Tag: சிறுகதை

பிரகாசம்

கவிமுகில் சி.சுரேஷ்

 சிறுகதை: கவிமுகில் சி.சுரேஷ்

     மனசு நேற்று போல் இன்று இல்லை ஏன் அடிக்கடி எண்ணம் பச்சோந்தியின் வண்ணமாய் மாற்றும் கொள்கிறது
    ஒவ்வொரு நாளும் உணர்ச்சி அலைகளில் மனம்உரு குழைந்து போகிறது ஒருநாள் கதாநாயகனாகவும் அடுத்தநாள் வில்லனாகவும் இருக்கிறேன் ஏன் என மனதுக்குள் குழம்பிப்போய் தனக்குத்தானே கேள்விகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்
கணேஷ்
    அவன் எண்ணத்தை களைத்தவளாய் “அப்புறம் யோசிங்க இப்ப டீ சாப்பிடுங்க ஆறிடப் போகுது”  என அவனின் மனைவி
லொட் டென டீ நிரம்பியிருந்த கப்பை அவன் அருகே இருந்த மேசையின் மேல் வைத்தாள்
     அவனுக்கும் சூடாய் ஏதாவது தொண்டை யில் இறங்கினால் நலமாயிருக்கும் வறண்டு கிடக்கிறதே என டீ கோப்பையை கையில் எடுத்து அதை மெல்ல உறிஞ்ச ஆரம்பித்தான்
   அதன் சுவையில் மெய் மறந்தான் வறண்ட தொண்டையும் சூடாய் இதம் கொண்டது
    காலை ஆறு மணிக்கு சரியான நேரத்தில் டீ கொண்டுவந்து கொடுத்த மனைவிக்கு நன்றி சொல்ல அவனுக்கு தோனிற்று இருந்தாலும் வழக்கமாய் அவள் கொடுக்கும் டீ தானே அந்த நேரம்
   ஆகவே சொன்னால் அது சரியாக இருக்காது என தனக்குள்ளே வைத்துக்கொண்டான்
   அன்றைய நியூஸ் பேப்பரை புரட்டிப் புரட்டி பார்த்தான் மனம் அதில் லயிக்கவில்லை ஒவ்வொரு பக்கமும் கொலை, கொள்ளை, கற்பழிப்பு என துர் செய்திகளே காணப்பட்டது தொடர்ந்து அவைகளை வாசிக்க மனம் மறுத்தது
    கொரோனா தன்னை எங்கேயும் செல்லாமல் வீட்டிலேயே கட்டிப்போட்டு விட்டதே என ஒருபக்கம் மனதில் வருந்திக் கொண்டிருந்தான்
    வீட்டிலேயே சும்மா உட்கார்ந்து கொண்டிருக்க முடியாது என ஒவ்வொரு நாளும் திட்டமிட்ட சில காரியங்களை செய்து கொண்டு வந்தான்
    வீட்டுக்கு ஒட்டடை அடித்தான், சமையல் வேலையில் கூடமாட மனைவிக்கு ஒத்தாசை புரிந்தான்,  நான் பொறியல் செய்கிறேன் என அடம்பிடித்து உப்பை அதில் அதிகமாய் போட்டு திட்டு வாங்கிய அனுபவங்களை கொண்டான்
   வீட்டு அலமாரியில் இருந்த அனைத்து கதை புத்தகங்களையும், கவிதை புத்தகங்களை வாசித்து நேரத்தை கடத்திக் கொண்டிருந்தார்
   தூரத்து உறவினர்கள் நண்பர்களோடு போனில் மணிக்கணக்காக பேசிக்கொண்டிருந்தான்
   மனதில் ஊறிக் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்களை எல்லாம் எழுத்தாய் வடிவம் கொடுத்தால் என்ன என யோசித்தான்
   சிறுவயதில் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கையில் கவிதை போட்டியில் கலந்து கொண்டு பரிசு வாங்கிய ஞாபகம் மனதில் வலம்வந்தது
  அப்ப எழுதினேன் இப்ப நான் ஏன் எழுதுவதில்லை அப்ப எழுதியதை வாசித்த நண்பர்கள் தமிழ் ஆசிரியரும்  உனக்கு கவிதை எழுத வருது என்று பாராட்டினார்கள்
    நான்தான் அதற்கான முயற்சிகளை மேற்கொள்ளவில்லை அறுபட்ட செயினாய் அதற்குப் பிறகு ஏனோ நான் எழுதாமல் விட்டு விட்டேன் நாட்களை ஏனோ வீணாய் கழித்து விட்டேன் என தனக்குள்ளே வருந்திக் கொண்டிருந்தேன்
    இனியும் எனக்குள் இருக்கும் எழுத்தாளனை நான் முடக்கிவைக்க விருப்பம் இல்லை என்ற முடிவுக்கு வந்தான்
    நேரத்தை வீணாக்காமல் தன் அனுபவங்களையும் படித்த காரியங்களையும் கற்பனை ஓட்டத்தோடு எழுத ஆரம்பித்தான் வெள்ளைத்தாளில் எழுத்துக்களை உணர்ச்சி மயமாய் நிரப்பிக் கொண்டிருந்தான்
  மனதிற்குள்ளேயே எத்தனையோ சம்பவங்களை எத்தனை நாட்கள்தான் புதைத்து வைத்துக் கொண்டிருக்க முடியும்
அவைகளுக்கு எழுத்துவடிவில் உயிர் கொடுத்தான்
  தன் அனுபவங்கள் மொத்தத்தையும் ஒரு புத்தகமாய் எழுதி முடித்தான்
  கொரோனா அக்காலத்தில் அவன் ஒரு புதிய எழுத்தாளனை பிறப்பு எடுத்திருந்தான்
  இந்த கரோனா காலம் மனதையும் உடல்நிலையையும் சிந்திக்க வைக்கின்ற ஒரு காலமாகவே அவன் எண்ணினான்
    மனிதநேயம் உள்ளவர்கள் ஒவ்வொருவரும் காணப்படவேண்டும் என்று போதிக்கின்ற ஒரு காலமாய் இதை உணர்ந்தான்
  அவனுக்குள் இருந்த ஒரு எழுத்தாளன் இப்பொழுது எழுத்தில் பிரகாசிக்க ஆரம்பித்தான்
   உங்க கதை நல்லா இருக்கு அதுல தேவையான நல்ல இன்பர்மேஷன் நிறைய கொடுத்து இருக்கீங்க என அநேகர் செல்போனில் சொல்லும்பொழுது அவன் மனம் இனித்தது இன்னும் எழுத வேண்டும் என ஊக்கம் கொண்டான்
  எழுத எழுத அவன் முகம் பிரகாசம் அடைந்தது

