சாய்ரேணு சங்கர்

1

1.1 “சிசுபாலா, கண்ணன் பரப்பிரம்மம், பெருந்தெய்வம். அவனைக் குறித்து அவதூறாகப் பேசாதே!” என்றார் பீஷ்மர்.”பெருந்தெய்வமா? இந்த மாடு மேய்ப்பவனா? இவன் தந்தை வசுதேவன், மன்னன் உக்ரசேனனின் காரியஸ்தன். இவன் மன்னனே அல்ல. மன்னர்கள் கூடிய இந்தச் சபையில் இவனுக்கு எப்படி முதல் மரியாதை செய்யலாம்?”தர்மராஜன் துடித்தான். சகதேவன் கொதித்தான். அர்ஜுனன் கொந்தளித்தான். கண்ணன் மௌனமாகப் புன்முறுவல் பூத்தான்

.சிசுபாலன் பேசிக்கொண்டே போனான். கண்ணன் எண்ணிக் கொண்டே போனான்.திடீரென்று எழுந்தான் கண்ணன். அவன் கையில் சக்கராயுதம் மின்னியது. அது பேரொளியாய்ப் பாய்ந்து சிசுபாலனைத் தாக்கியது. உயிரிழந்து விழுந்தான் சிசுபாலன்.”இந்தச் சிசுபாலனுடைய தாய்க்கு இவன் கண்ணன்மீது சொரியும் நூறு அவமானங்களைப் பொறுப்பேன் என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மா வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறார். அதனாலேயே இத்தனை நேரம் பொறுமையாக இருந்தார்” என்று பீஷ்மர் விளக்கினார்.

“ஹே! கிருஷ்ண! உன் பொறுமையே பொறுமை! உன்னைப் போன்று தாங்குவாரும் பொறுப்பாரும் மன்னிப்பாரும் யாரே உளார் இப்புவியில்?” என்றான் தர்மன் நெகிழ்ந்து.”இதை நீர் சொல்வது வினோதம்தான் அண்ணா! உமக்கு உலகம் சொல்வதை நீர் எமக்குச் சொல்கிறீரே!” என்றான் கண்ணன் சிரித்து.”அகிலலோகநாத! எளியோருக்கெளியோனே! வாரும், என்னுடன் அரியாசனத்தில் சரியாசனமாக அமரும். அரியான நீர் அமர்ந்தாலே அது அரியாசனமாகும். அடியேனும் பாக்யம் செய்தவனாவேன்” என்றான் தர்மன் கண்ணன் கைப்பிடித்து அழைத்து.தங்கமாய் ஜொலித்த சிம்மாசனத்தில் தர்மனும் திரௌபதியும் அமர, கிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு அருகிலே கம்பீரமாக அமர்ந்தான். பாண்டவர்கள் குடைபிடித்தார்கள், சாமரம் வீசினார்கள்.மலர்மாரிப் பொழிந்தது. தேவர்களின் துந்துபி நாதம் போன்று இன்னிசை எழும்பியது. கரவொலி வானைப் பிளந்தது. திரை விழுந்தது.

இத்தனை நேரம் நாடகத்தில் முழுமையாக ஈடுபட்டிருந்த மக்கள் பலவிதமான ஒலிகள் எழுப்பித் தங்கள் ஆனந்தத்தைத் தெரிவித்துக் கொண்டார்கள்.திரைக்குப் பின்னால் நடிகர்கள் எல்லோரும் வரிசையாக நிற்கத் தங்களை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டார்கள். “ஆங், சீக்கிரம் ஆகட்டும், தேசிய கீதம் பாடத் தாவலை?” என்றவாறே சுற்றிப்போடக் கையில் தேங்காய்த் தீபத்துடன் வந்தார் செண்பகராமன்.சிசுபாலன் இன்னும் கீழே விழுந்து கிடப்பது கண்டு, “சிசுபாலா! டேய் தங்கமுத்து! எழுந்திரிடா! திரை போட்டாச்சு! கீழே விழுந்தா அப்படியே தூங்கிடறது!” என்று குரலை எழுப்பாமல் உறுமினார்.சிசுபாலன் எழுந்திருக்கவில்லை

.1.2

“அப்புறம் என்னப்பா ஆச்சு?” என்றாள் சாந்தமதி.”என்ன ஆச்சு? மேடையிலேயே அவன் உயிர் போயிடுச்சு. அவன் இருபத்தி ஐந்து வயதில் நாடக சபாவுக்கு வந்தவன். இன்னிக்கெல்லாம் ஐம்பது வயதுதான் இருக்கும். இது மாரடைப்பு வருகிற வயசா சொல்லு? அந்த ஷாக்கிலிருந்து வெளியே வருவதற்கு நாங்க எல்லோரும் ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டோம். அப்புறம் சென்னைக்கு வருவதற்கே எங்களுக்கு விருப்பம் இல்ல. தெற்குப்பக்கம் கோயில் திருவிழாக்களில் நாடகம் நடத்திக்கலாம்னு முடிவுபண்ணிட்டோம்.

கொரோனா காலத்தில் நாங்க வெளியே போகவும் இல்ல. இப்போதான் கோயில்கள் திறந்தப்புறம் நாடகங்கள் நடத்த அழைப்பு வர ஆரம்பிச்சிருக்கு. முதல் அழைப்பு, சென்னையிலேர்ந்தே வந்திருக்கு. ஏத்துக்கறதா வேண்டாமான்னு தெரியல” என்றார் செண்பகராமன். நூறு ஆண்டுகள் பழமையானது மனமோகன விலாஸ் நாடக சபா. இப்போது அதனை நடத்தும் செண்பகராமன் மூன்றாவது தலைமுறை.

அன்றிலிருந்து இன்றுவரை மனமோகன விலாஸ் புராண நாடகங்கள் மட்டுமே போடுகிறார்கள். ஆர் எஸ் மனோகர் குழுவுக்கே போட்டியாக இருந்திருக்கிறார்களாம். அநேகமாகக் கோயில் திருவிழாக்களில்தான் இவர்கள் அழைக்கப்படுவார்கள் என்றாலும் சென்னையில் எல்லா சபாக்களிலும் நாடகம் நடத்தியிருக்கிறார்கள்.”சென்னையிலே எங்கே?” என்றாள் சாந்தமதி.சாந்தமதி செண்பகராமனின் ஒரே மகள். “பெண்ணைக் கல்யாணம் கட்டிக் கொடுத்திட்டா அப்புறம் இவளால் நாடகத்தையெல்லாம் எப்படி கவனிக்க முடியும்? இதெல்லாம் நம்ம காலத்தோடு சரி” என்றுதான் செண்பகராமன் நினைத்தார்.ஆனால் சென்ற ஆண்டு அவருக்கே மாரடைப்பு வந்துவிட்டது. அதிலிருந்து அவர் அதிகம் ஸ்ட்ரெயின் பண்ணிக் கொள்ளாமல் இருக்கிறாரா, மாடிப்படி ஏறாமல் இருக்கிறாரா என்றெல்லாம் பார்த்துக் கொள்வதற்காகச் சாந்தமதி அவர் கூடவேதான் இருக்கிறாள்

