கடையில் இருந்து பட்டுச்சேலையை எடுத்து வந்ததும், இது அசல் பட்டு சேலைதானா? என்ற சந்தேகம் சிலருக்கு ஏற்பட்டு விடும். அதை எளிதான முறையில்**கண்டுபிடிக்க ஒரே ஒரு வழிதான் உள்ளது.
அதாவது சேலையின் ஓரத்தில் தொங்கும் நூலை வெட்டி அதில் தீ வைத்தால், அது நின்று எரியும். அதுதான் அசல்*பட்டு.*ஆனால் கலவையான பட்டு சேலையின் நூலை வெட்டி அதில் தீ வைக்கும்போது, அதன் நூல், தலை முடி எரிவதைபோன்று சுருங்கிக்கொண்டே**செல்லும்.
பொதுவாக சிலர் பட்டு சேலை என்றாலே அதிக எடை கொண்டதாக இருக்கும் என்று எண்ணுகிறார்கள். தற்போது நவீன விசைத்தறிகள் மூலம்**சேலை நெய்யப்படுவதால், அதன் எடை குறைவு.
அத்துடன் டிசைன்கள் அதிகம். அசல் பட்டு சேலையின் ஆயுட்காலம் 100 ஆண்டுகளுக்கும் அதிகமாக*இருக்கும்.*பட்டு சேலையை மற்ற துணிகள் போல துவைத்துவிடக் கூடாது. பட்டு சேலையில் அழுக்கு மற்றும் கரையை எடுக்கக் கூடிய திரவங்கள் கிடைக்கிறது. அதை**வாங்கி பயன்படுத்தலாம்
. சிலர் தெரியாமல் பட்டு சேலையை கையாளுவதால் அதன் பளபளப்பு குறைந்துவிடும்.**அத்துடன் குறைந்தது 6 மாதத்துக்கு ஒருமுறை வெயிலில் ஒருமணி நேரம் காய வைக்க வேண்டும்.
மாதத்துக்கு ஒருமுறை சேலையின் மடிப்பை மாற்றி**மடிக்க வேண்டும். சிலர் பட்டு சேலையை உடுத்தி விட்டு கழற்றியதும், அதை மடித்து வைத்து விடுவார்கள்
. அவ்வாறு செய்யக்கூடாது.**உடலில் உள்ள வியர்வை அதன் மீது பட்டு இருக்கும். அதை காயவைத்துவிட்டு வைக்கும்போது எந்த பாதிப்பும் வராது.
குறிப்பாக பட்டு சேலையை சரியான**முறையில் பராமரித்து வந்தால் பல ஆண்டுகள் வரை அதன் பளபளப்பும், மென்மையும் போகாது.*
அவன் அப்படி செய்வான் என்று கொஞ்சம் கூட மணிமொழி நினைத்துக்கூட பார்க்கவில்லை! பரபரவென உள்ளே வந்த்தும் யார் இருக்கிறார்கள் என்ன ஏது என்று ஒன்றைக்கூட பார்க்கவில்லை! என்னை மன்னித்துவிடு மணிமொழி! என்று சாஷ்டாங்கமாக அவள் காலில் விழுந்துவிட்டான்.
அந்த அதிர்ச்சியில் இருந்து மீண்டுவரவே ஒருநிமிஷம் ஆகிவிட்ட்து மணிமொழிக்கு. ஆனாலும் சுதாரித்துக் கொண்டாள். “என்ன ..என்னங்க இது! முதல்லே எழுந்திருங்க!” என்றாள்.
பக்கத்து அறையில் அவனது மாமனாரும் மாமியாரும் ஏதோ குசுகுசுவென பேசிக்கொள்வது காதில் விழுந்தது. அதை சிறிதும் லட்சியம் செய்யாமல், ”மணிமொழி முதல்லே நீ என்னை மன்னிச்சேன்னு ஒரு வார்த்தைச் சொல்லு! அப்போதான் எழுந்திருப்பேன்!” என்றான் மகேஷ். மணிமொழியின் கணவன்.
“உங்களை எதுக்கு மன்னிக்கனும்?” என் பேர் எல்லாம் இன்னும் உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கா? முதல்லே எழுந்திருங்க! ஏதோ சி எம் கால்லே விழற அமைச்சருங்க மாதிரி என் கால்லே விழுந்திருக்கீங்க என்றாள் மணிமொழி நக்கலாக.
தடாலடியாக விழுந்தவன் தடாலடியாக எழுந்தான். இ..இந்த நக்கல்தான் நம்மளை பிரிச்சது… அது மட்டும்..
அது மட்டும் இல்லேன்னா! என்னை கட்டிக்கிட்டு அவளை வைச்சிக்கிட்டு இருக்க மாட்டீங்களா?
’பளார்” என்று கன்னத்தில் அடிவாங்கியது போல உணர்ந்தான்.
”மணிமொழி! எல்லாத்தையும் மறந்திருவோம்! என்னை மன்னிச்சிடு! நான் அவளை மறந்திட்டேன். இனிமே உன்னோடத்தான் வாழப் போறேன்!”
”அதுக்கு நான் ஒத்துக்கணுமே மிஸ்டர் மகேஷ்!”
”ப்ளீஸ் மணிமொழி! நான் திருந்திட்டேன்! எனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் கொடு!”
“நிறைய சந்தர்ப்பங்களை உங்களுக்கு கொடுத்து பார்த்திட்டேன்! இனியும் அப்படிக் கொடுத்து ஏமாற நான் தயாரா இல்லை! இப்ப நீங்க எதுக்கு வந்திருக்கீங்க டைரக்டா நீங்க சொல்றீங்களா? இல்லை நானே சொல்லட்டுமா?
மணிமொழியின் இந்த அதிரடியான பேச்சால் அதிர்ந்தான் மகேஷ். ”அ.. அது வந்து..”
”போலீஸ்லே உங்க மேல கொடுத்த கம்ப்ளைண்ட வாபஸ் வாங்கனும் அதைத்தானே சொல்ல வர்றீங்க?
அவன் முகம் பேஸ்த் அடித்தாற்போல மாறியது.. அ.. அதேதான்! ப்ளீஸ் மணிமொழி இந்த ஒரு முறை…!
”யோவ்! நீ எது வேணுமின்னாலும் செய்வே! தாலிக்கட்டிக்கிட்ட தோஷத்துக்கு நான் மன்னிச்சு விட்டுகிட்டே இருக்கணுமா?”
“தப்புதான் மணிமொழி!’ நீ மட்டும் டைவர்ஸுக்கு ஒத்துக்கிட்டிருந்தா நான் அப்படியொரு வேலை செஞ்சிருக்க மாட்டேன்!”
”யோவ்! பொம்பளைங்கன்னா உங்க விளையாட்டுப் பொருளா? நினைச்சா கல்யாணம் பண்ணிப்பீங்க! வேண்டாம்னா டைவர்ஸ் வாங்கிப்பீங்க! நாங்க என்ன யூஸ் அண்ட் த்ரோ மெட்டீரியலா? இந்த நவீன யுகத்திலேயெயும் எங்களை அடிமையாவே நடத்த பார்க்கிறீங்களே!”
”சாரி மணிமொழி! என் விருப்பம் இல்லாமலே வீட்டுலே உன்னை எனக்கு கட்டி வைச்சிட்டாங்க! நான் ஏற்கனவே ஒரு பொண்ணை லவ் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தேன். அவளை மறக்க முடியலை! அதான் உன்னை விவாகரத்து பண்ணிட்டு அவளோட வாழனும்னு டைவர்ஸ் கேட்டேன்”.
”ஏய்யா! இந்த புத்தி கல்யாணம் செய்யறதுக்கு முன்னாடி வந்திருக்கணும்! நான் ஒரு பொண்ணை காதலிக்கிறேன்! அவளைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன்னு உங்கப்பா அம்மாகிட்டே சொல்ல வேண்டியதுதானே.. கமுக்கமா இருந்துட்டு என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டே! அதோட விட்டியா? ஒரு மாசம் முழுசா என் கூட குடித்தனம் நடத்திட்டு உன் லவ்வர் நெருக்கடி கொடுக்க ஆரம்பிச்சதும் என்னை கழட்டிவிட துணிஞ்சிட்டே!”
”உனக்கு அவளைப்பிடிச்சிருந்தா அப்பவே என்கிட்டே சொல்லியிருக்கலாம் இல்லே! நானே என் வீட்டில் சொல்லி கல்யாணத்தை நிறுத்தியிருப்பேன்! ஆனா கடைசி வரைக்கும் கமுக்கமா இருந்திட்டே என்னோட மனசை கலைச்சு என் உடம்பை சுவைச்சு எல்லாத்தையும் முடிச்சுட்டு எப்படிய்யா உனக்கு மனசு வந்த்து டைவர்ஸ் கேட்க. உன் களவாணித்தனம் எல்லாத்தையும் மன்னிச்சு உன் கூட வாழ நான் தயாரா இருந்த போதும் நீ ருசி கண்ட பூனையா அவ பின்னாடியே சுத்தி வந்து என்னை டார்ச்சர் பண்ணி விவாகரத்து கேட்டே அதுக்கு நான் ஒத்துக்கலை!”
”சாரி மணிமொழி! நான் செஞ்சது தப்புத்தான்! ஆனா என்னாலே அவளை மறக்க முடியலை! அவ இல்லாம என்னாலே வாழ முடியாதுன்னு அப்ப தோணுச்சு!”…
”சபாஷ்! கட்டின பொண்டாட்டிக்கிட்டேயே வைப்பாட்டி இல்லாம வாழ முடியாதுன்னு சொல்ற தைரியமாவது உனக்கு இருக்கே! இந்த தைரியம் உனக்கு முன்கூட்டியே இருந்திருந்தா என்னோட வாழ்க்கையை நான் இழந்திருக்க மாட்டேன் இல்லே.?”
”உனக்கென்ன? தினம் ஒரு பொண்ணோட வாழ்ந்துட்டு போயிருவே! நான் அப்படி இருக்க முடியுமா? சமூகம் என்னைப்பத்தி என்னவெல்லாம் பேசும்? அதை யோசிச்சுப் பார்த்தியா? யோசிச்சு பார்த்திருந்தா அப்படி ஒரு வேலையை நீ பார்த்திருப்பியா?”
”இல்லே மணிமொழி! மேட்ரிமோனியல்லே உனக்கு வரன் வேணும்னு அப்ளை பண்ணது என்னோட தப்புத்தான் ஒத்துக்கறேன்! மகா மோசமான செய்கை அது! அதுக்காக நான் வெட்கப்படறேன். ப்ளீஸ் என்னை மன்னிச்சுரு!”
”செய்யறதை எல்லாம் செஞ்சிட்டு ஈஸியா மன்னிப்புன்னு கேட்டுட்டா சரியா போயிருமா? புருஷன் ஒருத்தன் இருக்கிறப்ப இன்னொருத்தன் என்னை பெண் கேட்டு வந்தா என் மனசு என்ன பாடுபட்டிருக்கும்? நான் எப்படி தவிச்சுப் போயிருப்பேன்! என் மன உளைச்சளுக்கு அளவே இல்லாம ஒரு நாளைக்கு பத்து இருபது போன் கால்கள்! இந்த கஷ்டத்தை எல்லாம் நான் அனுபவிச்சிட்டு உனக்கு மன்னிப்பு கொடுத்திடனுமா?”
”மணிமொழி நான் தப்பை உணர்ந்திட்டேன்! என் வீட்டுலேயே என்னை சேர்க்க மாட்டேன்னுட்டாங்க! அவளும் என்னை உதாசீனப்படுத்திட்டு வேற ஒருத்தன் கூட கல்யாணம் பண்ணிக்க திட்டம் போட்டு வைச்சிருக்கா! நீயும் என்னை வெறுத்து ஒதுக்காதே…!”
“பலாக்கா இல்லேன்னுதான் இந்த கலாக்காவைத் தேடி வந்திருக்கியா? உன் புத்தி எப்படி மாறும்?”
”எல்லாம் உன்னாலேதான்! நீ மட்டும் சைபர் க்ரைம்லே புகார் பண்ணாம இருந்தா எல்லாம் நல்லபடியா போயிருக்கும்! எனக்கு வெளிநாட்டுலே வேலை கிடைச்சிருக்கும் அவளும் என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிருப்பா! உன்னாலே என் வாய்ப்பெல்லாம் போயிருச்சு! நீயாவது என்னை ஏத்துக்கோ! நடந்ததை மறந்துட்டு நாம நல்லபடியா வாழலாம்!”
”உன்னைப் போல ஒரு ஈனபுத்தி உள்ள மனுஷன் கூட நான் வாழத்தயாரா இல்லை! ஒரு காலத்திலே உன் கூட்த்தான் வாழ்க்கைன்னு இருந்தேன். ஆனா அது தப்புன்னு நீ நல்லாவே புரிய வைச்சிட்டே! நீ என்னதான் கால்லே விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டாலும் உன்னை மன்னிக்க என் மனசு இடம் கொடுக்கலே! பொண்டாட்டிக்கே நீ புருஷன் தேடினவன் இல்லையா? அதுவும் ஒருவிதத்துலே நல்லதாத்தான் அமைஞ்சிருக்கு. அதுலே வந்த ஒரு வரன் எனக்குப் பிடிச்சுப் போச்சு! என் முழுக்கதையை அவருக்கு சொல்லிட்டேன். உன் கூட டைவர்ஸ் வாங்கிற வரைக்கும் அவர் காத்திருக்கிறதாவும் சொல்லிட்டார். நீ கேட்ட டைவர்ஸ் உனக்கு இப்ப ஈஸியா கிடைச்சிருக்கு வாங்கிட்டுப் போ!” என்று பீரோவைத் திறந்து விவாகரத்து பத்திரத்தை எடுத்து வீசி எறிந்தாள் மணிமொழி.