கனவு நாற்காலி

  சிறுகதை:  கி.இலட்சுமி

********************

ஓவியம்:  அ. செந்தில் குமார்

என்ன இருந்தாலும் கற்பகத்துக்கு நாற்பது வயதில் இப்படிபட்ட ஆசை வந்திருக்க கூடாதுதான் …அட நாற்பது வயதானால் என்ன ஆசை பட்டு போய்விடுமா என்ன …அவளும் உயிரும் உணர்வும் உள்ள ஒரு பெண்தானே …அப்படி என்ன பெரிதாக ஆசைப்பட்டு விட்டாள்…ஒரு சாய்வு நாற்காலி…அதில் சாய்ந்தபடி சுற்றுப்புறத்தை ரசிக்க வேண்டும் ..கூடவே கண்களை மூடி தனிமையில் சாய்ந்தாடியபடி பழைய இனிமையான நினைவுகளில் மூழ்க வேண்டும்…சிறுவயதில் தாத்தா சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்தாடியபடி அவளை தூக்கி அமரவைத்துக்கொண்டு எத்தனையோ கதைகளை சொல்லிக் கொடுப்பார்…அப்போதிலிருந்தே அவளுக்கும் அந்த நாற்காலியில் தானும் அமரவேண்டும் என்ற எண்ணம் துளிர்விட்டது… காலஓட்டத்தில் தாத்தாவும் இல்லை…சாய்வு நாற்காலியும் உடைந்து போய்விட்டது…திருமணம் ..புகுந்த வீடு..குழந்தை.. பிறப்பு வளர்ப்பு…என மற்றவர்களின் தேவைக்காக சுற்றிக்கொண்டே இருந்ததில் அவளுள் இருந்த ஆசைகள் அடிமனதில் புதைக்கப்பட்டு விட்டன…