. எங்கு சென்றாலும் கூடவே செல்கிறாள்.அவளைச் சாந்தமதி என்று அழைப்பது அவள் அப்பா மட்டுமே. மற்றவர்கள் எல்லோருக்கும் அவள் ஸாம்மி.”மகாசக்தி மாரியம்மன் கோயில்ல. அங்கே கும்பாபிஷேகம் நடந்தபோது நம்ம நாடகம் நடந்தது. இந்த அசம்பாவிதமும் நடந்தது. அதான்…””அவங்களே அதைப் பற்றி யோசிக்காம நம்மைக் கூப்பிட்டிருக்கும்போது நாம யோசிக்கறது சரியாப்பா? இப்போதான் கொரோனா குறைஞ்சுட்டு வரது. வாய்ப்புகள் குறைவான காலம். பாவம், நம்ம கலைஞர்கள் எல்லோரும் இதுவரைக்கும் ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டுட்டாங்க. இப்போ கிடைச்சிருக்கற வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கறதுதான் புத்திசாலித்தனம்” என்றாள் ஸாம்மி

.அவளை உற்றுப் பார்த்தார் செண்பகராமன். “சின்னஞ்சிறிசு” என்று எண்ணிக் கொண்டார். செண்டிமெண்ட் போன்றவற்றைப் புறந்தள்ளும் பருவம். பயமில்லாத, பிறரைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்படாத வயது.ஆனால் சென்னைக்குப் போவதாகவே செண்பகராமன் முடிவெடுத்தார். அவர் குழு அங்கத்தினர்களும் அதனை முழுமனதாக ஏற்றுக் கொண்டார்கள். எல்லோருக்கும் வயிறு என்று ஒன்று இருக்கிறதே!

1.3

சென்னையில் அருமையான தங்குமிடம் தரப்பட்டிருந்தது.

மக்கள் கூட்டம் குவிந்துவிடாமல் கொரோனா பயமின்றி போதிய இடைவெளியோடு நாடகம் பார்க்கச் சிறந்த ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது கண்டு செண்பகராமன் திருப்தியடைந்தார்.கோயிலைச் சேர்ந்தவர்கள் அவருக்கு உற்சாகமாக வரவேற்புக் கொடுத்ததையும், ரசிகர்கள் பலர் முன்பு அவர்கள் நடத்திய நாடகங்களை நினைவுபடுத்திப் பாராட்டியதையும் கண்டபோது மகிழ்ச்சியில் அவர் முன்பு நடந்த அசம்பாவிதத்தை அநேகமாக மறந்துவிட்டிருந்தார்.நாடகம் தொடங்குவதற்கு முன்னால் ஒருநாள் காலை செண்பகராமன் நடைப்பயிற்சிக்காகக் கிளம்பினார்.

அமைதியான, வாகனச்சத்தம் அதிகம் இல்லாத, மெலிதான குளிருடன் கூடிய சென்னையின் இளங்காலையை ரசித்தவாறே நடக்க ஆரம்பித்தார்.இந்த முறை புதிதாக என்ன அறிமுகப்படுத்தலாம்? தங்கமுத்து இருந்தபோது நாடகத்தின் நடுவில் ஒரு சிறிய நடனம் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று அபிப்ராயப்பட்டான் இல்லை?சிந்தித்துக் கொண்டே நடந்தார். அவர் சிந்தனை நாடகத்தை விட்டு விலகி முழுமையாகத் தங்கமுத்துவால் ஆட்கொள்ளப்பட்டது.”தனுஷ்” தங்கமுத்து. ஒல்லியாக இருப்பான். வில்லைப் பிடித்துக்கொண்டு நின்றால் வெகு கம்பீரமாகத் தெரிவான். பிரமாதமாக நடிப்பான். செண்பகராமனின் தந்தையின் கண்டுபிடிப்பு.தங்கமுத்துக்குக் கல்யாணம் ஆகிவிட்டதாக ஒருமுறை சொல்லியிருக்கிறான். ஆனால் அவன் மனைவியையோ, குழந்தைகளையோ (பிறந்திருந்தால்) அவர் பார்த்ததேயில்லை.அவர் யோசனை தடைபட்டது

. அவருக்கு நேர் எதிரே ஒருத்தி வந்து நின்றாள். அவள் முகத்தில் கோபம் ஜொலித்தது.”யாரும்மா அது? பாதையில நிற்கறே? கொஞ்சம் விலகிப் போ. ஆள் வரது கண்ணுக்குத் தெரியல?” என்றார்.”ஏன் தெரியாம? உன்னைப் பார்க்கறதுக்குத்தானே வந்து நிக்கறேன்! என்னய்யா முளிக்கற? நான் யாரு தெரியல? நான் தான்யா இராமேஸ்வரி, தங்கமுத்து சம்சாரம்!”செண்பகராமனுக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. “அப்படியாம்மா, இந்த ஊர்லதான் இருக்கியா? உனக்கு எத்தனைப் பசங்க? நல்லாருக்கியா?” என்று கேட்டார்.”என்னய்யா, ரொம்ப அக்கறையுள்ளவன் மாதிரி நடிக்கற? அதையெல்லாம் உன் நாடகத்தில வெச்சுக்க! இருபத்தி அஞ்சு வருஷம் உன் நாடகத்தில் குப்பை கொட்டினவரு உயிரை விட்டபோது, அவர் காரியத்துக்கு வரணும், அவன் குடும்பம்குட்டிக்கு ஏதாவது ஏற்பாடு பண்ணணும்னுகூடத் தோணல இல்லை உனக்கு?” அவள் படபடவென்று பொரிந்தாள்.செண்பகராமன் தடுமாறினார்

. “தாயி, அவன் போன அதிர்ச்சியினாலோ என்னவோ எனக்கே மாரடைப்பு வந்திருச்சும்மா. அதனால்தான் அவன் காரியத்துக்கு வரல. ஒரு நிலைமைக்கு வந்ததும் உங்களைப் பற்றி விசாரிச்சேன், நீங்க ஏதோ ஊருக்குப் போயிட்டதா சொன்னாங்க. எவ்வளவோ தேடிப் பார்த்தேன், யார்கிட்டல்லாமோ விசாரிச்சேன், என்னால உகளைக் கண்டுபிடிக்க முடியலைம்மா. தப்பா எடுத்துக்காதே. இப்போ உங்களுக்கு என்ன உதவி வேணும்னாலும் நான் செய்யிறேன். நான் தங்கியிருக்கற இடம் சொல்றேன், குழந்தைகளை அழைச்சுக்கிட்டு வரியா?””போதும்யா நடிச்சது. அவசியமான நேரத்தில் உதவாம, இப்போ உதவறாராம்! இதுவே என்ன உள்நோக்கத்தோட கூப்பிடறியோ? என் புருஷனைக் கொன்னதே நீதான்! அது எனக்குத் தெரியாதுன்னு நினைச்சுக்காதே!”செண்பகராமன் தவித்தார். வார்த்தை வராமல் தடுமாறினார்.”அம்மா, நீ சும்மா இருக்க மாட்டே” என்று குரல் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தார். அங்கே ஒரு இளைஞன் வந்துகொண்டிருந்தான்.

