
ஆவிகள் பாவாத்மாதான்! ஆனாலும் அதுவும் இறைவனிடம் மன்னிப்பு கேட்க வராதா?
நீங்க சொல்றது எனக்கு சுத்தமா புரியலை?
நமக்குத்தான் நல்லவன் கெட்டவன் என்கிற பாகுபாடு எல்லாம்! இறைவன் எல்லாம் கடந்தவன்! அவனை பொறுத்தவரை சரணடைந்தவரை காப்பாற்றுவான். ஏன் உங்க மதத்துல கூட எத்தனையோ புராணக்கதைகள் இதை சொல்லுதே? சீதையை கடத்திய இராவணன் சிறந்த சிவபக்தன்! அவனுக்கு சிவன் உதவி புரிந்ததா எல்லாம் புராணம் சொல்லுதே?
சரி பாய்! அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?
இறைவன் எல்லா ஆத்மாக்களையும் ரட்சிப்பான்! கோவில்களில் உள்ளே வேண்டுமானால் ஆவிகள் வராமல் இருக்கலாம்! ஆனால் வெளியே உலாத்தி வரும்! அப்படித்தான் இந்த ப்ரவீணாவின் ஆவியும்!
சரி இருக்கட்டும் பாய்! ஆனா நீங்க இன்னும் கொஞ்சம் கவனமா இருந்திருக்கலாம் இல்லையா? அவ தப்பிச்சு போகாதபடி காவல் பண்ணியிருக்கலாம் இல்லையா?
பண்ணியிருக்கலாம்தான்! ஆனால் இறைவன் கைப்பொம்மைகள் நாம்? அவன் ஒன்று நினைக்க நாம் மாற்ற முடியாது இல்லையா?
பாயின் வேதாந்த பேச்சு வினோத்திற்கு கசந்தது! இந்த வேதாந்தம் எல்லாம் கதைக்கு உதவாது பாய்! இந்த பொண்ணு ப்ரவீணா உங்களுக்கு ஏற்கனவே தெரியும்! அதனால அவளை நீங்க கருணையா பார்த்தீங்க! உங்க மந்திரங்களை சரியா பிரயோகிக்கலை! அதனாலதான் அவ தப்பிச்சிட்டா!
பாய் புன்னகைத்தார்! தம்பி நீங்க ரொம்ப புத்திசாலி! நல்லாவே கற்பனை பண்ணறீங்க! ப்ரவீணாவை எனக்கு முன்னாலேயே தெரியும்! அவ சின்ன வயசுல இந்த தர்காவிலே வேலை பாத்துகிட்டு இருந்தவதான்! அவ எப்படி மரணம் அடைஞ்சான்னும் தெரியும்! சின்னவயசிலேயே அநியாயமா உயிரை விட்டுட்டா! எல்லாம் தெரியும் ஆனா அவ செய்யற தப்புக்கு எல்லாம் உறுதுணையா இருக்கேன்னு நீங்க நினைக்கிறது நல்ல கற்பனை!
சரி பாய்! ஏதோ ஆதங்கத்துல பேசிட்டேன்! தப்பா எடுத்துக்காதீங்க!
உங்க சந்தேகம் நியாயம்தான்! இங்க வந்த எல்லாருக்கும் குணமாகிடும்! இந்த கேஸ் கொஞ்சம் வித்தியாசமா ஆயிருச்சி! அதனால உங்களுக்கு வந்த சந்தேகம் நியாயமாத்தான் படுது! நான் தப்பா எடுத்துக்கலை இப்ப ஆக வேண்டிய காரியத்தை பார்ப்போம்! உங்க ப்ரெண்டுக்கு போன் பண்ணி ஒரு மணி நேரம் ஆகி இருக்குமா? எந்த ரெஸ்பான்ஸையும் காணோமே? செல்வி அங்க வந்தாளா? இல்லையா? பதில் வரவே இல்லையே? திரும்பவும் போன் பண்ணுங்க! பாய் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் பொதே ஒரு டாடா சுமோ அவர்கள் முன் வந்து நின்றது. ராகவன் பதற்றத்துடன் அதில் இருந்து இறங்க ஒரு வயதான தம்பதியரும் பதற்றத்துடன் இறங்கினர்.
தம்பி! என்ன ஆச்சு! என் பொண்ணு செல்வி எங்கே? என்றனர் அவர்கள்.
ஆமாம்! எனக்கு பேய் பிடிக்கலை! ஆனா வெறி பிடிச்சிருக்கு! எங்க அக்காவை கொன்னவங்களை பழி தீர்க்கணும்கிற வெறி! அந்த வெறிதான் இப்படி பேயா என்னை பிடிச்சி வாட்டுது!
சரி உன் வெறியால எத்தனை பேரை கொன்னு போட்டிருக்கே?
இதுவரைக்கும் நான் ஒருத்தரையும் கொல்லவே இல்லை! நான் அவங்களை கொல்ல போகும்போதே அவங்களா இறந்து கிடப்பாங்க! இப்பக்கூட இந்த ஊருல ஒருத்தன் தீ வைச்ச கும்பல்ல இருக்கறதா தகவல் வந்துச்சு!
இந்த ஊருன்னா!
இந்த ஊருக்கு பக்கத்துல ராமாபுரம் கிராமத்துல இருக்கறதா தகவல் தெரிஞ்சது! அவனை முடிக்கணும்னு தான் வந்தேன்! ஆனா உங்க கிட்டே மாட்டிகிட்டேன் என்றான் சுவாமிஜியை பார்த்து.
அது சரி பஸ்ஸில் எப்படி காணாமல் போனாய்?
அது ஒரு ஜால வித்தை! மற்றவர் கண்ணில் மண்தூவி தப்பிப்பது!
உனக்கு இதெல்லாம் எப்படி தெரியும்?
சும்மாவா பழி வாங்க முடியும்! எல்லாம் படித்து தெரிந்து கொண்டதுதான்!
நல்லா பக்காவா ப்ளான் பண்ணி வேலை செஞ்சிருக்கே! ஆனா இதுவரைக்கும் நீ ஒருத்தரையும் கொலை செய்யலையா?
ஆமாம்! நான் போவதற்கு முன்னாடியே அங்கு கதை முடிந்திருக்கும்! இதுவரைக்கும் அப்படி மூன்று பேர் இறந்து போய் விட்டார்கள்! ஆனால் ஒருவரையும் நான் கொல்லவில்லை!
இதென்ன வேடிக்கையா இருக்கு! வினோதமாகவும் இருக்கு! அப்ப கொலையானவங்களுக்கு நீ மட்டும் எதிரி இல்லை! வேற யாரோவும் இருக்காங்க!
இருக்கணும்னு நினைக்கிறேன்! ஆனா அவங்க யாருன்னு எனக்கு தெரியாது!
இதுவரை மவுனமாக இருந்த சுவாமிஜி பேச்சில் குறுக்கிட்டார் நீ சொல்ற எல்லாம் உண்மைதான்! உனக்கு முன்னாலேயே உன் எதிரிகளை யாரோ தீர்த்து கட்டிடறாங்க! அது யாருன்னு தெரிஞ்சா நீ ஆச்சர்யப்பட மாட்டே! சந்தோஷப்படுவே!
அது யாரு சுவாமிஜி!
உன்னோட அக்கா!
என்னோட அக்காதான் இறந்து போச்சே சுவாமிஜி!
இறந்து போய் உன்னை மாதிரி இல்லாம நிஜ பேயா உலாவி வர்றா அவ! அவதான் இவங்களை பழிவாங்கிட்டு வரா!
இப்ப அவ எங்க இருக்கா?
நம்மளை பார்க்கத்தான் வந்துகிட்டு இருக்கா! அனேகமா இன்னும் அரைமணி நேரத்துல அவ இங்க இருப்பா என்று சிரித்தார் சுவாமிஜி!