இப்போது பிள்ளைகள் இருவரும் படிப்புக்காக வெளிநாடு சென்றுவிட்டனர். கணவரும் அலுவலக வேலைகளில் மூழ்கிவிட தனிமையில் இருந்த கற்பகத்திற்கு ஆறுதல் தேவைப்பட்டது…அப்போதுதான் ரங்கம்மாள் எதிர் வீட்டிற்கு குடிவந்தார். தள்ளாத வயதிலும் வைராக்யம் குன்றாமல் தனியாக வசித்து வந்தார்…வீட்டின்முன் சிறுதோட்டத்தில் சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்தபடி அவர் அமர்ந்திருப்பதைக் காண்கையில், கற்பகத்தின் உள்ளும் மீண்டும் ஆசை துளிர்விட்டது. தவறாமல் மாலை வேளையில் ரங்கம்மாவைச் சென்று சந்திப்பதை வழக்கமாக்கி கொண்டாள். பேச்சு பொதுவாக போனாலும் கண்கள் அந்த நாற்காலியின் மீதே படிந்திருக்கும்…

வழவழப்பான கைப்பிடியும் உருண்டு திரண்ட கால்களும் அற்புதமான மரவேலைப்பாடுடன் கூடிய அந்த நாற்காலியில் ஒருநாளேனும் தானும் அமரவேண்டும் என்ற வேட்கை அவளுள் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.

தானாக அமைந்ததோ …கடவுளுக்கு அவளின் வேண்டுதல் காதிற்கு கேட்டதோ தெரியவில்லை…ஒருநாள் மாலை வழக்கம்போல் ரங்கம்மாளைச் சந்திக்க சென்றாள். 

“வாம்மா கற்பகம்…உன்கிட்ட ஒருசேதி சொல்லணும்…மருமக உண்டாகியிருக்கா…ரெண்டாவது குழந்தை…நீதான் வந்து எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கணும்னு மகன் சொல்றான்…என்னதான் மனஸ்தாபம் இருந்தாலும் இந்த நேரத்துல அவன் பேச்சை தட்டமுடியலை…அவன் அபார்ட்மெண்ட்ல தங்கியிருக்கான்…அதனால தேவையில்லாத பொருட்களை இங்கேயே தள்ளிட்டு போகலாம்னு பார்க்கறேன்… இங்க வந்ததுல இருந்து எனக்கு எவ்வளவோ உதவி செஞ்சிருக்க..இப்பவும் நீதான் எனக்கு உதவி செய்யணும்..இதோ இந்த நாற்காலி எங்க மாமனார் காலத்தது… ரொம்பகாலமா பராமரிச்சுட்டு வரேன்…இதை அங்கே எடுத்துட்டு போகமுடியாது…அதான் உனக்கு இதை என் நினைவா கொடுத்துட்டு போலாம்னு நினைக்கறேன்..”

ரங்கம்மாள் சொல்ல சொல்ல கற்பகத்துக்கு வானில் பறப்பதைப் போல இருந்தது…அப்போதிருந்தே கனவு நாற்காலியில் அமரும் அனுபவத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள். ஒரு வாரத்தில் சாய்வு நாற்காலி இவள் வீட்டிற்குள்… மனதிற்குள் ரங்கம்மாளுக்கு நன்றி சொல்லி …சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்து அமர்ந்தாள். என்னமோ உலகமே அவளின் கைப்பிடிக்குள் வந்துவிட்டதைப் போன்ற பரவச உணர்வு… கண்களை மூடி அவளுக்குப் பிடித்த குறையொன்றுமில்லை பாடலை மெதுவாக பாடியபடி சுகானுபவத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருந்தாள்…சற்று நேரம்தான் கடந்திருக்கும்…

“கற்பகம் எழுந்திரு..” 

கணவன் ரகுநாதனின் பதட்டக் குரலில் திடுக்கிட்டு எழுந்தாள்…

“அம்மா பாத்ரூம்ல வழுக்கி விழுந்துட்டாளாம்…கால் எலும்பு முறிஞ்சுருச்சுன்னு சொல்றாங்களாம்…

வா…நாம சீக்கிரம் கிளம்பணும்.. கிளம்பி விட்டாள்…” எழுபது வயது மாமியாரைக் கவனிக்க… மூன்று மாதங்கள் இடைவிடாது பணி செய்ததில் கற்பகம் சோர்ந்து போயிருந்தாள்…ஒருவழியாய் மாமியார் குணமடைந்தாள்.