தங்கமுத்துவையே அவன் இளமைக்காலங்களில் பார்ப்பது போலிருந்தது.”தம்பி! நீ தங்கமுத்துவோட மகனா?” என்று தேவையில்லாமல் கேட்டார்.”ஆமா, வணக்கமுங்க. கொஞ்சம் கஷ்ட ஜீவனம், அதான் அம்மா அப்படிப் பேசிட்டாங்க. அப்பா போனதிலிருந்தே அம்மா ஒரு நிலையில் இல்லீங்க. இப்படித்தான் ஏதேதோ பேசறாங்க. நான் உங்க உடல்நிலை மோசமானது பற்றிக் கேள்விப்பட்டேன். இப்போ எப்படிங்க இருக்கு?”அமைதியான அவன் பேச்சில் குளிர்ந்தார் செண்பகராமன். “இப்போ பரவாயில்லைப்பா. தம்பி, உன்னைப் பார்த்தா தங்கமுத்துவைப் பார்க்கிற மாதிரியே இருக்கு. நீ நம்ம ட்ரூப்பில் நடிக்கறியா? வேறு வேலை பார்க்கறேன்னா உன்னை வற்புறுத்தலை” என்றார்.”என்ன வேலைங்க இந்தக் காலத்தில்? தாராளமா நடிக்கறேன். எனக்கு ரொம்ப ஆசைதான் நடிக்கறதுக்கு” என்றான் பையன்

.சரி, என்னை வந்து பாரு” என்று சொல்லி விலாசம் கொடுத்தார்

.1.4

அன்றே அவர் குழுவில் சேர்க்கப்பட்டான் செந்தில்குமார். அவனுக்கும் “தனுஷ்” செந்தில்குமார் என்ற அடைமொழி கொடுக்கப்பட்டது. தங்கமுத்து அளவிற்கு அவனுக்கு நடிக்கத் தெரியவில்லையாயினும் போகப் போக நன்றாக நடிப்பான் என்ற அறிகுறிகள் தெரிந்தன.”அப்பாடி! மனசாட்சி ஒரு வருஷமா உறுத்திக்கிட்டே இருந்தது! இப்போதான் நிம்மதியாச்சு” என்று ஸாம்மியிடம் தெரிவித்தார் செண்பகராமன்

.”சென்னைக்குப் போகலாம்னு நான் சொன்னது நல்லதா போச்சு பார்த்தீங்களா” என்றாள் ஸாம்மி.அரங்க அமைப்பு நடந்துகொண்டிருந்தது. அதே நேரத்தில் ஒத்திகையும் நடந்தது. ஒரு வருடத்திற்குமேல் அரிதாரம் பூசாது விட்டுவிட்டதால் கடும்பயிற்சி நிரல்களைச் செண்பகராமன் அமுலாக்கியிருந்தார்.எல்லாம் நல்லபடியாகவே நடக்கிறது என்று அவர் மகிழ்ந்துகொண்டிருந்த சமயம், அவருக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது.”புது சிசுபாலனுக்கு ஆபத்து! இவனும் மேடையிலேயே கொல்லப்படுவான்!எச்சரிக்கை! எச்சரிக்கை!

“(தொடரும்)

சாய்ரேணு சங்கர்

4

4.1

தர்மா மெதுவாகத் தன்யாவைத் திரும்பிப் பார்த்தான். தன்யா நேரே பார்த்துக் கொண்டு காரைச் செலுத்தினாள். “பின்னால் பார்க்காதே” என்றாள்.

“ஆளை மடக்கிடுவோமா?” என்றான் தர்மா.

“நாட் நெசசரி. நாம யாருன்னு தெரிஞ்சுக்கத்தான் வரான்னு நினைக்கறேன். தெரிஞ்சுண்டு போகட்டும், ஆனா ஆள் யாருங்கறதை நாமும் தெரிஞ்சு வெச்சுக்கணும்” என்றாள் தன்யா.

“TN-19 5649” என்றாள் தர்ஷினி. தர்மாவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இவள் எப்போது, எப்படி எண்ணைக் கவனித்தாள்?

“செங்கல்பட்டு ரெஜிஸ்ட்ரேஷன். அட்ரஸ் வாங்கிடலாம்” தர்ஷினி தொடர்ந்தாள். “அதாவது உண்மை நம்பரா இருந்தா!”

பின்தொடர்ந்தவன் ஆபீஸ்வரை கூட வந்துவிட்டு நிற்காமல் நேரே போய்விட்டான். மூவரும் அறைக்குள் நுழைந்தார்கள்.

“கேம்-ப்ளான்” என்றாள் தர்ஷினி, தன்யாவைக் கைகாட்டி.

“முதல்ல, மஞ்சுவுக்கு ஆபத்து இருக்கு, அதாவது, அவங்க உயிருக்கு ஒருத்தர் அல்லது ஒரு கேங்க் குறிவெக்கறாங்க என்பது சந்தேகத்திற்கிடமின்றி நிரூபிக்கப்படணும்” என்றாள் தன்யா.

“இப்போ நிரூபணம் ஆகலையா?” என்று கேட்டான் தர்மா வியப்புடன்.

“இதுவரை நடந்த எல்லாமே ஆக்ஸிடெண்ட் மாதிரித்தானே காட்டப்பட்டிருக்கு?” என்றாள் தன்யா.

“அப்போ நம்மை ஃபாலோ பண்ணியவன்?” என்றான் தர்மா.

“இந்தக் கேஸ்க்காகத்தான் நம்மைப் பின்தொடர்ந்தான்னு என்ன நிச்சயம்?”

“அதானே! எத்தனையோ கேஸ், எத்தனையோ எதிரிகளைச் சம்பாதிச்சுட்டோம்” என்றாள் தர்ஷினி.

“ஆமா, சி பி ஐக்கும் மொஸார்ட்டுக்கும் எஃப் பி ஐக்கும் போட்டியா வளர்ந்தாச்சு! இதெல்லாம் ஓவரா தெரியல?” என்றான் தர்மா உஷ்ணமாக.

அவன் வார்த்தைகளை வழக்கம்போல் அலட்சியம் செய்த தன்யா “முதல் பாயிண்ட் நிரூபிக்கப்பட்டுட்டா அப்போ நாம போலீஸ் பாதுகாப்புகூடக் கேட்கலாம்” என்றாள்.

“நமக்கா?” என்றான் தர்மா.

“ஸில்லி! மஞ்சுவுக்கு!”

“இரண்டாவது பாயிண்ட் – யார்? இந்த முயற்சிகளின் பின்னால் இருப்பது யார்? மஞ்சுவின் குடும்பத்தினரா? கொஞ்சம் நம்பக் கஷ்டமாயிருக்கு. காரணம்…”

“டெஸ்பரேஷன்” என்றான் தர்மா. “குழந்தைகளுக்கு ஏதும் ஆனால் பரவாயில்லைன்னு பெற்ற தகப்பனே நினைப்பாரா?”

