காலை பத்துமணி வாக்கில் அந்த சிமெண்ட் கடையில் அத்தனை கூட்டமிருக்கும் என்று நான் நினைத்தும் பார்க்கவில்லை! கடை நண்பருடையதுதான். பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றபின் சிறு கடையாக துவக்கி இரண்டே வருடத்தில் கொஞ்சம் பெரிய கடையாக உயர்த்தி இருக்கிறார். நாலைந்து நபர்கள் கூட்டி பெருக்க ஓர் பெண்மணி என்று கடையில் பணியில் இருந்தார்கள்.
நகரில் மட்டுமல்ல கிராமங்களில் கூட எழும்பும் அடுக்குமாடி வீடுகளின் அதிகரிப்பால் அவருக்கு நல்ல வருமானம்தான். “ என்ன ஜகதீசா! காலையிலேயே பிஸியா இருக்க போலிருக்கே! நான் போயிட்டு அப்புறமா வரட்டுமா?” என்றேன்.
அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை “ ராமநாதா! இதோ வியாபாரம் முடிஞ்சதும். காலை வேளையிலே கட்டுமான பணிக்கு வருவாங்க இல்லை! அதனால கொஞ்சம் சூடுபிடிச்சிருக்கும் இன்னும் ஒரு அரைமணி நேரம் அப்புறம் சும்மாத்தான் இருப்பேன்!”
அங்கிருந்த நாற்காலி ஒன்றை இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்தேன். சிமெண்ட் மூட்டைகளை குட்டியானை எனப்படும் வண்டிகளில் ஏற்றி அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள் பணியாளர்கள். ஜகதீசன் கணக்கு வழக்குகளில் கில்லாடி! கடன் கொடுத்தாலும் அதை திரும்ப பெறுவதில் ஓர் கண்டிப்பு இருக்கும். விற்கும் பொருளும் தரமானது. பணியாளர்களுக்கும் நல்ல சம்பளம் தந்து இருந்ததால் விசுவாசமாக உழைத்தனர்.
நாமும் ஓய்வு பெற்று வெட்டியாக பொழுதை போக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்! கொஞ்சமாவது யோசித்து எதாவது செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றியது. கடையில் கூட்டம் குறைந்தது. லாரிகளில் இருந்து சிமெண்ட் மூட்டைகளை இறக்கிய லோட் மேன் ஒருவர் வந்து “முதலாளி…! மூட்டையெல்லாம் இறக்கியாச்சு! கூலி கொடுத்தீங்கன்னா…!”
“ஏம்பா! நீதான் ஏற்கனவே நிறைய முன்பணம் வாங்கிட்டிருக்கியே! இப்ப ஒண்ணும் இல்லே ..!”
” எனக்கு மட்டும் தீவாளி இல்லையா? இப்படியே எல்லோருக்கும் கொடுத்துட்டு இருந்தா நான் கடையை இழுத்து மூடிட்டு போவ வேண்டியதுதான். வேணும்னா ஒரு ஐம்பது ரூபா வாங்கிட்டு இடத்தை காலி பண்ணு…!”
“அவன் சரிங்க முதலாளி.. அப்புறம் உங்க இஷ்டம்” என்றான் தலையை சொரிந்துகொண்டு.. “சரிசரி! இந்தா நூறு… ஏற்கனவே ஆயிரம் வாங்கி இருக்கே.. ஞாபகம் இருக்கா…”
“இருக்கு முதலாளி! ”அவன் கிளம்பினான்.
கொஞ்ச நேரம் கழித்து கடையை கூட்டி பெருக்கும் அஞ்சலை வந்து நின்றாள். “ஐயா…! தீபாவளி பண்டிகை! பசங்களுக்கு துணி மணி எடுக்கணும்.. ஸ்கூல் பீஸ் வேற கட்டணும் முன்பணமா ஏதாவது கொடுத்தா நல்லா இருக்கும் “ என்றாள்.
“சரி முழு சம்பளத்தையும் அட்வான்ஸா கொடுத்திடறேன்! உன் பசங்களுக்கு துணி மணி எடுத்துக்க தனியா ஓர் ஆயிரம் கொடுத்திடறேன் போதுமா?”
“ நீங்க நல்லா இருப்பீங்க முதலாளி!” அந்த பெண் கை கூப்பினாள்.
அவள் சென்றதும் கேட்டேன். “ஏண்டா ஜகதீசா! கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி அந்த லோடு மேனுக்கு ஆயிரம் கணக்கு பார்த்தே… இந்த வேலைக்கார பெண்ணுக்கு உடனே தூக்கிக் கொடுக்கிறே? “
“ச்சீச்சீ! வாயை கழுவுடா! அந்த லோடுமேன் மொடாக் குடியன்! தீபாவளிக்குன்னு கேட்டு பணத்தை முழுசும் வாங்கி குடிச்சுருவான்! வீட்டுக்கு பைசா தரமாட்டான். அதனால பணத்தை முழுசா தரலை! மொத்தமா தராவிட்டா சத்தம் போடுவான் வேற கடைக்கு போவான். அதனால அவன் குடிக்கிறதுக்கு மட்டும் பணம் கொடுத்தேன். மீதி பணம் அவன் வீட்டுக்கு போயிரும்.”
”இந்த பொண்ணு அப்படி இல்லே! முழு சம்பளம் வாங்கிட்டா இன்னும் கவனமா வேலை செய்வா? தான் படிக்காவிட்டாலும் தன் பிள்ளையை படிக்க வைக்கிறா? அதுக்கு ஏதோ என்னால முடிஞ்ச உதவி! பணம் வாங்கிட்டோமேன்னு நிக்காம வேலைக்கு வருவா ஏமாத்தமாட்டா? இங்க பணம் குடும்பத்துக்கு போவுது! அதனாலே கொடுக்கிறேன்! அங்க குடிக்கு போவுது! அதனால தடுக்கறேன்! அவ்வளவுதான்! ”
பொன்னேரியின் பஜார் வீதியின் இறுதியில் அமைந்திருந்த அந்த மேன்சனில் பரபரப்புக் கூடியிருந்தது. காரணம் அங்கு நிகழ்ந்துவிட்ட ஓர் மரணம். வாசலில் கூடியிருந்த கூட்டத்தை விலக்கிக் கொண்டு போலீஸ் உள்ளே நுழைந்தது.
மேன்சனின் நிர்வாகி தனபால் முன்னே வந்து, ”இன்ஸ்பெக்டர் சார்! நான் தான் இந்த மேன்சன் நிர்வாகி! உங்களுக்கு போன் பண்ணது நான் தான்!” என்றார்.
மெலிந்த தேகம் கண்களில் பவர் கண்ணாடி முன் வழுக்கையும் பற்களில் வெற்றிலைக்கறையும் படிந்திருந்த அந்த மனிதரை உற்று நோக்கிய இன்ஸ்பெக்டர் பரசுராம்,” நீ நிர்வாகின்னா ஓனர் யாருய்யா?” என்று ஒருமையில் மரியாதையைக் கைவிட்டார். பதவி தந்த அகங்காரம் அது.
”ஓனர் சென்னையிலே இருக்காருங்க! லஷ்மி மில்ஸ் லஷ்மிநாராயணன் கேள்விப்பட்டிருப்பீங்களே! அவருதான் இந்த மேன்சன். கிட்ட்த்ட்ட ஒரு இருபது வருஷமா நான் தான் நிர்வாகம் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேங்க!”
” ரிப்போர்ட்டரா? எந்த பத்திரிக்கையிலா எழுதறான்? ஏதாவது முன் விரோதம் இருக்குமோ?”
”அப்படி பெரிய ரிப்போர்ட்டர் ஒண்ணும் இல்ல சார் அவரு! லோக்கல் பத்திரிக்கையிலே எழுதுவாரு! அப்பப்போ ப்ரிலான்ஸா சில பத்திரிகைகளுக்கு எழுதிட்டிருந்தாரு..”
”சரி வாங்க போய் பார்ப்போம்.”
கொலை நடந்த 17ம் அறை எண் திறந்து கிடக்க வாசல் ஓரம் மூக்கில் ரத்தம் ஒழுக கவிழ்ந்து விழுந்து இறந்து கிடந்தான் குமார். ஒருவித கவுச்சி வாசம் ரத்தத்தில் இருந்து வீச மூக்கைப் பொத்திக்கொண்ட இன்ஸ்பெக்டர் உடன் வந்த எஸ்.ஐ யிடம் ”சீன் ஆப் க்ரைம் நோட் பண்ணுங்க! பாரன்சிக் ஆளுங்களை வரச்சொல்லிருங்க. அப்புறம் இவரு இறந்து கிடந்ததை யார் முதலில் பார்த்தது?” என்று கேட்டார்.
அதுவரை ஓரமாக நின்ற ஓர் ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மணி முன்னே வந்து ”ஐயா, நான் தானுங்க முதல்லே பார்த்தேன்.” என்றார்.
”நீ யாரும்மா?”
”இந்த மேன்சன்லே பெருக்கி துடைக்கிற வேலை செய்யறேனுங்க!”
”ஓ.. ஸ்விப்பரா..? சரி என்ன நடந்தது சொல்லு..!”
”காலையிலே வழக்கம் போல ஒவ்வொரு ரூமா கூட்டி பெருக்கிட்டு வருவேனுங்க! எல்லா ரூமும் சார்த்தியிருக்கும் கதவைத் தட்டி எழுப்பி உள்ளே போய் சுத்தம் பண்ணிட்டு வருவேணுங்க! அப்படி வரும்போது இந்த ரூம் கதவு லேசா திறந்து இருந்துச்சுங்க கதவை தள்ளி திறந்த நான் பயந்து போயிட்டேனுங்க!”
”ஏம்மா நீ என்ன கொயம்புத்தூரா? நிமிஷத்துக்கு மூணுவாட்டி “இங்க” போடுற?”
”ஆமாமுங்க ஐயா!”
”சரியாப் போச்சு போ! அப்புறம்?”
”அப்புறமுங்க! இந்த குமார் தம்பி கவுந்தடிச்சு விழுந்து கிடந்துதுங்க! சுத்தியிலும் ரத்தம்! ஒரே பயமா போயிருச்சுங்க! “வீல்”னு அலறி அடிச்சுக்கிட்டு வந்து மேனேஜர்கிட்டே வந்து சொல்லிட்டேனுங்க! அவரும் வந்து பார்த்துட்டு உங்களுக்கு போன் பண்ணிட்டாருங்க!”
”ம்.. நீ உள்ளே நுழைஞ்சப்ப உள்ளே புதுசா யாரையாவது பார்த்தியா?”
”யாரும் இல்லேங்க! ரூமுக்குள்ள இவரு மட்டும்தான் இறந்து கிடந்தாரு.”.
”இவர்கூட தங்கியிருக்கிற ரூம் மேட் யாரும் இல்லையா?”
”முரளின்னு ஒருத்தன் தங்கியிருக்கான்! எண்ணூர் ப்ளாண்ட்ல வேலை செய்யறான். நைட் ஷிப்ட் போயிருக்கான். இன்னும் கொஞ்சம் நேரத்துலே வந்திருவான்” என்றார் தனபால்.
”கிழே விழுந்து இறந்திருக்கான். மூக்குவழியா ரத்தம் வந்திருக்கு! உடம்புலே எந்த காயமும் இல்லே! நெத்தியிலேயும் லேசான சிராய்ப்புதான் இருக்கு! இது கொலையா இல்லே நேச்சுரல் டெத்தா குழப்பமா இருக்கே? இவனுக்கு ஆகாதவங்க யாராவது கொன்னிருந்தாலும் ஒரு காயமும் இல்லையே!”
”பக்கத்து ரூம்லே யார் தங்கியிருக்காங்க விசாரிச்சிட்டீங்களா கணபதி?” என்று எஸ்.ஐ நோக்கி கேட்டார் பரசுராம்.
”ரெண்டு இந்திக் கார பசங்க பக்கத்துலே இருக்க ஸ்டீல் பேக்டரிலே வேலை செய்யறானுங்க அவனுங்க 18 ல தங்கியிருக்காங்க சார்..”
”அப்போ 16 லே”
”அந்த ரூம்லே யாரும் இல்லீங்க சார். 15லே போஸ்ட் ஆபீஸ்லே ரன்னர் வேலை பாக்கிறவர் தங்கி இருக்கார். வயசான மனுசன்.” எஸ்.ஐ சொல்லி முடிக்கவும் அவர்கள் முன்னே வந்து நின்றார்கள்.
அவர்களைப் பார்த்து ” ராத்திரி இந்த ரூம்லே இருந்து ஏதாவது சத்தம் கேட்டுதா?” என்றார் எஸ்.ஐ.