என்ன இருந்தாலும் கற்பகத்துக்கு நாற்பது வயதில் இப்படிபட்ட ஆசை வந்திருக்க கூடாதுதான் …அட நாற்பது வயதானால் என்ன ஆசை பட்டு போய்விடுமா என்ன …அவளும் உயிரும் உணர்வும் உள்ள ஒரு பெண்தானே …அப்படி என்ன பெரிதாக ஆசைப்பட்டு விட்டாள்…ஒரு சாய்வு நாற்காலி…அதில் சாய்ந்தபடி சுற்றுப்புறத்தை ரசிக்க வேண்டும் ..கூடவே கண்களை மூடி தனிமையில் சாய்ந்தாடியபடி பழைய இனிமையான நினைவுகளில் மூழ்க வேண்டும்…சிறுவயதில் தாத்தா சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்தாடியபடி அவளை தூக்கி அமரவைத்துக்கொண்டு எத்தனையோ கதைகளை சொல்லிக் கொடுப்பார்…அப்போதிலிருந்தே அவளுக்கும் அந்த நாற்காலியில் தானும் அமரவேண்டும் என்ற எண்ணம் துளிர்விட்டது… காலஓட்டத்தில் தாத்தாவும் இல்லை…சாய்வு நாற்காலியும் உடைந்து போய்விட்டது…திருமணம் ..புகுந்த வீடு..குழந்தை.. பிறப்பு வளர்ப்பு…என மற்றவர்களின் தேவைக்காக சுற்றிக்கொண்டே இருந்ததில் அவளுள் இருந்த ஆசைகள் அடிமனதில் புதைக்கப்பட்டு விட்டன…
இப்போது பிள்ளைகள் இருவரும் படிப்புக்காக வெளிநாடு சென்றுவிட்டனர். கணவரும் அலுவலக வேலைகளில் மூழ்கிவிட தனிமையில் இருந்த கற்பகத்திற்கு ஆறுதல் தேவைப்பட்டது…அப்போதுதான் ரங்கம்மாள் எதிர் வீட்டிற்கு குடிவந்தார். தள்ளாத வயதிலும் வைராக்யம் குன்றாமல் தனியாக வசித்து வந்தார்…வீட்டின்முன் சிறுதோட்டத்தில் சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்தபடி அவர் அமர்ந்திருப்பதைக் காண்கையில், கற்பகத்தின் உள்ளும் மீண்டும் ஆசை துளிர்விட்டது. தவறாமல் மாலை வேளையில் ரங்கம்மாவைச் சென்று சந்திப்பதை வழக்கமாக்கி கொண்டாள். பேச்சு பொதுவாக போனாலும் கண்கள் அந்த நாற்காலியின் மீதே படிந்திருக்கும்…
வழவழப்பான கைப்பிடியும் உருண்டு திரண்ட கால்களும் அற்புதமான மரவேலைப்பாடுடன் கூடிய அந்த நாற்காலியில் ஒருநாளேனும் தானும் அமரவேண்டும் என்ற வேட்கை அவளுள் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
தானாக அமைந்ததோ …கடவுளுக்கு அவளின் வேண்டுதல் காதிற்கு கேட்டதோ தெரியவில்லை…ஒருநாள் மாலை வழக்கம்போல் ரங்கம்மாளைச் சந்திக்க சென்றாள்.
“வாம்மா கற்பகம்…உன்கிட்ட ஒருசேதி சொல்லணும்…மருமக உண்டாகியிருக்கா…ரெண்டாவது குழந்தை…நீதான் வந்து எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கணும்னு மகன் சொல்றான்…என்னதான் மனஸ்தாபம் இருந்தாலும் இந்த நேரத்துல அவன் பேச்சை தட்டமுடியலை…அவன் அபார்ட்மெண்ட்ல தங்கியிருக்கான்…அதனால தேவையில்லாத பொருட்களை இங்கேயே தள்ளிட்டு போகலாம்னு பார்க்கறேன்… இங்க வந்ததுல இருந்து எனக்கு எவ்வளவோ உதவி செஞ்சிருக்க..இப்பவும் நீதான் எனக்கு உதவி செய்யணும்..இதோ இந்த நாற்காலி எங்க மாமனார் காலத்தது… ரொம்பகாலமா பராமரிச்சுட்டு வரேன்…இதை அங்கே எடுத்துட்டு போகமுடியாது…அதான் உனக்கு இதை என் நினைவா கொடுத்துட்டு போலாம்னு நினைக்கறேன்..”
ரங்கம்மாள் சொல்ல சொல்ல கற்பகத்துக்கு வானில் பறப்பதைப் போல இருந்தது…அப்போதிருந்தே கனவு நாற்காலியில் அமரும் அனுபவத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள். ஒரு வாரத்தில் சாய்வு நாற்காலி இவள் வீட்டிற்குள்… மனதிற்குள் ரங்கம்மாளுக்கு நன்றி சொல்லி …சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்து அமர்ந்தாள். என்னமோ உலகமே அவளின் கைப்பிடிக்குள் வந்துவிட்டதைப் போன்ற பரவச உணர்வு… கண்களை மூடி அவளுக்குப் பிடித்த குறையொன்றுமில்லை பாடலை மெதுவாக பாடியபடி சுகானுபவத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருந்தாள்…சற்று நேரம்தான் கடந்திருக்கும்…
“கற்பகம் எழுந்திரு..”
கணவன் ரகுநாதனின் பதட்டக் குரலில் திடுக்கிட்டு எழுந்தாள்…
“அம்மா பாத்ரூம்ல வழுக்கி விழுந்துட்டாளாம்…கால் எலும்பு முறிஞ்சுருச்சுன்னு சொல்றாங்களாம்…
வா…நாம சீக்கிரம் கிளம்பணும்.. கிளம்பி விட்டாள்…” எழுபது வயது மாமியாரைக் கவனிக்க… மூன்று மாதங்கள் இடைவிடாது பணி செய்ததில் கற்பகம் சோர்ந்து போயிருந்தாள்…ஒருவழியாய் மாமியார் குணமடைந்தாள்.
“இனியும் நீங்க ஊர்ல தனியா இருக்க வேண்டாம்..என்னோட வந்துடுங்க… “
மகன் அழைக்க தட்டாமல் வந்துவிட்டனர் இருவரும்.. வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் மாமியாரின் பார்வை நாற்காலியின் மீது விழுந்தது…
ரகு…உனக்கு என்மேல இவ்வளவு பாசமா…அம்மா உட்கார வசதியா சாய்வு நாற்காலி வாங்கியிருக்கியே…இனிமே இதுலதான் என் வாசம்..கெட்டியாய் நாற்காலியைப் பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்தாள்.
ஆசை நிராசையாகிவிட ஆடும் நாற்காலியைப் பார்த்தபடியே நின்று கொண்டிருந்தாள் கற்பகம்….
வெளியே ஜோவென மழை பெய்து கொண்டிருந்தது.
இரவு மணி ஏழு! எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும் வர்ஷிணி மும்முரமாக தேர்வுக்கு படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அம்மா விமலா இரவு சாப்பாட்டுக்கு தயார் செய்து கொண்டிருந்தாள். மூன்று வயது அஸ்வின், பொம்மை உலகில் ஆழ்ந்திருந்தான்.
திடீரென வாந்தி எடுக்கும் சத்தம். ஹாலுக்கு வந்து பார்த்தாள் விமலா.
அஸ்வின், வாந்தி எடுத்திருந்தான். ஓடி வந்த வர்ஷிணி அவன் வாயில் விரல் விட்டு ஒரு பிளாஸ்டிக் மூடியை எடுத்தாள். எச்சிலில் ரத்தம் தோய்ந்து இருந்தது. பகீர் என்றது விமலாவுக்கு.
அஸ்வின் அழ ஆரம்பித்தான். வாயில் ரத்தம் வழிந்தது.
"கிளம்புமா! கிருத்திக் டாக்டர் கிட்டே போவோம்! இல்லைனா தம்பிக்கு தொண்டைப் புண் செப்டிக் ஆயிரும்!" என்றாள் வர்ஷிணி .
"அவ்வளவு பணம் இல்லம்மா! காலையில் தான் கேஸ் சிலிண்டர் வந்தது. விட்டா, அப்புறம் கிடைக்காதேன்னு இருக்கும் பணத்தில் வாங்கிட்டேன்.
அப்பா ஊரிலிருந்து நாளைக்கு தான் வருவார். அது தான் என்ன பண்றதுன்னு தெரியலை!" என்றாள் விமலா கையை பிசைந்த படி!
உடனே, வர்ஷிணி எழுந்து போய் ஒரு சின்ன துணி பர்ஸை எடுத்து வர, அதில் பத்து ஐம்பது நூறு என ரூபாய் தாள்கள் இருந்தன.
விமலாவின் கண்கள் ஆச்சர்யத்தில் விரிந்து வர்ஷிணியை பார்த்தன!
"நீ, அப்பா, தாத்தா, பாட்டி எல்லோரும், என் பிறந்த நாள், பண்டிகை நாள்னு கொடுக்கும் பணத்தை இதில் சேர்த்து வைத்தேன். இப்போ, 1550 ரூபாய் இருக்கும்மா! இதை வைச்சுக்கோ! நான் ஸ்கூல் ஆட்டோ அங்கிளுக்கு போன் செய்து வரச் சொல்றேன்!" என்று சொல்லி கொடுக்கவும்,
“என்ன பெத்த ஆத்தா!" என கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டாள் விமலா!
காலை 9.00 மணி… படுடென்ஷனாய் இருந்தாள் கவிதா. காரணம், சமையல்காரி தனம் இன்னும் வேலைக்கு வந்தபாடில்லை. கோபமாய்ப் போனை எடுத்தாள். அப்போது, வேகமாய் ஓடிவந்த சமையல்காரி… “அம்மா மன்னிச்சிடுங்கம்மா. கொஞ்சம் லேட்டாயிடுச்சு…”
உடனே, சலிப்பாய்…“சரி… சரி போய் வேலையப்பாரு. நிறைய வேலை கிடக்கு…” என்றாள் கவிதா.