“இனியும் நீங்க ஊர்ல தனியா இருக்க வேண்டாம்..என்னோட வந்துடுங்க… “

மகன் அழைக்க தட்டாமல் வந்துவிட்டனர் இருவரும்.. வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் மாமியாரின் பார்வை நாற்காலியின் மீது விழுந்தது…

ரகு…உனக்கு என்மேல இவ்வளவு பாசமா…அம்மா உட்கார வசதியா சாய்வு நாற்காலி வாங்கியிருக்கியே…இனிமே இதுலதான் என் வாசம்..கெட்டியாய் நாற்காலியைப் பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்தாள்.

ஆசை நிராசையாகிவிட ஆடும் நாற்காலியைப் பார்த்தபடியே நின்று கொண்டிருந்தாள் கற்பகம்….

சிறுகதை:                 இளவல் ஹரிஹரன், மதுரை
 

               அடித்துப் போட்ட மாதிரி இரவு வீதியில் கிடந்து

இருந்தது.  தெரு விளக்குகள் கோபித்துக் கொண்டு எரி

யாமல் இருந்தன மின்வெட்டைக் காரணம் காட்டி.

              தூரத்தில் யாரோ உரக்கப் பாடிக்கொண்டே

நடப்பது காலடிச் சத்தத்தில் இருந்து கேட்டிருக்குமா…..

பாட்டுச் சத்தம் தான் தெரிவித்தது.  அது இருளைத்

தவிர்ப்பதற்கான பயம் என்பது குரலின் நடுக்கத்தில்

இருந்து புலப்பட்டது.

                இருளாயி ( என்ன பொருத்தமான பெயர்……

இருளைப் பற்றி எழுதிக் கொண்டிருக்கும் போது, கதா

பாத்திரத்தின் பெயர் கூட இருளாயி என்று வந்து விடுகி

றதே…..) தன் அழுக்கு மூட்டையுடன் பெட்டிக் கடை ஓரம்

மூட்டையோடு மூட்டையாக ஒதுங்கி உட்கார்ந்திருந்தாள்.

              இருளைக் கண்டு அவளுக்குப் பயம் ஏதுமில்லை.

அதனால் அவள் பாட்டை ஏதும் முணுமுணுக்காமல் இருந்

தாள்.  ஆனால் உள்ளூர வேறு பயம்……

              பிறந்து வளர்ந்ததில் இருந்து பாவப்பட்ட ஜென்மமா

அலைஞ்சி திரிஞ்சவள்.  ஒரு கட்டத்தில் தன்னைத் தானே

காப்பாற்றிக் கொள்ள பைத்தியமாய் அலைபவள்.  கிடைத்த

இடத்தில் கிடைத்ததை உண்டு திரிபவள்.

                சிக்குப் பிடித்த தலையும், அழுக்குத் துணியுமாய்

யாரும் நெருங்க முடியா ஒரு நாற்றத்துடன் வலம் வருபவள்.

                இருளின் ரகசியங்களைத் தேடுவது போல அவள்

கண்கள் அலைந்து கொண்டே இருக்கும்.  விடியும் வரை இந்த

வெளிச்சத்தை எங்கே மறைத்து வைத்திருக்கும் இந்த இருள்

என்ற ஆராய்ச்சியில் ஈடுபடுவது போல அவள் மனம் நிலை

யிலாது தவிக்கும்.  அதனால் பெரும்பாலும் தூக்கமின்றி ஒரு

ஞானியைப் போலக் கிடப்பாள்.

                  எல்லோருக்கும் இரவு என்றால் தூக்கமும், அதில்

வரும் கனவும் வாய்ப்பது போல இவளுக்கு வாய்ப்பதில்லை.

வெளிச்சம் இருந்தால் போவோர் வருவோர் ஏதோ ஓர் அருவ

ருப்பான ஜென்மத்தைப் பார்ப்பது போல கடந்து போவர்.  சிலரது

காமக் கண்கள் அந்த இரவிலும் இவளிடம் ஏதோ ஒரு கவர்ச்சி

யக் கண்டது போல நோட்டமிட்டுக் கொண்டே செல்வர்.  இன்

னும் சிலரோ அவளையும் ஒன்றிரண்டு முறை சுற்றிப் பார்ப்பர்.