“அப்போ போலீஸ் கம்ப்ளைண்ட் வாபஸ் வாங்க மாட்டியா?”
”மாட்டேன்! நீ தண்டனை அனுபவிச்சே ஆகனும்! உன் குற்றம் உன்னை உறுத்தனும் ஆனா கொஞ்சம் கூட மனசாட்சி இல்லாம என்னை ஏமாத்தி மன்னிப்பு கேட்டு கம்ப்ளைண்ட வாபஸ் வாங்க நினைச்சே இல்லே! அது தப்பு! உன்கிட்டே நான் மட்டும் இல்லே! எந்த பொண்ணுங்களும் இனி சிக்கக் கூடாது! அதுக்கு நீ போலீஸ் கொடுக்கிற தண்டனையை ஏத்துக் கிட்டுதான் ஆகனும்! இனிமே உங்களுக்கு ஜெயில்தான் மாமியார் வீடு மிஸ்டர் மகேஷ்.” மணிமொழி ஆக்ரோஷமாக சொல்ல
அதிர்ந்துபோய் பேச வார்த்தைகள் வராமல் தளர்ந்து போய் நடந்தான் மகேஷ்.
(முற்றும்)
(சில வாரங்களுக்கு முன் தினமலர் பேப்பரில் படித்த ஒரு செய்தியே இந்தக் கதையின் கரு. மனைவிக்கு வரன் தேடி மேட்ரிமோனியலில் விளம்பரம் செய்த கணவர் கைது என்பதுதான் அந்த செய்தி>
வாழ்க்கையில் சில கேரக்டர்கள் சுவாரஸ்யம்! எது நடந்தாலும் ஓக்கே! நான் இப்படித்தான் இருப்பேன்! என் வாழ்க்கை என்னுடையது நான் இப்படித்தான் வாழ்வேன் என்று வாழ்வது ஒருவகை! இந்த வகையினரின் நடத்தை பிறரை பாதிக்காமல் இருக்க வேண்டும்.
இன்னொரு வகை எல்லாவற்றிற்கும் பிறரை பழி போடுவது! கடவுளை குற்றம் சொல்வது. நான் பிறந்த நேரம் சரியில்லை அதான் இப்படி அல்லாடுறேன் என்று சதா புலம்பிக் கொண்டு இருப்பவர்கள் ஒரு ரகம்!இவர்கள் வாழ்க்கை எப்போதும் இனிப்பது இல்லை!
நாம் பார்க்க போகும் கேரக்டர் சந்தானம்! சினிமா நடிகர் சந்தானம் போலவே ஒரு ஜாலி டைப் கேரக்டர்! கையில் காசிருந்தால் கர்ணன் தான்! கொடை வள்ளலாகி கூடியிருக்கும் தோழர்களுக்கு பாட்டில் பாட்டிலாய் சரக்கு சப்ளை செய்வார். காசு இல்லையேல் அன்று அவனுக்கு கொடுத்தோமே என்று கணக்கு பார்த்து அவனிடம் சென்று கேட்க மாட்டார். அப்படியொரு நல்ல குணம். வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே என்று நினைக்கும் ஒரு நல்ல மனிதர் இந்த சந்தானம்.
இவருக்கு ஒரு வித்தியாசமான பழக்கம் ஏற்பட்டு விட்டது. சானியா மிர்சாவுடனான காதல் தான் அது. என்னடா சந்தானத்துக்கும் சானியா மிர்சாவுக்குமா? ஏணி வைச்சாலும் எட்டாதே என்று யோசிக்கிறீர்கள் தானே! இது ஒரு தலைக் காதல்! அப்போதுதான் சானியா டென்னிஸ் அரங்கில் அடிபதித்த காலம் பத்திரிக்கைகள் ஆகா ஓகோ என்று புகழ சந்தானம் அவளை லவ் பண்ணத் துவங்கி விட்டான்.
என்னயா! அப்துல் காதருக்கும் அமாவாசைக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பது போல பண்றீர்! இதெல்லாம் சரிபட்டு வருமா? என்றால்உனக்கென்னடா! அவ என்னை லவ் பண்றாலோ இல்லையோ நான் அவளை லவ் பண்றேன்! என்றூசிம்பிளாககூறிவிட்டுசெய்திதாள்களில்சானியாவின்படங்களைசேகரிக்கஆரம்பித்துவிட்டான்
ஒரு 192 பக்க லாங் சைஸ் நோட்டு வாங்கி அது முழுக்க சானியாவின் படங்களை ஒட்டி வைத்திருந்தார். யோவ் இது உம்ம வயசுக்கு நல்லா இல்ல! தகுதியும் இல்ல சின்ன பசங்க மாதிரி இந்த சின்ன பொண்ணை சைட் அடிச்சிகிட்டு திரியாதேயும் என்றால் போடா இதுக்கெல்லாம்வயசுகாரணம்இல்லைமனசுதான்காரணம்அவஎன்னைவிரும்பாவிட்டால்என்னநான்அவளைமானசீகமாலவ்பண்ணிட்டுபோறேன்என்றுசினிமாடயலாக் விடுவான்.
சில பேர் குஷ்பு சிம்ரன் என்று சினிமா நடிகைகள் மீது அதீத காதல் கொள்வர்! நிஜம் அவர்கள் கண்ணை மறைக்கும். அவர்களுக்கு திருமணச் செய்தி வந்தால் வீட்டில் சாப்பிடாது ஒரு ரெண்டு வாரங்கள் தாடி வளர்த்து திரிவர். இன்னும் சிலர் தாங்கள் மணக்க போகும் பெண்ணுக்கு அந்த நடிகையின் பெயரை சூட்டி சமாதானப் பட்டுக் கொள்வர் அது மாதிரி இவருக்கு சானியா பித்து பிடித்து விட்டது.
அறை முழுக்க சானியா ப்ளோ அப்களை ஒட்டி வைத்து மகிழ்ந்து கொண்டிருந்த அவருக்கும் ஒரு ஆப்பு வந்தது. டென்னிஸில் கொடி கட்டி பறந்த சானியா கொஞ்சம் சறுக்க ஆரம்பித்தார். பத்திரிக்கைகள் மெல்ல ஓரம் கட்டஆரம்பித்தன. என்னடா இது என் செல்லத்தை பத்தி ஒரு நியுசும் வர மாட்டேங்குதுஎன்று புலம்பி தீர்த்தான் ஒரு நாள்.
என்னத்த பெரிசா ஆடி கிழிக்கறா? ஒண்ண மாதிரி ஆளுங்க தான் ஜொள்ளு விட்டுகிட்டு அவ பின்னாடி திரியறீங்க! அவளும் அவ ஆட்டமும் சுத்த வேஸ்ட் என்றதற்கு என்னிடம் கோபித்துக் கொண்டுமூணு நாள் பேச வில்லை. சானியாவின் முகவரி தெரிந்து கொண்டு பிறந்த நாள் தெரிந்து கொண்டு வாழ்த்து அனுப்பி பார்த்தான் ஒரு லெட்டர் எழுதி அனுப்பினான் எதற்கும் பதில் இல்லை.ஆனாலும் விடாது தொடர்ந்து அவளது பிறந்தநாள் போட்டியில் வென்றதற்கு அதற்கு இதற்கு என்று வாழ்த்து அனுப்பிக் கொண்டே இருந்தான் சந்தானம்
என்னயா சானியா! சானியான்னு புலம்பினீயே உம்மோட வாழ்த்துக்கு ஒரு தேங்ஸ்அனுப்பினாளா அவ? என்றேன்! என் செல்லத்துக்கு ஆயிரம் வேலை இருக்கும் இதுல என்னோட லெட்டரை அவ பார்த்திருப்பாளோ என்னமோ? என்று வக்காலத்து வாங்கினார்.இது தெரியுது இல்லை அப்புறம் ஏன் அவளையே நினைச்சிகிட்டு காலா காலத்துல ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணிக்க கூடாதா? என்றேன்.
யோவ் உமக்கு ஒண்ணும் தெரியாது. கல்யாணம் பண்ணிட்டு என்னத்த சாதித்து இருக்கீங்க நீங்கள்ளாம்!என்று மடக்கினான் சந்தானம். திடுமென ஒரு நாள் எல்லோரையும் அழைத்து பார்ட்டி கொடுத்தான். என்னடா என்ன விஷேசம் கல்யாணம் பண்ணிக்க போறீயா என்றதற்கு என்னடா சந்தோஷமான நேரத்துல் அதை ஞாபகப்படுத்தறே என் சானியா லெட்டர் போட்டிருக்காடா? என ஒரு கடிதத்தை காண்பித்தான். அது டைப் செய்யப்பட்ட ஒரு கடிதம். அவனது வாழ்த்துக்கு நன்றி கூறியிருந்த அதில் இறுதியில் சானியா கையெழுத்து இருந்தது. சாதிச்சிட்டடா என்ற போது அவன் முகத்தில் பெருமை மிளிர்ந்தது. அந்த கடிதத்தை பிரேம் போட்டு வைத்திருந்தான் அவன்.
திடிரென ஒருநாள் அந்த செய்தி வந்தது. நான் தான் சந்தானத்திற்கு முதலில் சொன்னேன். யோவ் உம்ம லவ்வருக்கு கல்யாணமாம்! போயி தடுக்கலை என்றேன்!
தெரியும்டா!என்னது அப்ப உன் லவ்?
என்னடா இது பைத்தியகாரத் தனமா கேக்குற? அவளை எல்லாம் நான் மேரேஜ் பண்ணிக்க முடியுமா? அவ எங்கே நான் எங்கே? என்றான்,. அப்ப அவ பைத்தியாமா அலைஞ்சியே அவ போட்டோவை கட் பண்ணி ஒட்டிகிட்டே? வேற பொண்ண கட்டிக்க மாட்டேன்னுசொன்னே?
நான் எப்ப அப்படி சொன்னேன்? இப்ப கல்யாணம் வேண்டாம்னுதான் சொன்னேன்! இதெல்லாம் நடக்காதுன்னு தெரியும் ஆனா வாழ்க்கைல ஒரு எண்டர்டெய்ன் மெண்ட் வாணாமா? என்னை பார்த்து நீங்க எல்லாம் எவ்வளவு பொறாமைபட்டீங்க? அவகிட்ட இருந்து லெட்டர் வந்ததும் உங்களுக்கு எவ்வளவு வயித்தெரிச்சல்! என்னை இல்லை பைத்தியக்காரன்னு சொன்னீங்க நான்தான் பைத்தியமா அலைஞ்சேன்னா அவளை பத்தி தெரிஞ்சிக்க நீங்க என் பின்னாடி அலைஞ்சீங்க! உங்களை எண்டர்டெய்ன் பண்ணேன் தட்ஸ் ஆல் என்றான்.
அப்ப உன்னோட லவ்? நான் லவ் பண்ணேலேன்னு யார் சொன்னது சானியாவுக்கு லட்ச கணக்கில் ரசிகர்கள் அதுல நானும் ஒருத்தன்! அவ மேல அன்பு செலுத்தினேன் ஆனா அது காதல்னு நீங்கதானே கோர்த்து விட்டீங்க! இதெல்லாம் வாழ்க்கையில் கடந்து போகும் மாமே என்றான்.
ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் சோயப் மாலிக் கழுத்தில் தாலி கட்டினார் சானியா! அதற்கும் மறக்காமல் வாழ்த்து அனுப்பிய சந்தானம் இதுவரை கல்யாணம் கட்டிக் கொள்ளவில்லை!
என்னப்பா சந்தானம் எப்ப கல்யாணச் சோறு? என்றால் இப்ப ஹன்சிகாவை லவ் பண்ணிகிட்டு இருக்கேன்! பார்க்கலாம் என்றான் ஜாலியாக!
கதை நிஜமல்ல! கற்பனைதான்! கதைக்கும் சந்தானத்தின் படத்திற்கும் நிச்சயமாய் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை!தங்கள் வருகைக்கு நன்றி! பதிவு குறித்த கருத்துக்களை பகிரலாமே
பாலாம்பாள் மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி பரபரப்பாய் இருந்தது. இன்று அந்த பள்ளி மாணவர்களுக்கு தேர்வுகளில் நல்ல மதிப்பெண்களை பெற்று வெற்றிபெறுவதற்கான சிறந்த ஆலோசனைகளை வழங்குவதற்காக இந்தியாவின் மிகப்பெரிய கல்வி ஆலோசகர் கருணாகரன் வழங்க உள்ளார்.
பள்ளியின் தாளாளர் பார்த்தசாரதியும் பிரின்ஸ்பல் நரசிம்மனும் நுழைவாயிலில் மாலையோடு கருணாகரனின் வரவுக்காக காத்திருந்தனர். கருணாகரனின் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கிடைப்பது மிகவும் அரிது. அவரது ஆலோசனைகளை கேட்பதற்காக பெரிய கல்லூரிகள் ஐ.ஐ.டிக்கள் கூட வருடக் கணக்காக காத்துக்கிடக்கின்றன.