சில நிமிடங்களில்… வழக்கமாய் கேட்பதுபோலவே, “அம்மா… அடுத்த வேளைக்கு என்ன சாப்பாடு செய்ய?” என்றாள் தனம். வகைவகையான அயிட்டங்கள் பலவற்றைச் சொல்லிவிட்டு, ஷாப்பிங் புறப்பட்டாள் கவிதா. தனத்தின் சமையல் கைவண்ணம், வீடு முழுக்க வாசம் வீசியது.
‘எப்படியும் வேலை முடிந்து போகும்போது, முதலாளியம்மா ஏதாவது கொடுப்பாங்க…’ என்ற ஆவலில் தன்னை மறந்து வேலையில் மூழ்கினாள் தனம். எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடித்ததும், மீதமிருந்ததை எடுத்து பிரிட்ஜில் வைக்கச் சொன்னாள் கவிதா.
‘அடுத்த வேளைக்கு என்ன சாப்பாடு செய்ய…?’ என்று முதலாளி அம்மாவிடம் ஆசையாய்க் கேட்ட வேலைக்காரி தனம், ‘அடுத்த வேளை சாப்பாட்டுக்கு என்ன செய்யப் போறேனோ தெரியல?…” என்ற கவலையுடன் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தாள்.
“போம்மா…நீ இப்படித்தான் சொல்லுவே அப்புறம் கூட்டிட்டே போக மாட்டே” அழ ஆரம்பித்தவனை சிறிதும் சட்டையே செய்யாமல் உள் அறைக்குள் சென்ற நிர்மலா சின்னவன் மோகனுக்கு உடை மாற்ற ஆரம்பித்தாள்.
பெரியவன் பாபுவின் அழுகையைச் சகிக்க மாட்டாத நிர்மலாவின் மாமியார் அறைக்குள் வந்து, “ஏம்மா..அவன் கேக்கறதும் நியாயம்தானே,..ஏன் இன்னிக்கு ஒரு நாள் அவனைக் கூட்டிட்டுப் போனா என்ன கொறைஞ்சு போய்டும்,” சற்று கோபமாகவே கேட்டாள்.
தாய் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பாபுவின் மனம் நொந்து போனது. தன் உடம்பையும்..கை கால்களையும் ஒரு முறை குனிந்து பார்த்துக் கொண்டான். அம்மா சொல்வது உண்மைதான்…எட்டு வயசுக்கு இந்த உடம்பு குறைச்சல்தான் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு சோகமானான். “அம்மா…நான் என்னம்மா செய்வேன்,…நானும் மத்தவங்க மாதிரிதான் சாப்புடறேன்…தூங்கறேன்..அந்த சாமிதான் என்னைய ஒல்லியாப் பொறக்க வெச்சிடுச்சு…அது என்னோட தப்பாம்மா,”
அம்மாவும், அப்பாவும் தம்பி மோகனை அழைத்துக் கொண்டு சென்றதும் பாட்டியின் மடியில் அமர்ந்து கொண்டு கார்டுன் பார்த்த பாபு அவனையுமறியாமல் உறங்கிப் போனான்.
கனவுலகம் அவனைக் கை நீட்டி வரவேற்றது. சற்று குண்டாயிருந்த சாமியார் ஒருவர் “தம்பி..நீ நல்லா சாப்பிடு…எதையும் வேணடாம்னு தள்ளாமல் முடிந்த வரை விழுங்கு…அப்போதுதான் நீ நல்லா புஷ்டியாய்…பலமுள்ளவனாய்..ஆவாய்” எனச் சொல்ல வெறி கொண்டவன் போல் சாப்பாடு…இட்லி…பூரி..தோசை…என வகைவகையான உணவுகளை விழுங்கித் தள்ளுகிறான் பாபு. அடுத்த நிமிடமே மட..மட..வென குண்டாகி… “ஹூர்ரே…”எனக் கத்துகிறான்.
அவன் கத்தலில் திடுக்கிட்ட பாட்டி அவனைத் தட்டியெழுப்ப கனவு கலைந்து எழுந்தவன் ‘மலங்க..மலங்க’ விழித்தான். “என்னப்பா கனாக் கண்டியா?”
மேலும் கீழுமாய்த் தலையாட்டியவன் யோசனையில் ஆழ்ந்தான். “ஒரு வேளை..அந்த சாமியார் சொன்ன மாதிரி நெறைய சாப்பிட்டா நானும் குண்டாயிடுவேனா,..அப்பாவும் அம்மாவும் என்னையும் வெளியில் கூட்டிக்கிட்டுப் போவாங்களோ,” தீர்மானம் செய்தான் “இனிமேல் நெறைய சாப்பிட வேண்டியதுதான்”
“ஹூம்..கொழந்தை எதைக்கண்டு பயந்ததோ பாவம்..தூக்கத்துல கனாக் கண்டு அலறுது..அதைக்கூட கவனிக்க முடியாமப் போச்சு இதைப் பெத்தவளுக்கு..எல்லாம் காலக் கொடுமைடா சாமி” தனக்குத் தானே புலம்பிக் கொண்டாள் பாட்டி.
“பாட்டி…பாட்டி…” மெதுவாக அழைத்தான் பாபு.
“என்னப்பா,” தலையை வருடியவாறே கேட்டாள் பாட்டி.
“சாப்பிடறேன் பாட்டி”
“என்னது,..சாப்பிடறியா?…இப்பத்தானே அம்மா போகும் போது சாப்பிட வெச்சிட்டுப் போனா?”
“மறுபடியும் சாப்பிடறேன் பாட்டி”
உண்மையில் பசியே சிறிதும் இல்லை. ஆனாலும் கனவுச் சாமியார் சொன்னதற்காக சாப்பிட்டான். கண்ணை மூடித் திறப்பதற்குள் அவன் அத்தனையையும் சாப்பிட்டு முடித்ததைப் பார்த்து அசந்து போனாள் பாட்டி. அது ஒரு புறம் சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தாலும்…மறுபுறம் லேசாய் ஒரு பயம் மனசை இடறியது.
மறுநாள் காலை. டைனிங் டேபிளில் பாபு சாப்பிட்ட வேகத்தையும்…அளவையும் கண்டு அவன் தாய் நிர்மலா மிரண்டு போனாள். அதே போல் மாலையில் வழக்கமாக அவன் டிபன் பாக்ஸில் திரும்பி வரும் சாப்பாடும் காணாதிருக்க “என்னாச்சு இவனுக்கு,..” குழப்பத்தில் ஆழ்நதாள்.
நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு நாள் நள்ளிரவு யாரோ முனகும் சத்தம கேட்க நிர்மலா எழுந்து வந்து குழந்தைகள் உறங்கும் அறையை எட்டிப் பார்த்தாள். பாபுதான் வயிற்றைப் பிடித்தபடி துடித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“டேய் பாபு…என்னடா…என்னாச்சு?” தொட்டுத் தூக்கினாள். அவனோ வயிற்றைக் காட்டி ஏதோ சொல்ல முயன்று முடியாமல் துவண்டு விழுந்தான்.
அவசரமாக கணவனை எழுப்பி, அவசரமாக ஒரு டாக்ஸி பிடித்து, அவசரமாக ஆஸ்பத்திரிக்குப் பறந்து….
நீணட பரிசோதனைக்குப் பிறகு “டோண்ட் வொர்ரி…ஹீ ஈஸ் ஆல் ரைட்” என்று டாக்டர் சொன்ன பிறகுதான் அவர்களுக்கு உயிரே வந்தது.
“டாக்டர்..எதனால் அவனுக்கு இப்படி?,….” நிர்மலா நிதானமாய்க் கேட்க,
“காரணத்தை நான் சொல்றதை விட அவனையே கேட்டுடலாமே” என்றவர் அவர்களிருவரையும் பாபு படுத்திருக்கும் அறைக்குள் அழைத்துச் சென்று அவனிடம் கேட்டார்.
அப்பாவும் அம்மாவும் ஒதுக்கியதை…கனவுச்சாமியார் சொன்னதை…குண்டாக வேணடும் என்கிற வெறியை…எல்லாவற்றையும் தன் மழலைக் குரலில் அவன் சொல்லச் சொல்ல….
அதிர்ந்து போய் நின்றனர் நிர்மலாவும் அவள் கணவனும்.
மெலிதாய்ச் சிரித்த டாக்டர் “இப்பப் புரியதா..அவன் ஏன் அப்படிச் சாப்பிட்டான்னு?..,..உங்களாலதான்.. நீங்கதான் அவன் ஒல்லியா இருக்கறான்கற காரணத்தினால் அவனை எங்கேயம் கூட்டிட்டுப் போகாம ஒதுக்கி வெச்சுட்டீங்களே…அதான் சீக்கிரமே குண்டாகனும்னு முயற்சி பண்ணியிருக்கான்” என்றார்.
தங்கள் தவறை உணர்ந்த அவர்களிருவரும் “சாரி டாக்டர்…சாரி டாக்டர்” என்றபடி நெற்றியில் அடித்துக் கொண்டனர்.