”ராத்திரி பதினோரு மணி வரைக்கும் அந்த ரூம்லே லைட் எரிஞ்சுகிட்டு இருந்தது.. காமன் பாத் ரூம் இந்த லைன்லே கடைசியிலே இருக்கு! எனக்கு சுகர் ப்ராப்ளம் பாத்ரூம் போக அடிக்கடி எழுந்து போவேன். பதினோரு மணிக்கு நான் போகும்போது இந்த ரூம்லே லைட் எரிஞ்சுகிட்டு இருந்தது. ஜன்னல் திறந்து இருந்தது. இவர் ரூம்லே உட்கார்ந்து கம்ப்யூட்டர்லே ஏதோ டைப் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தாரு ஜன்னல் திறந்திருந்ததாலே.நான் இத பார்க்க முடிஞ்சது” என்றார் 15ம் அறைக்காரர்.
”உங்க பேரு என்ன?”
”வைத்திலிங்கம்”
”மிஸ்டர் வைத்திலிங்கம், பதினோரு மணிக்கு அப்புறம் நீங்க பாத்ரூம் போக எழுந்திருக்கலையா?”
”ரெண்டு மணி வாக்கில் எழுந்தேன் சார்! ”
”அப்போ நீங்க எதுவும் இந்த ரூம்லே பார்க்கலையா?”
”இல்லே சார்! கதவு ஜன்னல் எல்லாம் அடைச்சிருந்தது. உள்ளே சைலண்டா இருந்தது.”
”தேங்க்ஸ் சார்! நான் டூட்டிக்கு போகணும்! இது என் போன் நெம்பர் தேவைப்பட்டா கூப்பிடுங்க!” என்று வாலண்டியராக நம்பரைக் கொடுத்துவிட்டு நகர்ந்தார் வைத்திலிங்கம்.
“இந்திக்கார பசங்க என்னய்யா சொல்றானுங்க?”
”அவனுங்க போதை பார்ட்டீங்க சார்! நேத்து சீக்கிரமே தண்ணி அடிச்சிட்டு தூங்கிட்டானுங்களாம்! காலையிலே சத்தம் கேட்டுத்தான் விழிச்சானுங்களாம்! ரூம்ல செக் பண்ணிட்டேன் ஒரே சரக்கு பாட்டிலும் சிகரெட் துண்டுங்களா இருக்குது!”
”ரொம்ப சிக்கலா இருக்குதே…”
இதற்குள் பாரன்சிக் ஆட்கள் வந்து தங்கள் பணிகளை செய்ய ஆரம்பித்தார்கள் . ஆம்புலன்ஸ் வந்து உடலை ஏற்றிச் சென்றது.
”யோவ் தனபாலு! இவன் ரூம் மேட் முரளி வந்தான்னா உடனே ஸ்டேஷணுக்கு வரச்சொல்லி அனுப்பி வை! என்று சொல்லியவர் ரூமை பூட்டி சாவியை அவரிடம் தந்து. கேஸ் முடியறவரைக்கும் இந்த ரூமை யாரும் திறக்க கூடாது. யாருக்கும் வாடகை விடலாம்னு நினைக்காதே! அப்புறம் நான் கூப்பிடறப்ப ஸ்டேசனுக்கு வரனும் தெரியுதா?” என்று மிரட்டலாக கூறிவிட்டு ஜீப்பில் ஏறிப் போக தனபால் தளர்வாய் இருக்கையில் சாய்ந்தார்.
”என்னய்யா? கேஸ் ஒரே இழுவையா இருக்கு! அந்த முரளி ஹார்ம்லெஸ்ஸா இருக்கான். நேத்து நைட் எட்டு மணிக்கே ட்யுட்டிக்கு கிளம்பி போயிருக்கான். அவன் போனதுக்கு அப்புறம்தான் குமார் ரூமூக்கே வந்திருக்கான். அவனை மிரட்டிப் பார்த்தாச்சு! அவனுக்கும் குமாருக்கும் எந்த கைகலப்போ சண்டையோ கிடையாது. அவன் வழி வேற என் வழி வேற.. வேற வழி இல்லாம இவன் கூட தங்க வேண்டி வந்துருச்சுன்னு சொல்றான்.”
”அதான் சார் குழப்பமா இருக்கு.”
”ஆமாம்! குமார் பத்தி விசாரிக்கச் சொன்னேனே! என்ன ஆச்சு?”
”குமார் கொஞ்சம் வில்லங்கமான ஆளுதான்னு விசாரணையிலே தெரிய வருது சார்! ஒரு பெரிய பத்திரிகையிலே ரிப்போர்ட்டரா இருந்து நியுஸ் போட பணம் வசூல் பண்ணது தெரிஞ்சு வேலையை விட்டு நிறுத்திட்டு இருக்காங்க! அதுக்கப்புறம் லோக்கல் பத்திரிகைகளுக்கு செய்தி சேகரிச்சு கொடுக்கிறதோட விளம்பரமும் கலெக்ட் பண்ணிக் கொடுத்திருக்கான். அப்படி ஆட் கொடுக்க மறுத்த சில கம்பெனிகள்லே நீங்க ஆட் கொடுக்கலைன்னா பத்திரிக்கையிலே உங்களைப் பத்தி தப்பா எழுதுவேன்னு மிரட்டி பணம் பறிச்சிருக்கான். கோயில் விழா அரசியல் கட்சி கூட்டம், அன்னதானம் இப்படி லோக்கல்லே எது நடந்தாலும் அதை பத்திரிக்கையிலே போடறேன்னு சொல்லி காசு பார்த்திருக்கான். செயின் ஸ்மோக்கர் ஆல்க்ஹாலிக்கும் கூட.”
”அப்போ அவன் கேரக்டர் சரியில்லை! அப்போ எதிரிங்க நிறைய பேர் இருப்பாங்களே!”
”மே..பி.. ஆனா அவங்க அவனை கொலை செய்யற அளவுக்கு போவாங்கன்னு சொல்ல முடியாது. பாரன்சிக் ரிப்போர்ட் வந்தா ஓரளவுக்கு உண்மை தெரியும் சார்.”
”பி,எம் நம்ம ஜி.எச் சிலேதானே நடக்குது டாக்டர் பரிமளாதானே சீப் டாக்டர்”.
”ஆமா சார்!”
பரசுராம் தன் செல்போனில் டாக்டர் பரிமளாவுக்கு டயல் செய்தார். இரண்டாவது ரிங்கில் போன் எடுக்கப் பட்டது.” டாக்டர் நான் இன்ஸ்பெக்டர் பரசுராம் பேசறேன். காலையிலே ஒரு பாடி அனுப்பினோமே குமார்னு ஒரு ரிப்போர்ட்டர் அந்த பாடியோட பி.எம் முடிஞ்சுதா? எதாவது சொல்லும்படி அப்நார்மல் நியுஸ் இருக்கா?”
”அது அப்பவே முடிஞ்சிருச்சு சார்! நீங்க நினைக்கிறாமாதிரி அது கொலை இல்லை சார். நேச்சுரல் டெத் தான். பீ.பி அதிகமாகி மூளைக்குப் போகிற நரம்புகளிலே பிரஷர் அதிகமாகி வெடிச்சிருக்கு மூக்கு வழியா ரத்தம் வெளியேறி இறந்து போயிருக்கார். வேற எந்த க்ளுவும் இல்லே! கொலை செய்யப்பட்டதற்கான வாய்ப்பே இல்லை!”
”டைம் ஆப் டெத் சொல்ல முடியுமா?”
”எக்ஸாக்டா சொல்ல முடியாது! நரம்பு வெடிச்சு இந்த ரத்தம் கொட்டி நினைவுகளை இழந்து இறந்திருக்கார். எப்படியும் விடிகாலை மூணு மணிக்கு மேல இறந்திருக்கணும். எங்கிட்டே பாடி வந்த டைம் வச்சு இதைச் சொல்றேன்.”
”அப்போ நேச்சுரல் டெத் தான்!”
“ஆமாம் சார்! ஒக்கே தேங்க்ஸ் டாக்டர்.”
”தலைவலி ஒழிஞ்சுதுய்யா! அது நேச்சுரல் டெத் தானாம் ஃபைலை க்ளோஸ் பண்ணிட்டு போயிட்டே இருக்கலாம்! தீபாவளி அதுவுமா தலைவலி இல்லாம போயிருச்சு! ஆமாம் அந்த குமார் பேமிலிக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணச் சொன்னேனே பண்ணிட்டியா? இன்னும் யாரும் வரவே இல்லையே!”
”இந்த குமார் மதுரைக் காரன் சார்! அப்பா அம்மா இறந்துட்டாங்க! கல்யாணம் ஆகலே! ஒரே ஒரு அண்ணன். அவருக்குத் தகவல் அனுப்பி இருக்கோம். கிளம்பி வருவதா சொல்லியிருக்கார்.”
”சரி அவர் வந்தா பாடியை கொடுத்து அனுப்பிட்டு கேஸை க்ளோஸ் பண்ணிடலாம்.”
அப்போது.. அங்கே அந்த ஸ்விப்பர் பெண்மணி வந்து நின்றாள்.
”என்னம்மா! நீ அந்த மேன்சனோட ஸ்விப்பர்தானே! என்ன விஷயம்மா!”
”சார்! நீங்க என்னை அரெஸ்ட் பண்ணணோங்க!”
”எதுக்கும்மா?”
”அந்த குமாரை கொலை பண்ணது நான் தானுங்க!”
“என்னம்மா சொல்றே?”
”ஆமாம் சார்! அந்த பொறுக்கிய நான் தானுங்க கொன்னுப் புட்டேன்..!”
இன்ஸ்பெக்டர் புருவம் உயர்த்தினார்..
”இது என்ன புதுக்கதையா இருக்கே!”
”ஏம்மா! உனக்கு பைத்தியம் ஏதும் பிடிச்சிருக்கா! அந்த குமார் தானா செத்துப் போயிருக்கான்! பி,பி அதிகமாகி ரத்தக்குழாய் வெடிச்சு ரத்தம் அதிகமா வெளியேறி செத்துப் போயிருக்கான்”.
”இல்லீங்கோ! நாந்தான் அவனை கொன்னுப்புட்டேனுங்க! பாவிப்பய! அவன் வாழத் தகுதியில்லாதவனுங்கோ! குப்பை! அதான் கூட்டி பெருக்கிட்டேனுங்க!”
”விவரமா சொல்லும்மா! ஒண்ணுமே புரியலை!”
”அந்தக் குமார் பய வில்லங்கமானவனுங்க! ரிப்போர்ட்டர்னு சொல்லிக்கிட்டு காசு பிடுங்கிட்டு இருந்தான். அது கிடக்கட்டும். ஆனா அவன் பண்ண சில காரியங்க என்னை கோபப்படுத்திருச்சுங்க! பக்கத்துலே ஒரு ஸ்கூல் இருக்குதுங்க! அதுல பணக்கார புள்ளைங்களா படிக்குதுங்க! அதுலே சில புள்ளைங்க கூட படிக்கிற பசங்களோட சேர்ந்து சுத்துங்க! அறியாத வயசு! தப்புன்னு தெரிஞ்சாலும் சிலதை பண்ணுங்க! அப்படி அதுங்க சுத்தும்போது அதுங்களுக்குத் தெரியாம பாலோ பண்ணி வீடியோ எடுப்பாணுங்க இந்த குமாரு பய..
அந்த வீடியோவைக் காட்டிப் அந்த பசங்களை பயமுறுத்தி பணம் பறிப்பானுங்க! அதோட விட்டாத்தானே… சில பொண்ணுங்களை தன்னோட ஆசைக்கு பலியாக்கிட்டாங்க!”
”இதெல்லாம் உனக்கு எப்படி தெரியும்?”
”நான் இந்த மேன்சனை மட்டும் கூட்டிப் பெருக்கிறதுல்லேங்க! சில வீடுங்கள்ளேயும் வீட்டு வேலைச் செய்யறேன். அப்படி ஒரு வீட்டுலே ஒரு பொண்ணுதான் இந்த விவரம் சொல்லுச்சு! ரெண்டு மூணு நாளா அந்த பொண்ணு ரொம்ப கவலையோட சோர்ந்து போயி இருந்த்தை பார்த்து நானா துறுவித் துறுவி விசாரிச்சேன். அந்த பொண்ணு முதல்லே சொல்ல்லை! அப்புறமா அழுதுகிட்டே விவரம் சொல்லுச்சு! அந்தப் பொண்ணு ஒரு பையனை கிஸ் அடிக்கிற போட்டோ ஒண்ணை எடுத்து வச்சிக்கிட்டு அவ அப்பாகிட்டே சொல்லிருவேன்னு நிறைய பணம் கேட்டிருக்கான். இதுவும் கையிலே இருந்த பணத்தை எல்லாம் கொடுத்திருக்கு அத்தனையும் வாங்கிகிட்டு அந்தப் பொண்ணை படுக்கைக்கு கூப்பிட்டிருக்கான். நேத்துதான் லாஸ்ட் வார்னிங் கொடுத்திருக்கான்.”