                    ஏதோ வெறி நாயப் பார்த்ததாய்…..ச்சீ…..ச்சேய்…….

ப்போ…..ப்போ……என்று நாயைத் துரத்துவதாய் சைகை காட்டித்

துரத்துவாள்.

                     எல்லோருக்கும் படியளக்கற ஆண்டவன் அவளுக்கு

மட்டும் படியளக்காமலா இருந்து விடுவான்.  அவளது பசியும்

அவ்வாறு தான் அடங்குகிறது தினமும்.

                    கையில் எப்போதும் ஒரு பிஸ்கட் பொட்டலம்

இருக்கும்.  அவளைத் தேடியும் சில நன்றியுள்ள நாய்கள்

வரும்.  அவற்றுக்கு பிஸ்கட்டை ஒடித்து ஒடித்துப் போட்டுத்

தன் ஜீவகாருண்யத்தால் வள்ளலாராக மாறுவாள்.

                    இன்று இரவு இருள் முகத்தில் அறைவது போலக்

கடுமையாக இருந்தது.  ஏதோ ஊரடங்குச் சட்டம் போட்டாற்

போல அமைதியாக இருந்தது.  வாகனங்கள் கூட ஏதும்

செல்வது போலத் தெரியவில்லை.  என்ன காரணமென

விளங்கவில்லை.

                      இருளாயிக்கு எல்லாம் ஒன்று தான்……பசி

எடுத்தால், யாரிடமாவது கை நீட்டுவாள்.  முகஞ்சுழித்துக்

கொடுத்தால் வாங்க மாட்டாள்.  காசைக் கீழே போட்டு

விடுவாள்.

                 “பார்றா……..இந்த அழுக்கு மூட்டைக்காரிக்குத்

திமிர…….காசை வாங்காமக் கீழே போட்டுட்டுப் போறா…..”

                காதில் வாங்காமல் செல்வாள்.  இவள் மீது இரக்கப்

பட்டுச் சிலர் சாப்பிட ஏதும் வாங்கிக் கொடுத்தால், உடனே

வாங்கிக் கொள்வாள்.  அதிலிருந்து சிறு பங்கை காக்கை

குருவி, நாய்களுக்குப் போட்டுவிட்டுக் கொஞ்சம் மீதம்

வைத்துக் கொண்டு சாப்பிடுவாள்.  அந்த மீதத்தை இவளைப்

போல ஏதாவது ஒரு ஜீவன் தென்பட்டால் அதற்குக் கொடுத்

திடுவாள்.

                இப்படித் தான் அவள் காலம் போய்க் கொண்டிருந்

தது.  தூரத்தில் குடுகுடுப்பைக்காரனின் குடுகுடுப்பைச் சத்தம்

கேட்டது.  நடுச்சாமம் தாண்டியிருந்தது.  காற்று கூட வீச

மறந்தது போல ஒரு சலனமின்றி இருந்தது.

                 இருளாயிக்கு கண் அயர்வது போலத் தெரிந்தது.

தன் அழுக்கு மூட்டையைத் துழாவி அதிலுள்ள பிளாஸ்டிக்

பாட்டிலைத் திறந்து சிறிதளவு தண்ணீர் குடித்தாள்.  இருக்கும்

இடத்திலேயே கால் நீட்டிச் சற்று உறங்கலாமா என யோசிக்

கும் போது,  சிறிது தொலைவில் ஏதோ அசைவது போலச்

சத்தம் கேட்டது.

                  “ஐயோ…..விடு….விடு….விடுடா……. ” என ஏதோ

ஒரு பெண் குழந்தையின் குரல் போலக் கேட்டது.

                  இருளாயி தன்னை உணர்ந்தாள்.

                 “டேய் எடுபட்ட பய….. எந்த நாய்டா அது……விடுடா

அந்தப் பிள்ளைய விடுடா………” எனக் குரல் கொடுத்துக்

கொண்டே இருட்டில் துழாவியவாறு அந்த இடத்தை

அடைந்தாள்.

                    ஓர் ஆண் மிருகம் ஒரு சிறுமியைப் பலாத்காரம்

செய்வதாய் உணர்ந்தவள் சத்தம் வந்த இடத்தில் பாய்ந்தாள்.