“பொதுவாவே..குழந்தைக கிட்ட சில விஷயங்கள் நம்மை உறுத்தத்தான் செய்யும்..அதுக்காக அவற்றையெல்லாம் அதுக முன்னாடி வெளிப்படையா சொல்லி அதுகளோட மனசை நாம காயப் படுத்தக் கூடாது..பாத்தீங்கல்ல..அவன் ஒல்லியா இருக்கற விஷயம் உங்களுக்கு உறுத்தலா இருந்திருக்கு..அதை அவன் முன்னாடி போட்டு உடைச்சிருக்கீங்க…விளைவு?…அவனா எதையோ செய்ய முயற்சி செய்து கடைசில அது விபாPதமாப் போயிருக்கு” டாக்டர் திடீரென்று சீரியஸாகிப் பேச,
அந்த சின்ன மனதில் தாங்கள் ஏற்படுத்தி விட்ட காயத்திற்கு என்ன மருந்திடுவது என்று தெரியாத நிர்மலா முத்த மூலிகையை அதன் நெற்றியில் ஒற்றியெடுத்தாள். தாயின் திடீர் அன்பில் திணறிப் போன பாபு பளீரென்று சிரித்தான்.
நந்தகுமாருக்கு காலாற சற்று நடந்தால் நன்றாக இருக்குமே என நினைத்தார். எவ்வளவு நேரம் தான்அந்தச் சிமிண்டுப் பலகையில் உட்கார்ந்திருப்பது.உட்காரவும் சலிப்பாக இருந்தது.
சுந்தரேசன் வந்து விடுவார் என்று எதிர்பார்த்துக்காத்திருந்தார். இன்னும் வரவில்லை. இந்த வயதில்காத்திருத்தல் என்பது எவ்வளவு கொடுமையானது என்பதை அறிவார் நந்தகுமார். பாவம்…சுந்தரேசனுக்கு என்ன கஷ்டமோ.இல்லை வரும் வழியில் வேறு யாராவது பார்த்துப்பேச ஆரம்பித்துவிட்டார்களோ……இல்லை தடுக்கிவிழுந்து காயம்பட்டு நடக்க முடியாமல் அவதிப்படுகிறாரோ என்னவோ….
‘ நாமே ஏதேதோ கற்பனை ஏன் செய்து கொள்ளவேண்டும்…..வரும் போது வரட்டும். ரொம்ப நல்லமனுசன்……..அட…. இந்த செல்போனிலேயாவது ஒருவார்த்தை பேசி இருக்கலாமே…..’ என்று நினைத்த நந்த குமார் தம் செல்போனை எடுக்கப் பையில் கை விட்டார். செல்போன் இல்லை. வீட்டிலேயே வைத்து விட்டேன் போலும் எனத் தம்மை நொந்து கொண்டார்.
அந்தப் பூங்காவைச் சுற்றி நடக்கலாம் என்றுஎழுந்தார். சுற்றுமுற்றும் பார்த்தார். மரங்களும் பூச்செடிகளுமாய் ஒரு அழகை அந்தச் சூழலுக்குக் கொடுத்திருந்தது.
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாய் நடைபயின்று கொண்டிருந்தார்கள்.செய்ய வேண்டியதை செய்யவேண்டிய காலத்தில் செய்யாததால் வந்த செய்வினை இது என ஒரு வாக்கியம் மனதில் ஓடியது.
பரவாயில்லையே…..ஓர் அழகான வாக்கியம் எதுகைமோனையுடன் அழகாய்த் தோன்றுகிறதே…..கவிதைஎழுதலாம் போலிருக்கிறதே என்று தம்மைத் தாமே மெச்சிக்கொண்டார்.
இதற்குள் ஒரு சுற்று பூங்காவைச் சுற்றி முடித்திருந்தார். இன்னும் சுந்தரேசன் தான் வரவில்லை. சரி….இரண்டாவது சுற்றும் போகலாம் என அடி எடுத்துவைத்தார்.
அப்போது அடர்ந்த கொஞ்சம் இருளான பகுதியில்இருந்து ஏதோ முனகும் பெண் குரல் கேட்டது. அதோடுகடுமையான கரகரத்த ஆண் குரலும் கேட்டது. அந்தப் பகுதியில் மட்டும் சிறிது நடமாட்டம்குறைவாக இருந்தது. பொது இடம் தானே….இந்த மாதிரிஇடங்களுக்கு உல்லாசம் தேடி வருபவர்களும் உண்டு. இங்கிதம் தெரியாமல் நடந்து கொள்வதும் உண்டு. இந்தக்கருமங்களையெல்லாம் கண்டும் காணாமல் போவதுமக்களின் பழக்கமாகி விட்டது. அதனால் தான் இந்தமாதிரியான ஆட்களுக்குத் தோதாக இப்படி இடங்கள் அமைந்து விடுகின்றன.
சரி……இதெல்லாம் நமக்குத் தேவை இல்லை,கடந்து போவோம் என்று நடை போட்டார். ஆனால் அவரைத் தடுத்து நிறுத்தியது அந்தக்குரல். அது பெண அல்ல, ஒரு சிறுமியின் குரலாகக்கேட்டது.
ஏதோ தப்பு நடக்கிறதோ…….எதற்கு நமக்கு வம்பு என எண்ணினாலும் நந்தகுமாருக்கு அங்கு நடப்பது என்ன என்று தெரிந்துகொள்ள ஒரு ஆவல்ஏற்பட்டுவிட்டது. இருந்தும் இந்த வயதில் எதற்குரிஸ்க். அக்கம் பக்கம் பார்த்தார்,ஒரு நடுவயது இளைஞன் வந்து கொண்டிருந்தான்.
அவனைப் பார்த்ததும் ஒரு நம்பிக்கை…. ‘ தம்பி…..கொஞ்சம் என்னோட வர்றீகளா… அந்த இடத்திலே ஏதோ தப்பு நடக்கற மாதிரி தெரியுது….நீங்க வந்தீங்கன்னா என்ன ஏதுன்னு பார்த்திடலாம்…..வாங்க தம்பி…..’
அந்த இளைஞன் நந்தகுமாரை மேலும் கீழுமாகப்பார்த்தான்.ஏதோ ஒரு அருவருக்கத்தக்க பூச்சியைப் பார்ப்பது போல , “சார்……உங்களுக்கு எதுக்கு சார் வீண்வேலை..எங்கேயோ ஏதோ ஒன்னு நடக்குதுன்னா நாம ஏன் சார் நம்ம மூக்கை நுழைக்கணும்……இவ்வளவு வயசாகுது……நீங்க எதுக்கு அவங்க அந்தரங்கத்திலே தலையிடனும்….உங்க வேலையைப் பார்த்துட்டுப் போய்க்கிட்டே இருங்க சார்….” என்று முறைத்தவாறு சொல்லி நகன்றான்.
நந்தகுமாருக்கு ஏன்டா அந்த இளைஞனை அழைத்தோம் என்றாகி விட்டது. ச்சேய் என்று தம்மையேநொந்து கொண்டார். வேறு யாரையாவது அழைக்கலாமோ என்ற எண்ணம் வந்தது. ஆனால் சுற்றிலும் இங்குமங்கும் செல்பவர்கள் அவரவர் வேலையில கவனம் கொண்டுஇருந்தனர். யாரையாவது அழைககப் போய் அந்த இளைஞனைப் போல பேசிவிட்டால என்ன செய்வது!
இப்போது அந்தச் சிறுமியின் முனகும் குரல் சற்று உரக்கக் கேட்டது. நந்தகுமார் சற்று துணிந்து அந்தச் செடியருகே சென்று, ‘ டேய் யார்றா அங்கே….என்ன நடக்குது!’ என்ற வாறே எட்டிப் பார்த்தார். அங்கே நடப்பது கண்டு அதிர்ச்சியானார்.
ஐம்பது வயதுக்கு மேலே மதிப்பிடத்தக்க ஒருமனிதன் தன் மடியில் ஒரு சிறுமியை அமர்த்திவைத்துஇறுக அணைத்துக் கொண்டிருந்தான். படக்கூடாத இடங்களில் எல்லாம் அந்தச் சிறுமியின் மேனியில் அவனது கரங்கள் தடவிக் கொண்டிருந்தன.
வயதுக்கு மீறிய வளர்ச்சி அந்தச் சிறுமியின் மேனியில் தெரிந்தது. எல்லாம் ஜங்க் புட்டின் கைங்கர்யம்.அவனது அருவருப்பான செய்கை கண்டு நந்தகுமாருக்குஅதிர்ச்சியாக இருந்தது. . ‘ அடப்பாவி…….பச்ச மண்ணைப் போயி இப்படி நாசம் பண்றியே……உன் வீட்டிலே பொம்பளப் பிள்ளைகளேஇல்லியாடா……உன் பேத்தி வயசிருக்கும் அதப் போயி….ச்சே…….” என்று கத்திக் கொண்டே, கையில் கிடைத்த கல்லை அவன் மீது எறிந்தார். இதற்குள் சுதாரித்துக் கொண்ட அந்தக் கயவன் மண்ணை அள்ளி நந்தகுமார் மீது வீசி எறிந்தான். சிறுமியைவிடுவித்தபடி, நந்தகுமாரை நோக்கி ஓடிவந்தான்.