”அந்தப் பொண்ணை மட்டுமில்லே பல பொண்ணுங்களை இப்படி மிரட்டி இருக்கான். இந்த குப்பை பய இருக்க கூடாதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன். ஏன்னா? நானும் இதே மாதிரி ஒரு சம்பவத்துலே பாதிக்கப் பட்டு இருக்கேன். என் பொண்ணு ஒருத்தியை இழந்திருக்கேன். அது மாதிரி யாரையும் இழக்கக் கூடாதுன்னு அவனை கொலை செய்ய முடிவெடுத்தேன்”.
”நான் ஒரு கெமிக்கல் கம்பெனியிலும் வேலைப் பார்க்கிறேனுங்க. அங்கே இருந்து நைசா கொஞ்சம் பொட்டாசியம் சயனைட் திருடிகிட்டு வந்துட்டேனுங்க. அதை குமார் குடிக்கிற விஸ்கி பாட்டில்லே கலந்துடறதான் திட்டம். ”
”நேத்து சாயங்காலம் கூட்டிப் பெருக்க வரும்போது குமார் ப்ரிட்ஜ்லே வச்சிருந்த விஸ்கியிலே கொஞ்சம் சயனைட் தூளை போட்டுட்டேனுங்க…!”
”அதைக்குடிச்ச குமார் இறந்து போயிருக்கணுங்க! காலையிலே அவன் ரத்தம் கக்கி செத்துப் போனதை பார்த்த்தும் அப்படி ஒரு சந்தோஷமுங்க! அத்தனையும் அடக்கிக்கிட்டு இருந்தேனுங்க! ஆனா மனசாட்சின்னு ஒண்ணு இருக்குதே! அது என்னை தூங்க விடலைங்க! என்னை கைது பண்ணுங்க!”
”ஆனா பி.எம் ரிப்போர்ட்ல சயனைட் கலந்திருக்கிறதா எந்த தகவலும் இல்லையே டாக்டர் பரிமளா பொய் சொல்ல மாட்டாங்களே!”
”ஒரு நன்மை நடக்கணும்னா பொய் சொன்னாலும் தப்பில்லேன்னு வள்ளுவரே சொல்லியிருக்காருங்க! வள்ளுவரே அப்படி சொல்லியிருக்கும்போது பரிமளா சொல்ல மாட்டாங்களா?”
”என்ன சொல்ல வர்றே?”
”என்கிட்டே குமார் ப்ளாக் மெயில் பண்றதா சொல்லி அழுதப் பொண்ணு யாரு தெரியுங்களா?”
” மாசாணியம்மா! இது கொங்கு நாட்டு தெய்வப்பெயர்தானே!”
”ஆமா சார்! ”
”ஒரு குற்றத்துக்கு தெய்வம் தண்டனை தந்தா அதுக்கு மனுசங்க என்ன பண்ண முடியும்? தெய்வம் தந்த நீதியை ஏத்துக்கத்தானே வேண்டும்.”
” ஆமாமுங்க!”
”நீயும் ஒரு நீதி தேவதைதான்! அந்த குமார் உயிரோட இருக்க வேண்டியவன் இல்லே! சாக வேண்டியவன் தான்! நீ செஞ்சதுதான் சரி! கடவுள் உன் ரூபத்திலே அவனுக்குத் தண்டனை கொடுத்திருக்கார்.”
”நீ செஞ்ச குற்றத்தை நிரூபிக்க எந்த ஆதாரமும் எங்க கிட்டே இல்லை! இதை இதோட மறந்துடு! நாங்களும் மறந்திடறோம்! உங்களை கை எடுத்து கும்பிட்த்தான் தோணுது கைது பண்ணத் தெரியலை!… ”
காலையில் தன்னை ஸ்விப்பரா என்று இழிவாக பார்த்த இன்ஸ்பெக்டரின் கண்களில் ஈரம் கசிவதைப் பார்த்தபடி வெளியேறினாள் மாசானியம்மா!
அவன் அப்படி செய்வான் என்று கொஞ்சம் கூட மணிமொழி நினைத்துக்கூட பார்க்கவில்லை! பரபரவென உள்ளே வந்த்தும் யார் இருக்கிறார்கள் என்ன ஏது என்று ஒன்றைக்கூட பார்க்கவில்லை! என்னை மன்னித்துவிடு மணிமொழி! என்று சாஷ்டாங்கமாக அவள் காலில் விழுந்துவிட்டான்.
அந்த அதிர்ச்சியில் இருந்து மீண்டுவரவே ஒருநிமிஷம் ஆகிவிட்ட்து மணிமொழிக்கு. ஆனாலும் சுதாரித்துக் கொண்டாள். “என்ன ..என்னங்க இது! முதல்லே எழுந்திருங்க!” என்றாள்.
பக்கத்து அறையில் அவனது மாமனாரும் மாமியாரும் ஏதோ குசுகுசுவென பேசிக்கொள்வது காதில் விழுந்தது. அதை சிறிதும் லட்சியம் செய்யாமல், ”மணிமொழி முதல்லே நீ என்னை மன்னிச்சேன்னு ஒரு வார்த்தைச் சொல்லு! அப்போதான் எழுந்திருப்பேன்!” என்றான் மகேஷ். மணிமொழியின் கணவன்.
“உங்களை எதுக்கு மன்னிக்கனும்?” என் பேர் எல்லாம் இன்னும் உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கா? முதல்லே எழுந்திருங்க! ஏதோ சி எம் கால்லே விழற அமைச்சருங்க மாதிரி என் கால்லே விழுந்திருக்கீங்க என்றாள் மணிமொழி நக்கலாக.
தடாலடியாக விழுந்தவன் தடாலடியாக எழுந்தான். இ..இந்த நக்கல்தான் நம்மளை பிரிச்சது… அது மட்டும்..
அது மட்டும் இல்லேன்னா! என்னை கட்டிக்கிட்டு அவளை வைச்சிக்கிட்டு இருக்க மாட்டீங்களா?
’பளார்” என்று கன்னத்தில் அடிவாங்கியது போல உணர்ந்தான்.
”மணிமொழி! எல்லாத்தையும் மறந்திருவோம்! என்னை மன்னிச்சிடு! நான் அவளை மறந்திட்டேன். இனிமே உன்னோடத்தான் வாழப் போறேன்!”
”அதுக்கு நான் ஒத்துக்கணுமே மிஸ்டர் மகேஷ்!”
”ப்ளீஸ் மணிமொழி! நான் திருந்திட்டேன்! எனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் கொடு!”
“நிறைய சந்தர்ப்பங்களை உங்களுக்கு கொடுத்து பார்த்திட்டேன்! இனியும் அப்படிக் கொடுத்து ஏமாற நான் தயாரா இல்லை! இப்ப நீங்க எதுக்கு வந்திருக்கீங்க டைரக்டா நீங்க சொல்றீங்களா? இல்லை நானே சொல்லட்டுமா?
மணிமொழியின் இந்த அதிரடியான பேச்சால் அதிர்ந்தான் மகேஷ். ”அ.. அது வந்து..”
”போலீஸ்லே உங்க மேல கொடுத்த கம்ப்ளைண்ட வாபஸ் வாங்கனும் அதைத்தானே சொல்ல வர்றீங்க?
அவன் முகம் பேஸ்த் அடித்தாற்போல மாறியது.. அ.. அதேதான்! ப்ளீஸ் மணிமொழி இந்த ஒரு முறை…!
”யோவ்! நீ எது வேணுமின்னாலும் செய்வே! தாலிக்கட்டிக்கிட்ட தோஷத்துக்கு நான் மன்னிச்சு விட்டுகிட்டே இருக்கணுமா?”
“தப்புதான் மணிமொழி!’ நீ மட்டும் டைவர்ஸுக்கு ஒத்துக்கிட்டிருந்தா நான் அப்படியொரு வேலை செஞ்சிருக்க மாட்டேன்!”
”யோவ்! பொம்பளைங்கன்னா உங்க விளையாட்டுப் பொருளா? நினைச்சா கல்யாணம் பண்ணிப்பீங்க! வேண்டாம்னா டைவர்ஸ் வாங்கிப்பீங்க! நாங்க என்ன யூஸ் அண்ட் த்ரோ மெட்டீரியலா? இந்த நவீன யுகத்திலேயெயும் எங்களை அடிமையாவே நடத்த பார்க்கிறீங்களே!”
”சாரி மணிமொழி! என் விருப்பம் இல்லாமலே வீட்டுலே உன்னை எனக்கு கட்டி வைச்சிட்டாங்க! நான் ஏற்கனவே ஒரு பொண்ணை லவ் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தேன். அவளை மறக்க முடியலை! அதான் உன்னை விவாகரத்து பண்ணிட்டு அவளோட வாழனும்னு டைவர்ஸ் கேட்டேன்”.
”ஏய்யா! இந்த புத்தி கல்யாணம் செய்யறதுக்கு முன்னாடி வந்திருக்கணும்! நான் ஒரு பொண்ணை காதலிக்கிறேன்! அவளைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன்னு உங்கப்பா அம்மாகிட்டே சொல்ல வேண்டியதுதானே.. கமுக்கமா இருந்துட்டு என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டே! அதோட விட்டியா? ஒரு மாசம் முழுசா என் கூட குடித்தனம் நடத்திட்டு உன் லவ்வர் நெருக்கடி கொடுக்க ஆரம்பிச்சதும் என்னை கழட்டிவிட துணிஞ்சிட்டே!”
”உனக்கு அவளைப்பிடிச்சிருந்தா அப்பவே என்கிட்டே சொல்லியிருக்கலாம் இல்லே! நானே என் வீட்டில் சொல்லி கல்யாணத்தை நிறுத்தியிருப்பேன்! ஆனா கடைசி வரைக்கும் கமுக்கமா இருந்திட்டே என்னோட மனசை கலைச்சு என் உடம்பை சுவைச்சு எல்லாத்தையும் முடிச்சுட்டு எப்படிய்யா உனக்கு மனசு வந்த்து டைவர்ஸ் கேட்க. உன் களவாணித்தனம் எல்லாத்தையும் மன்னிச்சு உன் கூட வாழ நான் தயாரா இருந்த போதும் நீ ருசி கண்ட பூனையா அவ பின்னாடியே சுத்தி வந்து என்னை டார்ச்சர் பண்ணி விவாகரத்து கேட்டே அதுக்கு நான் ஒத்துக்கலை!”
”சாரி மணிமொழி! நான் செஞ்சது தப்புத்தான்! ஆனா என்னாலே அவளை மறக்க முடியலை! அவ இல்லாம என்னாலே வாழ முடியாதுன்னு அப்ப தோணுச்சு!”…
”சபாஷ்! கட்டின பொண்டாட்டிக்கிட்டேயே வைப்பாட்டி இல்லாம வாழ முடியாதுன்னு சொல்ற தைரியமாவது உனக்கு இருக்கே! இந்த தைரியம் உனக்கு முன்கூட்டியே இருந்திருந்தா என்னோட வாழ்க்கையை நான் இழந்திருக்க மாட்டேன் இல்லே.?”
”உனக்கென்ன? தினம் ஒரு பொண்ணோட வாழ்ந்துட்டு போயிருவே! நான் அப்படி இருக்க முடியுமா? சமூகம் என்னைப்பத்தி என்னவெல்லாம் பேசும்? அதை யோசிச்சுப் பார்த்தியா? யோசிச்சு பார்த்திருந்தா அப்படி ஒரு வேலையை நீ பார்த்திருப்பியா?”
”இல்லே மணிமொழி! மேட்ரிமோனியல்லே உனக்கு வரன் வேணும்னு அப்ளை பண்ணது என்னோட தப்புத்தான் ஒத்துக்கறேன்! மகா மோசமான செய்கை அது! அதுக்காக நான் வெட்கப்படறேன். ப்ளீஸ் என்னை மன்னிச்சுரு!”