“அவருடைய பேக்-கிரவுண்டை அலசணும்.”

“அந்த மனோஜ்?”

“அவனோடதும்தான்.”

“மூன்றாவது பாயிண்ட் – ஏன்? மோட்டிவ்” என்று தொடர்ந்தாள் தன்யா.

“இதைத் தனிப் பாயிண்ட்டா பார்க்கற அளவு என்ன இருக்கு? மிகப் பழைய மோட்டிவ் – பேராசை. பணத்தாசை. சொத்து” என்றான் தர்மா.

தன்யாவும் தர்ஷினியும் தலையசைத்ததில் சற்றுத் தயக்கமிருந்தது.

“வெல்?” என்றான் தர்மா.

“நீ சொன்னதுதான் – டெஸ்பரேஷன். அதற்குக் காரணம் வெறும் பணத்தாசையா இருக்க முடியாதே! ஏதோ ஒரு கோபம், பழி இருக்கலாமோ…” தன்யா விட்டத்தை வெறித்தாள்.

“ஊகங்கள், சிந்தனைகள் எல்லாம் பிறகு. முதலில் செயல்” என்றாள் தர்ஷினி.

“அச்யுத்தைக் கூப்பிடு” என்றாள் தன்யா.

4.2

மறுநாள். தன்யாவுக்கு மொபைலில் ஒரு கால் வந்தது. புது நம்பராய் இருக்கவே, வியந்துகொண்டே எடுத்தாள்.

“ஹலோ! நான் மஞ்சு!”

“சொல்லுங்க மேடம்! என்ன விஷயம்? என் அண்ணாகிட்ட பேசணுமா?” என்றாள் தன்யா ஆச்சரியம் மாறாமல்.

“உங்க மூணுபேர் கிட்டயுமே பேசணும்! ப்ளீஸ், கொஞ்சம் வீட்டுக்கு வரமுடியுமா?” என்றாள் மஞ்சு. குரலில் அவளுடைய வழக்கமான அமைதியை மீறி ஒரு வருத்தம் தொனித்தது தன்யாவின் கவனத்திற்குத் தப்பவில்லை.

“ஷூர். உடனே வரோம்” என்று சொல்லி இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டாள், “வேலை இருக்கு தன்யா! நீங்க ரெண்டுபேரும் போங்களேன்” போன்ற தர்மாவின் புலம்பல்களை லட்சியம் செய்யாமல்.

மஞ்சுவின் வீட்டில் ஒரு புயல் அடித்திருந்தது என்பது உள்ளே நுழைந்தவுடனேயே புரிந்தது. அவினாஷ், அனன்யா எங்கே என்றே தெரியவில்லை. பாவம், பயந்துகொண்டு எங்கேயாவது பதுங்கியிருந்தார்கள் போலும்!

மஞ்சுவின் வழக்கமான புன்னகை மிஸ்ஸிங். அவர்களை “வாங்க” என்றுகூட அழைக்கவில்லை. உள்ளே நுழைந்ததுமே “ஓகே, உண்மையைச் சொல்லுங்க. நீங்க யார்?” என்றாள் சற்றுக் கோபமாக.

“பார்டன் மீ” என்றாள் தன்யா.

“நீங்க தொழிலதிபர்கள் இல்லை, உங்களுக்கு என் பங்களாவில் எந்த இண்டரஸ்டும் இல்லை. நீங்க துப்பறியறவங்க, கரெக்டா?”

தன்யா புன்னகைத்தாள். “நாங்க துப்பறியறவங்கதான், ஆனா அதற்காக நாங்க சொன்னதெல்லாமே பொய்னு நீங்க சொல்வதை மறுக்கிறேன். என் அண்ணா பெரிய பப்ளிஷர். பாரத் பிரஸ் அவனுடையது. அதற்குச் சற்றுப் பெரிய பில்டிங் இப்போ அவசியமாயிருக்கு…”

“ஆனா நீங்க அதுக்காக என் வீட்டுக்கு வரல, யாரோ ஏதோ சொல்லித் துப்பறிய வந்திருக்கீங்க, கரெக்டா?” என்றாள் மஞ்சு.

தன்யா அவளை ஏறிட்டாள். “மஞ்சு மேடம், உங்களிடம் உண்மையை மறைக்க விரும்பல. ஆமா, நாங்க வந்தது உங்களைக் கொல்ல யாராவது முயற்சி செய்யறாங்களான்னு துப்பறியத்தான்!”

“என்னது? ஐயோ ஐயோ ஐயோ ஐயோ! இந்தக் கொடுமையக் கேட்டியாடா ரமேஷ்! இத்தனைநாளா, நாம ஏதோ இந்த மகாராணியைக் கொடுமை பண்ணிட்டதா தான் ஊரெல்லாம் பரப்பிவிட்டிட்டிருந்தா, இப்போ நாம அவளைக் கொலை செய்யப் பார்க்கறதா வேற சொல்லியிருக்கா! அப்படி என்னடிம்மா உன்னைப் பண்ணிட்டோம்? கத்தியால குத்தினோமா துப்பாக்கியால மிரட்டினோமா?” என்று கையை நீட்டியும் மடக்கியும் பல அபிநயங்களைச் செய்தவாறே ரமேஷின் அம்மா வெளியே வந்தாள்.

“கத்தியால குத்தல, துப்பாக்கியால மிரட்டல, ஆனா விஷம் வெச்சிருக்கீங்க” என்றாள் தர்ஷினி மெதுவாக.

எல்லோரும் அவள் பக்கம் திரும்பினார்கள்.

“என்னடி நீலி சொல்ற? நான்… நானா விஷம் வெச்சேன்?” என்று தடுமாறினாள் ரமேஷின் அம்மா.

தர்ஷினி புன்னகைத்தாள். “சில நாட்களுக்கு முன்னால் மஞ்சு மதியச் சாப்பாட்டிற்குப் பிறகு மயங்கி விழுந்தாங்க…”

“…அது ஃபுட் பாய்சனிங்” இடைமறித்தான் உள்ளேயிருந்து வெளிவந்த ரமேஷ்.

“ஃபார் யுவர் இன்ஃபர்மேஷன், அது ஃபுட் பாய்சனிங் இல்லை, ஆர்சனிக் பாய்சனிங். உங்க டாக்டர் கிட்ட நாங்க தெளிவா டிஸ்கஸ் பண்ணியாச்சு. இந்தச் சந்தேகம் அவருக்கு முன்பே வந்து உங்க மனைவி கிட்டயும் இதைப் பற்றிச் சொல்லியிருக்காராமே?”

பதிலளிக்க முடியாமல் ரமேஷும் அவன் தாயும் விழிக்க, மஞ்சுவே பதில் சொன்னாள் – “ஆமா சொன்னார். சரி விடுங்க, நான் அதைப் பெரிசா நினைக்கல.”

“எப்படி மேடம் பெரிசா நினைக்காம இருந்தீங்க? தொடர்ந்து நடந்த சம்பவங்களைப் பார்த்தாவது நீங்க முழிச்சுட்டிருக்க வேண்டாமா?” என்றாள் தன்யா.