“ஏய்….கிழவா…உனக்கென்னடா ஆச்சு……நான் ஏதாச்சும் பண்றேன்…….உனக்கென்ன உன் வேலையைப்பார்த்துட்டுப் வியா……ஏதாச்சும் சவுண்டு விட்டேஅவ்வளவு தான் …..கழுத்தை அறுத்துருவேன்……”
கத்தியைக் காட்டி மிரட்டினான்….இதற்குள் அந்தசசிறுமி ஓடி வந்து நந்தகுமாரின் பின்னே ஒட்டிக்கொண்டது. “ஏய்……இங்கே வா……அந்த ஆளுகிட்டே ஏன் போறே…….என்கிட்டே வந்துரு…….” ” போ……வரமாட்டேன் போ…..பீட்சா வாங்கித்தர்றேன்னு கூட்டிட்டு வந்து இங்கே மடியிலே உட்கார வசசி தப்புத்தப்பா கைய வக்கிறே…..முத்தங் கொடுக்கறே..ச்சே…..த்தூய்….” என்று துப்பினாள் அந்தச் சிறுமி.
இதற்குள் அந்தத் தடியன் சிறுமியைப் பிடிப்பதற்காகநந்தகுமார்மீதுபாய்ந்தான். நந்தகுமார் பலங்கொண்ட மட்டும், ‘ போலீஸ்…..போலீஸ்…….’ என்று கத்தியவாறு தம்மைத் தாக்கவந்ததடியனைத் தடுத்து தம் இரு கைகளாலும் கெட்டியாகப்பிடித்துக் கொண்டார். ” ஹெல்ப்…..ஹெல்ப்…..போலீஸ்….போலீஸ்…..” என்று கத்த, அந்தச் சத்தம் கேட்டுச் சிலர் ஓடி வந்தனர். ஆட்கள் வருவது கண்டு நந்தகுமாரின் பிடியில்இருந்தவன் திமிறிக் கொண்டு அவரைக் கீழே தள்ளி விட்டு ஓடி விட்டான். கீழே விழுந்ததில் நந்தகுமாருக்குத் தலையில் அடிபட்டு நினைவிழந்தபடி மயங்கிப்போனார்..
“ஹேய்….நந்தகுமார்……ஒன்னுமில்லே……சின்னக் காயம் தான்……துணிச்சலான ஆளுவே நீரு……ஒரு சின்னப்பொண்ணு சீரழியுறதிலே இருந்து காப்பாத்திட்டீரு ஓய்…..”
.ஏதோ ஒரு குரல்……அது யாரது….ஓ….’ சுந்தரேசன் குரல் போலக் கேட்டது. நந்தகுமார் மெள்ளக் கண்விழித்தார்.. ..மருந்து நெடி வீசுகிறதுஇதென்ன தலையிலே கட்டு…..ஓ….பாண்டேஜ் போட்ருக்காங்க போல…… எனக்கு என்ன நடந்தது…..
“ரிலாக்ஸ்……நந்தகுமார்….ரிலாக்ஸ்…..டாக்டர் மருந்து போட்டு கட்டியிருக்காங்க…… அந்தத் தடியனபோலீசிலேபிடிச்சுக்கொடுத்தாச்சு…..போக்சோ சட்டத்திலே கேஸ் பைல்பண்ணியிருக்காங்க…..நல்லவேளை, சம்பவம்நடந்துகிட்ருக்கும் போது நான் வந்தேன்…..நடக்கறத அனுமானிச்சு உடனே போலீசுக்குப் போன் போட்டேன்….பொது மக்கள் அந்தத் தடியன தப்பவிடாம போலீசு கிட்டே ஒப்படைச்சிட்டாங்க…….
சுந்தரேசன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது ஒரு காவலர் வந்து, “சார்……ஸ்டேசன் வரைக்கும் வந்து ஒருகம்ப்ளைண்ட் எழுதிக் கொடுத்திடுங்க சார்…..மத்ததநாங்க பாத்துக்கறோம்…….” என்றார்.
இதற்குள் நந்தகுமாரின் பையன் ஓடி வந்தான்”அப்பா…என்னாச்சிப்பா…..உங்களுக்கு…எதுக்குப்பா இந்தவீண் வேலை…இப்பப் பாருங்க மண்டையிலேயும்அடிபட்டு,போலீசுக்கும் அலைய வேண்டிரயிருக்குமே….எவன்எக்கேடு கெட்டா….நமக்கென்னப்பா……” என்று கேட்க, சுந்தரேசன தான் அவனை ஆசுவாசப்படுத்தினார். தம்பி…..பதறாதிங்க…நாட்டிலெ நாம இந்த மனநிலையிலே இருக்கறதாலே தான் இங்கே எல்லாஅநியாயமும் தடையில்லாம நடக்குது. உங்கப்பா…இந்தவயசிலேயும் இங்கே நடக்கற அநீதிய, கொடுமையக்கண்ண மூடிப் பாக்காம போயிருந்தா….ஒரு பெண்பிள்ளையோட எதிர்காலமே பாழாப் போயிருக்குமில்லியா.. உங்கப்பா …அப்படியில்லே….தைரியமா தட்டிக் கேட்கப்போயி தான் இந்த அநியாயத்தத் தடுத்திருக்காரு….அந்தப்புள்ளையத் தன் பேத்தியா நினச்சிக் காப்பாத்தி இருக்காரு. உன்ன மாதிரி இளைஞர்கள் இப்படிப் பாராமுகமாப்போறதாலத் தான் நாடு சீர்குலையுது…..நடக்கற அநீதிய நம்மால முடிஞ்சமட்டும் எதுத்துட்டாப் போதும்…அப்றம்அந்த நீதியே தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்தவங்களையும் காப்பாத்திரும்….”
“தாத்தா…..தாத்தா……”என்றவாறே நந்தகுமாரை நோக்கி அந்தச் சிறுமி ஓடி வந்தது. கூடவே அவளதுதாயும். “வாம்மா….அஞ்சல….குழந்தைக்கு இப்பப் பரவாயில்லையா……..”
சுந்தரேசன் கேட்க, அஞ்சலையோ நந்தகுமாரின்காலைப் பிடித்தபடி கண்ணீர் சிந்தினாள். அய்யா…..உங்களாலே தான் எம் பொண்ணு உசிரு பொழச்சது….இல்லே அந்தப்பாவி இவளைச் சீரழிச்சிருப்பான்…..எல்லாம் இவளாலே தான்…..அந்தப் பீட்சா ஆசையிலே தான் இவள ஏமாத்திக் கூட்டிட்டுப் போயி ருக்கான்……தடிப்பய…. எங்க தெருவிலே சுத்திக்கிட்ருப்பான் அப்பப்ப இவளுக்கு மிட்டாயி, பழம்னு ஏதாவது வாங்கிக் கொடுப்பான்……அப்பவும் நான் சொல்லியிருக்கேன் ,,,,இந்தமாதிரி கண்டவங்க கொடுக்கறத வாங்கக் கூடாதுன்னு…. ஆனாலும் நான் ஏமாந்துட்டேன் அய்யா…நீங்க தான்தெய்வம் மாதிரி வந்து காப்பாத்திட்டீங்க உங்க பேத்தியககாப்பாத்துற மாதிரி……..இந்த சென்மத்துக்கும் மறக்கமாட்டேன் அய்யா………”
“அப்ப….. அடுத்த சென்மத்துக்கு மறந்துரு வியாக்கும்…….” என நந்தகுமார் சிரித்தார். நந்தகுமாரின் பையனும் அது கேட்டுச் சிரிக்க, சுந்தரேசன் அவனோடு சேர்ந்து சிரித்தார். அஞ்சலையும் அவள் மகளும் வெட்கப்பட்டு ஒன்றும் புரியாது நின்றபடி சிரித்தனர்.