பாலாம்பாள் பள்ளி தற்போது தமிழ்நாட்டில் குறிப்பிட்டு சொல்லும்படியான வளர்ச்சியை பெற்றுவருகிறது. அதன் மாணவர்கள் பல்வேறுதுறைகளில் பெரிய சாதனைகளை பெற்றுவருகின்றனர். அந்த பள்ளியில் பிள்ளைகளை சேர்ப்பதற்கு பெற்றோர்கள் தவமிருக்கின்றனர். பள்ளியின் கட்டணம் அதிகம்தான் என்றாலும் அங்கே தன் பிள்ளை படித்தால் நல்ல நிலைமைக்கு வந்துவிடுவான் என்று அங்கே பிள்ளைகளை சேர்த்துவிட ஆசைப்பட்டார்கள். தமிழ்நாடு முழுவதும் பாலாம்பாள் பள்ளி கிளை பரப்பி விருட்சமாக வளர்ந்து நிற்கிறது.
அதன் பெருமைதான் இன்று கல்விநல ஆலோசகர் கருணாகரனை இப்பள்ளிக்கு வர ஒத்துக்கொள்ளச்செய்திருக்கிறது. மிகவும் கஷ்டப்பட்டு இந்த அப்பாயிண்ட்மெண்டை வாங்கியிருந்தார் பிரின்ஸ்பால் நரசிம்மன். இந்த மீட்டிங்கிற்கு வரவேண்டும் என்றால் ஒரே ஒரு கோரிக்கை மட்டும் வைத்திருந்தார் கருணாகரன். அது அந்தப் பள்ளியின் தாளாளர் பார்த்தசாரதி அந்த நிகழ்வில் கலந்து கொண்டு கருணாகரனை வரவேற்க வேண்டும் என்பதுதான்.
இது என்னய்யா வித்தியாசமா இருக்கு! அந்த கருணாகரனை நான் வரவேற்கிறதா இருந்தா வருவாராமா?
”ஆமாங்க! அவர் இந்த மாதிரி ஈவெண்ட்டுக்கு எல்லாம் பல லட்சங்கள் வாங்கிறார். நம்ம பள்ளிக்கு அவர் சில லட்சங்களை வாங்கிட்டு வர ஒத்துகிட்டார். ஆனா நீங்க அவரை வரவேற்கணும்னு மட்டும் கண்டீஷன் போட்டிருக்கார்.”
”அவ்வளோ பெரிய ஆள்! என்னை பெரிய மனுஷனா நினைச்சு நான் வரவேற்றாத்தான் வருவார்னு சொல்லியிருக்கிறதை நான் பெரிய கவுரவமா நினைச்சிக்கிறேன். கண்டிப்பா இந்த ஈவெண்ட்ல நான் கலந்துக்கிறேன். அவரை வரவேற்றுப் பேசறேன்!” பார்த்தசாரதி சொன்ன மாதிரியே இன்று பள்ளிக்கு வந்துவிட்டார்.
தமிழகம் முழுவதும் பாலாம்பாள் பள்ளிகள் இருந்தாலும் இன்று ஈவெண்ட் நடப்பது சென்னையில் உள்ள பாலாம்பாள் பள்ளியில்தான்! பார்த்தசாரதிக்கு இந்த பள்ளியில் இருந்துதான் வருமானம் அதிகம். பெரிய இடத்து பிள்ளைகள் எல்லாம் இங்கேதான் படிக்கின்றன. எனவே எந்த முக்கிய நிகழ்வென்றாலும் இங்கேதான் நடத்துவார்.
நுழைவாயிலில் கருணாகரனின் கார் வந்து நிற்க, டிரைவர் இறங்கி கார்க் கதவை திறந்து விட கோட் சூட்டில் கண்களில் கூலிங் கிளாசோடு நிதானமாக இறங்குகிறார் கருணாகரன்.
” வெல்கம் சார்!” என்று அவரது கழுத்தில் மாலையை போட்டு கை கொடுத்து ”அவர் ஸ்கூல் ஸ்டூடண்ட்ஸ் ஈகர்லி வெயிட்டிங் பார் யுவர் அட்ரெஸ்…” என்று முகத்தில் புன் சிரிப்போடு வரவேற்றார் பார்த்த சாரதி.
சிறு புன் முறுவலோடு, ”தேங்க்யூ! போகலாமா?” என்று உள்ளே நடந்தார் கருணாகரன்.
அவரின் வேக நடைக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் பின்னாலேயே ஓடினர் நரசிம்மனும் பார்த்தசாரதியும்.
விழாப் பந்தலில் மேடையில் பரஸ்பர அறிமுகங்களுக்குப் பின் உரையாற்றினார் கருணாகரன். ஒருமணி நேரம் மாணவர்கள் அனைவரும் அவரது உரையை மிகக் கவனமாக கேட்டு ரசித்துக் குறிப்பெடுத்துக் கொண்டனர்.
”இறுதியாக ஒன்று சொல்ல விரும்புகின்றேன்!”. என்று கருணாகரன் தாளாளர் பார்த்தசாரதியை பார்த்தார்.
அவர் என்ன சொல்லப் போகிறாரோ? என்று ஆர்வமாக பார்த்த சாரதியும் மாணவர்களும் கூர்ந்து கவனித்தனர்.
”மாணவர்களே! உங்கள்மீது நம்பிக்கை வையுங்கள்! நமக்கு இதுவரவில்லை! நாம் அவ்வளவுதான் தோற்றுவிடுவோம்! என்று ஒரு போதும் எண்ணாதீர்கள். நான் முப்பது வருடங்கள் முன்பு இதோ இந்த பள்ளியால் உருப்பட மாட்டேன் என்று வெளியேற்றப் பட்ட மாணவன். இன்று அதே ஸ்கூலில் நீங்கள் உருப்பட வேண்டும் என்று உங்களுக்கு வகுப்பெடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். அன்று என்னை வெளியேற்றியவர் இன்று என்னை வரவேற்ற உங்கள் தாளாளர் பார்த்தசாரதி ஐயாதான்” கருணாகரன் சொல்ல அரங்கம் மட்டுமல்ல பார்த்தசாரதியும் அதிர்ந்து போனார்.
”வெறும் மதிப்பெண்கள் மட்டும் வாழ்க்கை இல்லை! எண்கள் நம் வாழ்வின் ஓர் அங்கம் அவ்வளவே! நீ மேல்நிலைத்தேர்வில் உருப்போட்டு நிறைய மதிப்பெண்களை எடுத்தால் மட்டுமே கொண்டாடப்படுகின்றாய்! முதலில் இந்த கோட்பாட்டை உடைத்தெரிய வேண்டும். உன் கல்வியின் அளவு மதிப்பெண்களில் இல்லை. நீ இந்த உலகில் கற்றுக் கொண்டதை எண்களில் அளந்துவிட முடியாது. அன்று நூற்றுக்கு நூறு ரிசல்ட் வேண்டும் என்று என்னை வெளியேற்றியது இந்த பள்ளி. ஆனால் நான் தோற்றுப் போய்விடவில்லை!”
”எனக்கு ஓர் அரசுப்பள்ளி இடம் கொடுத்தது. படித்தேன். தேர்வில் வெற்றி பெற்றேன். அன்று ஓர் வைராக்கியம் எடுத்தேன். என்னை வெளியேற்றியவரே என்னை ஒருநாள் வரவேற்கவேண்டும் என்பதுதான் அது. உழைத்தேன். உயர்ந்தேன்.வெறும் ஏட்டுப்படிப்பு மட்டும் வாழ்க்கைக்கு உதவாது. அனுபவங்களே சிறந்த படிப்பினையை வழங்கும். என் அனுபவங்களை உங்களுக்கு வழங்குகிறேன்.
மதிப்பெண் எடுக்கும் இயந்திரமாக மட்டும் இருந்துவிடாதீர்கள். உலகத்தோடு பழகுங்கள்! அவை உங்களுக்கு ஓராயிரம் பாடங்களைக் கற்றுத் தரும். இப்போது கிடைக்கும் மதிப்பெண்கள் உங்களுக்கு கிரீடம் கிடையாது.
வருங்காலத்தில் நீ எப்படி உருவாகப் போகிறாய்! என்பதில்தான் இருக்கிறது உன் கிரீடம்.”
”இதோ! என்னை வெளியேற்றியவரே இன்று என்னை வரவேற்று கிரீடம் சூட்டிவிட்டார்.! இது போன்ற ஓர் கிரீட்த்தை அடைய வாழ்த்துகள்!” என்று கருணாகரன் சொல்லி முடிக்கையில் அரங்கமே அதிர்ந்தது.
பார்த்த சாரதியும் நெகிழ்ந்து போய் கைதட்டிக் கொண்டிருந்தார்.
1.1 “சிசுபாலா, கண்ணன் பரப்பிரம்மம், பெருந்தெய்வம். அவனைக் குறித்து அவதூறாகப் பேசாதே!” என்றார் பீஷ்மர்.”பெருந்தெய்வமா? இந்த மாடு மேய்ப்பவனா? இவன் தந்தை வசுதேவன், மன்னன் உக்ரசேனனின் காரியஸ்தன். இவன் மன்னனே அல்ல. மன்னர்கள் கூடிய இந்தச் சபையில் இவனுக்கு எப்படி முதல் மரியாதை செய்யலாம்?”தர்மராஜன் துடித்தான். சகதேவன் கொதித்தான். அர்ஜுனன் கொந்தளித்தான். கண்ணன் மௌனமாகப் புன்முறுவல் பூத்தான்
.சிசுபாலன் பேசிக்கொண்டே போனான். கண்ணன் எண்ணிக் கொண்டே போனான்.திடீரென்று எழுந்தான் கண்ணன். அவன் கையில் சக்கராயுதம் மின்னியது. அது பேரொளியாய்ப் பாய்ந்து சிசுபாலனைத் தாக்கியது. உயிரிழந்து விழுந்தான் சிசுபாலன்.”இந்தச் சிசுபாலனுடைய தாய்க்கு இவன் கண்ணன்மீது சொரியும் நூறு அவமானங்களைப் பொறுப்பேன் என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மா வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறார். அதனாலேயே இத்தனை நேரம் பொறுமையாக இருந்தார்” என்று பீஷ்மர் விளக்கினார்.
“ஹே! கிருஷ்ண! உன் பொறுமையே பொறுமை! உன்னைப் போன்று தாங்குவாரும் பொறுப்பாரும் மன்னிப்பாரும் யாரே உளார் இப்புவியில்?” என்றான் தர்மன் நெகிழ்ந்து.”இதை நீர் சொல்வது வினோதம்தான் அண்ணா! உமக்கு உலகம் சொல்வதை நீர் எமக்குச் சொல்கிறீரே!” என்றான் கண்ணன் சிரித்து.”அகிலலோகநாத! எளியோருக்கெளியோனே! வாரும், என்னுடன் அரியாசனத்தில் சரியாசனமாக அமரும். அரியான நீர் அமர்ந்தாலே அது அரியாசனமாகும். அடியேனும் பாக்யம் செய்தவனாவேன்” என்றான் தர்மன் கண்ணன் கைப்பிடித்து அழைத்து.தங்கமாய் ஜொலித்த சிம்மாசனத்தில் தர்மனும் திரௌபதியும் அமர, கிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு அருகிலே கம்பீரமாக அமர்ந்தான். பாண்டவர்கள் குடைபிடித்தார்கள், சாமரம் வீசினார்கள்.மலர்மாரிப் பொழிந்தது. தேவர்களின் துந்துபி நாதம் போன்று இன்னிசை எழும்பியது. கரவொலி வானைப் பிளந்தது. திரை விழுந்தது.
இத்தனை நேரம் நாடகத்தில் முழுமையாக ஈடுபட்டிருந்த மக்கள் பலவிதமான ஒலிகள் எழுப்பித் தங்கள் ஆனந்தத்தைத் தெரிவித்துக் கொண்டார்கள்.திரைக்குப் பின்னால் நடிகர்கள் எல்லோரும் வரிசையாக நிற்கத் தங்களை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டார்கள். “ஆங், சீக்கிரம் ஆகட்டும், தேசிய கீதம் பாடத் தாவலை?” என்றவாறே சுற்றிப்போடக் கையில் தேங்காய்த் தீபத்துடன் வந்தார் செண்பகராமன்.சிசுபாலன் இன்னும் கீழே விழுந்து கிடப்பது கண்டு, “சிசுபாலா! டேய் தங்கமுத்து! எழுந்திரிடா! திரை போட்டாச்சு! கீழே விழுந்தா அப்படியே தூங்கிடறது!” என்று குரலை எழுப்பாமல் உறுமினார்.சிசுபாலன் எழுந்திருக்கவில்லை
.1.2
“அப்புறம் என்னப்பா ஆச்சு?” என்றாள் சாந்தமதி.”என்ன ஆச்சு? மேடையிலேயே அவன் உயிர் போயிடுச்சு. அவன் இருபத்தி ஐந்து வயதில் நாடக சபாவுக்கு வந்தவன். இன்னிக்கெல்லாம் ஐம்பது வயதுதான் இருக்கும். இது மாரடைப்பு வருகிற வயசா சொல்லு? அந்த ஷாக்கிலிருந்து வெளியே வருவதற்கு நாங்க எல்லோரும் ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டோம். அப்புறம் சென்னைக்கு வருவதற்கே எங்களுக்கு விருப்பம் இல்ல. தெற்குப்பக்கம் கோயில் திருவிழாக்களில் நாடகம் நடத்திக்கலாம்னு முடிவுபண்ணிட்டோம்.