“என்ன சம்பவம்? சும்மா கயிறு திரிக்காதீங்க” என்றாள் அம்மா.

தன்யா சிரித்தாள். மஞ்சுவைத் தொடர்ந்த அசம்பாவிதங்களை விளக்கினாள்.

“ஹும், நீங்க சொன்னது எல்லாமே விபத்துகள். யாருக்குமே நடக்கக் கூடியது. உடனே அதான் சாக்கு, அத்தரிமாக்குன்னு நீங்க துப்பறிய வந்துடறதா? யார் சொல்லி நீங்க இப்படியெல்லாம் செய்து என் மனைவி மனசைக் கலைக்கறீங்க?” என்று கோபத்துடன் கேட்டான் ரமேஷ்.

“ஏண்டா, இதுகூடவா உனக்குப் புரியல? இவங்களை வரச் சொன்னது வேற யாரும் இல்லடா, உன் தர்மபத்தினியேதான்! இந்த மாதிரி உன்மேல ஏதாவது பழி போட்டுட்டா, அப்புறம் அவளுக்கு டைவர்ஸ் ஈசியா கிடைச்சுடும், அவ காதலனோடச் சேர்ந்துக்கலாம் பாரு, அதான் இவங்களைக் கூட்டுச் சேர்த்துக்கிட்டு இப்படியெல்லாம் ஆட்டம் போடறா!” என்று வெறிபிடித்தவள்போல் பேசினாள் ரமேஷின் அம்மா.

“அத்தை, நாக்கில் நரம்பில்லாம இப்படியெல்லாம் பேசாதீங்க” என்றாள் மஞ்சு கண்ணீருடன்.

“சரிதாண்டி, நான் சொல்றதை இல்லேன்ன்னு நிரூபிடீ பார்க்கலாம்! கோடி கோடியாய்ப் பணத்தை வெச்சுக்கிட்டு புருஷனுக்கு ஒரு அத்தியாவசியம் வந்தபோது அம்பது லட்ச ரூபா தரமாட்டேன்னு சொன்னவ தானேடி நீ! அதுவே உன் தம்பி திருட்டுத்தனம் பண்ணி மாட்டிக்கிட்டபோது அவனுக்காக உருகி உருகிப் பணத்தைக் கொண்டுபோய்க் கொட்டினே!”

“அது எங்க அப்பா பணம் அத்தை. அவனுக்குத் தரமாட்டேன்னு எப்படிச் சொல்லுவேன்? இவருக்கும் தரமாட்டேன்னு சொல்லல. எதுக்காக அவ்வளவு பணம் வேணும்னு கேட்டேன். அவர் பிஸினஸ்ல நானும் ஹெல்ப் பண்றேன்னு சொன்னேன், இது தப்பா?”

“ஆமாண்டி, பிஸினஸ் நல்லா நடந்தா அது உன்னாலதான்னு உனக்குப் பேர் கிடைக்கணும், எங்கே என் பிள்ளை பேர் வாங்கிடுவானோன்னு உனக்குப் பயம். ஏய், உன் குணம் தெரியும்டி எனக்கு. வயசுவந்த குழந்தைகளை வெச்சுக்கிட்டுப் புருஷனை விட்டுட்டு வேறு ஒருத்தனோடப் போகறதுக்கு ப்ளான் பண்றவ தானேடி நீ! இந்தக் கேவலமான காரியத்துக்கு உதவ உனக்கு டிடெக்டிவ்ஸ் வேற!” பொரிந்து தள்ளினாள் ரமேஷின் அம்மா.

“ஹலோ, கொஞ்சம் வார்த்தைகளை அளந்து பேசுங்க” என்றாள் தர்ஷினி. “எங்களைத் துப்பறியச் சொன்னது இவங்க இல்லை.”

“வேறென்ன சொல்லுவ நீ? இவ இல்லைன்னா வேற யாரு? அவ தம்பியா? ஆம்பிள்ளையா லட்சணமா வீட்டுப் பொண்ணை அடக்கி வைக்கத் துப்பில்லாம அவளுக்குக் கால் பிடிக்கறான். உங்கப்பனைப் பற்றிச் சொல்லவே வேணாம். என் பிள்ளைகளெல்லாம் அப்படிக் கிடையாது. அவங்க மானஸ்தங்க! ஏன், இவ பிடிச்சிருக்கற டிடெக்டிவ்வைப் பாரு! அவனும் தங்கச்சிங்களுக்குத் தொண்டூழியம் பண்ணுறான்! வெட்கமாயில்ல உங்களுக்கெல்லாம்!” என்று உறுமினாள் அம்மா.

தர்ஷினிக்கு முகம் சிவந்தது. கோபத்துடன் ஏதோ சொல்லப் போனவளைத் தர்மாவின் கை தடுத்தது. திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள். தர்மாவின் முகத்தில் புன்னகை மாறவேயில்லை. “விடு, பேசட்டும்” என்பதுபோல் தலையசைத்தான்.

“சரிதான்மா, ஆறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இவ அப்பன் சாகற சமயத்தில் உயில் எழுதினாரே லட்சணமா! தன் மகனுக்குச் சொத்துக் கொடுக்க வேண்டாம்னு நினைச்சார். சரி, அவன் ஒரு தறுதலை. அப்போ மாப்பிள்ளை பேர்லதானே எழுதியிருக்கணும்! இவ பெரிய அறிவுக் கொழுந்துன்னு இவ பேர்ல எழுதினார். என் பேர்ல எழுதியிருந்தா எனக்கும் பிரச்சனையில்லை, இவ கொழுப்பும் அடங்கியிருக்கும்” என்றான் ரமேஷ்.

“மிஸ்டர் ரமேஷ்” மிக அமைதியாக, இயல்பாகத் தன்யாவின் குரல் ஒலித்தது. “நாங்க டிடெக்டிவ்ஸ்னு நீங்க எப்படித் தெரிஞ்சுக்கிட்டீங்க?”

ரமேஷ் தடுமாறினான். பிறகு “உங்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கேன்” என்றான்.

“சதுரா டிடெக்டிவ் ஏஜன்சி பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருப்பீங்க. நாங்கதான் சதுரா டிடெக்டிவ் ஏஜன்சிக்காரங்கன்னு எப்படித் தெரிஞ்சுக்கிட்டீங்க? மஞ்சுவுக்காகத் துப்பறிய வந்திருக்கோம்னு எப்படி ஊகிச்சீங்க?”

ரமேஷ் வார்த்தை வராமல் சற்றுத் தவித்துவிட்டு “விசாரிச்சேன்” என்றான்.

“எப்படி? ஒரு ஆளை எங்களை ஃபாலோ பண்ண வெச்சு, நாங்க எங்கே போகறோம்னு பார்த்துக் கண்டுபிடிச்சீங்க, இல்ல? TN-19 5649 – போலி நம்பர் போட்ட பைக். அதுவே 5469, உங்க பழைய பைக். இப்போதான் கார் வாங்கிட்டீங்களே” என்றாள் தன்யா.