நான் 1992 ல் எழுத ஆரம்பித்தேன், என் முதல் ஜோக் சூப்பர் நியூஸ் எனும் இதழில் வந்தது. பல இதழ்களில் எழுத ஆரம்பித்தேன்,ஆனால் ஆனந்த விகடனில் மட்டும் வரவே இல்லை , குறிப்பிட்ட சில எழுத்தாளர்கள் படைப்பே மீண்டும் மீண்டும் வந்த கால கட்டத்தில் மனம் தளராமல் வாராவாரம் 20 ஜோக்ஸ் என ஒன்றரை வருடங்கள்தொடர்ந்து அனுப்பிய பிறகு கிட்டத்தட்ட 72 வாரங்கள் 1450 ஜோக்குகள் அனுப்பிய பின் முதன் முதலாக என் ஜோக் விகடனில் வந்தது , பிறகு வாரா வாரம் தொடர்ந்து வந்தது, சிறுகதை , கவிதை ம் கட்டுரை சினிமா விமர்சனம் என தொடர்ந்து பல பத்திரிக்கைகளில் எழுதினேன், அமரர் சாவி எனது ஜோக்ஸ்களை பாராட்டி சென்னை வரும்போது நேரில் வந்து சந்திக்குமாறு கடிதம் அனுப்பினார், சென்றேன், சினிமா விமர்சனம் உங்களுக்கு நல்லா வருது, ஆனா எஒம்ப நீட்டி முழக்கறீங்க , ஒரு பக்க அளவில் சுருக்கமா அனுப்புங்கஎன அறிவுறூத்தினார், தொடர்ந்து தமிழ் சினிமா விமர்சனங்கள் ஒரு வருடம் வந்தது . பிரபல வார இதழில் ஆசிரியர் குழுவில் இல்லாத ஒரு நபர் விமர்சனம் வந்தது மிக்க மகிழ்ச்சி, கே பாக்யராஜ் சார் தான் எனக்கு குரு , அவரது பாக்யா இதழில் 18 வருடங்கள் தொடர்ந்து நான் ஸ்டாப்பாக ஜோக்ஸ் வந்தன . டபுள் மீனிங் ஜோக்ஸ். கணையாழி இதழில் 2 கவிதைகள் வந்தன , தமிழன் எக்ஸ்பிரஸ் இதழில் சுதாங்கன் கேள்வி பதில் தங்களுக்குப்பிடித்த கவிதை எது என்று கேட்ட போது என் கவிதை , எனது பெயர் குறிப்பிட்டது மகிழ்ச்சி
ஒருமஞ்சமாக்கானின் பெண்பார்த்த அனுபவங்கள்!
சி.பி. செந்தில் குமார்.
ஒவியம்: அ.செந்தில்குமார்
பொதுவா ஒரு மனுஷன் கேவலப்படுற மேட்டரை வெளில சொல்ல மாட்டான்.(அப்போ நீ மனுஷன் இல்லையா?) அதுவும் பொண்ணால கேவலப்பட்டா அது ஆளுங்கட்சிகள் செய்யும் ஊழல் மாதிரி வெளிலயே வராது…இதையும் தாண்டி நான் ஏன் அதை வெளில சொல்றேன்னா மனிதனின் மனோவியல் சாஸ்திரம் தான்.அடுத்தவனுக்கு ஒரு கேவலம்னா அதை ஆர்வமா படிப்போம்.சரி… அந்த கேவலத்தை ஏன் கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் மாதிரி பாகம் 1, பாகம் 2 -னு போடறேன்னா நிறைய பேர்கிட்டே கேவலப்பட்டு இருக்கேன்.. ஹி ஹி .
நான் ரொம்ப சின்னப்பையனா இருந்தப்ப (இப்போ சின்னப்பையன்னா அப்போ ரொம்ப சின்னப்பையன்தானே? – நான் கரெக்டா பேசறேனா?)எனக்கு கல்யாணத்துக்கு பொண்ணு பார்க்க போன அனுபவம் தான் இது
மணல் கயிறு படம் பார்த்த எஃபக்டோ என்னவோ நான் சில கண்டிஷன்ஸ் போட்டேன்.
2.பிளஸ் டூ வரை படிச்சிருந்தா போதும். ( சின்ன வயசு ஃபிகரா சிக்கும்னு ஒரு நப்பாசை)
3. சைவமா இருக்கனும்.(பின்னால சண்டை வந்தாக்கூட கடிக்கக்கூடாது.).அதுவும் சுத்த சைவமா முட்டை,கேக் கூட சாப்பிடாததா இருக்கனும் ( செலவு கம்மி)
4.வேலைக்குப்போற பொண்ணா இருக்கக்கூடாது…(ஏன்னா எனக்கு மட்டும் வேலை இல்லாதப்ப மனைவி மட்டும் வேலைக்குப்போனா நமக்குக்கேவலம் தானே..?)
நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2
மேலே சொன்ன கண்டிஷன்லாம் எதுவுமே செட் ஆகலை.(ஃபிகரும் செட் ஆகலை) அதுக்கு முக்கியக்காரணம் எனக்கு செவ்வாய் தோஷம் இருந்ததுதான்.(இப்போ வெள்ளி தோஷம் மட்டும் #சினிமா, அதாவது வாரா வாரம் வெள்ளிக்கிழமை தானே சினிமாப்படங்க்ள் எல்லாம் ரிலீஸ் ஆகுது, அதை நான் FDFS பார்க்கப்போய்டுவேனே அது வெள்ளி தோஷம் தானே? ). சரின்னு என் கண்டிஷன்சை கொஞ்சம் கொஞ்சமா தளர்த்திட்டே வந்தேன்.
ஈரோட்ல ஜெகநாத புரம் காலனில ஒரு பொண்ணு இருக்கறதா சொன்னாங்க.. ( அவ்வளவு பெரிய காலனில ஒரே ஒரு பொண்ணா?)சரின்னு பொண்ணு பார்க்கப்போனோம்.பொண்ணோட வீட்ல பொண்ணு பார்க்க விட மாட்டாங்க.அதனால பக்கத்து வீட்டுல ஏற்பாடு.அந்த வீட்ல 3 ஃபிகருங்க..28 ,22, 18 (வயசு).மூணு ஃபிகருமே எனக்கு பிடிச்சுப்போச்சு.( நாம எந்த ஃபிகரை வாழ்க்கைல பிடிக்கலைன்னு சொல்லி இருக்கோம்?)
அம்மா.. எனக்கு 3மே ஓக்கே.. அப்படின்னேன். எங்கம்மா முறைச்சாங்க..டேய்.. அவங்க பக்கத்து வீட்டுப்பொண்ணுங்க..அதும் ஒரு பொண்ணு கல்யாணம் ஆனது..நாம பார்க்க வேண்டிய பொண்ணு இனி தான் வரும்.. வெயிட்.
தென்றலே என்னைத்தொடு ஜெயஸ்ரீ கணக்கா ( ஏன் பிசிக்ஸா,கெமிஸ்ட்ரியா இல்லை?) ஒரு ஃபிகர் வந்தது.. சினிமால பார்க்கற மாதிரி அலங்காரம் எல்லாம் பண்ணலை. பவுடர் கூட அடிக்கலை.ஆனா செம கலர். ( அதென்ன செம கலர் ? செம்மையான கலர் தான் மருவி செம கலர் ஆகி இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்)
5 நிமிஷம் எங்க முன்னால உக்காந்திருந்தது. என்னை தைரியமா பார்த்துது.(பொண்ணுங்க எல்லாம் தைரியமா பார்த்துடறாங்கப்பா) அப்புறம் உள்ளே போயிடுச்சு.போய் பக்கத்து வீட்டு ஃபிகர் 28 வயசுன்னு சொன்னேனே அந்த அக்கா கிட்டே (இப்ப திடீர்னு ஏன் அக்கா?#கல்யாணம் ஆனாலே அந்த லிஸ்ட்டுக்கு கொண்டு வந்துடுவோம் இல்ல?) மாப்பிள்ளை என்னை விட கலர் கம்மி.. எனக்கு பிடிக்கலை. இதை அவங்க மனம் கோணாம சொல்லிடுங்கக்கா.. அப்படின்னு சொல்லுச்சாம்…
நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2
இதை அப்படியே ஒப்பனா, பப்ளிக்கா சொன்னாங்க..எனக்கு ரொம்ப மனசு கஷ்டமா போச்சு..அப்பத்தான் நான் டார்லிங்க் டார்லிங்க் டார்லிங்க் படத்துல வர்ற பாட்டு ஓ நெஞ்சே.. நீ தான் பாடும் கீதங்கள் பாட்டோட பல்லவி எல்லாம் முடிச்ட்டு ( அறுவடை நாள் பல்லவி இல்ல, அது பற்றி விரிவா விஸ்தாரமா பின்னர் பார்ப்போம் ) சரணத்துல வர்ற வரிகளான உள்ளக்கதவை நீ மெல்லத்திறந்தாய்..பாடிட்டு இருந்தேன். பணால் ஆச்சு.. எல்லாரும் கிளம்பிட்டோம்.பொண்ணு பேரு அபிராமி.நான் முதன் முதலா பார்த்த பொண்ணோட ஞாபகமாத்தான் இப்போ என் குழந்தைக்கு அபிராமின்னு பெயர் வெச்சதா நினைக்காதீங்க.. அது எதேச்சையா நடந்தது.
அடுத்து ஈரோடு லோட்டஸ் அப்போலோ ஹாஸ்பிடல்ல ரிசப்ஷனிஷ்ட்டா ஒர்க் பண்ற மோஹனா அப்படின்னு ஒரு பொண்ணு. அதைப்பார்க்க போனோம்.வீட்ல பார்த்தா செண்ட்டிமெண்ட்டா ராசி இல்லைன்னு அவங்க ஒர்க் பண்ற ஹாஸ்பிடலுக்கே போனோம். பொண்ணோட அப்பா பேரு சிவக்குமார் ( பேரு சிவக்குமார்னு சொன்னதுமே என் செல் ஃபோனை பாதுகாப்பா உள் பாக்கெட்ல வெச்சுக்கிட்டேன், தட்டி விட்டா 25,000 ரூபா போச்சே?_.அவர் ஹாஸ்பிடலை சுத்தி காண்பிச்சார். (அந்த பொண்ணு அந்த ஹாஸ்பிடல்ல வேலை செய்யுதா? இல்லை ஹாஸ்பிடலுக்கே ஓனரா?)