கொரோனா காலத்தில் நாங்க வெளியே போகவும் இல்ல. இப்போதான் கோயில்கள் திறந்தப்புறம் நாடகங்கள் நடத்த அழைப்பு வர ஆரம்பிச்சிருக்கு. முதல் அழைப்பு, சென்னையிலேர்ந்தே வந்திருக்கு. ஏத்துக்கறதா வேண்டாமான்னு தெரியல” என்றார் செண்பகராமன். நூறு ஆண்டுகள் பழமையானது மனமோகன விலாஸ் நாடக சபா. இப்போது அதனை நடத்தும் செண்பகராமன் மூன்றாவது தலைமுறை.
அன்றிலிருந்து இன்றுவரை மனமோகன விலாஸ் புராண நாடகங்கள் மட்டுமே போடுகிறார்கள். ஆர் எஸ் மனோகர் குழுவுக்கே போட்டியாக இருந்திருக்கிறார்களாம். அநேகமாகக் கோயில் திருவிழாக்களில்தான் இவர்கள் அழைக்கப்படுவார்கள் என்றாலும் சென்னையில் எல்லா சபாக்களிலும் நாடகம் நடத்தியிருக்கிறார்கள்.”சென்னையிலே எங்கே?” என்றாள் சாந்தமதி.சாந்தமதி செண்பகராமனின் ஒரே மகள். “பெண்ணைக் கல்யாணம் கட்டிக் கொடுத்திட்டா அப்புறம் இவளால் நாடகத்தையெல்லாம் எப்படி கவனிக்க முடியும்? இதெல்லாம் நம்ம காலத்தோடு சரி” என்றுதான் செண்பகராமன் நினைத்தார்.ஆனால் சென்ற ஆண்டு அவருக்கே மாரடைப்பு வந்துவிட்டது. அதிலிருந்து அவர் அதிகம் ஸ்ட்ரெயின் பண்ணிக் கொள்ளாமல் இருக்கிறாரா, மாடிப்படி ஏறாமல் இருக்கிறாரா என்றெல்லாம் பார்த்துக் கொள்வதற்காகச் சாந்தமதி அவர் கூடவேதான் இருக்கிறாள்
. எங்கு சென்றாலும் கூடவே செல்கிறாள்.அவளைச் சாந்தமதி என்று அழைப்பது அவள் அப்பா மட்டுமே. மற்றவர்கள் எல்லோருக்கும் அவள் ஸாம்மி.”மகாசக்தி மாரியம்மன் கோயில்ல. அங்கே கும்பாபிஷேகம் நடந்தபோது நம்ம நாடகம் நடந்தது. இந்த அசம்பாவிதமும் நடந்தது. அதான்…””அவங்களே அதைப் பற்றி யோசிக்காம நம்மைக் கூப்பிட்டிருக்கும்போது நாம யோசிக்கறது சரியாப்பா? இப்போதான் கொரோனா குறைஞ்சுட்டு வரது. வாய்ப்புகள் குறைவான காலம். பாவம், நம்ம கலைஞர்கள் எல்லோரும் இதுவரைக்கும் ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டுட்டாங்க. இப்போ கிடைச்சிருக்கற வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கறதுதான் புத்திசாலித்தனம்” என்றாள் ஸாம்மி
.அவளை உற்றுப் பார்த்தார் செண்பகராமன். “சின்னஞ்சிறிசு” என்று எண்ணிக் கொண்டார். செண்டிமெண்ட் போன்றவற்றைப் புறந்தள்ளும் பருவம். பயமில்லாத, பிறரைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்படாத வயது.ஆனால் சென்னைக்குப் போவதாகவே செண்பகராமன் முடிவெடுத்தார். அவர் குழு அங்கத்தினர்களும் அதனை முழுமனதாக ஏற்றுக் கொண்டார்கள். எல்லோருக்கும் வயிறு என்று ஒன்று இருக்கிறதே!
1.3
சென்னையில் அருமையான தங்குமிடம் தரப்பட்டிருந்தது.
மக்கள் கூட்டம் குவிந்துவிடாமல் கொரோனா பயமின்றி போதிய இடைவெளியோடு நாடகம் பார்க்கச் சிறந்த ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது கண்டு செண்பகராமன் திருப்தியடைந்தார்.கோயிலைச் சேர்ந்தவர்கள் அவருக்கு உற்சாகமாக வரவேற்புக் கொடுத்ததையும், ரசிகர்கள் பலர் முன்பு அவர்கள் நடத்திய நாடகங்களை நினைவுபடுத்திப் பாராட்டியதையும் கண்டபோது மகிழ்ச்சியில் அவர் முன்பு நடந்த அசம்பாவிதத்தை அநேகமாக மறந்துவிட்டிருந்தார்.நாடகம் தொடங்குவதற்கு முன்னால் ஒருநாள் காலை செண்பகராமன் நடைப்பயிற்சிக்காகக் கிளம்பினார்.
அமைதியான, வாகனச்சத்தம் அதிகம் இல்லாத, மெலிதான குளிருடன் கூடிய சென்னையின் இளங்காலையை ரசித்தவாறே நடக்க ஆரம்பித்தார்.இந்த முறை புதிதாக என்ன அறிமுகப்படுத்தலாம்? தங்கமுத்து இருந்தபோது நாடகத்தின் நடுவில் ஒரு சிறிய நடனம் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று அபிப்ராயப்பட்டான் இல்லை?சிந்தித்துக் கொண்டே நடந்தார். அவர் சிந்தனை நாடகத்தை விட்டு விலகி முழுமையாகத் தங்கமுத்துவால் ஆட்கொள்ளப்பட்டது.”தனுஷ்” தங்கமுத்து. ஒல்லியாக இருப்பான். வில்லைப் பிடித்துக்கொண்டு நின்றால் வெகு கம்பீரமாகத் தெரிவான். பிரமாதமாக நடிப்பான். செண்பகராமனின் தந்தையின் கண்டுபிடிப்பு.தங்கமுத்துக்குக் கல்யாணம் ஆகிவிட்டதாக ஒருமுறை சொல்லியிருக்கிறான். ஆனால் அவன் மனைவியையோ, குழந்தைகளையோ (பிறந்திருந்தால்) அவர் பார்த்ததேயில்லை.அவர் யோசனை தடைபட்டது
. அவருக்கு நேர் எதிரே ஒருத்தி வந்து நின்றாள். அவள் முகத்தில் கோபம் ஜொலித்தது.”யாரும்மா அது? பாதையில நிற்கறே? கொஞ்சம் விலகிப் போ. ஆள் வரது கண்ணுக்குத் தெரியல?” என்றார்.”ஏன் தெரியாம? உன்னைப் பார்க்கறதுக்குத்தானே வந்து நிக்கறேன்! என்னய்யா முளிக்கற? நான் யாரு தெரியல? நான் தான்யா இராமேஸ்வரி, தங்கமுத்து சம்சாரம்!”செண்பகராமனுக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. “அப்படியாம்மா, இந்த ஊர்லதான் இருக்கியா? உனக்கு எத்தனைப் பசங்க? நல்லாருக்கியா?” என்று கேட்டார்.”என்னய்யா, ரொம்ப அக்கறையுள்ளவன் மாதிரி நடிக்கற? அதையெல்லாம் உன் நாடகத்தில வெச்சுக்க! இருபத்தி அஞ்சு வருஷம் உன் நாடகத்தில் குப்பை கொட்டினவரு உயிரை விட்டபோது, அவர் காரியத்துக்கு வரணும், அவன் குடும்பம்குட்டிக்கு ஏதாவது ஏற்பாடு பண்ணணும்னுகூடத் தோணல இல்லை உனக்கு?” அவள் படபடவென்று பொரிந்தாள்.செண்பகராமன் தடுமாறினார்
. “தாயி, அவன் போன அதிர்ச்சியினாலோ என்னவோ எனக்கே மாரடைப்பு வந்திருச்சும்மா. அதனால்தான் அவன் காரியத்துக்கு வரல. ஒரு நிலைமைக்கு வந்ததும் உங்களைப் பற்றி விசாரிச்சேன், நீங்க ஏதோ ஊருக்குப் போயிட்டதா சொன்னாங்க. எவ்வளவோ தேடிப் பார்த்தேன், யார்கிட்டல்லாமோ விசாரிச்சேன், என்னால உகளைக் கண்டுபிடிக்க முடியலைம்மா. தப்பா எடுத்துக்காதே. இப்போ உங்களுக்கு என்ன உதவி வேணும்னாலும் நான் செய்யிறேன். நான் தங்கியிருக்கற இடம் சொல்றேன், குழந்தைகளை அழைச்சுக்கிட்டு வரியா?””போதும்யா நடிச்சது. அவசியமான நேரத்தில் உதவாம, இப்போ உதவறாராம்! இதுவே என்ன உள்நோக்கத்தோட கூப்பிடறியோ? என் புருஷனைக் கொன்னதே நீதான்! அது எனக்குத் தெரியாதுன்னு நினைச்சுக்காதே!”செண்பகராமன் தவித்தார். வார்த்தை வராமல் தடுமாறினார்.”அம்மா, நீ சும்மா இருக்க மாட்டே” என்று குரல் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தார். அங்கே ஒரு இளைஞன் வந்துகொண்டிருந்தான்.
தங்கமுத்துவையே அவன் இளமைக்காலங்களில் பார்ப்பது போலிருந்தது.”தம்பி! நீ தங்கமுத்துவோட மகனா?” என்று தேவையில்லாமல் கேட்டார்.”ஆமா, வணக்கமுங்க. கொஞ்சம் கஷ்ட ஜீவனம், அதான் அம்மா அப்படிப் பேசிட்டாங்க. அப்பா போனதிலிருந்தே அம்மா ஒரு நிலையில் இல்லீங்க. இப்படித்தான் ஏதேதோ பேசறாங்க. நான் உங்க உடல்நிலை மோசமானது பற்றிக் கேள்விப்பட்டேன். இப்போ எப்படிங்க இருக்கு?”அமைதியான அவன் பேச்சில் குளிர்ந்தார் செண்பகராமன். “இப்போ பரவாயில்லைப்பா. தம்பி, உன்னைப் பார்த்தா தங்கமுத்துவைப் பார்க்கிற மாதிரியே இருக்கு. நீ நம்ம ட்ரூப்பில் நடிக்கறியா? வேறு வேலை பார்க்கறேன்னா உன்னை வற்புறுத்தலை” என்றார்.”என்ன வேலைங்க இந்தக் காலத்தில்? தாராளமா நடிக்கறேன். எனக்கு ரொம்ப ஆசைதான் நடிக்கறதுக்கு” என்றான் பையன்
.சரி, என்னை வந்து பாரு” என்று சொல்லி விலாசம் கொடுத்தார்
.1.4
அன்றே அவர் குழுவில் சேர்க்கப்பட்டான் செந்தில்குமார். அவனுக்கும் “தனுஷ்” செந்தில்குமார் என்ற அடைமொழி கொடுக்கப்பட்டது. தங்கமுத்து அளவிற்கு அவனுக்கு நடிக்கத் தெரியவில்லையாயினும் போகப் போக நன்றாக நடிப்பான் என்ற அறிகுறிகள் தெரிந்தன.”அப்பாடி! மனசாட்சி ஒரு வருஷமா உறுத்திக்கிட்டே இருந்தது! இப்போதான் நிம்மதியாச்சு” என்று ஸாம்மியிடம் தெரிவித்தார் செண்பகராமன்
.”சென்னைக்குப் போகலாம்னு நான் சொன்னது நல்லதா போச்சு பார்த்தீங்களா” என்றாள் ஸாம்மி.அரங்க அமைப்பு நடந்துகொண்டிருந்தது. அதே நேரத்தில் ஒத்திகையும் நடந்தது. ஒரு வருடத்திற்குமேல் அரிதாரம் பூசாது விட்டுவிட்டதால் கடும்பயிற்சி நிரல்களைச் செண்பகராமன் அமுலாக்கியிருந்தார்.எல்லாம் நல்லபடியாகவே நடக்கிறது என்று அவர் மகிழ்ந்துகொண்டிருந்த சமயம், அவருக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது.”புது சிசுபாலனுக்கு ஆபத்து! இவனும் மேடையிலேயே கொல்லப்படுவான்!எச்சரிக்கை! எச்சரிக்கை!
அந்த மேனிலைப்பள்ளியின் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு ஏ பிரிவில் இயற்பியல் பாடம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தார் பரந்தாமன். வயது சுமார் ஐம்பதை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. ஒடிசலான தேகத்தை அந்த காலத்து பேகி பேண்ட்டும் முழுக்கைச்சட்டையும் தாங்கிக் கொண்டிருக்க விழுந்து விடுமோ என்ற நிலையில் மூக்கில் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது மூக்குக் கண்ணாடி. ஏறியிருந்த முன் நெற்றியில் வியர்வை பெருக்கோட ஓடாத மின்விசிறியை சபித்துக் கொண்டிருக்க அந்த மாணவன் எழுந்தான்.