“அவனோட பைக்குக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” என்று ஆரம்பித்தாள் அம்மா. தன்யா அவளைச் சட்டை செய்யாமல் நேரே ரமேஷையே பார்த்துப் பேசினாள். “மிஸ்டர் ரமேஷ், உங்க கம்பெனி திவாலாகற நிலையில் இருக்கு. அதோடு வரி ஏய்ப்புப் பண்ணியிருக்கறதா உங்க மேல ஆக்‌ஷன் எடுத்துக்கிட்டிருக்காங்க. பணத்தைக் கட்டறது ஒண்ணுதான் நீங்க தண்டனையிலிருந்து தப்ப வழி. அதைச் சொல்லாம நீங்க மஞ்சு மேடம் கிட்ட பிஸினஸ்க்குப் பணம் வேணும்னு கேட்டிட்டிருக்கீங்க. நாங்க ரியல் எஸ்டேட் ஆக்டிவ்வா இல்லாத இந்தக் காலத்தில் வீடு வாங்கறதா சொல்லி இங்கே வந்ததுமே நாங்க போலீஸோ, என்ஃபோர்ஸ்மெண்ட் ஆளுங்களோ என்றெல்லாம் சந்தேகம் உங்களுக்கு வந்துருச்சு. அதைக் கன்ஃபர்ம் பண்ண உங்க ஆளைப் பைக்கில் அனுப்பினீங்க.

“நாங்க ப்ரைவேட் டிடெக்டிவ்ஸ்னு தெரிஞ்சதும் உங்களைப் பற்றித் தெரிஞ்சுக்க மஞ்சு மேடம் எங்களை அப்பாயிண்ட் பண்ணியிருப்பாங்களோன்னு பயம் உங்களுக்கு. அதைத் தெரிஞ்சுக்கத்தான் மஞ்சு மேடம்மைக் குத்திக்காட்டிப் பேசி அவங்க மூலம் எங்களை இப்போ வரவழைச்சிருக்கீங்க, சரியா?”

ரமேஷ் பிரமித்து நின்றான்.

“லிஸன், உங்க மிரட்டல்கள் எங்களை ஒண்ணும் செய்யாது. மஞ்சு மேடம் பாதுகாப்பு விஷயத்தில் எங்க தலையீடு தொடர்ந்துட்டுத்தான் இருக்கும். அவங்களுக்கு நடந்த சம்பவங்களில் உங்க பைக்காரனுக்கோ, உங்களுக்கோ சம்பந்தம் இருக்கறதாகவோ, அல்லது நீங்க அடுத்து ஏதேனும் செய்யறதாகவோ எங்களுக்குத் தெரிய வந்தது, அடுத்த நிமிஷம் எங்களோட இன்னொரு முகத்தைக் காட்டிடுவோம். நீங்களும் குடும்பத்தோட மாமியார் வீட்டுக்குக் குடி போயிடலாம். மஞ்சுவோட அம்மா வீடு இல்லை, கம்பிபோட்ட அசல் மாமியார் வீடு! பீ கேர்ஃபுல்!” என்று உறுமிவிட்டு அங்கிருந்தவர்கள் அத்தனைபேரும் அயர்ந்துபோய் நிற்க, பெருமை மின்னிய முகங்களுடன் தர்மாவும் தர்ஷினியும் தொடர, புயல்போல் வெளியேறினாள் தன்யா.

4.3

“சே! இன்னிக்குப் பூராவும் வேஸ்ட்” என்றாள் தர்ஷினி.

“இவங்க குடும்பச் சண்டை நமக்கு ரொம்பத் தேவை பாரு! நம்மையும் சேர்த்து இழுத்துவிட்டுட்டாங்க. கண்டினுவஸா டீவி ஸீரியல் பார்த்த எஃபக்ட்” என்று எரிச்சல்பட்டாள் தன்யா.

“அப்படி முழுவதுமாக வேஸ்ட்னு சொல்லிட முடியாது…” என்று இழுத்தான் தர்மா. “ரமேஷைச் சரியானபடி வார்ன் பண்ணிட்டோமே. இனிமே அவன் வாலாட்ட மாட்டானு நினைக்கறேன். அது நல்லதுதானே!”

“நல்லதுதான், இதையெல்லாம் செய்யறது ரமேஷா இருந்தா!”

“என்னது? அந்த பைக்காரன்…”

“…ரமேஷ் ஏற்பாடு செய்தவன்தான். ஆனா அதை வெச்சு இதையெல்லாம் செய்யறது ரமேஷ்தான்னு நிரூபிக்க முடியாது” என்றாள் தன்யா.

“இவ்வளவு நேரச் சண்டையில் ஒரு சின்ன நூல் கிடைச்சிருக்கு. அதைப் பற்றித் தெரிஞ்சுக்க நீதான் ஹெல்ப் பண்ணணும் தர்மா” என்றாள் தர்ஷினி.

“சின்ன நூலா?” என்றான் தர்மா குழப்பத்துடன்.

தர்ஷினி சிரித்தாள். “மஞ்சுவின் காதலன்” என்றாள்.

(தொடரும்)

சாய்ரேணு சங்கர்.

2

2.1

சதுராவில் கனத்த மௌனம். அதிர்ச்சி அலையலையாய்ப் பரவியிருந்தது.

“என்ன சொல்றீங்க? ஏன் உங்க அப்பாவே உங்க அம்மாவை…”

“அம்மா அப்பாவை லவ் பண்ணிக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாங்களாம். அம்மா பெரிய பணக்காரக் குடும்பம். அப்பா ஒரு சாதாரண ஆபீஸர். கல்யாணம் முடிஞ்சதும் அப்பா வேலையை விட்டுட்டார். எங்க தாத்தாவோட உதவியால் ஏதோ பிஸினஸ் ஆரம்பிச்சார். அது நஷ்டமாயிடுச்சு. இன்னும் என்னவெல்லாமோ ட்ரை பண்ணினார். பிரமாதமா ஒண்ணும் நடக்கல.

“இதற்கிடையில் என் அம்மா எங்க தாத்தாவோட பிஸினஸை ரொம்ப வெற்றிகரமா நடத்திட்டிருக்கறதைப் பார்த்து அவருக்குப் பொறாமை. ஆனா அதை முடிஞ்சவரை காட்டிக்க மாட்டார். அவருக்கு அம்மா தயவு வேணுமே!

“ஏறத்தாழ ஏழு வருஷத்துக்கு முன்னால் எங்க தாத்தா இறந்து போனார். அவர் மொத்த சொத்தையும் என் அம்மா பேரில்தான் எழுதியிருந்தார். அதனால் அப்பா இப்பல்லாம் பெரிய அமவுண்ட்டா கேட்டுத் தொந்தரவு செய்துக்கிட்டே இருக்கார்.”

“அம்மாவுக்கு அப்பான்னா உயிர். அவரைப் பற்றி யார் என்ன சொன்னாலும் நம்ப மாட்டாங்க. அவர் என்ன கஷ்டப்படுத்தினாலும் வெளியே காட்டிக்க மாட்டாங்க. அப்பா குடிப் பழக்கம் கூட இப்போ ஆரம்பிச்சாச்சு. அப்படியும் அவரை விட்டுக்கொடுக்கவே மாட்டாங்க.