”செய்யறதை எல்லாம் செஞ்சிட்டு ஈஸியா மன்னிப்புன்னு கேட்டுட்டா சரியா போயிருமா? புருஷன் ஒருத்தன் இருக்கிறப்ப இன்னொருத்தன் என்னை பெண் கேட்டு வந்தா என் மனசு என்ன பாடுபட்டிருக்கும்? நான் எப்படி தவிச்சுப் போயிருப்பேன்! என் மன உளைச்சளுக்கு அளவே இல்லாம ஒரு நாளைக்கு பத்து இருபது போன் கால்கள்! இந்த கஷ்டத்தை எல்லாம் நான் அனுபவிச்சிட்டு உனக்கு மன்னிப்பு கொடுத்திடனுமா?”
”மணிமொழி நான் தப்பை உணர்ந்திட்டேன்! என் வீட்டுலேயே என்னை சேர்க்க மாட்டேன்னுட்டாங்க! அவளும் என்னை உதாசீனப்படுத்திட்டு வேற ஒருத்தன் கூட கல்யாணம் பண்ணிக்க திட்டம் போட்டு வைச்சிருக்கா! நீயும் என்னை வெறுத்து ஒதுக்காதே…!”
“பலாக்கா இல்லேன்னுதான் இந்த கலாக்காவைத் தேடி வந்திருக்கியா? உன் புத்தி எப்படி மாறும்?”
”எல்லாம் உன்னாலேதான்! நீ மட்டும் சைபர் க்ரைம்லே புகார் பண்ணாம இருந்தா எல்லாம் நல்லபடியா போயிருக்கும்! எனக்கு வெளிநாட்டுலே வேலை கிடைச்சிருக்கும் அவளும் என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டிருப்பா! உன்னாலே என் வாய்ப்பெல்லாம் போயிருச்சு! நீயாவது என்னை ஏத்துக்கோ! நடந்ததை மறந்துட்டு நாம நல்லபடியா வாழலாம்!”
”உன்னைப் போல ஒரு ஈனபுத்தி உள்ள மனுஷன் கூட நான் வாழத்தயாரா இல்லை! ஒரு காலத்திலே உன் கூட்த்தான் வாழ்க்கைன்னு இருந்தேன். ஆனா அது தப்புன்னு நீ நல்லாவே புரிய வைச்சிட்டே! நீ என்னதான் கால்லே விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டாலும் உன்னை மன்னிக்க என் மனசு இடம் கொடுக்கலே! பொண்டாட்டிக்கே நீ புருஷன் தேடினவன் இல்லையா? அதுவும் ஒருவிதத்துலே நல்லதாத்தான் அமைஞ்சிருக்கு. அதுலே வந்த ஒரு வரன் எனக்குப் பிடிச்சுப் போச்சு! என் முழுக்கதையை அவருக்கு சொல்லிட்டேன். உன் கூட டைவர்ஸ் வாங்கிற வரைக்கும் அவர் காத்திருக்கிறதாவும் சொல்லிட்டார். நீ கேட்ட டைவர்ஸ் உனக்கு இப்ப ஈஸியா கிடைச்சிருக்கு வாங்கிட்டுப் போ!” என்று பீரோவைத் திறந்து விவாகரத்து பத்திரத்தை எடுத்து வீசி எறிந்தாள் மணிமொழி.
“அப்போ போலீஸ் கம்ப்ளைண்ட் வாபஸ் வாங்க மாட்டியா?”
”மாட்டேன்! நீ தண்டனை அனுபவிச்சே ஆகனும்! உன் குற்றம் உன்னை உறுத்தனும் ஆனா கொஞ்சம் கூட மனசாட்சி இல்லாம என்னை ஏமாத்தி மன்னிப்பு கேட்டு கம்ப்ளைண்ட வாபஸ் வாங்க நினைச்சே இல்லே! அது தப்பு! உன்கிட்டே நான் மட்டும் இல்லே! எந்த பொண்ணுங்களும் இனி சிக்கக் கூடாது! அதுக்கு நீ போலீஸ் கொடுக்கிற தண்டனையை ஏத்துக் கிட்டுதான் ஆகனும்! இனிமே உங்களுக்கு ஜெயில்தான் மாமியார் வீடு மிஸ்டர் மகேஷ்.” மணிமொழி ஆக்ரோஷமாக சொல்ல
அதிர்ந்துபோய் பேச வார்த்தைகள் வராமல் தளர்ந்து போய் நடந்தான் மகேஷ்.
(முற்றும்)
(சில வாரங்களுக்கு முன் தினமலர் பேப்பரில் படித்த ஒரு செய்தியே இந்தக் கதையின் கரு. மனைவிக்கு வரன் தேடி மேட்ரிமோனியலில் விளம்பரம் செய்த கணவர் கைது என்பதுதான் அந்த செய்தி>
வாழ்க்கையில் சில கேரக்டர்கள் சுவாரஸ்யம்! எது நடந்தாலும் ஓக்கே! நான் இப்படித்தான் இருப்பேன்! என் வாழ்க்கை என்னுடையது நான் இப்படித்தான் வாழ்வேன் என்று வாழ்வது ஒருவகை! இந்த வகையினரின் நடத்தை பிறரை பாதிக்காமல் இருக்க வேண்டும்.
இன்னொரு வகை எல்லாவற்றிற்கும் பிறரை பழி போடுவது! கடவுளை குற்றம் சொல்வது. நான் பிறந்த நேரம் சரியில்லை அதான் இப்படி அல்லாடுறேன் என்று சதா புலம்பிக் கொண்டு இருப்பவர்கள் ஒரு ரகம்!இவர்கள் வாழ்க்கை எப்போதும் இனிப்பது இல்லை!
நாம் பார்க்க போகும் கேரக்டர் சந்தானம்! சினிமா நடிகர் சந்தானம் போலவே ஒரு ஜாலி டைப் கேரக்டர்! கையில் காசிருந்தால் கர்ணன் தான்! கொடை வள்ளலாகி கூடியிருக்கும் தோழர்களுக்கு பாட்டில் பாட்டிலாய் சரக்கு சப்ளை செய்வார். காசு இல்லையேல் அன்று அவனுக்கு கொடுத்தோமே என்று கணக்கு பார்த்து அவனிடம் சென்று கேட்க மாட்டார். அப்படியொரு நல்ல குணம். வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே என்று நினைக்கும் ஒரு நல்ல மனிதர் இந்த சந்தானம்.
இவருக்கு ஒரு வித்தியாசமான பழக்கம் ஏற்பட்டு விட்டது. சானியா மிர்சாவுடனான காதல் தான் அது. என்னடா சந்தானத்துக்கும் சானியா மிர்சாவுக்குமா? ஏணி வைச்சாலும் எட்டாதே என்று யோசிக்கிறீர்கள் தானே! இது ஒரு தலைக் காதல்! அப்போதுதான் சானியா டென்னிஸ் அரங்கில் அடிபதித்த காலம் பத்திரிக்கைகள் ஆகா ஓகோ என்று புகழ சந்தானம் அவளை லவ் பண்ணத் துவங்கி விட்டான்.
என்னயா! அப்துல் காதருக்கும் அமாவாசைக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பது போல பண்றீர்! இதெல்லாம் சரிபட்டு வருமா? என்றால்உனக்கென்னடா! அவ என்னை லவ் பண்றாலோ இல்லையோ நான் அவளை லவ் பண்றேன்! என்றூசிம்பிளாககூறிவிட்டுசெய்திதாள்களில்சானியாவின்படங்களைசேகரிக்கஆரம்பித்துவிட்டான்
ஒரு 192 பக்க லாங் சைஸ் நோட்டு வாங்கி அது முழுக்க சானியாவின் படங்களை ஒட்டி வைத்திருந்தார். யோவ் இது உம்ம வயசுக்கு நல்லா இல்ல! தகுதியும் இல்ல சின்ன பசங்க மாதிரி இந்த சின்ன பொண்ணை சைட் அடிச்சிகிட்டு திரியாதேயும் என்றால் போடா இதுக்கெல்லாம்வயசுகாரணம்இல்லைமனசுதான்காரணம்அவஎன்னைவிரும்பாவிட்டால்என்னநான்அவளைமானசீகமாலவ்பண்ணிட்டுபோறேன்என்றுசினிமாடயலாக் விடுவான்.
சில பேர் குஷ்பு சிம்ரன் என்று சினிமா நடிகைகள் மீது அதீத காதல் கொள்வர்! நிஜம் அவர்கள் கண்ணை மறைக்கும். அவர்களுக்கு திருமணச் செய்தி வந்தால் வீட்டில் சாப்பிடாது ஒரு ரெண்டு வாரங்கள் தாடி வளர்த்து திரிவர். இன்னும் சிலர் தாங்கள் மணக்க போகும் பெண்ணுக்கு அந்த நடிகையின் பெயரை சூட்டி சமாதானப் பட்டுக் கொள்வர் அது மாதிரி இவருக்கு சானியா பித்து பிடித்து விட்டது.
அறை முழுக்க சானியா ப்ளோ அப்களை ஒட்டி வைத்து மகிழ்ந்து கொண்டிருந்த அவருக்கும் ஒரு ஆப்பு வந்தது. டென்னிஸில் கொடி கட்டி பறந்த சானியா கொஞ்சம் சறுக்க ஆரம்பித்தார். பத்திரிக்கைகள் மெல்ல ஓரம் கட்டஆரம்பித்தன. என்னடா இது என் செல்லத்தை பத்தி ஒரு நியுசும் வர மாட்டேங்குதுஎன்று புலம்பி தீர்த்தான் ஒரு நாள்.
என்னத்த பெரிசா ஆடி கிழிக்கறா? ஒண்ண மாதிரி ஆளுங்க தான் ஜொள்ளு விட்டுகிட்டு அவ பின்னாடி திரியறீங்க! அவளும் அவ ஆட்டமும் சுத்த வேஸ்ட் என்றதற்கு என்னிடம் கோபித்துக் கொண்டுமூணு நாள் பேச வில்லை. சானியாவின் முகவரி தெரிந்து கொண்டு பிறந்த நாள் தெரிந்து கொண்டு வாழ்த்து அனுப்பி பார்த்தான் ஒரு லெட்டர் எழுதி அனுப்பினான் எதற்கும் பதில் இல்லை.ஆனாலும் விடாது தொடர்ந்து அவளது பிறந்தநாள் போட்டியில் வென்றதற்கு அதற்கு இதற்கு என்று வாழ்த்து அனுப்பிக் கொண்டே இருந்தான் சந்தானம்
என்னயா சானியா! சானியான்னு புலம்பினீயே உம்மோட வாழ்த்துக்கு ஒரு தேங்ஸ்அனுப்பினாளா அவ? என்றேன்! என் செல்லத்துக்கு ஆயிரம் வேலை இருக்கும் இதுல என்னோட லெட்டரை அவ பார்த்திருப்பாளோ என்னமோ? என்று வக்காலத்து வாங்கினார்.இது தெரியுது இல்லை அப்புறம் ஏன் அவளையே நினைச்சிகிட்டு காலா காலத்துல ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணிக்க கூடாதா? என்றேன்.
யோவ் உமக்கு ஒண்ணும் தெரியாது. கல்யாணம் பண்ணிட்டு என்னத்த சாதித்து இருக்கீங்க நீங்கள்ளாம்!என்று மடக்கினான் சந்தானம். திடுமென ஒரு நாள் எல்லோரையும் அழைத்து பார்ட்டி கொடுத்தான். என்னடா என்ன விஷேசம் கல்யாணம் பண்ணிக்க போறீயா என்றதற்கு என்னடா சந்தோஷமான நேரத்துல் அதை ஞாபகப்படுத்தறே என் சானியா லெட்டர் போட்டிருக்காடா? என ஒரு கடிதத்தை காண்பித்தான். அது டைப் செய்யப்பட்ட ஒரு கடிதம். அவனது வாழ்த்துக்கு நன்றி கூறியிருந்த அதில் இறுதியில் சானியா கையெழுத்து இருந்தது. சாதிச்சிட்டடா என்ற போது அவன் முகத்தில் பெருமை மிளிர்ந்தது. அந்த கடிதத்தை பிரேம் போட்டு வைத்திருந்தான் அவன்.
திடிரென ஒருநாள் அந்த செய்தி வந்தது. நான் தான் சந்தானத்திற்கு முதலில் சொன்னேன். யோவ் உம்ம லவ்வருக்கு கல்யாணமாம்! போயி தடுக்கலை என்றேன்!
தெரியும்டா!என்னது அப்ப உன் லவ்?
என்னடா இது பைத்தியகாரத் தனமா கேக்குற? அவளை எல்லாம் நான் மேரேஜ் பண்ணிக்க முடியுமா? அவ எங்கே நான் எங்கே? என்றான்,. அப்ப அவ பைத்தியாமா அலைஞ்சியே அவ போட்டோவை கட் பண்ணி ஒட்டிகிட்டே? வேற பொண்ண கட்டிக்க மாட்டேன்னுசொன்னே?