தயங்கி தயங்கி, “சார்…!” என்றான் “என்னலே!”அந்த மாணவன் மென்று விழுங்கி, மீண்டும் “சார்” என்றான். “நான் சாருத்தான் தெரியும்லே! ஒனக்கு என்ன வேணும்? சொல்லித் தொலைலே! டைம் வேஸ்ட் ஆவுது!” ஓயாத அலுவலகப்பணிகள் காரணமாக போர்ஷணை முடிக்க முடியாத கடுப்பில் சிடுசிடுத்தார் பரந்தாமன். அவரது சிடுசிடுப்பில் பயந்து போய் பம்மிய அந்த மாணவன் மீண்டும் சார்!.. என்று இழுத்தான்.
“ஏலே வெங்காய மூதி! நான் சொல்றது ஒனக்கு ஒறைக்கவேயில்லையாலே! சீக்கிரம் விசயத்தை சட்டுபுட்டுன்னு சொல்லு! எனக்கு நேரம் ஆவுது!” பரந்தாமன் கத்தவும். அந்த மாணவன் கையில் ஒரு பேப்பருடன் வந்தான். “சார் இதை பாருங்க!” என்னலே இதுக்கு? அரையாண்டு பிசிக்ஸ் பேப்பர் உன்னோடது? இதுக்கு என்னலே இப்போ? “இல்லே சார்!” “என்னலே! இல்லே! நொள்ளேன்னுட்டு! சட்டுன்னு விவரத்த சொல்லி தொலைடே!” “சார்! எனக்கு ஒரு மார்க்கு நீங்க போட்டீங்கன்னா பாஸாயிருவேன்! மத்த எல்லா சப்ஜெக்ட்லேயும் பாஸ்! ஒரேயொரு மார்க்கு சார்!” அவன் சொல்லி முடிக்கும் முன்னரே எகிறி குதித்தார் பரந்தாமன்.
“அதெல்லாம் முடியாதுலே! எதுக்குலே பிச்சை எடுக்கிறே? சொந்தமா எழுதி வாங்கு! இந்த ஒரு மார்க்கு அரை மார்க்குன்னு என்கிட்ட வர வேலை வெச்சுக்காதே!” “இல்ல சார்! ஒரே மார்க்குதான் சார்! நீங்க போட்டா ரேங்க் வந்துருவேன்! வீட்டுலயும் அடிக்க மாட்டாங்க! ப்ளீஸ் சார்! ஒரு மார்க்கு சார்!” அவன் கெஞ்சவும் அவன் கன்னத்தில் விசிறிவிட்டார் பரந்தாமன். “என்ன மாட்டி விடவே வந்தியாலே! என்னை பத்தி தெரியுமாலே? மார்க்க தவிர என்னவேனா கேளுவே! ஆனா மார்க்கு மசுருன்னு மட்டும் வந்து நிக்காதலே! போ! மருவாதையா போயி ஜோலியை பாரு!” ஆவேசத்துடன் அவர் கத்தி முடிக்க மாணவன் ஒன்றும் பேச முடியாமல் கன்னத்தை தடவியபடி அப்படியே அமர்ந்து விட்டான்.
அப்படி என்னத்தான் நடந்து விட்டது! ஒரே ஒரு மார்க்தானே! போட்டால் என்ன? பாவம் ரேங்க் எடுத்துவிட்டு போகட்டும் என்று நீங்கள் பரிதாபப் படுவீர்கள்! ஆனால் பரந்தாமன் ஏன் இவ்வளவு உறுதியாக இருக்கிறார். அதற்கு ஒரு கொசுவர்த்தி சுருளை புகைய விட வேண்டும். அன்றொரு நாள் பிளஸ் ஒன் மாணவர்களுக்கு வெக்டர்களின் இணைகர விதியை நடத்திக் கொண்டிருந்தார் பரந்தாமன். வாசலில் நிழலாடவே திரும்பினார். பியுன் நின்றிருக்கவே, என்னப்பா முனுசாமி! என்ன விசயம்? என்றார்.
“எச்.எம் உங்களை ரூமூக்கு வரச்சொன்னாருங்கய்யா!” “என்னலே! என்ன ஆகிப் போச்சாம்? சுனாமி கினாமி ஏதாவது வந்து தாக்குதாமா நம்ம பள்ளிக்கோடத்தை! தாக்கீது அனுப்பிட்டாரு! பத்து நிமிசத்துல வரேன்னு சொல்லுலே!” என்றார். பியுன் அகன்றதும் மீதிப்பாடத்தை முடித்தார்.பாடவேளை முடியவும் எச். எம் கூப்பிட்டது நினைவுக்கு வரவே அவரது ரூமுக்குள் நுழைந்தார். பரந்தாமன்.
“வாய்யா! பரந்தாமா! சாவகாசமா வந்து நிக்கீறு! ஒனக்கு ஓலை வந்துருக்கு! உன்னால எம்பேரும் சேந்து கெட்டுப்போயிருக்கு! நீர் என்னடான்னா எருமை மாட்டுமேல மழை பேஞ்சா மாதிரி நிதானமா வந்து நிக்கறீர்! இந்தாரும்! இதை பிடியுங்க!” என்றார் எச். எம். ரிடையர் ஆக சிலவருடங்களே அவருக்கு பாக்கி. செம டென்ஷன் பார்ட்டி! நெற்றியில் சூர்ணம் வியர்வையில் கலைந்து கொண்டிருந்தது. தீவிர விஷ்ணு பக்தர். பாரியான சரீரம். இதை சொல்லி முடிக்கும் போது மூச்சு வாங்கியது. கைக்குட்டையால் முகத்தை துடைத்துக் கொண்டார்.
“என்ன சார் ஆகிப்போச்சு இப்ப? இந்த குதி குதிக்கிறீர்!” “ லெட்டரை படியும்யா? நீரே குதிப்பீர்!” லெட்டரை படித்த பரந்தாமன் அதிர்ந்து போனார். அது ஒரு மெமோ. டி.பி. ஐ யிலிருந்து வந்து இருந்தது. வரும் திங்களன்று விசாரணைக்கு வருமாறு சொல்லியிருந்தது. பரந்தாமன் இத்தனை வருட சர்வீசில் இதுவரை ஒரு மெமோ, கெட்டபெயர் எதுவும் வாங்கியது இல்லை. முதல் முதலாய் இப்போது மெமோ. அவரது சர்வீஸில் ஒரு கரும்புள்ளி.
அப்படி என்ன தவறு செய்துவிட்டார் அவர். பெரியதாய் ஒன்றுமில்லைதான். இந்த வருடம் பேப்பர் திருத்தும் போது ஒரு தறுதலைக்கு ஒன்றிரண்டு மார்க்கை அள்ளி வீசிவிட்டார். அப்பன் வீட்டு சொத்தா என்ன? பாவம் பிழைத்துப் போகட்டும் என்று கொஞ்சம் மனம் இரங்கிவிட்டார். அதனால் வந்த வினைதான் இது. விசாரணைக்கு அழைத்துவிட்டார்கள். ப்ளஸ் டூ விடை தாள் திருத்துகையில் அந்த பேப்பரில் அப்படி ஒன்றும் இல்லை மதிப்பெண் போட அப்படி இப்படி ஒன்றிரண்டாய் போட முப்பத்தெட்டு வந்துவிட்டது. இன்னும் இரண்டு மதிப்பெண் போட்டால் பாஸ். பாவம் இரண்டு மதிப்பெண் ஒரு பையனின் வாழ்க்கையை வீணடித்துவிடுமே! போனால் போகட்டும் என்றும் ஆங்காங்கே அரைமதிப்பெண்கள் வீசி நாற்பது வழங்கி விட்டார். சரியாக நாற்பது என்றால் சந்தேகம் வருமே என்று இன்னும் இரண்டு கூட்டி போட்டுவிட்டார்
. அங்குதான் ஆரம்பித்தது வினை. பெயிலாக வேண்டியவன் பாஸ் ஆனோமே என்று அந்த மூதேவி சும்மா இருந்ததா? பெரிசாய் நான் அதிக மார்க் எடுப்பேனாக்கும் என்று வரிந்து கட்டி மறுகூட்டலுக்கு விண்ணப்பித்துவிட்டது. குட்டு வெளிப்பட்டுவிட்டது. பரந்தாமன் பேப்பர் திருத்தியது சரியில்லை என்று கண்டுபிடித்து விசாரணைக்கு அழைத்துவிட்டார்கள். “வாய்யா! வா! எவ்வளவு வாங்கிட்டு அந்த பையனுக்கு பாஸ் மார்க்கு போட்டே?” பேந்த பேந்த விழித்தார் பரந்தாமன். முகத்தில் வியர்வை பெருக்கெடுக்க, சார்! நான் அந்த மாதிரி “இல்லேங்க! ஏதோ தவறு நடந்து போச்சுங்க…” மென்று விழுங்கினார்.
“இன்னாயா இவ்ளோ கூலா சொல்றே? ஏதோ தவறு நடந்து போச்சுன்னு!” பரந்தாமனால் பதில் பேச முடியவில்லை! “சரி! பணம் வாங்கலை! அவன் உனக்கு மாமன் பையனா? இல்லே தூரத்து சொந்தமா?” “அதெல்லாம் இல்லீங்க! ஏதோ பரிதாபப்பட்டு…” “எதுலேயா பரிதாபம்?” “தப்புதாங்க! பையனோட எதிர்காலத்தை பார்த்து…” “இப்ப உன் எதிர்காலமே பாதிக்க போவுதேய்யா…”பரந்தாமன் அந்த அதிகாரியின் காலிலேயே விழுந்துவிட்டார். சார்! நான் தப்பு பண்ணலே சார்! ஏதோ ரெண்டு மார்க் போட்டா பாஸாயிடுவான் ஒரு குடும்பம் பொழைச்சிக்கும்னு இரக்கத்துலே போட்டுட்டேன் சார்! இனிமே இந்த மாதிரி நடக்காது சார்! இந்த ஒரு தடவை என்னை மன்னிச்சிருங்க சார்! பலதடவை சார் போட்டு கெஞ்சவும் அந்த அதிகாரிக்கு சங்கடமாக போயிருக்க வேண்டும்.
“யோவ் வாத்தி! எழுந்திருய்யா முதல்ல!” “அந்த பையன் பாஸாகனும்னு நீ மார்க்கு போட்டே! ஆனா அவன் உனக்கே ஒலை வெச்சுட்டான் பாரு! சரி சரி! நான் பார்த்துக்கறேன்! கையில எவ்ளோ வெச்சிருக்கே கொடுத்திட்டு போ! இனிமேவாவது கவனமா இரு. இல்லே உன் மேல ப்ளாக் மார்க் விழுந்திரும்!” பையில் இருந்த பணத்தை கொடுத்துவிட்டு “இனிமே கவனமா நடந்துக்கிறேன் சார்” என்று தளர்வாய் வந்தவர்தான் ஆளே மாறிவிட்டார்.