கையில் தலை முடி கிடைத்ததும் அதைப் பலங் கொண்டமட்

டும் இழுத்தாள். முகந் தெரியா ஆண் இவளது முகத்தில் ஓங்கி

அறைந்தான்.

                   ” அய்யோ………..” என்று விழுந்தாள் இருளாயி.

அவள் கைக்கு அருகில் ஒரு பெரிய கல் கிடந்தது.  கண்கள்

மங்குவது போலத் தெரிந்தது.

                   விடிகாலை ஒன்றும் தெரியாதது போல விடிந்தது.

சிறிது நேரத்தில் அந்த இடத்தில் சிறு கூட்டம் கூடியிருந்தது.

                   நடுவில் ஓர் முரட்டு உடல் கிடந்தது.  தொடைகளுக்கு

நடுவில் ஒரு பெருங்கல் பலமாக விழுந்திருந்ததில் உயிர்க்குறி

நசுங்கி ரத்த வெள்ளமாய் இருந்தது. கண்கள் மேலே செருகி

இருக்க வாய் அண்ணாந்திருந்ததில் ஈக்கள் மொய்த்துக

கொண்டு இருந்தன.

                     ஊரை விட்டுத் தொலைவில் அழுக்கு மூட்டைக்

காரியின் கையைப் பிடித்தவாறே ஒரு சிறுமி நடந்து

கொண்டிருந்தாள்.
——————-

கனவுச் சாமியார்

சிறுகதை :  முகில் தினகரன்.

“ம்மா…நானும் வர்றேன்மா…எப்பப் பார்த்தாலும் நீ அவனை மட்டுமே கூட்டிட்டுப் போறே…என்னைய எங்கியும் கூட்டிட்டுப் போறதேயில்லை…ப்ளீஸ்!…இன்னிக்காவது என்னையக் கூட்டிட்டுப் போம்மா” கெஞ்சினான் பாபு.

“தொந்தரவு பண்ணாதே பாபு…உன்னைய நாளைக்குக் கூட்டிட்டுப் போறேன்…சரியா,” அவனை சமாதானப் படுத்த முயன்றாள் நிர்மலா.

“போம்மா…நீ இப்படித்தான் சொல்லுவே அப்புறம் கூட்டிட்டே போக மாட்டே” அழ ஆரம்பித்தவனை சிறிதும் சட்டையே செய்யாமல் உள் அறைக்குள் சென்ற நிர்மலா சின்னவன் மோகனுக்கு உடை மாற்ற ஆரம்பித்தாள்.

பெரியவன் பாபுவின் அழுகையைச் சகிக்க மாட்டாத நிர்மலாவின் மாமியார் அறைக்குள் வந்து, “ஏம்மா..அவன் கேக்கறதும் நியாயம்தானே,..ஏன் இன்னிக்கு ஒரு நாள் அவனைக் கூட்டிட்டுப் போனா என்ன கொறைஞ்சு போய்டும்,” சற்று கோபமாகவே கேட்டாள்.

“ம்….கௌரவம் கொறைஞ்சுதான் போகும்” ‘வெடுக்”கென்று நிர்மலா சொல்ல,

“என்னது கௌரவம் கொறைஞ்சு போய்டுமா?…எப்படி?”

“பின்னே,..இதா..இந்த சின்னவனைப் பாருங்க…எத்தனை அழகா..குண்டா ‘புசு..புசு’ன்னு பார்த்தாலே எடுத்துக் கொஞ்சலாம் போல இருக்கான்…இதே…அவனைப் பாருங்க..நமீபியா பஞ்சத்துல அடிபட்டவனாட்டம் கையும் காலும் குச்சி குச்சியா..ச்சை!..பாக்கறவங்க கேக்கறாங்க.. “குழந்தைக்கு சோறு கீறு போடறியா,..இல்ல நீயே சாப்பிட்டுக்கறியா,”ன்னு…எங்களுக்கு நாக்கைப் புடுங்கிக்கலாம் போல இருக்கு…அதான் போற எடத்துக்கெல்லாம் இவனைக் கூட்டிட்டுப் போயிடறோம்”

“என்னம்மா இப்படிப் பேசுறே,…அதுவும் நீ பெத்த பிள்ளைதானேம்மா,”