நான் எப்ப அப்படி சொன்னேன்? இப்ப கல்யாணம் வேண்டாம்னுதான் சொன்னேன்! இதெல்லாம் நடக்காதுன்னு தெரியும் ஆனா வாழ்க்கைல ஒரு எண்டர்டெய்ன் மெண்ட் வாணாமா? என்னை பார்த்து நீங்க எல்லாம் எவ்வளவு பொறாமைபட்டீங்க? அவகிட்ட இருந்து லெட்டர் வந்ததும் உங்களுக்கு எவ்வளவு வயித்தெரிச்சல்! என்னை இல்லை பைத்தியக்காரன்னு சொன்னீங்க நான்தான் பைத்தியமா அலைஞ்சேன்னா அவளை பத்தி தெரிஞ்சிக்க நீங்க என் பின்னாடி அலைஞ்சீங்க! உங்களை எண்டர்டெய்ன் பண்ணேன் தட்ஸ் ஆல் என்றான்.
அப்ப உன்னோட லவ்? நான் லவ் பண்ணேலேன்னு யார் சொன்னது சானியாவுக்கு லட்ச கணக்கில் ரசிகர்கள் அதுல நானும் ஒருத்தன்! அவ மேல அன்பு செலுத்தினேன் ஆனா அது காதல்னு நீங்கதானே கோர்த்து விட்டீங்க! இதெல்லாம் வாழ்க்கையில் கடந்து போகும் மாமே என்றான்.
ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் சோயப் மாலிக் கழுத்தில் தாலி கட்டினார் சானியா! அதற்கும் மறக்காமல் வாழ்த்து அனுப்பிய சந்தானம் இதுவரை கல்யாணம் கட்டிக் கொள்ளவில்லை!
என்னப்பா சந்தானம் எப்ப கல்யாணச் சோறு? என்றால் இப்ப ஹன்சிகாவை லவ் பண்ணிகிட்டு இருக்கேன்! பார்க்கலாம் என்றான் ஜாலியாக!
கதை நிஜமல்ல! கற்பனைதான்! கதைக்கும் சந்தானத்தின் படத்திற்கும் நிச்சயமாய் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை!தங்கள் வருகைக்கு நன்றி! பதிவு குறித்த கருத்துக்களை பகிரலாமே
பாலாம்பாள் மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி பரபரப்பாய் இருந்தது. இன்று அந்த பள்ளி மாணவர்களுக்கு தேர்வுகளில் நல்ல மதிப்பெண்களை பெற்று வெற்றிபெறுவதற்கான சிறந்த ஆலோசனைகளை வழங்குவதற்காக இந்தியாவின் மிகப்பெரிய கல்வி ஆலோசகர் கருணாகரன் வழங்க உள்ளார்.
பள்ளியின் தாளாளர் பார்த்தசாரதியும் பிரின்ஸ்பல் நரசிம்மனும் நுழைவாயிலில் மாலையோடு கருணாகரனின் வரவுக்காக காத்திருந்தனர். கருணாகரனின் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கிடைப்பது மிகவும் அரிது. அவரது ஆலோசனைகளை கேட்பதற்காக பெரிய கல்லூரிகள் ஐ.ஐ.டிக்கள் கூட வருடக் கணக்காக காத்துக்கிடக்கின்றன.
பாலாம்பாள் பள்ளி தற்போது தமிழ்நாட்டில் குறிப்பிட்டு சொல்லும்படியான வளர்ச்சியை பெற்றுவருகிறது. அதன் மாணவர்கள் பல்வேறுதுறைகளில் பெரிய சாதனைகளை பெற்றுவருகின்றனர். அந்த பள்ளியில் பிள்ளைகளை சேர்ப்பதற்கு பெற்றோர்கள் தவமிருக்கின்றனர். பள்ளியின் கட்டணம் அதிகம்தான் என்றாலும் அங்கே தன் பிள்ளை படித்தால் நல்ல நிலைமைக்கு வந்துவிடுவான் என்று அங்கே பிள்ளைகளை சேர்த்துவிட ஆசைப்பட்டார்கள். தமிழ்நாடு முழுவதும் பாலாம்பாள் பள்ளி கிளை பரப்பி விருட்சமாக வளர்ந்து நிற்கிறது.
அதன் பெருமைதான் இன்று கல்விநல ஆலோசகர் கருணாகரனை இப்பள்ளிக்கு வர ஒத்துக்கொள்ளச்செய்திருக்கிறது. மிகவும் கஷ்டப்பட்டு இந்த அப்பாயிண்ட்மெண்டை வாங்கியிருந்தார் பிரின்ஸ்பால் நரசிம்மன். இந்த மீட்டிங்கிற்கு வரவேண்டும் என்றால் ஒரே ஒரு கோரிக்கை மட்டும் வைத்திருந்தார் கருணாகரன். அது அந்தப் பள்ளியின் தாளாளர் பார்த்தசாரதி அந்த நிகழ்வில் கலந்து கொண்டு கருணாகரனை வரவேற்க வேண்டும் என்பதுதான்.
இது என்னய்யா வித்தியாசமா இருக்கு! அந்த கருணாகரனை நான் வரவேற்கிறதா இருந்தா வருவாராமா?
”ஆமாங்க! அவர் இந்த மாதிரி ஈவெண்ட்டுக்கு எல்லாம் பல லட்சங்கள் வாங்கிறார். நம்ம பள்ளிக்கு அவர் சில லட்சங்களை வாங்கிட்டு வர ஒத்துகிட்டார். ஆனா நீங்க அவரை வரவேற்கணும்னு மட்டும் கண்டீஷன் போட்டிருக்கார்.”
”அவ்வளோ பெரிய ஆள்! என்னை பெரிய மனுஷனா நினைச்சு நான் வரவேற்றாத்தான் வருவார்னு சொல்லியிருக்கிறதை நான் பெரிய கவுரவமா நினைச்சிக்கிறேன். கண்டிப்பா இந்த ஈவெண்ட்ல நான் கலந்துக்கிறேன். அவரை வரவேற்றுப் பேசறேன்!” பார்த்தசாரதி சொன்ன மாதிரியே இன்று பள்ளிக்கு வந்துவிட்டார்.
தமிழகம் முழுவதும் பாலாம்பாள் பள்ளிகள் இருந்தாலும் இன்று ஈவெண்ட் நடப்பது சென்னையில் உள்ள பாலாம்பாள் பள்ளியில்தான்! பார்த்தசாரதிக்கு இந்த பள்ளியில் இருந்துதான் வருமானம் அதிகம். பெரிய இடத்து பிள்ளைகள் எல்லாம் இங்கேதான் படிக்கின்றன. எனவே எந்த முக்கிய நிகழ்வென்றாலும் இங்கேதான் நடத்துவார்.
நுழைவாயிலில் கருணாகரனின் கார் வந்து நிற்க, டிரைவர் இறங்கி கார்க் கதவை திறந்து விட கோட் சூட்டில் கண்களில் கூலிங் கிளாசோடு நிதானமாக இறங்குகிறார் கருணாகரன்.
” வெல்கம் சார்!” என்று அவரது கழுத்தில் மாலையை போட்டு கை கொடுத்து ”அவர் ஸ்கூல் ஸ்டூடண்ட்ஸ் ஈகர்லி வெயிட்டிங் பார் யுவர் அட்ரெஸ்…” என்று முகத்தில் புன் சிரிப்போடு வரவேற்றார் பார்த்த சாரதி.
சிறு புன் முறுவலோடு, ”தேங்க்யூ! போகலாமா?” என்று உள்ளே நடந்தார் கருணாகரன்.
அவரின் வேக நடைக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் பின்னாலேயே ஓடினர் நரசிம்மனும் பார்த்தசாரதியும்.
விழாப் பந்தலில் மேடையில் பரஸ்பர அறிமுகங்களுக்குப் பின் உரையாற்றினார் கருணாகரன். ஒருமணி நேரம் மாணவர்கள் அனைவரும் அவரது உரையை மிகக் கவனமாக கேட்டு ரசித்துக் குறிப்பெடுத்துக் கொண்டனர்.
”இறுதியாக ஒன்று சொல்ல விரும்புகின்றேன்!”. என்று கருணாகரன் தாளாளர் பார்த்தசாரதியை பார்த்தார்.
அவர் என்ன சொல்லப் போகிறாரோ? என்று ஆர்வமாக பார்த்த சாரதியும் மாணவர்களும் கூர்ந்து கவனித்தனர்.
”மாணவர்களே! உங்கள்மீது நம்பிக்கை வையுங்கள்! நமக்கு இதுவரவில்லை! நாம் அவ்வளவுதான் தோற்றுவிடுவோம்! என்று ஒரு போதும் எண்ணாதீர்கள். நான் முப்பது வருடங்கள் முன்பு இதோ இந்த பள்ளியால் உருப்பட மாட்டேன் என்று வெளியேற்றப் பட்ட மாணவன். இன்று அதே ஸ்கூலில் நீங்கள் உருப்பட வேண்டும் என்று உங்களுக்கு வகுப்பெடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். அன்று என்னை வெளியேற்றியவர் இன்று என்னை வரவேற்ற உங்கள் தாளாளர் பார்த்தசாரதி ஐயாதான்” கருணாகரன் சொல்ல அரங்கம் மட்டுமல்ல பார்த்தசாரதியும் அதிர்ந்து போனார்.
”வெறும் மதிப்பெண்கள் மட்டும் வாழ்க்கை இல்லை! எண்கள் நம் வாழ்வின் ஓர் அங்கம் அவ்வளவே! நீ மேல்நிலைத்தேர்வில் உருப்போட்டு நிறைய மதிப்பெண்களை எடுத்தால் மட்டுமே கொண்டாடப்படுகின்றாய்! முதலில் இந்த கோட்பாட்டை உடைத்தெரிய வேண்டும். உன் கல்வியின் அளவு மதிப்பெண்களில் இல்லை. நீ இந்த உலகில் கற்றுக் கொண்டதை எண்களில் அளந்துவிட முடியாது. அன்று நூற்றுக்கு நூறு ரிசல்ட் வேண்டும் என்று என்னை வெளியேற்றியது இந்த பள்ளி. ஆனால் நான் தோற்றுப் போய்விடவில்லை!”
”எனக்கு ஓர் அரசுப்பள்ளி இடம் கொடுத்தது. படித்தேன். தேர்வில் வெற்றி பெற்றேன். அன்று ஓர் வைராக்கியம் எடுத்தேன். என்னை வெளியேற்றியவரே என்னை ஒருநாள் வரவேற்கவேண்டும் என்பதுதான் அது. உழைத்தேன். உயர்ந்தேன்.வெறும் ஏட்டுப்படிப்பு மட்டும் வாழ்க்கைக்கு உதவாது. அனுபவங்களே சிறந்த படிப்பினையை வழங்கும். என் அனுபவங்களை உங்களுக்கு வழங்குகிறேன்.
மதிப்பெண் எடுக்கும் இயந்திரமாக மட்டும் இருந்துவிடாதீர்கள். உலகத்தோடு பழகுங்கள்! அவை உங்களுக்கு ஓராயிரம் பாடங்களைக் கற்றுத் தரும். இப்போது கிடைக்கும் மதிப்பெண்கள் உங்களுக்கு கிரீடம் கிடையாது.
வருங்காலத்தில் நீ எப்படி உருவாகப் போகிறாய்! என்பதில்தான் இருக்கிறது உன் கிரீடம்.”
”இதோ! என்னை வெளியேற்றியவரே இன்று என்னை வரவேற்று கிரீடம் சூட்டிவிட்டார்.! இது போன்ற ஓர் கிரீட்த்தை அடைய வாழ்த்துகள்!” என்று கருணாகரன் சொல்லி முடிக்கையில் அரங்கமே அதிர்ந்தது.
பார்த்த சாரதியும் நெகிழ்ந்து போய் கைதட்டிக் கொண்டிருந்தார்.
என்று அந்த காவேரி ஆற்றங்கரையில் ஆவணி அவிட்டத்திற்கு வந்திருப்பவர்களைப் பார்த்து, இயந்திர கதியில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான், நாராயணன்…
பிடிப்பில்லாமல்..மனத்தில் லயிப்பில்லாமல் அவன் சொன்ன வார்த்தைகளை மந்திரங்களாக நினைத்து, பின்னால் பயபக்தியுடன் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தது, அந்த கூட்டம்.