மார்க் என்றாலே டென்சன் எகிறிவிடும் அவருக்கு. அதன் பின் அவர் கிரேஸ் மார்க் போடுவார் என்று எதிர்ப்பார்ப்பது என்ன நியாயம்! மார்க்கு போட்டுவிட்ட பாவத்திற்கு ப்ளாக் மார்க் வாங்க அவர் என்ன இளிச்சவாயரா என்ன? பாவம் இந்த விசயம் தெரியாமல்தான் அந்த பையன் வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டுவிட்டான். உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருச்சு இல்லே! இனிமே யாரும் மார்க்கு கேட்பீங்க.. அவருகிட்ட? (எனக்கு தெரிந்த ஆசிரியர் ஒருவருக்கு நேர்ந்த அனுபவம் கதையாக்கப்பட்டுள்ளது)
ரொம்பரொம்ப நாளுக்கு முன்னாடி சைபீரிய காட்டுக்குள்ளே நிறைய மிருகங்களும் பறவைகளும் ரொம்ப சந்தோஷமா வசிச்சு வந்ததுங்க. அந்த பகுதிக்கு பேரு துந்த்ரா. அதுங்களோட மகிழ்ச்சியிலே யாரு கண்ணு பட்டுதோ தெரியலை! ஒரு நாள் அந்த காட்டுல சூரியன் காணாம போயிருச்சு! காடெங்கும் ஒரே இருட்டா போயிருச்சு.நிமிஷங்கள் மணியாகி, நாளாகி வாரங்களாகி மாதங்களாகியும் காணாம போன சூரியன் திரும்பவும்வரவே இல்லை! காடே இருண்டு செடிகள் வளர முடியாமல் பெரும் பயங்கரமா இருந்துச்சு அப்போது. காணாமல் போன சூரியன் எங்கே போயிருக்கும்னு கண்டுபிடிக்க மிருகங்கள் பறவைகள் எல்லாம் கூடி ஒரு கூட்டம் போட்டுதுங்க அப்போது சூரியன் காணாமல் போனதால் உலகமே இருண்டு கிடக்குது! எதுவுமே கண்ணுக்குத் தெரிய மாட்டேங்குது. உணவு கிடைக்கலை! உயிர்கள் வளராம இருக்குது. இது தொடர்ந்தா உலகமே அழிஞ்சு போயிரும். உடனே நாம எப்படியாவது சூரியனை கண்டுபிடிச்சு கொண்டு வரணும்னு பேசிக்கிச்சுங்க. எப்படி சூரியனை கண்டுபிடிக்கிறது? நான் போய் தேடிக் கண்டுபிடிச்சு வரேன்! அப்படின்னு ஒரு அண்டங்காக்கை முன் வந்துச்சு. அது ரொம்ப புத்திசாலி, கொஞ்சம் மூத்த காகம். அது உலகின் பல பகுதிகளுக்கு பறந்து போய் வந்திருக்கு. உன்னாலே எப்படி முடியும்? உலகமே இருட்டா இருக்கே! வழி தெரியுமா? அப்படின்னு மிருகங்க கேட்டுச்சு. நானும் இருட்டாத்தானே இருக்கேன்! எனக்கு பயம் இல்லை! நான் எப்படியாவது சூர்யனை யாரு கடத்திட்டு போயிருக்காங்க எங்க ஒளிச்சு வைச்சிருக்காங்கறதை கண்டுபிடிச்சுட்டு வந்துருவேன்! அப்புறம் அதை மீட்டு கொண்டு வர்றது உங்க பொறுப்பு. இப்படி சொல்லிட்டு காகம் பறந்து போயிருச்சு! காகம் திரும்பி வரட்டும்னு மிருகங்க எல்லாம் காத்து இருந்தது. அதுங்க நம்பிக்கை வீண் போகலை! ஒரு வாரம் கழிச்சு காகம் நல்ல தகவலோட வந்து சேர்ந்தது. நண்பர்களே! நமக்கு ஒளிகொடுத்துட்டு இருந்த சூரியனை தீய சக்திகள் கடத்திக் கொண்டு போய்விட்டது. அவை சூரியனை ஒரு பெரிய பாதாளத்தில் குகையில் புதைத்து வைத்து இருக்கின்றதாம். இதுதான் நான் கண்டுபிடித்து வந்த தகவல். இந்த பூமியை இருட்டாக்கி அழிக்கணுங்கிறது தீய சக்திகளோட விருப்பம். அந்த விருப்பம் நிறைவேறாம சூரியனை வெளிக்கொண்டு வர்றது இனிமே உங்க வேலை! அப்படின்னு காக்கா சொல்லிருச்சு. சரி சூரியனை தீய சக்திகள் கிட்டே இருந்து கொண்டு வர வலிமையான ஆளு வேணும். யாரை அனுப்பலாம்னு மிருகங்கள் யோசிச்சது. அப்புறம் உருவத்துல பெரிய துருவ கரடியை அனுப்பலாம்னு எல்லாம் முடிவு செய்தது. கரடி பெரிய நகங்கள், வலிமையான உடல் கொண்டது. அதுதான் தீய சக்திகளை எதிர்க்க முடியும்னு விலங்குகள் நம்புச்சுங்க.
அப்போ பாதி செவுடான ஒரு ஆந்தை! நீங்க என்ன பேசறீங்க? எனக்கு உரக்க கொஞ்சம் சொல்றீங்களான்னு கேட்டுது. மிருகங்க ஆந்தை கிட்ட காணாம போன சூரியனை மீட்டெடுக்க கரடியை அனுப்ப போறோம்னு சொல்லவும், ஆந்தை சொல்லுச்சு! உங்களுக்கு என்ன ஆச்சு? கரடி பெருசுதான் வலிமையானதுதான் ஆனா ரொம்ப மெதுவானது. வழியிலே ஏதாவது சாப்பாடு கிடைச்சா வந்த வேலையை விட்டுட்டு சாப்பிட ஆரம்பிச்சிரும்! அதை நம்பி இந்த வேலையை கொடுக்கலாமான்னு கேட்டுது செவிட்டு ஆந்தை. எல்லா மிருகங்களும் ஆந்தை சொல்வது உண்மைதான்! கரடியை அனுப்ப வேண்டாம்! காரியம் கெட்டுப் போயிரும்! அடுத்த வலிமையான மிருகம் எதுன்னு யோசிக்க ஆரம்பிச்சுது. அங்கே இருந்த ஒரு சுண்டெலி, அப்ப கரடி இல்லேன்னா அதுக்கடுத்துவலிமையானது ஓநாய்தான்! இது வேகமா ஓடும்! இதுக்கு கூர்மையான பற்கள் இருக்கு! எதிரியை பலமா தாக்கக் கூடியது அதை அனுப்பலாமான்னு கேட்டுச்சு. ஆந்தை வேகமாக தலையாட்டி மறுத்தது. ஓநாய் வேகமா ஓடும்! பலமானது எல்லாம் சரி! ஆனா எதிரே ஒரு மானை பார்த்தா சும்மா விடாது! வந்த வேலையை மறந்துட்டு மான் பின்னாடி துரத்திட்டு போக ஆரம்பிச்சுரும்னுச்சு! அப்ப யாரை அனுப்பலாம்? நீயே சொல்லு! அப்படின்னு கேட்டுதுங்க விலங்குகள் எல்லாம். என்னோட சாய்ஸ் முயல் தான்!என்ன முயலா? துளியுண்டு பயல்? அவன் எப்படி தீய சக்திகளை எதிர்த்து சூரியனை மீட்டுட்டு வருவான்? முயல் வலிமை இல்லாதாதுதான்! ஆனா எல்லாரையும் விட வேகமா ஓடக்கூடியது. சுயநலம் இல்லாதது. பிறருக்காக தன்னையே கொடுக்க கூடிய ஓர் விலங்கு. அதை யாராலும் அவ்வளவு எளிதில் பிடிக்க முடியாது. என்னை பொறுத்த வரை முயலால்தான் சூரியனை மீட்டு வர முடியும் அப்படின்னு தீர்மானமா சொல்லுச்சு ஆந்தை. எல்லோரும் அதை ஆமோதிச்சு முயலை சூரியனை மீட்டு வர அனுப்பிச்சாங்க. காகம் வழிகாட்ட முயல் சூரியனை தேடி புறப்பட்டுச்சு. நீண்டநாள் பயணத்துக்கு அப்புறம் ஒரு பாறை வெடிப்புல இருந்து பள பளன்னு வெளிச்சம் வருவதை முயல் பார்த்துச்சு. மெதுவாக அந்த பாறை வெடிப்புக்குள்ளே எட்டி பார்த்தது. உள்ளே சூரியன் ஒரு ஓளிவட்டமா இரத்தினக்கல் மாதிரி ஒரு பக்கம் தக தகன்னு எரிஞ்சுகிட்டு இருக்கிறதை பார்த்து அதுக்கு மகிழ்ச்சி கொள்ளலை. உடனே அது சற்றும் தாமதிக்காமல் அந்த வெடிப்பு வழியே உள்ளே இறங்கிச்சு. நொடிப் பொழுதில் சூரியனை தூக்கிட்டு அப்படியே இலை மாதிரி பறந்து வெளியே வந்துச்சு. அந்த சமயம் சூரியனை திருடி வச்ச பேய்களான தீய சக்திகள் முயலை துரத்த ஆரம்பிச்சிருச்சுங்க. முயல் சூரியனை விடாம தூக்கிட்டு ஓட தீய சக்திகள் அதை நெருங்க முயல் ஒரு காரியம் பண்ணுச்சு.
தன் கையில் இருந்த சூரியனை கீழே போட்டு அதை தன் காலால் ஒரு உதை உதைச்சிருச்சு. இப்ப சூரியன் இரண்டா போயிருச்சு. ஒரு பக்கம் நெருப்பா இருக்க இன்னொரு பக்கம் வெண்மையா குளுமையா இருந்துச்சு. முயல் இப்ப தன் வலிமையெல்லாம் திரட்டி தன் இடது காலால் வெண்மையான அந்த கல்லை வானத்தை நோக்கி உதைச்சுது. அது முயல் உதைச்ச வேகத்துல மிக வேகமா எட்ட முடியாத உயரமான வானவெளியிலே போய் ஒட்டிக்கிருச்சு. அங்கிருந்து பால் போல ஒளியை வீச ஆரம்பிச்சுது. அதைத்தான் நாம இப்போ நிலான்னு சொல்றோம். முயல் இப்ப மூணாவது அடியா அந்த நெருப்பு பந்தை ஓர் உதை உதைக்க அது வேகமா நிலாவையும் தாண்டிப்போய் வானவெளியில் உக்காந்துச்சுகிச்சு. தன் ஒளியை பிரகாசமா வெளியிடவும் இருட்டு மறைஞ்சு உலகமே வெளிச்சம் பட ஆரம்பிச்சுது. வெளிச்சம் படவும் தீய சக்திகளாலே தலை காட்ட முடியலை! தோத்து போன அதுங்க திரும்பவும் அந்த பக்கம் தலைவெச்சு படுக்கல அவை பழைய படி பாதாள லோகத்துக்கு ஓடிப்போயிருச்சுங்க. சின்ன விலங்கா இருந்தாலும் புத்திசாலித்தனமா செயல்பட்டு சூரியனை கண்டு பிடிச்ச முயல் தன்னுடைய காட்டுப்பகுதியான துந்த்ராவிற்கு வந்ததும் எல்லா விலங்குகளும் அதை கொண்டாடி மகிழ்ந்தன. ராத்திரி பொழுதுல முயல் நிலாவுக்கு போயி விளையாடிட்டு வரும்! அதை நீங்க கூட பார்த்து ஐ முயல்!னு சொல்லியிருப்பீங்க! அது நிலா முயலுக்குக் கொடுத்த பரிசு. செவி வழிக்கதை)
“முதல்ல, மஞ்சுவுக்கு ஆபத்து இருக்கு, அதாவது, அவங்க உயிருக்கு ஒருத்தர் அல்லது ஒரு கேங்க் குறிவெக்கறாங்க என்பது சந்தேகத்திற்கிடமின்றி நிரூபிக்கப்படணும்” என்றாள் தன்யா.
“இப்போ நிரூபணம் ஆகலையா?” என்று கேட்டான் தர்மா வியப்புடன்.
“இதுவரை நடந்த எல்லாமே ஆக்ஸிடெண்ட் மாதிரித்தானே காட்டப்பட்டிருக்கு?” என்றாள் தன்யா.
“அப்போ நம்மை ஃபாலோ பண்ணியவன்?” என்றான் தர்மா.
“இந்தக் கேஸ்க்காகத்தான் நம்மைப் பின்தொடர்ந்தான்னு என்ன நிச்சயம்?”
“நீ சொன்னதுதான் – டெஸ்பரேஷன். அதற்குக் காரணம் வெறும் பணத்தாசையா இருக்க முடியாதே! ஏதோ ஒரு கோபம், பழி இருக்கலாமோ…” தன்யா விட்டத்தை வெறித்தாள்.
“ஊகங்கள், சிந்தனைகள் எல்லாம் பிறகு. முதலில் செயல்” என்றாள் தர்ஷினி.
“அச்யுத்தைக் கூப்பிடு” என்றாள் தன்யா.
4.2
மறுநாள். தன்யாவுக்கு மொபைலில் ஒரு கால் வந்தது. புது நம்பராய் இருக்கவே, வியந்துகொண்டே எடுத்தாள்.
“ஹலோ! நான் மஞ்சு!”
“சொல்லுங்க மேடம்! என்ன விஷயம்? என் அண்ணாகிட்ட பேசணுமா?” என்றாள் தன்யா ஆச்சரியம் மாறாமல்.
“உங்க மூணுபேர் கிட்டயுமே பேசணும்! ப்ளீஸ், கொஞ்சம் வீட்டுக்கு வரமுடியுமா?” என்றாள் மஞ்சு. குரலில் அவளுடைய வழக்கமான அமைதியை மீறி ஒரு வருத்தம் தொனித்தது தன்யாவின் கவனத்திற்குத் தப்பவில்லை.
“ஷூர். உடனே வரோம்” என்று சொல்லி இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டாள், “வேலை இருக்கு தன்யா! நீங்க ரெண்டுபேரும் போங்களேன்” போன்ற தர்மாவின் புலம்பல்களை லட்சியம் செய்யாமல்.
மஞ்சுவின் வீட்டில் ஒரு புயல் அடித்திருந்தது என்பது உள்ளே நுழைந்தவுடனேயே புரிந்தது. அவினாஷ், அனன்யா எங்கே என்றே தெரியவில்லை. பாவம், பயந்துகொண்டு எங்கேயாவது பதுங்கியிருந்தார்கள் போலும்!
மஞ்சுவின் வழக்கமான புன்னகை மிஸ்ஸிங். அவர்களை “வாங்க” என்றுகூட அழைக்கவில்லை. உள்ளே நுழைந்ததுமே “ஓகே, உண்மையைச் சொல்லுங்க. நீங்க யார்?” என்றாள் சற்றுக் கோபமாக.
“பார்டன் மீ” என்றாள் தன்யா.
“நீங்க தொழிலதிபர்கள் இல்லை, உங்களுக்கு என் பங்களாவில் எந்த இண்டரஸ்டும் இல்லை. நீங்க துப்பறியறவங்க, கரெக்டா?”
தன்யா புன்னகைத்தாள். “நாங்க துப்பறியறவங்கதான், ஆனா அதற்காக நாங்க சொன்னதெல்லாமே பொய்னு நீங்க சொல்வதை மறுக்கிறேன். என் அண்ணா பெரிய பப்ளிஷர். பாரத் பிரஸ் அவனுடையது. அதற்குச் சற்றுப் பெரிய பில்டிங் இப்போ அவசியமாயிருக்கு…”
“ஆனா நீங்க அதுக்காக என் வீட்டுக்கு வரல, யாரோ ஏதோ சொல்லித் துப்பறிய வந்திருக்கீங்க, கரெக்டா?” என்றாள் மஞ்சு.