“யார் இல்லைன்னு சொன்னாங்க?…நீங்களே பாருங்க..நானும் சரி..அவரும் சரி..எவ்வளவு புஷ்டியா இருக்கோம்…எங்களோட இவனைக் கூட்டிட்டுப் போயி இவன்தான் எங்க மூத்த பையன்னு சொல்றதுக்கே கேவலமாயிருக்கு”

தாய் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பாபுவின் மனம் நொந்து போனது. தன் உடம்பையும்..கை கால்களையும் ஒரு முறை குனிந்து பார்த்துக் கொண்டான். அம்மா சொல்வது உண்மைதான்…எட்டு வயசுக்கு இந்த உடம்பு குறைச்சல்தான் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு சோகமானான். “அம்மா…நான் என்னம்மா செய்வேன்,…நானும் மத்தவங்க மாதிரிதான் சாப்புடறேன்…தூங்கறேன்..அந்த சாமிதான் என்னைய ஒல்லியாப் பொறக்க வெச்சிடுச்சு…அது என்னோட தப்பாம்மா,”

அம்மாவும், அப்பாவும் தம்பி மோகனை அழைத்துக் கொண்டு சென்றதும் பாட்டியின் மடியில் அமர்ந்து கொண்டு கார்டுன் பார்த்த பாபு அவனையுமறியாமல் உறங்கிப் போனான்.

கனவுலகம் அவனைக் கை நீட்டி வரவேற்றது. சற்று குண்டாயிருந்த சாமியார் ஒருவர் “தம்பி..நீ நல்லா சாப்பிடு…எதையும் வேணடாம்னு தள்ளாமல் முடிந்த வரை விழுங்கு…அப்போதுதான் நீ நல்லா புஷ்டியாய்…பலமுள்ளவனாய்..ஆவாய்” எனச் சொல்ல வெறி கொண்டவன் போல் சாப்பாடு…இட்லி…பூரி..தோசை…என வகைவகையான உணவுகளை விழுங்கித் தள்ளுகிறான் பாபு. அடுத்த நிமிடமே மட..மட..வென குண்டாகி… “ஹூர்ரே…”எனக் கத்துகிறான்.

அவன் கத்தலில் திடுக்கிட்ட பாட்டி அவனைத் தட்டியெழுப்ப கனவு கலைந்து எழுந்தவன் ‘மலங்க..மலங்க’ விழித்தான். “என்னப்பா கனாக் கண்டியா?” 

மேலும் கீழுமாய்த் தலையாட்டியவன் யோசனையில் ஆழ்ந்தான். “ஒரு வேளை..அந்த சாமியார் சொன்ன மாதிரி நெறைய சாப்பிட்டா நானும் குண்டாயிடுவேனா,..அப்பாவும் அம்மாவும் என்னையும் வெளியில் கூட்டிக்கிட்டுப் போவாங்களோ,” தீர்மானம் செய்தான் “இனிமேல் நெறைய சாப்பிட வேண்டியதுதான்”

“ஹூம்..கொழந்தை எதைக்கண்டு பயந்ததோ பாவம்..தூக்கத்துல கனாக் கண்டு அலறுது..அதைக்கூட கவனிக்க முடியாமப் போச்சு இதைப் பெத்தவளுக்கு..எல்லாம் காலக் கொடுமைடா சாமி” தனக்குத் தானே புலம்பிக் கொண்டாள் பாட்டி.

“பாட்டி…பாட்டி…” மெதுவாக அழைத்தான் பாபு.

“என்னப்பா,” தலையை வருடியவாறே கேட்டாள் பாட்டி.

“சாப்பிடறேன் பாட்டி”

“என்னது,..சாப்பிடறியா?…இப்பத்தானே அம்மா போகும் போது சாப்பிட வெச்சிட்டுப் போனா?” 

“மறுபடியும் சாப்பிடறேன் பாட்டி”

உண்மையில் பசியே சிறிதும் இல்லை. ஆனாலும் கனவுச் சாமியார் சொன்னதற்காக சாப்பிட்டான். கண்ணை மூடித் திறப்பதற்குள் அவன் அத்தனையையும் சாப்பிட்டு முடித்ததைப் பார்த்து அசந்து போனாள் பாட்டி. அது ஒரு புறம் சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தாலும்…மறுபுறம் லேசாய் ஒரு பயம் மனசை இடறியது.