“அப்பாவுக்குத் தூபம் போட வீட்டிலேயே ரெண்டுபேர் இருக்காங்க – என் பாட்டி, அப்புறம் சித்தப்பா. பாட்டிதான் எங்க வீட்டுக்கு வில்லி! அம்மாவை ஏதாவது குற்றம் கண்டுபிடிச்சுட்டே இருக்கறதுதான் அவ வேலை. எங்க சித்தப்பா – சரியான கிரிமினல். படிப்பும் ஏறல. ஊரைச் சுற்றித் தினமும் வம்பை இழுத்துட்டு வந்து நிற்பார் – எங்க அம்மா பணத்தைக் கொடுத்துச் சரிக்கட்டணும்.

“பணம் வேணுங்கறதுனால, அப்பா கொஞ்சநாளா அம்மாவை ரொம்பக் கொஞ்சறார் – திட்டுகளுக்கு நடுநடுவில! மஞ்சு…ன்னு அவர் இழுத்துக் கூப்பிடறதைக் கேட்டாலே அம்மா சந்தோஷப்பட்டுப்பாள். அந்த மஞ்சுவின் மரணம் அவரால் திட்டமிடப்படுவது தெரிஞ்சா எப்படித் தாங்கப் போறாளோ?”

அவினாஷும் அனன்யாவும் நீளமாகப் பேசி நிறுத்தினார்கள்.

“சார், எங்க குடும்பம் எப்படியோ போகட்டும். எங்களுக்கு எங்க அம்மா வேணும்! மஞ்சு… மரணம் என்பவை ஒட்டாத ரெண்டு வார்த்தைகளா நிற்கணும், ஒரு வாக்கியமாக ஆகக் கூடாது சார்!” அவினாஷுக்குக் கண்ணீர் முட்டியது.

தன்யாதான் அந்தச் சங்கடமான சூழ்நிலையைக் கலைத்தாள். மிக இயல்பான குரலில் “உங்க அம்மாவுக்கு வேறு சொந்தக்காரங்க இல்லையா?” என்றாள்.

“இருக்காங்க” என்றாள் அனன்யா மூக்கை உறிஞ்சியவாறே. “அம்மாவோட சித்தி, அதாவது தாத்தாவோட இரண்டாவது மனைவி, அப்புறம் அவங்க பையன் சுதாகர்.”

“அவங்க எப்படி?”

“தாத்தா அம்மா பேர்ல எல்லா சொத்தையும் எழுதி வெச்சுட்டது அவங்களுக்கெல்லாம் கோபம்தான். ஆனா அம்மா அவங்களுக்காக எல்லா உதவியும் செய்து நல்லா பார்த்துக்கிட்டாங்க. வெகுகாலமா அவங்க வாழற தாத்தாவோட பெரிய வீட்டிலேயே அவங்களைக் கண்டினியூ பண்ணச் சொல்லிட்டாங்க. சித்திக்கு மாதம் இருபதாயிரம் ரூபா தராங்க. மாமாவுக்கு ஏதோ பெரிய வேலை வாங்கிக் கொடுத்தாங்க. ஆனா மாமா அங்கே ஏதோ கையாடல் பண்ணிட்டார், போலீஸிலும் மாட்டிக்கிட்டார். அரும்பாடுபட்டு அவரை மீட்டுக் கொண்டுவந்தாங்க அம்மா. அவரைத் திருத்தவும் எல்லா முயற்சியும் செய்தாங்க. இப்போ ஒழுங்கா வேலைக்குப் போயிட்டிருக்கார்.”

“அவங்க கோபத்தில் இப்படியெல்லாம் செய்திருக்க சான்ஸ் இருக்கா?” என்றான் தர்மா.

“எப்படி சார் செய்வாங்க? அவங்க பிழைப்பே என் அம்மாவை நம்பியிருக்கு. மாமா ஏதோ சம்பளம் வாங்கறார்னாலும், அம்மா கொடுக்கிற பணத்தை நம்பித்தான் அவங்க ஜீவனம் நடக்குது. முக்கியமா என் அம்மா இல்லைன்னா, சொத்து எங்க அப்பாவுக்கில்லை வரும்! அவங்க ரெண்டுபேரையும் பங்களாவைவிட்டு வெளியேறச் சொல்லிடுவாங்க எங்க அப்பாவும் பாட்டியும்… ரொம்பநாளா அதைக் கேட்டிட்டும் இருக்காங்க. அம்மாதான் பரிதாபப்பட்டுச் சித்தியை அங்கேயே தங்க வெச்சிருக்காங்க.”

அவினாஷின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு யோசனையாய்த் தாடையைத் தேய்த்தான் தர்மா.

“சரி, இன்னும் இரண்டொரு நாளில் நாங்க உங்க வீட்டுக்கு வரோம்” என்றாள் தன்யா.

“உங்க ஃபீஸ்…” என்று இழுத்தான் அவினாஷ்.

“லாக்டவுனில் ஃப்ரீ சர்வீஸ். அதுவும் அம்மாமீது அன்புகொண்டவங்களுக்கு ஸ்பெஷலா” என்று சிரித்தான் தர்மா.

“ரொம்ப தாங்க்ஸ் சார்” சொல்லி எழுந்தார்கள் அவினாஷும் அனன்யாவும்.

“நாங்க வரும்போது எங்களைத் தெரிஞ்சதா காட்டிக்க வேண்டாம்” என்று எச்சரித்தாள் தன்யா.

“ஷூர்” – வெளியே போய்விட்டார்கள்.

*****

“தர்மா, இந்தக் குழந்தைகள் சொன்ன விஷயம் உன்னை ரொம்ப அப்செட் பண்னிடுச்சு, இல்ல?” என்று கேட்டாள் தன்யா.

“கொலை முயற்சி அப்செட் பண்ணற விஷயம் இல்லையா?” என்றான் தர்மா பதிலுக்கு.

“லுக், உன்னை எனக்குத் தெரியும். நீ உள்ளூர ரொம்ப டஃப் பர்ஸன். இந்தக் கேஸில் ஏதோ ஒண்ணு உன்னை அசைச்சுப் பார்த்திருக்கு. என்ன அது?” என்றாள் தன்யா விடாமல்.

தர்மா எழுந்து உலாவினான். “என்ன சொல்றது? ஒரு கொடூரத் தவிப்பு? என்ன ஆனாலும் சரிங்கற வெறி?”

“புரியல.”

“இந்த மூன்று கொலை முயற்சிகளில் என் கண்களுக்குப் பட்டது அதுதான் – டெஸ்பரேஷன். ஆர்சனிக் – முடிவு நிச்சயமில்லாத விஷம், ஆனா ஈசியா கிடைக்கக் கூடியது. அந்த பால்கனிச் சம்பவம் – மஞ்சுதான் விழணும்னு இல்லை. பலூன் – மஞ்சுவோடு குழந்தைகளும் செத்திருப்பாங்க!”

“நீ என்ன சொல்ல வர?”