தன்யா அவளை ஏறிட்டாள். “மஞ்சு மேடம், உங்களிடம் உண்மையை மறைக்க விரும்பல. ஆமா, நாங்க வந்தது உங்களைக் கொல்ல யாராவது முயற்சி செய்யறாங்களான்னு துப்பறியத்தான்!”
“என்னது? ஐயோ ஐயோ ஐயோ ஐயோ! இந்தக் கொடுமையக் கேட்டியாடா ரமேஷ்! இத்தனைநாளா, நாம ஏதோ இந்த மகாராணியைக் கொடுமை பண்ணிட்டதா தான் ஊரெல்லாம் பரப்பிவிட்டிட்டிருந்தா, இப்போ நாம அவளைக் கொலை செய்யப் பார்க்கறதா வேற சொல்லியிருக்கா! அப்படி என்னடிம்மா உன்னைப் பண்ணிட்டோம்? கத்தியால குத்தினோமா துப்பாக்கியால மிரட்டினோமா?” என்று கையை நீட்டியும் மடக்கியும் பல அபிநயங்களைச் செய்தவாறே ரமேஷின் அம்மா வெளியே வந்தாள்.
தர்ஷினி புன்னகைத்தாள். “சில நாட்களுக்கு முன்னால் மஞ்சு மதியச் சாப்பாட்டிற்குப் பிறகு மயங்கி விழுந்தாங்க…”
“…அது ஃபுட் பாய்சனிங்” இடைமறித்தான் உள்ளேயிருந்து வெளிவந்த ரமேஷ்.
“ஃபார் யுவர் இன்ஃபர்மேஷன், அது ஃபுட் பாய்சனிங் இல்லை, ஆர்சனிக் பாய்சனிங். உங்க டாக்டர் கிட்ட நாங்க தெளிவா டிஸ்கஸ் பண்ணியாச்சு. இந்தச் சந்தேகம் அவருக்கு முன்பே வந்து உங்க மனைவி கிட்டயும் இதைப் பற்றிச் சொல்லியிருக்காராமே?”
பதிலளிக்க முடியாமல் ரமேஷும் அவன் தாயும் விழிக்க, மஞ்சுவே பதில் சொன்னாள் – “ஆமா சொன்னார். சரி விடுங்க, நான் அதைப் பெரிசா நினைக்கல.”
“எப்படி மேடம் பெரிசா நினைக்காம இருந்தீங்க? தொடர்ந்து நடந்த சம்பவங்களைப் பார்த்தாவது நீங்க முழிச்சுட்டிருக்க வேண்டாமா?” என்றாள் தன்யா.
தன்யா சிரித்தாள். மஞ்சுவைத் தொடர்ந்த அசம்பாவிதங்களை விளக்கினாள்.
“ஹும், நீங்க சொன்னது எல்லாமே விபத்துகள். யாருக்குமே நடக்கக் கூடியது. உடனே அதான் சாக்கு, அத்தரிமாக்குன்னு நீங்க துப்பறிய வந்துடறதா? யார் சொல்லி நீங்க இப்படியெல்லாம் செய்து என் மனைவி மனசைக் கலைக்கறீங்க?” என்று கோபத்துடன் கேட்டான் ரமேஷ்.
“ஏண்டா, இதுகூடவா உனக்குப் புரியல? இவங்களை வரச் சொன்னது வேற யாரும் இல்லடா, உன் தர்மபத்தினியேதான்! இந்த மாதிரி உன்மேல ஏதாவது பழி போட்டுட்டா, அப்புறம் அவளுக்கு டைவர்ஸ் ஈசியா கிடைச்சுடும், அவ காதலனோடச் சேர்ந்துக்கலாம் பாரு, அதான் இவங்களைக் கூட்டுச் சேர்த்துக்கிட்டு இப்படியெல்லாம் ஆட்டம் போடறா!” என்று வெறிபிடித்தவள்போல் பேசினாள் ரமேஷின் அம்மா.
“சரிதாண்டி, நான் சொல்றதை இல்லேன்ன்னு நிரூபிடீ பார்க்கலாம்! கோடி கோடியாய்ப் பணத்தை வெச்சுக்கிட்டு புருஷனுக்கு ஒரு அத்தியாவசியம் வந்தபோது அம்பது லட்ச ரூபா தரமாட்டேன்னு சொன்னவ தானேடி நீ! அதுவே உன் தம்பி திருட்டுத்தனம் பண்ணி மாட்டிக்கிட்டபோது அவனுக்காக உருகி உருகிப் பணத்தைக் கொண்டுபோய்க் கொட்டினே!”
“அது எங்க அப்பா பணம் அத்தை. அவனுக்குத் தரமாட்டேன்னு எப்படிச் சொல்லுவேன்? இவருக்கும் தரமாட்டேன்னு சொல்லல. எதுக்காக அவ்வளவு பணம் வேணும்னு கேட்டேன். அவர் பிஸினஸ்ல நானும் ஹெல்ப் பண்றேன்னு சொன்னேன், இது தப்பா?”
“ஆமாண்டி, பிஸினஸ் நல்லா நடந்தா அது உன்னாலதான்னு உனக்குப் பேர் கிடைக்கணும், எங்கே என் பிள்ளை பேர் வாங்கிடுவானோன்னு உனக்குப் பயம். ஏய், உன் குணம் தெரியும்டி எனக்கு. வயசுவந்த குழந்தைகளை வெச்சுக்கிட்டுப் புருஷனை விட்டுட்டு வேறு ஒருத்தனோடப் போகறதுக்கு ப்ளான் பண்றவ தானேடி நீ! இந்தக் கேவலமான காரியத்துக்கு உதவ உனக்கு டிடெக்டிவ்ஸ் வேற!” பொரிந்து தள்ளினாள் ரமேஷின் அம்மா.
தர்ஷினிக்கு முகம் சிவந்தது. கோபத்துடன் ஏதோ சொல்லப் போனவளைத் தர்மாவின் கை தடுத்தது. திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள். தர்மாவின் முகத்தில் புன்னகை மாறவேயில்லை. “விடு, பேசட்டும்” என்பதுபோல் தலையசைத்தான்.
“சரிதான்மா, ஆறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இவ அப்பன் சாகற சமயத்தில் உயில் எழுதினாரே லட்சணமா! தன் மகனுக்குச் சொத்துக் கொடுக்க வேண்டாம்னு நினைச்சார். சரி, அவன் ஒரு தறுதலை. அப்போ மாப்பிள்ளை பேர்லதானே எழுதியிருக்கணும்! இவ பெரிய அறிவுக் கொழுந்துன்னு இவ பேர்ல எழுதினார். என் பேர்ல எழுதியிருந்தா எனக்கும் பிரச்சனையில்லை, இவ கொழுப்பும் அடங்கியிருக்கும்” என்றான் ரமேஷ்.
“மிஸ்டர் ரமேஷ்” மிக அமைதியாக, இயல்பாகத் தன்யாவின் குரல் ஒலித்தது. “நாங்க டிடெக்டிவ்ஸ்னு நீங்க எப்படித் தெரிஞ்சுக்கிட்டீங்க?”
ரமேஷ் தடுமாறினான். பிறகு “உங்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கேன்” என்றான்.
“சதுரா டிடெக்டிவ் ஏஜன்சி பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருப்பீங்க. நாங்கதான் சதுரா டிடெக்டிவ் ஏஜன்சிக்காரங்கன்னு எப்படித் தெரிஞ்சுக்கிட்டீங்க? மஞ்சுவுக்காகத் துப்பறிய வந்திருக்கோம்னு எப்படி ஊகிச்சீங்க?”
ரமேஷ் வார்த்தை வராமல் சற்றுத் தவித்துவிட்டு “விசாரிச்சேன்” என்றான்.
“எப்படி? ஒரு ஆளை எங்களை ஃபாலோ பண்ண வெச்சு, நாங்க எங்கே போகறோம்னு பார்த்துக் கண்டுபிடிச்சீங்க, இல்ல? TN-19 5649 – போலி நம்பர் போட்ட பைக். அதுவே 5469, உங்க பழைய பைக். இப்போதான் கார் வாங்கிட்டீங்களே” என்றாள் தன்யா.
“அவனோட பைக்குக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” என்று ஆரம்பித்தாள் அம்மா. தன்யா அவளைச் சட்டை செய்யாமல் நேரே ரமேஷையே பார்த்துப் பேசினாள். “மிஸ்டர் ரமேஷ், உங்க கம்பெனி திவாலாகற நிலையில் இருக்கு. அதோடு வரி ஏய்ப்புப் பண்ணியிருக்கறதா உங்க மேல ஆக்ஷன் எடுத்துக்கிட்டிருக்காங்க. பணத்தைக் கட்டறது ஒண்ணுதான் நீங்க தண்டனையிலிருந்து தப்ப வழி. அதைச் சொல்லாம நீங்க மஞ்சு மேடம் கிட்ட பிஸினஸ்க்குப் பணம் வேணும்னு கேட்டிட்டிருக்கீங்க. நாங்க ரியல் எஸ்டேட் ஆக்டிவ்வா இல்லாத இந்தக் காலத்தில் வீடு வாங்கறதா சொல்லி இங்கே வந்ததுமே நாங்க போலீஸோ, என்ஃபோர்ஸ்மெண்ட் ஆளுங்களோ என்றெல்லாம் சந்தேகம் உங்களுக்கு வந்துருச்சு. அதைக் கன்ஃபர்ம் பண்ண உங்க ஆளைப் பைக்கில் அனுப்பினீங்க.
“நாங்க ப்ரைவேட் டிடெக்டிவ்ஸ்னு தெரிஞ்சதும் உங்களைப் பற்றித் தெரிஞ்சுக்க மஞ்சு மேடம் எங்களை அப்பாயிண்ட் பண்ணியிருப்பாங்களோன்னு பயம் உங்களுக்கு. அதைத் தெரிஞ்சுக்கத்தான் மஞ்சு மேடம்மைக் குத்திக்காட்டிப் பேசி அவங்க மூலம் எங்களை இப்போ வரவழைச்சிருக்கீங்க, சரியா?”
ரமேஷ் பிரமித்து நின்றான்.
“லிஸன், உங்க மிரட்டல்கள் எங்களை ஒண்ணும் செய்யாது. மஞ்சு மேடம் பாதுகாப்பு விஷயத்தில் எங்க தலையீடு தொடர்ந்துட்டுத்தான் இருக்கும். அவங்களுக்கு நடந்த சம்பவங்களில் உங்க பைக்காரனுக்கோ, உங்களுக்கோ சம்பந்தம் இருக்கறதாகவோ, அல்லது நீங்க அடுத்து ஏதேனும் செய்யறதாகவோ எங்களுக்குத் தெரிய வந்தது, அடுத்த நிமிஷம் எங்களோட இன்னொரு முகத்தைக் காட்டிடுவோம். நீங்களும் குடும்பத்தோட மாமியார் வீட்டுக்குக் குடி போயிடலாம். மஞ்சுவோட அம்மா வீடு இல்லை, கம்பிபோட்ட அசல் மாமியார் வீடு! பீ கேர்ஃபுல்!” என்று உறுமிவிட்டு அங்கிருந்தவர்கள் அத்தனைபேரும் அயர்ந்துபோய் நிற்க, பெருமை மின்னிய முகங்களுடன் தர்மாவும் தர்ஷினியும் தொடர, புயல்போல் வெளியேறினாள் தன்யா.
“இவங்க குடும்பச் சண்டை நமக்கு ரொம்பத் தேவை பாரு! நம்மையும் சேர்த்து இழுத்துவிட்டுட்டாங்க. கண்டினுவஸா டீவி ஸீரியல் பார்த்த எஃபக்ட்” என்று எரிச்சல்பட்டாள் தன்யா.
“அப்படி முழுவதுமாக வேஸ்ட்னு சொல்லிட முடியாது…” என்று இழுத்தான் தர்மா. “ரமேஷைச் சரியானபடி வார்ன் பண்ணிட்டோமே. இனிமே அவன் வாலாட்ட மாட்டானு நினைக்கறேன். அது நல்லதுதானே!”
“நல்லதுதான், இதையெல்லாம் செய்யறது ரமேஷா இருந்தா!”
“என்னது? அந்த பைக்காரன்…”
“…ரமேஷ் ஏற்பாடு செய்தவன்தான். ஆனா அதை வெச்சு இதையெல்லாம் செய்யறது ரமேஷ்தான்னு நிரூபிக்க முடியாது” என்றாள் தன்யா.
“இவ்வளவு நேரச் சண்டையில் ஒரு சின்ன நூல் கிடைச்சிருக்கு. அதைப் பற்றித் தெரிஞ்சுக்க நீதான் ஹெல்ப் பண்ணணும் தர்மா” என்றாள் தர்ஷினி.