மொத்தம் 36 நர்சுங்க..எல்லாம் கேரளா ஃபிகருங்க.. நீங்க 1000 தான் சொல்லுங்க.. அல்லது 1001 கூட சொல்லுங்க கேரளா ஃபிகர்னா கேரளா ஃபிகர் தான் பேஷ் பேஷ் ரொம்ப நன்னா இருக்கும்.(இது பற்றி தனி கதை மறுக்கா எழுதறேன் ,டைட்டில்-கேரளப்பொண்ணுங்க – தேங்காய் பன்னுங்க )
சினிமால டூயட் சீன் காட்டறப்ப தோழிகளைக்காட்டி பிறகு கடைசியா ஹீரோயினை காட்டுன மாதிரி மோஹனாவை கடைசியா காட்னாங்க.. அடாடா.. லைலா மாதிரி ஷோக்கா தான் இருந்துது, தில் படத்துல வருமே உன் சமையல் அறையில் நான் உப்பா? சர்க்கரையா? பாட்டுக்கு . அதே மாதிரி சாயல்…வயசு 19 3/4 தான் இருக்கும்.( பர்த் சர்ட்டிஃபிகேட் பார்த்த மாதிரியே சொல்றானே)
நல்லா பேசுச்சு… நானும் பேசுனேன். செம கடலை…அப்புறம் ஒரு ஆச்சரியம் நடந்தது.. பொண்ணுக்கு என்னை பிடிச்சிடுச்சு… ஒரே கொண்டாட்டம் தான்.
கிட்டத்தட்ட நிச்சயம் வரை போயிட்டோம். அப்புறம் தான் விதி விளையாடுச்சு.( விதி என்ன ஸ்போர்ட்ஸ்மேனா? எப்பப்பாரு விதி விளையாடிடுச்சுனு ரைட்டர்ஸ் எழுதறாங்க )) எனக்கு கொஞ்சம் வாய் ஜாஸ்தி (வாய் மட்டுமா?)பொண்ணோட அப்பா கிட்டே பேச்சு வாக்குல சார்… நீங்க புக்ஸ் எல்லாம் படிச்சிருக்கீங்களா? ஆனந்த விகடன்,குமுதம் இதுல எல்லாம் என் ஜோக்ஸ் வரும்…
அவர் உடனே..ஆமா.. பார்த்திருக்கேன்.. பாக்யால கூட ஏ ஜோக்ஸ் எழுதுவீங்களே.. அது நீங்க தானா?
ஹி ஹி ஆமா சார்…
அவர் டக்குன்னு ஆள் சைலண்ட் ஆகிட்டார். எதுவும் பேசல. அடுத்த நாள் மோஹனா ஃபோன் போட்டுச்சு (கீழே போடலை, கீழே போட்டா உடைஞ்சிடுமே?)
”நீங்க புக்குக்கு எழுதறது அப்பாவுக்கு பிடிக்கலை’
ஏன்?
ஏ ஜோக்ஸ் நிறைய வருதாம்… அப்போ உங்க கேரக்டரும் அதே மாதிரி தானே இருக்கும், இந்த இடம் வேணாம்னு சொல்றார்”
அட.. ராஜேஷ் குமார் கூட க்ரைம் கதை எழுதறார்,, அப்போ அவர் கொலை பண்ற ஆளா?
அப்படி இல்லைங்க… எனக்கு ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்ல.. எங்கப்பா அப்படி ஃபீல் பண்றாரு…
சரி இப்போ என்ன பண்ணனும்னு சொல்றே,..?
நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2
நீங்க பாக்யா புக்குக்கு ஜோக் எழுதறதை நிறுத்தனும்.. அதை எங்கப்பா கிட்டே சொல்லனும்.இனிமே அந்த புக்குக்கு ஏ ஜோக் எழுத மாட்டேன்ன்னு….
அது நடக்காது.. கே பாக்யராஜ் சார் புக்கிற்கு தொடர்ந்து எழுத காரணமே அவர் எப்பவாவது என் எழுத்துல இன்ஸ்பிரேஷன் ஆகி ஏதாவது வசன சான்ஸோ, காமெடி ஸ்கிரிப்டோ தருவார்னு தான்.சாரி….
அவ்வளவுதான்….அந்த மோஹனா சேப்டர் க்ளோஸ்……
இந்த 2 பெண் பார்க்கும் படலங்கள்ல இருந்து நமக்கு தெரியற நீதி என்னன்னா..
1. பொண்ணு பார்க்கப்போறப்ப இயற்கையா என்ன அழகு இருக்கோ அது போதும்னு அசால்ட்டா இருக்கக்கூடாது.. பியூட்டி பார்லர் போய் நம்மை அழகு படுத்திட்டு டீசண்ட்டா போகனும்…(அப்போ நான் இண்டீசண்ட்டா..?)
2. ஓப்பனா எதையும் நாம பேசிடக்கூடாது.. மனசுக்குள்ளே என்ன எண்ணம் இருந்தாலும் வெளில நல்லவன் மாதிரியே காட்டிக்கனும். உண்மையான மனிதனுக்கு மதிப்பில்லை.. பொய்யா நல்லவனா வேஷம் போடனும்.
நல்ல வேளை அந்த மோஹனாவோட அப்பா பாக்யா மட்டும் படிச்சாரு.. விருந்து,திரைச்சித்ரா,ஹெர்குலிஸ் எல்லாம் படிக்கலை… ஒரு வேளை அதையும் படிச்சிருப்பாரோ? டவுட்டு.
==========================
பாகம் 2 –
சென்னிமலை டூ ஈரோடு போக பஸ் ரூட் 2 இருக்கு. ஒண்ணு வெள்ளோடு வழி..டவுன் பஸ் சார்ஜ் 6 ரூபா…இன்னொண்ணு பெருந்துறை ரூட்..சர்வீஸ் பஸ் சார்ஜ் ரூ 10.டவுன் பஸ்ல போனா ஃபிகர்ங்க மதிக்கறதில்லை..(இல்லைன்னா மட்டும் வணக்கம் போட்டுட்டுத்தான் மறு வேலை..)
பெருந்துறை வழியா போற பஸ்ல போக 2 காரணங்கள் இருக்கு. 1. அந்த ரூட்ல தான் மகாராஜா மகளிர் காலேஜ் இருக்கு. 2. திண்டல் வெள்ளாளர் மகளிர் காலேஜ் அந்த ரூட்லதான் இருக்கு, ( VMC)
காலைல 8.40 க்கு சக்தி முருகன் பஸ் வரும் . இதுல மகாராஜா மகளிர் காலேஜ் ஃபிகருங்க 18 பேரும்,வி எம் சி கேர்ள்ஸ் 12 பேரும் வருவாங்க.. (கவுண்ட்டவுன் கண்ணாயிரம்) இந்த பஸ்ல ஹை குவாலிட்டி பொண்ணுங்க வருவாங்க..அதாவது ஹை சொசயிட்டி பணக்காரப்பொண்ணுங்க..இந்தப்பொண்ணுங்க எல்லாம் சுத்த மோசம். யாரும் மோசமான கேரக்டர்னு நினைச்சுடாதீங்க.. பசங்களோட அகராதில நம்மைப்பார்த்து சைட் அடிச்சா அது நல்ல பொண்ணு.. கண்டுக்காம விட்டா ராங்கி.. அப்படிம்போம்.
நானும் 2 மாசம் அதே பஸ்ல ரெகுலரா போய் பார்த்தேன்.. யாரும் கண்டுக்கலை.. மனுஷனாக்கூட மதிக்கலை…. சரி.. பஸ்ஸை மாத்திப்பாக்கலாம்னு அடுத்த பஸ் கே எம் எல் காலை 8. 50 க்கு வர்ற பஸ்க்கு மாறுனேன்.
நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2
அந்த த்ரிஷா ஃபிகர் பார்க்க திரிஷா மாதிரியே இருக்கும்.(பெயரை வெளியிட வேணாம்னு சொல்லிடிச்சு)அந்த கால கட்டத்துல கதைகள்ல மட்டும் தான் கேரக்டர் நேம் வரும்.ஜோக்ஸ்ல வராது.நான் ஒரு ஐடியா பண்ணுனேன். அது வரை காதலர்கள் ஜோக்ஸ்னா கண்ணே… அன்பே. டியர்.. இப்படித்தான் ஜோக் வசனம் வரும்.மீறிப்போனா கமலாங்கற பேர் வரும்.. மத்தபடி வேற பொண்ணுங்க பேர் வராது..நான் 13 ஃபிகர்ங்களோட பேரை வெவ்வேறு ஜோக்ஸ்களில் வர வைத்து ஒரே ஜோக் எழுத்தாளர் அதிக அளவில் ஃபிகர் பெயர்களை வர வைத்தவன் என்ற வரலாற்று சிறப்பை ஏற்படுத்தினேன்..( ஹி ஹி நம்மால இது தான் முடியும்.. ஹி ஹி )
நான் அந்த த்ரிஷா ஃபிகர் பேரை வர வைக்க சபதம் எடுத்துக்கிட்டேன்.அப்பவெல்லாம் மாதம் ஒரு முறை குமுதம் இதழ் குமுதம் ஸ்பெஷல் என ஒரு குட்டி புக் வரும். அதுல இந்த ஜோக் வந்துச்சு.