காரணம் இல்லாமல் இல்லை..உணர்ச்சி வசப் பட்டுக் கொண்டு, கண்களில் நீர் கசிந்துருகி..பதம் பிரித்து..அர்த்தத்துடன் ஒவ்வொரு வேத மந்த்ர உச்சாடனையையும் ஸ்பஷ்டமாக..உற்சாகத்துடன், சொல்லிக் கொண்டிருந்த நாணா இன்று இல்லை..
செத்துப் போயிட்டான்..இவன் வேறு யாரோ..வெளி நாட்டில் சொல்வாளே..ரூபாவா..ரோபோவா..ஏதோ ஒண்ணு அதைப் போல எந்திர மனுஷன் தான் இதோ இங்க நின்னுண்டு சொல்லிண்டு இருக்கானே இவன்.
வாய் மந்திரங்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், கண்கள் வந்திருந்த தலைகளை எண்ணிக் கொண்டிருந்தது…மனசோ…தலைக்கு முக்கால் ரூபாய் என்று கணக்கு பார்த்துக் கொண்டு இருந்தது!
யாருக்காக சேர்க்கப் போகிறான், நாணா? உறவு என்று சொல்லிக் கொள்வதற்கு, இந்த உலகில் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பது அவனுடைய அம்மா தான்..
அம்மாவிற்கு அவன் மேல் அபிரிமிதமான பாசம்…ஆஸ்த்மாவிற்கு அவள் மேல் பாசம்..குரங்குப் பிடியாய் பிடித்துக் கொண்டு விட மாட்டேன் என்கிறது..
மனசுக்குள் கணக்குப் போட்டுக் கொண்டிருக்கிறானே..தட்சணை..அது அம்மாவை சந்தோஷப் படுத்தாது..இவன் வாய் கொள்ளாம கூப்பிடறதே போறும்..அதுவே ஆனந்தம் அந்த ஜீவனுக்கு!
….இதோ இங்க நிக்கறாளே..இவாளைப் போல கார்த்தால பத்து மணிக்கு ஆஃபீசிற்குப் போய் ..அரட்டை அடிச்சுட்டு..சாயங்காலம் ..புதுசாய் குளிச்சவன் போல ’பளிச்’னு ஆத்துக்கு ஓடோடி வராளே..அது மாதிரி இல்லையேன்னு தான் ஏக்கமா இருக்கும்..அதுக்கென்ன பண்றது? வைதீகன் தர்ப்பக் கட்டையை தூக்கிண்டு தான் போகணும்..டை கட்டிண்டு, ஆஃபீசுக்குப் போக முடியுமா?
குடுமியோடு, டையை கற்பனை செய்து பார்த்தான்..கவிந்து கொண்டிருந்த துக்கத்திலும்..மின்னல் கீற்றாக சிரிப்பு மலர்ந்தது, மனதிற்குள்…
‘சூர்யஸ்ய….மாமன்ஸ்ய ..’ மனம் சூரியனை நினைக்க வில்லை..சந்திராவை நினைத்துக் கொண்டிருந்தது!
அவனைப் போலத் தான் அவளும்! ஆனா, ஒரு வித்யாசம்..அவ அம்மா நாலு ஆத்துக்கு உபகாரம் பண்ணக் கிளம்பிடுவா..ஏதாவது விசேஷம்னா,
அங்க கனகத்து மாமியோட சமையல் தான் மணக்கும்!
கனகத்து மாமி, தம் பொண்ணு சந்திராவையும் ஒத்தாசைக்குக் கூட்டிண்டு போவா..அந்த காலத்தில..கல்லிடைக் குறிச்சி மாதிரி வட்டமா, பெரிய ஆத்துக் கூடத்தில எல்லாரும் ஊர் வம்பு பேசிண்டும்…அப்பளாத்துக்கு வட்டு இட்டுண்டும் இருக்கும் போது தான் ஒரு நாள் நாணாவின் கவனத்தைக் கவர்ந்தாள் சந்திரா.
தாழ்வாரத்தில..வெயில் வந்தா மணி பன்னிரெண்டு என்று தெரியும்..தெரிஞ்சுண்டும், வாசல் வழியாப் போற நாணாவை சந்திரா எதுக்குக் கூப்பிடணும்?
’இந்தாங்கோ… நாணு சாஸ்திரிகள் வாள்! மணி என்ன ஆறது..சித்த சொல்லுங்கோ?’
கண்களில் குறும்பு மின்ன அவள் அன்று கேட்டதை நினைத்துக் கொள்கிறான், நாணா..
அவனை யாரும் நாணு சாஸ்திரிகள் என்று கூப்பிட மாட்டா..அதுக்காக ‘டேய் நாணுன்னும் கூப்பிடறது கிடையாது..கும்ப கோணம் ராஜா வேத பாடசாலையில படிச்ச பையன்கிற மரியாதை அவனிடம் ஒட்டிண்டு இருக்கும்!
தர்ப்பைப் பிடிக்கிற வாத்யாருக்குவேற நான் வாக்கப் படணுமா நான்? நன்னா கதை சொன்னே போ!..எனக்கு வரப் போற ஆம்ப்டையான் சின்ன வேலையில இருந்தாலும் டெய்லி ஆஃபீஸ் போயிண்டு வந்துண்டு இருக்கணும் அதான் என் ஆசை!”
’மளுக்’கென்று நாணாவின் மூன்று மாத ஆசையை, முருங்கைக் காயை ஒடிக்கிறார்போல ஒடித்துப் போட்டு விட்டு ’ஸ்டைலா’க நடந்து சென்று விட்டாள் அந்த சந்திரா!
‘அதான் என் ஆசை..அதான் என் ஆசை..’ சினிமால சொல்றாப்பல ஏதோ ஒண்ணு, மனசுல படீர்..படீர்னு வந்து அடிச்சது நாணாவுக்கு..வாயில ‘அதான்
என் ஆசை’ன்னு அவனை மீறி வரப் பார்க்கவே, சட்னு ‘ஆனந்த வல்லி அம்பா சமேத நாக நாத ஸ்வாமி சன்னிதெள’ன்னு ஒரு வழியா சமாளிச்சுண்டுட்டான்..
இதான் கடைசீ ஆவணி அவிட்டம்..தலையை ‘க்ராப்’ வைச்சுண்டு இன்னும் பத்து நாள்ள பட்டணத்தைப் பார்க்க ஓடிப் போக வேண்டியது தான்
வாசு ஏதோ ஆட்டோ ஓட்டறானாம்..ஏதாவது ஒரு ஒர்க்ஷாப்ல க்ளீனர் வேலையாவது வாங்கித் தர மாட்டானா…! அப்புறமா கொஞ்சம் காசு சேர்த்துண்டு இப்ப என்னடி சொல்றேன்னு சந்திராவைப் பார்த்து நாலு கேள்வி கேட்கணும்..
மிஸ்டர் நாராயணன் சார் இருக்காரான்னு கூப்பிடணும்….கலர்,கலரா சட்டைப்
போட்டுக்கணும்..பேண்ட் போட்டுக்கணும்……
எல்லாரும் ஒருவரை ஒருவர் நமஸ்காரம் பண்ணிக் கொண்டு இருந்தார்கள்..புதுசா யாரோ ஒருத்தர் நாணா பக்கம் வந்தார்..அவருடன் கூட
கோடி ஆத்து சீனு!
” …. நாணா, இவர் நம்மூருக்கு புதுசா வந்திருக்கார்..டெல்லியில பெரிய புரஃபஸராயிருந்து ரிடையர்ட் ஆனாராம்..உன்னோட பேசணும்னு ஆசைப் படறார்..” என்றான் சீனு..
” நமஸ்காரம்”
“ நமஸ்காரம்”
கை கூப்பியவர் அப்படியே அவன் கையை வாத்ஸல்யமாகப் பிடித்துக் கொண்டார்.
“இந்த இருபது வயசுல அதுஅதுகள் ’ஸ்டெப்’ வைச்சுண்டு..சிகரெட் குடிச்சுண்டு அலையறதுகள்..பழசை மறக்காம உங்களைப் போல சில பேர் இப்படி இருக்கறதுனால தான் நாட்டில மழை கொஞ்சமாவது பெய்யறது….
சும்மா சொல்லக் கூடாது..மந்திரங்கள் எல்லாம் ஸ்வர சுத்தமா நன்னா
பம்பர சீசன் தொடங்கியதில் இருந்து ஆளாளுக்கு மதி கடையில் இருந்து பம்பரம் வாங்கி வந்து சாட்டையில் சுற்றி கோவில் தரையில் கிர்ரெண்று சுற்றினார்கள். மேலும் சிலரோ அதை லாவகமாக கையில் எடுத்து அடுத்தவரின் கையில் விட்டுச் சந்தோஷப்பட்டனர். ஒரு சிலர் பம்பரம் வாங்கிக் கொடுக்க முடியாது என அம்மாக்கள் பிடித்த அடத்தின் காரணமாக நல்ல வைரம் பாய்ந்த கருவைக் கட்டையை வெட்டி அழகாக செதுக்கி ஆணி அடித்து பம்பரம் ஆக்கியிருந்தார்கள். மேலத்தெரு முத்துசாமியின் நாலு வயசு சந்தோஷூக்கு இப்போ கடையில் தலைமீது ஆணி வைத்து அதில் சாட்டை கட்டி புதிதாக வந்திருக்கும் பம்பரத்தை வாங்கிக் கொடுத்திருந்தார்கள். அவனும் கிர்ரெண்ற சப்தத்துடன் சுத்தப பழகிவிட்டான். அவனோட அக்கா பத்து வயசு பாமா லாவகமாச் சுத்தி அவனைக் குஷிப்படுத்தினாள். அதுவும் சாட்டையில் தொங்கியபடி சுற்றுவது அழகாகத்தான் இருக்கு.
எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டு நின்ற முத்து மனசுக்குள் அப்பத்தாவைக் கருவிக் கொண்டான். எல்லாரும் பம்பரம் வாங்கி சுத்துறானுங்க…. இந்தக் கெழவி பம்பரம்தான் வாங்கித் தர விடலை. கட்டையில செஞ்சு தாறேன்னு சொன்ன சோலைப் பயலயுமில்ல திட்டிப்புடுச்சு… வெளங்காத கெழவி…. கட்டையில போக…
“ஏய் முத்து தள்ளி நில்லுடா… பம்பரம் குத்தும் போது சும்மா ரெங்கிக்கிட்டு வரும்… மண்டைகிண்டையில சொட்டுன்னு வந்து அடிச்சிப்புடும்….” கத்தினான் சேகர்.
“ஆமா இங்கிட்டுத்தான் வருது… சும்மா சுத்துடா.. மொட்டக்கட்ட அடிக்கப்போறே… அதுக்கு உதாரு விடுறே…” பம்பரம் இல்லாத கடுப்பில் திரும்பி எகிறினான் முத்து.
“எனக்கென்னப்பா நா சொல்லிட்டேன்… அப்புறம் உன் இஷ்டம்…” என்றபடி பம்பரத்தை சாட்டையால் சுற்றி ஆணியின் நுனியை நாக்கால் எச்சில்படுத்தி நாக்கைத் துருத்தி காலைத் தூக்கி வட்டத்துக்குள் இருந்த பம்பரத்தின் மீது குத்தினான்.
“….” பதில் சொல்லாமால் வட்டத்துக்குள் குத்தி ‘ர்ர்ர்‘ரென்ற சத்தத்துடன் வெளியே சீறி சுற்றிய முருகனின் சிவப்புக் கலர் பம்பரத்தையே பார்க்க, அவன் பார்ப்பதைப் பார்த்த முருகன் சாட்டையை பம்பரத்தைச் சுற்றி முடிச்சுப் போல் போட்டு ஒரு கையால் டக்கென்று மேலே தூக்கிவிட்டு லாவகமாக கையில் வாங்கி சுத்தவிட்டான்.
“டேய் அதை எங்கையில விடுறா…” வெட்கத்தை விட்டுக் கேட்டான்.
“டேய் இங்க பாருங்கடா… தொத்தப்பயலுக்கு பம்பரம் கையில சுத்தணுமாம்… நீ விடாதேடா…” என்று சொன்ன இளங்கோவிடம் “சும்மா இருடா” என்ற முருகன் அவனது கையில் விட்டான். கிர்ரெண்று கையில் சுற்றும் போது உச்சந்தலை வரை சில்லிப்பாய் இருந்தது. அடக்க முடியாத சிரிப்பு அவனுக்கு வந்தது.