“அம்மா அப்பாவை லவ் பண்ணிக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாங்களாம். அம்மா பெரிய பணக்காரக் குடும்பம். அப்பா ஒரு சாதாரண ஆபீஸர். கல்யாணம் முடிஞ்சதும் அப்பா வேலையை விட்டுட்டார். எங்க தாத்தாவோட உதவியால் ஏதோ பிஸினஸ் ஆரம்பிச்சார். அது நஷ்டமாயிடுச்சு. இன்னும் என்னவெல்லாமோ ட்ரை பண்ணினார். பிரமாதமா ஒண்ணும் நடக்கல.
“இதற்கிடையில் என் அம்மா எங்க தாத்தாவோட பிஸினஸை ரொம்ப வெற்றிகரமா நடத்திட்டிருக்கறதைப் பார்த்து அவருக்குப் பொறாமை. ஆனா அதை முடிஞ்சவரை காட்டிக்க மாட்டார். அவருக்கு அம்மா தயவு வேணுமே!
“ஏறத்தாழ ஏழு வருஷத்துக்கு முன்னால் எங்க தாத்தா இறந்து போனார். அவர் மொத்த சொத்தையும் என் அம்மா பேரில்தான் எழுதியிருந்தார். அதனால் அப்பா இப்பல்லாம் பெரிய அமவுண்ட்டா கேட்டுத் தொந்தரவு செய்துக்கிட்டே இருக்கார்.”
“அம்மாவுக்கு அப்பான்னா உயிர். அவரைப் பற்றி யார் என்ன சொன்னாலும் நம்ப மாட்டாங்க. அவர் என்ன கஷ்டப்படுத்தினாலும் வெளியே காட்டிக்க மாட்டாங்க. அப்பா குடிப் பழக்கம் கூட இப்போ ஆரம்பிச்சாச்சு. அப்படியும் அவரை விட்டுக்கொடுக்கவே மாட்டாங்க.
“அப்பாவுக்குத் தூபம் போட வீட்டிலேயே ரெண்டுபேர் இருக்காங்க – என் பாட்டி, அப்புறம் சித்தப்பா. பாட்டிதான் எங்க வீட்டுக்கு வில்லி! அம்மாவை ஏதாவது குற்றம் கண்டுபிடிச்சுட்டே இருக்கறதுதான் அவ வேலை. எங்க சித்தப்பா – சரியான கிரிமினல். படிப்பும் ஏறல. ஊரைச் சுற்றித் தினமும் வம்பை இழுத்துட்டு வந்து நிற்பார் – எங்க அம்மா பணத்தைக் கொடுத்துச் சரிக்கட்டணும்.
“பணம் வேணுங்கறதுனால, அப்பா கொஞ்சநாளா அம்மாவை ரொம்பக் கொஞ்சறார் – திட்டுகளுக்கு நடுநடுவில! மஞ்சு…ன்னு அவர் இழுத்துக் கூப்பிடறதைக் கேட்டாலே அம்மா சந்தோஷப்பட்டுப்பாள். அந்த மஞ்சுவின் மரணம் அவரால் திட்டமிடப்படுவது தெரிஞ்சா எப்படித் தாங்கப் போறாளோ?”
அவினாஷும் அனன்யாவும் நீளமாகப் பேசி நிறுத்தினார்கள்.
“சார், எங்க குடும்பம் எப்படியோ போகட்டும். எங்களுக்கு எங்க அம்மா வேணும்! மஞ்சு… மரணம் என்பவை ஒட்டாத ரெண்டு வார்த்தைகளா நிற்கணும், ஒரு வாக்கியமாக ஆகக் கூடாது சார்!” அவினாஷுக்குக் கண்ணீர் முட்டியது.
தன்யாதான் அந்தச் சங்கடமான சூழ்நிலையைக் கலைத்தாள். மிக இயல்பான குரலில் “உங்க அம்மாவுக்கு வேறு சொந்தக்காரங்க இல்லையா?” என்றாள்.
“இருக்காங்க” என்றாள் அனன்யா மூக்கை உறிஞ்சியவாறே. “அம்மாவோட சித்தி, அதாவது தாத்தாவோட இரண்டாவது மனைவி, அப்புறம் அவங்க பையன் சுதாகர்.”
“அவங்க எப்படி?”
“தாத்தா அம்மா பேர்ல எல்லா சொத்தையும் எழுதி வெச்சுட்டது அவங்களுக்கெல்லாம் கோபம்தான். ஆனா அம்மா அவங்களுக்காக எல்லா உதவியும் செய்து நல்லா பார்த்துக்கிட்டாங்க. வெகுகாலமா அவங்க வாழற தாத்தாவோட பெரிய வீட்டிலேயே அவங்களைக் கண்டினியூ பண்ணச் சொல்லிட்டாங்க. சித்திக்கு மாதம் இருபதாயிரம் ரூபா தராங்க. மாமாவுக்கு ஏதோ பெரிய வேலை வாங்கிக் கொடுத்தாங்க. ஆனா மாமா அங்கே ஏதோ கையாடல் பண்ணிட்டார், போலீஸிலும் மாட்டிக்கிட்டார். அரும்பாடுபட்டு அவரை மீட்டுக் கொண்டுவந்தாங்க அம்மா. அவரைத் திருத்தவும் எல்லா முயற்சியும் செய்தாங்க. இப்போ ஒழுங்கா வேலைக்குப் போயிட்டிருக்கார்.”
“எப்படி சார் செய்வாங்க? அவங்க பிழைப்பே என் அம்மாவை நம்பியிருக்கு. மாமா ஏதோ சம்பளம் வாங்கறார்னாலும், அம்மா கொடுக்கிற பணத்தை நம்பித்தான் அவங்க ஜீவனம் நடக்குது. முக்கியமா என் அம்மா இல்லைன்னா, சொத்து எங்க அப்பாவுக்கில்லை வரும்! அவங்க ரெண்டுபேரையும் பங்களாவைவிட்டு வெளியேறச் சொல்லிடுவாங்க எங்க அப்பாவும் பாட்டியும்… ரொம்பநாளா அதைக் கேட்டிட்டும் இருக்காங்க. அம்மாதான் பரிதாபப்பட்டுச் சித்தியை அங்கேயே தங்க வெச்சிருக்காங்க.”
அவினாஷின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு யோசனையாய்த் தாடையைத் தேய்த்தான் தர்மா.
“சரி, இன்னும் இரண்டொரு நாளில் நாங்க உங்க வீட்டுக்கு வரோம்” என்றாள் தன்யா.
“உங்க ஃபீஸ்…” என்று இழுத்தான் அவினாஷ்.
“லாக்டவுனில் ஃப்ரீ சர்வீஸ். அதுவும் அம்மாமீது அன்புகொண்டவங்களுக்கு ஸ்பெஷலா” என்று சிரித்தான் தர்மா.
“ரொம்ப தாங்க்ஸ் சார்” சொல்லி எழுந்தார்கள் அவினாஷும் அனன்யாவும்.
“நாங்க வரும்போது எங்களைத் தெரிஞ்சதா காட்டிக்க வேண்டாம்” என்று எச்சரித்தாள் தன்யா.
“ஷூர்” – வெளியே போய்விட்டார்கள்.
*****
“தர்மா, இந்தக் குழந்தைகள் சொன்ன விஷயம் உன்னை ரொம்ப அப்செட் பண்னிடுச்சு, இல்ல?” என்று கேட்டாள் தன்யா.
“கொலை முயற்சி அப்செட் பண்ணற விஷயம் இல்லையா?” என்றான் தர்மா பதிலுக்கு.
“லுக், உன்னை எனக்குத் தெரியும். நீ உள்ளூர ரொம்ப டஃப் பர்ஸன். இந்தக் கேஸில் ஏதோ ஒண்ணு உன்னை அசைச்சுப் பார்த்திருக்கு. என்ன அது?” என்றாள் தன்யா விடாமல்.
தர்மா எழுந்து உலாவினான். “என்ன சொல்றது? ஒரு கொடூரத் தவிப்பு? என்ன ஆனாலும் சரிங்கற வெறி?”
“புரியல.”
“இந்த மூன்று கொலை முயற்சிகளில் என் கண்களுக்குப் பட்டது அதுதான் – டெஸ்பரேஷன். ஆர்சனிக் – முடிவு நிச்சயமில்லாத விஷம், ஆனா ஈசியா கிடைக்கக் கூடியது. அந்த பால்கனிச் சம்பவம் – மஞ்சுதான் விழணும்னு இல்லை. பலூன் – மஞ்சுவோடு குழந்தைகளும் செத்திருப்பாங்க!”
“நீ என்ன சொல்ல வர?”
“ஒரு அவசரம், ஆத்திரம் – எப்படியாவது மஞ்சுவைக் கொன்னுடணும்னு! அவளோடு யார் செத்தாலும் கவலையில்லை! இதன் பின்னால் ஏதாவது பழிவாங்குதல் இருக்கச் சான்ஸ் இருக்கா?”
“யோசிக்க வேண்டிய பாயிண்ட்தான். சரி, இப்போ அவங்க வீட்டுக்குப் போய் விசாரணை பண்ணணும். என்ன காரணம் சொல்லிட்டுப் போறது?” என்றாள் தன்யா.
“இருக்கவே இருக்கான் நம்ப தொழிலதிபர் தர்மா! அவங்களுக்கு ஒரு பெரிய பங்களா இருக்குன்னு சொன்னாங்களே, அதை விலைக்குக் கேட்டுப் போற நீ” என்றாள் தர்ஷினி.
“அதைத்தான் கொடுக்கப் போறதில்லைன்னு…”
“ஸில்லி! நிஜமாகவா வாங்கச் சொல்றோம்? அவங்க வீட்டுக்குப் போக ஒரு காரணம், அவ்வளவுதான்” என்றாள் தர்ஷினி.
2.2
“வாங்க, வாங்க” என்று வரவேற்ற அவினாஷின் குரலில் பதட்டம் தெரிந்தது.
“எனி ப்ராப்ளம்?” என்று கேட்டாள் தன்யா.
“அம்மா எங்க பண்ணைக்குப் போயிருந்தாங்க. சரிவில் நின்ற லாரி ஒண்ணு அம்மாவை நோக்கி வேகமா வந்திருக்கு. கடைசி நிமிஷத்தில் கவனிச்சு நகர்ந்திருக்காங்க. கார் மேல மோதிடுச்சு லாரி. தற்செயலா அங்கே வந்த எங்க மாமா மோட்டர்பைக்ல அம்மாவை வீட்டுக்குக் கூட்டி வந்திருக்கார்” வேகமாகச் சொன்னான் அவினாஷ்.
“சரி, இனி நாங்க பார்த்துக்கறோம். அம்மாவை மீட் பண்ண முடியுமான்னு கேட்டுட்டு வா” என்று அவளை அனுப்பினாள் தன்யா.
தனித்து விடப்பட்ட மூவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.
“டெஸ்பரேஷன்?” என்றான் தர்மா.
2.3
“ஸாரி மிஸ்டர் தர்மா. நீங்க கேட்டு வந்திருக்கறது எங்க பரம்பரை வீடு. அதை என் அப்பா ஞாபகார்த்தமா அப்படியே பராமரிக்க விரும்பறேன்” என்றாள் மஞ்சு.
“புரியுது மேடம். நீங்க இன்னொரு வீடு கட்டிட்டிருக்கறதாகவும் பழைய வீட்டைக் கொடுத்துடப் போறதாகவும் எனக்குத் தகவல் வந்தது. அதான் கேட்டு வந்தேன். ஸாரி” என்றான் தர்மா.
“புது வீடு கட்டிட்டிருக்கறது உண்மை. அதுக்கு நாங்க ஃபாமிலியோடக் குடி போயிடுவோம். இந்த அபார்ட்மெண்ட்டைத்தான் கொடுத்திடலாமா, வாடகைக்கு விடலாமான்னு யோசிக்கறேன். உங்களுக்கு இன்டரஸ்ட் இருக்கா?” என்று கேட்டாள் மஞ்சு.
“இல்லை மேடம், என் டாடியும் ப்ரதரும் தனி வீடுதான் பார்க்கறாங்க. ஒரே இடத்தில் வீடு, பப்ளிகேஷன் ஆபீஸ் இரண்டையும் வெச்சுக்கணும்னு… பின்னால் விரிவாக்கணும்னாகூட வீட்டைச் சுற்றி நிறைய இடம் இருக்காமே” என்றாள் தன்யா.
“ஆமா” என்றாள் மஞ்சு. இந்தக் காலத்தில் இவ்வளவு பெரிய சொத்து விற்பது மிகக் கடினம், அவர்களாகவே தேடி வந்திருக்கும்போது விடலாமா என்று அவளுக்குச் சிந்தனை ஓடியது. அருகிருந்த ரமேஷிடம் “நீங்க என்ன சொல்றீங்க ரமேஷ்? இவங்க வீட்டைப் பார்க்கட்டுமா? எல்லாம் சரியா வந்தா இவங்க வாங்கிக்கட்டும். சித்திக்கும் தம்பிக்கும் வேறு வீடு பார்த்துடலாம்” என்றாள்.
“இதையேதானே நான் தலைதலையா அடிச்சுக்கிட்டேன்? நான் சொன்னா கசக்குது, மத்தவங்க சொன்னா இனிக்குது இல்ல?” என்றான் ரமேஷ்.
“அவ எப்பவுமே அப்படித்தானேடா, உன்னை எப்போ மதிச்சா?” என்று உள்ளிருந்து குரல் கேட்டது.
தேன் சிட்டு 