” எக்ஸ்க்யூஸ் மீ மிஸ்…நீங்க தான் மிஸ் சித்ரா வா?”
“ஆமா.. நீங்க யாரு? எப்படி என் பேரு தெரியும்?”
”இல்ல.. இந்த கே எம் எல் பஸ்ல வர்ற ஃபிகர்லயே சூப்பர் ஃபிகர் சித்ராதான்னு சொன்னாங்க.. அதான் பஸ்ல ஏறுனதும் டால் அடிச்சு கண் கூசுச்சு.. நீங்க தான்னு கண்டு பிடிச்சுட்டேன்..”
“ ஹய்யோ”
இந்த ஜோக் புக்ல என் பெயர், ஊர் பேரு போட்டு வந்தது.. அப்போ நிறைய பேருக்கு என்னை தெரியாது.. (இப்போ மட்டும்?)அந்த புக்கை காலேஜ்ல யாரோ அந்த ஃபிகர்ட்ட காட்டீட்டாங்க… (பார்க்கத்தானே அப்படிப்பண்ணுனதே..!) அந்த குரூப்ல வந்த பொண்ணுங்களுக்கெல்லாம் பொறாமை… இந்த ஃபிகருக்கு மட்டும் பெருமை…ஆனா ஆள் யார்னு தெரியாது…
மேட்டர் லீக் ஆகி அந்த ஃபிகரோட வீட்டுக்கு போயிடுச்சு.. பஸ்ஸை மாத்தீட்டாங்க..எந்த பஸ்னு தெரியலை… நானும் பெருசா ரிஸ்க் எடுத்துக்கலை.. விட்டுட்டேன்..
சில வருடங்களுக்குப்பிறகு ஈரோட்ல அந்த பெண்ணை பார்த்தேன்.. ( இப்போ அந்த பெண்ணுக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சு.. பார்த்தீங்களா? மேரேஜ் ஆனதும் ஃபிகர் பத பிரயோகம் கட் ஆகி பெண் என மாறியதை..? # தமிழன் கல்யாணம் ஆன பொண்ணுங்களுக்கு எப்பவும் மரியாதை குடுப்பான்)ஈரோடு நகர டிராஃபிக் எஸ் ஐ.. (அய்யோ சாமி.)தான் புருஷன்.
.
அவர் பயங்கர கறுப்பு..ஆள் பாக்க ராஜ்கிரன் மாதிரி இருப்பாரு..நான் அந்த பெண் கிட்டே கேட்டேன்.
.” என்னை தெரியுதுங்களா?” ( எதிர்த்த மாதிரியே நின்னா தெரியாம..?)
”ம்..சென்னிமலைதானே..?” (ஆஹா.. ரெக்கை கட்டி பறக்குதய்யா..)
”நீங்க ரெகுலரா பஸ்ல வர்றப்ப நான் அதே பஸ்ல வருவேன்.. அப்புறம்….”
” தெரியும்… குமுதம்ல ஜோக் போட்டிருந்தீங்களே..”
”ஆமா.. அதைப்பார்த்து என்ன நினைச்சீங்க..?”
” ஒண்ணும் நினைக்கலை..ஆனா அந்த ஜோக் வந்த பிறகு நிறைய பேர் அந்த பஸ்ல என்னை நோட் பண்ண ஆரம்பிச்சாங்க.. என் கணவர் கூட அந்த ஜோக்கை பார்த்த பிறகு யார்னு பார்ப்பமேன்னு அதே பஸ்ல வந்து பார்த்தார்..அப்புறம் என்னை பிடிச்சதால எங்கம்மா ,அப்பா கிட்டே வந்து சம்பந்தம் பேசுனார்..நிச்சயம் முடிஞ்சதும் அந்த பஸ்ல போகவேணாம்.. ரவுடிப்பசங்க ஜாஸ்தின்னு அவர் தான் வேற பஸ்ல வரச்சொன்னார்.” ( அடப்பாவி . அவரு ரவுடிப்பசங்கனு சொன்னது என்னைத்தானோ?-)
”அப்போ என்னைப்பற்றி நீங்க நினைச்சதே இல்லையா?”
ம்ஹூம்.. சமீபத்துல உங்க ஃபோட்டோ வந்தது ஒரு புக்ல .. அப்பத்தான் நீங்கன்னே எனக்கு தெரியும்..ஆனா அதுக்குள்ள எனக்கு மேரேஜே ஆகிடுச்சு..”
”ஓஹோ.. சரி.. சப்போஸ் அவருக்கு முன்னே நான் வந்து பொண்ணு கேட்டிருந்தா எனக்கு ஓக்கே சொல்லி இருப்பீங்களா?”
ம்ஹூம். கண்டிப்பா சொல்லி இருக்க மாட்டேன்”
ஏன்?
ஏன்னா உங்களுக்கு பொண்ணுங்களை கவர்ற லுக் இல்ல… எல்லாரையும் கலாய்ச்சுட்டே இருக்கீங்க..பஸ்ல எல்லா பொண்ணுங்களும் உங்களை பற்றி இதே விதமான அபிப்ராயம் தான் வெச்சிருக்காங்க.. ஒரு ரவுடி இமேஜ்..
எனக்கென்னவோ உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆனதால இப்படி சொல்றீங்களோன்னு டவுட்டா இருக்கு..
இல்லை.. வேணும்னா என் ஃபிரண்ட் ஃபோன் நெம்பர் தர்றேன் .. கேட்டுப்பாருங்க..
தேன்சிட்டு இதழுக்கான உங்கள் படைப்புகளை அனுப்பவேண்டிய இமெயில் thalir.ssb@gmail.com
வேணாம்… வேணாம்… (உங்க கிட்டே கேவலப்பட்டது போதாதுன்னு ஃபோன் போட்டு அவுட் கோயிங்க் கால் போட்டு பேசி கேவலப்படனுமா?)
”உங்க கிட்டே ஒண்ணு சொல்லனும்”
ம்.. சொல்லுங்க
நீங்க உங்க வாழ்க்கைல எந்த சம்பவம் நடந்தாலும் அதை பத்திரிக்கைகளுக்கு கதையா எழுதுவீங்கன்னு கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.. இந்த சம்பவத்தை எழுதுனா என் பேரை எழுத வேண்டாம்..
சரிங்க.. நான் வர்றேன்.
என் அனுபவத்தில் கற்றவை
1. ஹீரோ மாதிரி நடக்கறதா நினைச்சுக்கிட்டு எல்லா பொண்ணுங்களையும் கலாட்டா பண்ணிட்டு கமெண்ட் அடிச்சுட்டு இருக்காதீங்க…
2. பஸ்ல ஸ்டெப்ல நின்னுக்கிட்டே வந்தா எல்லா பொண்ணுங்க பார்வைலயும் படலாம்னு தப்புக்கணக்கு போடாதீங்க.. எனக்கு தெரிஞ்சு ஸ்டெப்ல நின்னுட்டு வந்தவன் யாரும் லவ் மேரேஜே பண்ணுனதில்லை.. கமுக்கமா பஸ்ஸுக்குள்ள உக்காந்து நல்ல பையனா வந்தாத்தான் நல்ல பேரு கிடைக்கும்.
3. ரெகுலரா ஒரே பஸ்ல வருஷக்கணக்கா வராதீங்க..வாரா வாரம் பஸ் மாத்துங்க.. அப்போ அதிக ஃபிகருங்களை பார்க்கலாம்.. அவங்களுக்கும் பையன் ரெகுலரா வர்றான்கறது தெரியாது…
4. நல்ல ஃபிகரை எங்காவது பார்த்தா சும்மா அலம்பல் பண்ணி ஊரைக்கூட்டி , ஃபிரண்ட்ஸ் கிட்டே காட்டி விளம்பரம் பண்ணாதீங்க..அப்புறம் வேற யாராவது லவட்டிட்டு போக சான்சஸ் உண்டு.
5. ஃபங்க் தலையோட ,ரவுடி மாதிரி இருக்காதீங்க.. டீசண்ட்டா தலையை அழுந்த படிய வாரிக்கிட்டு நெற்றில மங்களகரமா திருநீறு, குங்குமம் வெச்சுக்கிட்டு நீட்டா வரனும்.. (திருநீறு, குங்குமம் வெச்சாலே பாதி ரவுடி களை போயிடும்..)
.jpg/:/cr=t:0%25,l:0%25,w:100%25,h:100%25/rs=w:1280)