“டேய் முத்து… அடேய் இங்க வாறியா… வரவா…?” அப்பத்தாவின் குரல் கேட்டதும் கடுப்புடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
வீட்டுக்குப் போனதும் வாசலில் நின்ற அப்பத்தா, “அவனுக பம்பரம் குத்துற இடத்துல நிக்காதேன்னு எத்தனை தடவ உனக்குச் சொல்லியிருக்கேன்… ஒரு நேரம் போல ஒரு நேரமிருக்காது. அது பாட்டுக்கு படாத இடத்துல பட்டுட்டா என்ன பண்றது.?” கத்தினாள்.
“இல்ல முருகன் கொடுத்தான்… எங்கப்பா இந்த வாரம் வரும்போது புது பம்பரம் வாங்கிட்டு வாறேன்னு சொல்லியிருக்காக…”
‘ப்ப்பூ….‘ என எல்லாருமாக சிரித்தார்கள்.
“எதுக்குடா சிரிக்கிறீங்க…?”
“புதுசா வாங்கி என்ன பண்ணப்போறே… உனக்கு பம்பரமே குத்தத் தெரியாது… முதல்ல இதுல பழகு அப்புறம் பாப்போம்…” தான் என்னவோ பம்பரம் சுற்றுவதில் சாம்பியன் என்பது போல சோலை பேசினான்.
“எதுக்குடா இவனுக்கிட்ட கொடுத்தே… ஆக்கர் வாங்கிறதுக்காவது வச்சிருக்கலாமுல்ல…” மெதுவாக கீறிவிட்டான் இளங்கோ
“சரிடா… உனக்கு மூணு சான்ஸ் தாரேன்… இந்த வட்டத்துக்குள்ள இருக்க என்னோட பம்பரத்து மேல ஒரு தடவையாச்சும் ஆணி பதியிற மாதிரி குத்திடு… அப்புறம் உன்னைய ஆட்டையில சேத்துக்கிறோம்…” முத்துக்கு போட்டி வைத்தான் சேகர்.
சாட்டையை சுற்றும் போது நிற்காமல் சுத்திக் கொண்டே வர எல்லாரும் சிரித்தார்கள்.
ஒரு வழியாக சுற்றி ஓங்கிக் குத்த முதல் குத்து வட்டத்துக்குள் விழுந்தாலும் மொட்டைக் கட்டையாக மண்ணில் சுற்றிச் செல்ல “மொதக்குத்து மொட்டக்குத்து…” என்று எல்லாரும் ஒன்றாகக் கத்தினார்கள்.
இந்த முறை எப்படியும் ஆக்கர் போட்டே ஆகணும் என்ற முனைப்புடன் குத்த இந்த முறை பம்பரம் சாட்டை நுனியில் தொங்கியது.
“அடேய் இனி இவன் ஜெம்மத்துக்கும் நம்ம கூட ஆட முடியாது…. முருகன் வச்சிருக்கும் போது எப்புடி ரெங்குன பம்பரம் தொத்த கைக்குப் போனதும் தொத்தலாகிப் போச்சுடா…” சிரித்தான் இளங்கோ.
“என்னடா தொத்த… நோத்தாவா எனக்குப் பேரு வச்சா… மூத்தரக்குண்டி…” என்று பதிலுக்கு சிலுப்பினான்.
“இருடா… இன்னும் ஒரு குத்து… அவன் குத்தலைன்னா நாம அவனைக் குத்துவோம்…” என்று இளங்கோவை சமாதானப்படுத்தினான் சேகர்.
‘மாரி… இந்தக் குத்துல பம்பரம் வெளியாகணும்..‘ என்று மனசுக்குள் சாமி கும்பிடும்போது “அடேய் அவனுக்கிட்ட எவன்டா பம்பரத்தைக் கொடுத்தது… எங்களுக்கு வாங்கித் தரத்தெரியாமயா இருக்கோம்… நீங்கதான் சொல்பேச்சுக் கேக்கலைன்னா அவனையும் ஏண்டா கெடுக்கிறீங்க… யாருமேலயாவது பட்டு சண்டைக்கு வந்துட்டா… இப்பக் கொடுத்துட்டு வாரியா வரவாடா” என்று அவனது அப்பத்தா கத்தியபடி வர…
“தொத்த தோக்கப்போறான்… ரெடியா இருங்க…. அவனை வெளுக்கிறதுக்கு…” என்று சேகர் சொல்ல, “ஏய்… ஏய்…” என எல்லாரும் கோரஸாகக் கத்த….
பம்பரத்தை நாக்கால் எச்சில் பண்ணி கண்ணை மூடி கையை ஓங்கும் போது அப்பத்தாவும் சுற்றி நின்று சிரிப்பவர்களும் ஒரு முறை வர கண்ணைத் திறந்து ஓங்கிக் குத்தினான்.
சரியான குத்து… துள்ளியமாய் வீசிய வீச்சு…. சேகரின் பம்பரத்தில் பச்சக் என்று குத்த…. அந்த வேகமான குத்து கொடுத்த தாக்கத்தில் சேகரின் பம்பரம் ரெண்டாக உடைந்து சிதற…
குத்திய வேகத்தில் வாடிவாசல் காளை போல முத்துவின் பம்பரம் எகிறி அவர்களை நோக்கி வந்த பாட்டியின் நெற்றியை சொட்டென்று தாக்க…
“அய்யோ… யாரையோ பம்பரத்தால அடிக்கப் போறான்னு பாத்த கடைசியா எம்மண்டைய உடைச்சிட்டானே… வா உங்காத்தாக்கிட்ட சொல்லி உனக்குப் பூஜை போடச் சொல்றேன்… பம்பரமா வேணும் பம்பரம்… உங்கப்பனுக்கிட்ட சொல்லி மசுர வாங்கிட்டு வரச்சொல்லுறேன்…” என்று கத்தியபடி நெற்றியைத் தடவ…
அப்பா பம்பரம் வாங்கித் தருவாரா மாட்டாரா என்பது இப்போது முக்கியமில்லை… கேலி பேசியவர்களின் முகத்தில் கரி பூசிய சந்தோஷத்தில் “யாருக்கிட்ட இனி எங்கிட்ட மோதுனா… பம்பரத்தை சில்லாத்தான் பொறக்கணும்…” என கத்திவிட்டு அப்பத்தாவைத் தாக்கி எகிறிய பம்பரத்தை எடுத்துக் கொண்டு “பாத்து வரக்கூடாதா அப்பத்தா…. நல்லவேளை படாத இடத்துல பட்டிருந்தா சங்குதான்…” என்று எகத்தாளமாகச் சொல்லிவிட்டு “ம்.. வேற யாருடா வைக்கிறா… வச்சிப் பாருங்கடா….” என்று சவால் விட்டான் தொத்தலான முத்து.
கும்பகோணம்என்றுதான் flash back ல்எழுதவேண்டும். Tourism map ல்பார்த்தால்கூடகும்பகோணத்தைப்பற்றி the most preferred flash back destination என்றுதான்போட்டிருக்கும்.
‘எப்படியும் நீ சம்மதிச்சுடுவே நு எனக்குத் தெரியும்.மிலிட்டரியிலே இருக்கார்னாலே,நிறைய பேர்மாப்பிள்ளையே வேண்டாம்பாங்க. ஆனா, உன் வீட்டில நீ என்.சி.சி டிரஸ்ல இருந்த போட்டோவைப் பார்த்தவுடன் மனசு நிம்மதியாச்சு.”
அவளுடைய பேச்சைக் கேட்டு அவனும் உணர்ச்சி வசப்பட, அவன் தந்த டம்ளரில் மீதம் இருந்த பாலை அவள் பருகினாள்.
“உங்க வீட்லே உன்னோட தாத்தா,அம்மா எல்லோரும்
போலீஸ்ல இருந்தாங்க. உனக்கு அதில் ஒரு ஆர்வம் நிச்சயம் சின்ன வயசிலிருந்தே இருந்திருக்கும்ல”.
அவளும்,தனது ஆசைகள் முழுவதும் அன்றே சொல்லிவிடவேண்டும் என்பது போல் பேசினாள். தன் கைகளுடன் பிணைந்திருந்த ராமுவின்
விரல்களை நெட்டிப் பிடித்து இழுத்தாள்.
“எனக்கு அந்த என்.சி.சி.காம்ப்பை மறக்கவே முடியாது.
நல்ல மழை வேற, நாங்க தங்கி இருந்த ஊரலே.எல்லோரும் டென்ட்ல ஒண்டிட்டிருந்தோம்மா! அப்ப….”
“இந்த மன்மத ராஜா கனவிலே வந்தாரா?” அவன் குறுக்கிட, அவளோ “ நான் அந்த மாதிரி கனவெல்லாம் கண்டதேயில்லை.வீட்ல உங்களைப் பாத்து, நிச்சயம் ஆனவுடன்தான் கனவு காண ஆரம்ப்பிச்சேன்.” என முடித்தாள்.
“வெளிப்படையா பேசற நீ…ஐ லவ் யு”
“கதைக்கு வருவோம். அப்ப மழையிலே ஒரு பீபளாங் குட்டி…” ராமு விழிக்க, அவள் தொடர்ந்தாள்.
“ஆட்டுக்குட்டிகளை, எங்க அப்பா,எங்களுக்கு கதை சொல்லும் போது அப்படித்தான் சொல்வாரு. இரண்டு குட்டிங்க வழி தவறி அங்க வந்திருக்கும் போல… குளிர்ல நடுங்கிட்டு இருந்தன. அதுகளை அழைச்சுட்டு வர நான் அங்க போன போது மின்னல் தாக்கி…நல்ல வேளை,கண் நரம்பு முழுசும் பாதிக்கல. வலது கண்ல கொஞ்சம் பாதிப்பு. இல்லேன்னா போலீஸ்லையாவது சேரந்திருப்பேன்”.
ராமு பேச்சைத் திசை திருப்பினான் “நீயாவது
ஆசைப்பட்ட. ஆனா,என் கதை தெரியுமா?. நான் இருக்கறதில்லையே மோசமான ஸ்டூடண்ட். அப்பா செல்லம்…பணமும் இருந்துச்சா!. கண்டதே கோலம் நு சுத்திக்கிட்டு இருந்தேன். நான் உருப்படணுமே எல்லோரும் பயந்தாங்க. ஸ்போர்ட்ஸ்ல மட்டும் இன்டெரெஸ்ட் இருந்ததினாலே நோ கெட்ட பழக்கம் …ஆனா அதுலையும் பேர் சொல்ற மாதிரி இல்லை.”
என் உயிர்த் தோழி.அவா ஆத்து சமையலும் எனக்குத் தெரியும்.”
“எங்க வீட்டு அஷ்டவதானி!” ராமு அவளை இழுத்து அணைத்தான்.
நழுவிய அவள், பொய்க் கோபத்துடன் “முழுக் கதையும்
சொல்லுங்க. உங்களை முழுசும் புரிஞ்சக்கணுமில்ல.”
அவள் பேசினாள்.
“பொறுப்பில்லாம சுத்தறான். கல்யாணம் பண்ணி வைச்சுடலாமா நு பேரண்ட்ஸ் நினைச்சாங்க. தாத்தா மட்டும் எதிர்ப்பு. ‘என் பேரனை பத்தி தெரியும். அவன் பிரமாதமா வருவான் ‘ அப்படின்னு சொல்லி என்னைத் திருத்தப் பாத்தார். நானா ….என் இஷ்டம் தான்
முக்கியம் இருந்தேன்.அப்ப.. இப்படியே பேசி பொழுதை
கழிக்கணுமா?” அவன் பரிதாபமாக கேட்க, அவள் சிரிப்பு அவனை கிறங்க வைத்தது.
“எனக்கும் என் தாத்தா ஞாபகம் வந்துடுச்சு. முழுசும் சொல்லிடறேன். படிப்பிலே சுமார்னாலும் ஃபுட் பாலில் பயங்கர ஆர்வம். ஸ்போர்ட்ஸ்ல தோத்துட்டா பயங்கர கோபம் வரும்.அந்த டீம் மேட்ஸ் கூட சண்டை போட்டா, யாரு வருவாங்க?. நண்பர்களும் குறைய ஆரம்பிக்க…தாத்தாவுக்கும் கவலை. தோட்டத்தோட சேர்ந்த வீடா! மூனு நாய்கள்
வளர்த்தேன். நான் தான் சாப்பாடு போடணும். இதுக்காவது வீட்டிற்கு வரணும் இல்ல. மூனையும் உட்கார வைச்சு சோறு, இல்ல மட்டன், பாலு நு வைப்பேன். அதுகளும் என்னோட அப்படி ஒரு அட்டாச்மென்டோட பழக… ஒரு நாள் டாபிங்கற நாய் இறந்திடுச்சு. எங்க அம்மா அசதியிலே தோட்டத்தில் தூங்கற போது, அங்க வந்த விஷப்பாம்போட சண்டை போட்டதில், அது கடிச்சு எங்க டாபி போயிடுச்சு. இல்லைன்னா அம்மாவை பாம்பு கடிச்சிருக்கும். நான் ரொம்ப டல் அடிச்சுப் போயிட்டேன்”.
