சாபம்! ஒருபக்க கதை நத்தம்.எஸ்.சுரேஷ்பாபு.
கணவனை இழந்த விமலா, இருக்கும் ஒரு ஏக்கர் நிலத்தில் வெண்டை, கத்தரி, தக்காளி என்று கொஞ்சம் கொஞ்சம் பயிரிட்டு இருந்தாள்.
வெயிலில் செடிகள் வாடும்போது, பக்கத்துக் கழனிக்காரரிடம் கெஞ்சி, வாரம் இரண்டு நாள் நீர் பாய்ச்சினாள். இயற்கை உரங்களையே போட்டாள்.
‘காயெல்லாம் தளதளன்னு பசுமையாத்தான் இருக்கு… ஆனாலும் நல்ல விலைக்குப் போகலையே?’ – விமலா வருத்தப்பட்டாள்.
“ஏம்மா!காய்கறியெல்லாம் அருமையா இருக்கே! என் கடைக்கு மொத்தமா கொடுத்திடறியா?” –
பக்கத்து ஊர் சூப்பர் மார்க்கெட் முதலாளியின் கேள்வியால் விமலாவுக்கு ஒரே மகிழ்ச்சி. ‘இனி தெருத்தெருவா சுத்த வேணாம். ஒரே இடத்தில் மொத்தமா வித்துடலாம்’ –
“சரிங்க ஐயா! “ என்று ஒப்புக்கொண்டாள்.
“நம்ம வேனை அனுப்பி வைக்கறேன்! ஏத்தி விட்டுடு. கடைக்கு வந்து பணத்தை வாங்கிக்க “ என்றபடி முதலாளி சென்றுவிட்டார்.
மாலையில் அந்த சூப்பர் மார்க்கெட் போய்ப் பார்த்த விமலாவுக்குப் பகீரென்றது.
“அண்ணே! தண்ணி தெளிச்சு வைச்சாலும் எப்படியும் வாடி வதங்கிடும்! இங்கே எப்படிண்ணே எல்லா காயும் புத்தம் புதுசா இருக்கு?”
“மருந்து தெளிச்சு, பாலிஷ் போட்டு, பாலித்தீன் கவர்ல வைச்சிருக்கோமே! ஒரு வாரம் ஆனாலும் வதங்காது!”
“ஐயோ! சாப்பிடறவங்களுக்குப் பாதிப்பு வராதா?”
“வரத்தான் செய்யும்! அதைப்பத்தி நமக்கென்ன? நாளையிலிருந்து வேன் வரதுக்குள்ளே சீக்கிரமா காயெல்லாம் பறிச்சு வைச்சிடும்மா”
“இல்லேண்ணே! நான் என் புள்ளைங்க மாதிரி பாத்துப் பாத்து வளர்த்த காய்கறிங்க! இப்படி மருந்து தெளிச்சு, சாப்பிடறவங்க வயெறெரிஞ்சு சாபம் விடலாமா? மொத்தமா விற்கலைன்னாலும் பரவாயில்ல… நாளையிலிருந்து வேன் அனுப்பாதீங்க! “
லாபத்தைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல், சாபத்தைப் பற்றி கவலைப்படும் விமலாவை வியப்புடன் பார்த்தார், கடைச் சிப்பந்தி.
———————————