“ஒரு அவசரம், ஆத்திரம் – எப்படியாவது மஞ்சுவைக் கொன்னுடணும்னு! அவளோடு யார் செத்தாலும் கவலையில்லை! இதன் பின்னால் ஏதாவது பழிவாங்குதல் இருக்கச் சான்ஸ் இருக்கா?”

“யோசிக்க வேண்டிய பாயிண்ட்தான். சரி, இப்போ அவங்க வீட்டுக்குப் போய் விசாரணை பண்ணணும். என்ன காரணம் சொல்லிட்டுப் போறது?” என்றாள் தன்யா.

“இருக்கவே இருக்கான் நம்ப தொழிலதிபர் தர்மா! அவங்களுக்கு ஒரு பெரிய பங்களா இருக்குன்னு சொன்னாங்களே, அதை விலைக்குக் கேட்டுப் போற நீ” என்றாள் தர்ஷினி.

“அதைத்தான் கொடுக்கப் போறதில்லைன்னு…”

“ஸில்லி! நிஜமாகவா வாங்கச் சொல்றோம்? அவங்க வீட்டுக்குப் போக ஒரு காரணம், அவ்வளவுதான்” என்றாள் தர்ஷினி.

2.2

“வாங்க, வாங்க” என்று வரவேற்ற அவினாஷின் குரலில் பதட்டம் தெரிந்தது.

“எனி ப்ராப்ளம்?” என்று கேட்டாள் தன்யா.

“அம்மா எங்க பண்ணைக்குப் போயிருந்தாங்க. சரிவில் நின்ற லாரி ஒண்ணு அம்மாவை நோக்கி வேகமா வந்திருக்கு. கடைசி நிமிஷத்தில் கவனிச்சு நகர்ந்திருக்காங்க. கார் மேல மோதிடுச்சு லாரி. தற்செயலா அங்கே வந்த எங்க மாமா மோட்டர்பைக்ல அம்மாவை வீட்டுக்குக் கூட்டி வந்திருக்கார்” வேகமாகச் சொன்னான் அவினாஷ்.

“சரி, இனி நாங்க பார்த்துக்கறோம். அம்மாவை மீட் பண்ண முடியுமான்னு கேட்டுட்டு வா” என்று அவளை அனுப்பினாள் தன்யா.

தனித்து விடப்பட்ட மூவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

“டெஸ்பரேஷன்?” என்றான் தர்மா.

2.3

“ஸாரி மிஸ்டர் தர்மா. நீங்க கேட்டு வந்திருக்கறது எங்க பரம்பரை வீடு. அதை என் அப்பா ஞாபகார்த்தமா அப்படியே பராமரிக்க விரும்பறேன்” என்றாள் மஞ்சு.

“புரியுது மேடம். நீங்க இன்னொரு வீடு கட்டிட்டிருக்கறதாகவும் பழைய வீட்டைக் கொடுத்துடப் போறதாகவும் எனக்குத் தகவல் வந்தது. அதான் கேட்டு வந்தேன். ஸாரி” என்றான் தர்மா.

“புது வீடு கட்டிட்டிருக்கறது உண்மை. அதுக்கு நாங்க ஃபாமிலியோடக் குடி போயிடுவோம். இந்த அபார்ட்மெண்ட்டைத்தான் கொடுத்திடலாமா, வாடகைக்கு விடலாமான்னு யோசிக்கறேன். உங்களுக்கு இன்டரஸ்ட் இருக்கா?” என்று கேட்டாள் மஞ்சு.

“இல்லை மேடம், என் டாடியும் ப்ரதரும் தனி வீடுதான் பார்க்கறாங்க. ஒரே இடத்தில் வீடு, பப்ளிகேஷன் ஆபீஸ் இரண்டையும் வெச்சுக்கணும்னு… பின்னால் விரிவாக்கணும்னாகூட வீட்டைச் சுற்றி நிறைய இடம் இருக்காமே” என்றாள் தன்யா.

“ஆமா” என்றாள் மஞ்சு. இந்தக் காலத்தில் இவ்வளவு பெரிய சொத்து விற்பது மிகக் கடினம், அவர்களாகவே தேடி வந்திருக்கும்போது விடலாமா என்று அவளுக்குச் சிந்தனை ஓடியது. அருகிருந்த ரமேஷிடம் “நீங்க என்ன சொல்றீங்க ரமேஷ்? இவங்க வீட்டைப் பார்க்கட்டுமா? எல்லாம் சரியா வந்தா இவங்க வாங்கிக்கட்டும். சித்திக்கும் தம்பிக்கும் வேறு வீடு பார்த்துடலாம்” என்றாள்.

“இதையேதானே நான் தலைதலையா அடிச்சுக்கிட்டேன்? நான் சொன்னா கசக்குது, மத்தவங்க சொன்னா இனிக்குது இல்ல?” என்றான் ரமேஷ்.

“அவ எப்பவுமே அப்படித்தானேடா, உன்னை எப்போ மதிச்சா?” என்று உள்ளிருந்து குரல் கேட்டது.

தர்மா, தன்யா, தர்ஷினி படாரென்று எழுந்துகொண்டார்கள். “ஓகே, அப்போ நாங்க வரோம். உங்களுக்கு எப்போ சௌகரியமோ அப்போ வீட்டைப் பார்க்கறோம்” என்றான் தர்மா.

“நோ ப்ராப்ளம், இப்போ நீங்க ஃப்ரீன்னா இப்போகூடப் பார்க்கலாம்” என்றாள் மஞ்சு, முகத்தில் சிரிப்பு மாறாமல்.

“ஸாரி மேடம், உங்களைத் தர்மசங்கடப்படுத்திட்டோமோ?” என்றாள் தன்யா, அவர்கள் வெளியே வருகையில்.

“இது எங்க வீட்டில் அடிக்கடி நடக்கறதுதான். எனக்குப் பழகிடுச்சு. வொரி பண்ணாதீங்க” என்றாள் மஞ்சு அதே சிரிப்புடன்.

அப்போது உள்ளே வந்தான் ஒரு இளைஞன். மஞ்சுவைப் பார்த்ததும் திகைத்து நின்றான்.

“என்ன மனோஜ், ஃப்ரெண்ட்ஸெல்லாம் பார்த்தாச்சா?” என்றாள் மஞ்சு.

“அண்ணி நீங்க… நீங்க எப்படி…” என்று திணறினான் மனோஜ். பிறகு சுதாரித்துக் கொண்டவனாய் “இன்னிக்குப் பண்ணைக்குப் போகப் போறேன்னு சொன்னீங்களே” என்றான்.

“ஆமா போயிருந்தேன். ஏன் போனா வர மாட்டாங்களா?” மஞ்சு புன்னகையோடு கேட்டாள்.

“சீக்கிரம் வந்துட்டீங்களேன்னு கேட்டேன். சரி அண்ணி” என்று சொல்லிவிட்டு வேகமாக உள்ளே சென்றான் மனோஜ்.

தன்யாவும் தர்ஷினியும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். “இவனுக்கு ஏதோ தெரியும்!”

அவர்கள் மனங்களில் மனோஜ் மீது ஒரு சந்தேகப்புள்ளி அழுத்தமாக விழுந்தது.

(தொடரும்)