உணர்ச்சிவசப்பட்ட ராமு சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தான். காதலுடன் அவனைப் பார்த்தாள்.
“தாத்தாதான் சொன்னாரு. பிறந்ததுக்கு தன்னோட
கடைமையை டாபி முடிச்சுடுச்சு. பிறந்த எல்லோருக்கும்
ஒரு கடமை இருக்கும். உனக்கும் சேத்துத்தான் சொல்றேன். அந்த வார்த்தைகள் என் மனசை மாத்திடுச்சு.
“எதிரிகளுடன் நடந்த போரில் வீரமரணம் எய்திய ஹவில்தார் ராமுவிற்கு வழங்கப்படுகின்ற ‘பரம வீர சக்ரா’ விருதைப் பெற அவர் மனைவியை அழைக்கின்றோம்” என்ற அழைப்பைக் கேட்டு தன் கனவிலிருந்து மீண்ட அவள், மேடையை நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்தாள்.
அந்த அழைப்பிதழை நூறாவது முறையாகப் பார்த்தார் வரதராஜன். ஆச்சரியம், திகைப்பு, வெறுப்பு என்று அலையலையாக ஏதேதோ அவருக்குள். இந்த விழாவின் முக்கிய ஸ்பான்சர் அவர். தமிழ் நாட்டின் தலையாய பிராண்டுகள் என்று லிஸ்ட் போட்டால் – முதல் ஏழு இடங்களில் வரதராஜனின் நிறுவனங்கள் தாம் இருக்கும்.
உப்பு முதல் சிமெண்ட் வரை ஒன்று பாக்கியில்லை. பிள்ளையில்லாச் சொத்தை நாளைக்கு எப்படியிருந்தாலும் பங்காளிகள் தான் கூறு போட்டுக் கொள்வார்கள். எனவே முடிந்த போதெல்லாம் நிவாரணம், உதவித் தொகை, விருதுகள், நன்கொடைகள் என்று , வாய்ப்புகளை நழுவ விடாமல்… புண்ணியமும் சேர்த்துக் கொள்கிற வியாபார மூளை!
இது போன்ற விருது விழாக்களில் சம்பிரதாயமாக ஒரு மணி நேரம் போல இருந்துவிட்டு வருவார். ஆனால் இன்று போகத்தான் வேண்டுமா என்ற யோசனை… போய்த்தான் ஆக வேண்டுமென்று ஜானகியும்…
=============================================================கார், நெடுஞ்சாலையில் விரையத் தொடங்கியது.ராஜலெட்சுமியோ, ஒரு பெருங்காட்டில் நடக்கும் செவிடனைப் போல மிகத் தனிமையாகவும், தவிப்பாகவும் உணர்ந்தார். அவருடைய நினைவலைகள் காரின் வேகத்தை விஞ்சி, காலத்தைக் குடைந்து சென்றது.
“வெல்டன் ராஜ்! கிரேட் ப்ராஜக்ட்! வெரி இன்னோவேடிவ்!” – வரதராஜனுடைய கைகளைப் பற்றிக் குலுக்கிய ஜானகி அவனுடைய வருங்கால முதலாளி. விவாகரத்தானவள். சமீப காலமாக ஆஃபீசுக்கும் வந்து போகிற அவள் சட்டென்று ராஜனின் கூர்த்த அறிவையும், தொலை நோக்கையும் கண்டு கொண்டாள்; கவரப்பட்டாள். முன்னெல்லாம் அவள் இப்படி குதூகலமாக அவன் கையைப் பற்றிக் குலுக்கிடும் போது, வரதராஜனுக்குச் சங்கோஜமாக இருக்கும்; இப்போது சகஜமாகி இருந்தது; இயல்பாக அந்தக் கைகளைத் தொட்டுப் பேச முடிந்தது.
காரில் அவளோடு முன்சீட்டில் உட்கார்ந்து, அவள் பெர்ஃபியூமில் கிறங்கி மூச்சடைத்துப் போவது சுகமாக இருந்தது. அவள் அவனை உயர்த்திப் பாராட்டும் போதெல்லாம், அவள் காதுக்கருகே “ராஜா கையை வெச்சா அது ராங்கா போனதில்லை!” என்ற சமீபத்திய ஹிட் வரியைப் பாட வைத்தது! “ராஜ், ஃபார் எ சேஞ்ச், உங்க வீட்டுக்கே போகலாமே!” – எப்போதும் போகும் ஹோட்டலைத் தவிர்த்து அவள் வரதராஜனின் வீட்டை நோக்கித் தன் ஃபியட் காரை விரட்டினாள். அவன் பதட்டமானான்; இந்த சந்திப்பு நடக்குமென்பது அவனுக்குத் தெரியும்.. அதன் உள்நோக்கமும் தெரியும்…
ஆனால், ஜானகி, திடுதிடுவென்று இப்படிப் போய் நின்றாள் லெக்ஷ்மி என்ன செய்வாள் பாவம்? காலிங் பெல்லை அழுத்தியதும், இடுப்பில் ஏற்றிச் சொருகியிருந்த சேலையை அவசரமாக உதறி, “வாங்க, வாங்க” என்றபடியே, இடது கையால் சிரமப்பட்டு பூட்டைத் திறந்து அவஸ்தையாக அசடு வழிந்தாள், ராஜலெக்ஷ்மி! வலது கையிலிருந்த கடலை மாவுக் கரைசலும், எண்ணெய் வாசனையும்… அவளது பரபரப்பைக் கூட்டி அழகாக்கின.. “க்யூட்!” — கையில் கோடாக வழிந்த மாவைத் தோய்த்து, லெக்ஷ்மியின் மூக்கு நுனியில் ஜானகி தடவிச் சிரித்தபோது, ராஜுவும் சேர்ந்து சிரித்த விதம் லெக்ஷ்மிக்குப் பிடிக்கவில்லை.
காஃபியை உறிஞ்சியபடியே, “எங்க ரெண்டு பேருக்குமே ஒரே வேவ்லெங்த்; ஒரே மாதிரி ரசனைகள், பிசினஸ்ல பெருசா சாதிக்கணும்ங்கிற வெறி.. ப்ச், மூணு வருஷத்துக்கு முன்னாடியே பார்த்திருக்கணும் இவரை!” – ஜானகியின் கண்கள் ஆர்வமாக ராஜை நொக்கின.“அதென்ன மூணு வருஷம்னு கணக்கு?” “என் கல்யாணங்கிற ஆக்சிடெண்ட் அப்ப தான்..!” கண்ணடித்துச் சிரித்தாள்.“ஓ..இப்பவும் ஒண்ணும் கெட்டுப் போகலை..” கண்களில் காதல் வழிய வரதராஜனைப் பார்த்துக் கொண்டே கேலி பேசிய லெக்ஷ்மி – தனக்குத் தானே அக்கணத்தில் குழி வெட்டிக் கொண்டாள்.
“வெரி ட்ரூ.. “ – லெக்ஷ்மி, நான் உன்னை உபத்திரவம் பண்ணவே மாட்டேன்; பணமா, வைரமா உனக்கு அபிஷேகம் பண்றேன்; அவரையே எங்க கம்பெனியின் எம்.டி. ஆக்குகிறேன். உன் இருப்புக்கு நான் தடையில்லை; ஆனால் என் பெருவிருப்பம் அவர்! செண்டிமெண்ட்களால் அவர் எதிர்காலத்தைக் நீ கெடுக்க மாட்டேன்னு நினைக்கிறேன்!” தான் தீர்மானித்ததை நோக்கி லெக்ஷ்மியைச் சாமர்த்தியமாக நகர்த்தினாள், ஜானகி.“நமக்கும் தான் குழந்தை இல்லையே லெக்ஷ்மி!” – அவள் அடி பட்டவளாக அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
அவன் கண்களிலிருந்த உறுதியும், வார்த்தைகளில் தெறித்த வறட்சியும்… கைமீறிவிட்டான்! மனசால் விலகியும் விலக்கியும் விட்ட ஒருவனை, அதற்கப்புறம், லெக்ஷ்மி ஒரு கணம் கூடத் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை!
================================================================“பைத்தியமா நீயி? ஓயாம வூட்டுத் திண்ணையில குந்திகினு பசங்களை பள்ளியோடத்துக்கு அனுப்பு, அனுப்புன்னு உசுரை வாங்குறியே?” – எடுத்தெறிந்து பேசியவர்களிடம் ராஜலெக்ஷ்மி மறுபடியும் போய் நின்றாள். “ஐ…யோ! வந்துடுச்சு!” என்று அலுத்துக் கொள்வார்கள்.
அவள் ஒருத்தி அங்கிருப்பதைப் பற்றிய பிரக்ஞை இல்லாதவர்களாக துவைப்பார்கள்; சமைப்பார்கள்; சாப்பிடுவார்கள்; தூங்குவார்கள். அலுப்பில்லாமல் அழிச்சாட்டியமாக அவள் ஆறு மாதங்களுக்கும் மேலாக பின்னால் அலைவதைக் கண்டு, “இந்தா, உனக்காகத் தான் விடுறேன்! உன்னை நம்பித்தான்!” –முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு பள்ளிக்கு அனுப்புவார்கள்.
. தூசி தட்டி எடுத்த சான்றிதழ்கள், ஒரு குக்கிராமத்தில், ராஜலெக்ஷ்மியை அரசுப் பள்ளி ஆசிரியை ஆக்கின. ‘லெக்ஷ்மி டீச்சர்’ குழந்தைகளைத் தேடிப்போகப் போக அவளைத் தேடி, பத்திரிகைகளும், சேனல்களும், விருதுகளும் வர ஆரம்பித்தன. ஓய்வு பெற்ற பின்னரும் ஓடியோடி இதுவரை ஏழாயிரம் குழந்தைகளுக்குப் படிப்பு வாசனை என்ன என்பதைக் காட்டியிருக்கும் ப்ரியமான ‘லக்ஷ்மி டீச்சர்’, பெயரால் ராஜலெக்ஷ்மி என்றாலும் கை வீணையில்லாச் சரஸ்வதி… விழாவில் ராஜலெஷ்மியைப் பற்றிய காணொலி திரையில். ஜானகியும் வரதராஜனும் நுழைய கேமராக்கள் அவர்களைத் தொடர்ந்தன.
கல்வி அமைச்சர் கைகளால் விருது வாங்கிய ராஜலெக்ஷ்மி இவர்களைப் பார்க்கத் தவறவில்லை. “இவ்வளவு பேஷன், அர்ப்பணிப்பு! எப்படிச் சாத்தியம் மேடம்?”“முப்பத்திரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னால, ரொம்பத் திறமைசாலியான இளைஞர்கள் ரெண்டு பேர், எ ஜெண்டில்மேன் அண்ட் எ லேடி, என்னோட ஒரு கையெழுத்தால அவங்களோட வாழ்க்கையே வெளிச்சமாயிடும்னு நம்பிக்கையோட கேட்டாங்க; ஒரு உந்துதல்ல, நானும் உதவினேன்; நிஜமாகவே அவங்க வளர்ச்சி பிரமிப்பா இருந்துது; தட் வாஸ் த ஸ்பார்க்! “ ராஜலெக்ஷ்மி புன்னகைத்தார்.
முன்னிருக்கையில், அமரவைக்கப்பட்ட வரதராஜனும் ஜானகியும் கொந்தளித்த உணர்வுகளால் திணறினார்கள். “தேங்க் காட்! அந்த ஸ்பார்க் மட்டும் இல்லாம போயிருந்தா?” – தொகுப்பாளினி பேசத் தூண்டினாள். “யாருக்குத் தெரியும்… ஒருவேளை, இது போன்ற மாலை நேரத்தில, கதவைத் திறக்கிற வரைக்கும் காலிங் பெல்லில் வைச்ச கையை எடுக்கத் தெரியாத கணவனுக்காக, அவசர அவசரமாக பஜ்ஜியும் காபியும் ரெடி பண்ணிட்டு இருப்பேனோ என்னவோ?” – பெரிதாகச் சிரித்து விட்டு மேடையை விட்டு இறங்கினார் ராஜலெஷ்மி. தலைக்குள் ஆயிரம் எரிமலைகள் வெடிக்க வரதராஜன் ராஜலெக்ஷ்மியைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார்.
தேன் சிட்டு 