மறுநாள் காலை. டைனிங் டேபிளில் பாபு சாப்பிட்ட வேகத்தையும்…அளவையும் கண்டு அவன் தாய் நிர்மலா மிரண்டு போனாள். அதே போல் மாலையில் வழக்கமாக அவன் டிபன் பாக்ஸில் திரும்பி வரும் சாப்பாடும் காணாதிருக்க “என்னாச்சு இவனுக்கு,..” குழப்பத்தில் ஆழ்நதாள்.

நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு நாள் நள்ளிரவு யாரோ முனகும் சத்தம கேட்க நிர்மலா எழுந்து வந்து குழந்தைகள் உறங்கும் அறையை எட்டிப் பார்த்தாள். பாபுதான் வயிற்றைப் பிடித்தபடி துடித்துக் கொண்டிருந்தான். 

“டேய் பாபு…என்னடா…என்னாச்சு?” தொட்டுத் தூக்கினாள். அவனோ வயிற்றைக் காட்டி ஏதோ சொல்ல முயன்று முடியாமல் துவண்டு விழுந்தான்.

அவசரமாக கணவனை எழுப்பி, அவசரமாக ஒரு டாக்ஸி பிடித்து, அவசரமாக ஆஸ்பத்திரிக்குப் பறந்து….

நீணட பரிசோதனைக்குப் பிறகு “டோண்ட் வொர்ரி…ஹீ ஈஸ் ஆல் ரைட்” என்று டாக்டர் சொன்ன பிறகுதான் அவர்களுக்கு உயிரே வந்தது.

“டாக்டர்..எதனால் அவனுக்கு இப்படி?,….” நிர்மலா நிதானமாய்க் கேட்க,

“நத்திங்…அளவுக்கு அதிகமா சாப்பிட்டிருக்கான்…அஜீரணமாயிடுச்சு…தட்ஸ் ஆல்”

“ஆமாம் டாக்டர்.நான் கூட கவனிச்சேன்…ரெண்டு மூணு நாளாவே ரொம்ப அதிகமா வெறி பிடிச்ச மாதிரிதான் சாப்பிட்டான்”

“அது ஏன்னு யோசிச்சீங்களா?,”

“இல்லையே டாக்டர்;.ஏன்?,”

“காரணத்தை நான் சொல்றதை விட அவனையே கேட்டுடலாமே” என்றவர் அவர்களிருவரையும் பாபு படுத்திருக்கும் அறைக்குள் அழைத்துச் சென்று அவனிடம் கேட்டார்.

அப்பாவும் அம்மாவும் ஒதுக்கியதை…கனவுச்சாமியார் சொன்னதை…குண்டாக வேணடும் என்கிற வெறியை…எல்லாவற்றையும் தன் மழலைக் குரலில் அவன் சொல்லச் சொல்ல….

அதிர்ந்து போய் நின்றனர் நிர்மலாவும் அவள் கணவனும்.

மெலிதாய்ச் சிரித்த டாக்டர் “இப்பப் புரியதா..அவன் ஏன் அப்படிச் சாப்பிட்டான்னு?..,..உங்களாலதான்.. நீங்கதான் அவன் ஒல்லியா இருக்கறான்கற காரணத்தினால் அவனை எங்கேயம் கூட்டிட்டுப் போகாம ஒதுக்கி வெச்சுட்டீங்களே…அதான் சீக்கிரமே குண்டாகனும்னு முயற்சி பண்ணியிருக்கான்” என்றார்.

தங்கள் தவறை உணர்ந்த அவர்களிருவரும் “சாரி டாக்டர்…சாரி டாக்டர்” என்றபடி நெற்றியில் அடித்துக் கொண்டனர்.

“பொதுவாவே..குழந்தைக கிட்ட சில விஷயங்கள் நம்மை உறுத்தத்தான் செய்யும்..அதுக்காக அவற்றையெல்லாம் அதுக முன்னாடி வெளிப்படையா சொல்லி அதுகளோட மனசை நாம காயப் படுத்தக் கூடாது..பாத்தீங்கல்ல..அவன் ஒல்லியா இருக்கற விஷயம் உங்களுக்கு உறுத்தலா இருந்திருக்கு..அதை அவன் முன்னாடி போட்டு உடைச்சிருக்கீங்க…விளைவு?…அவனா எதையோ செய்ய முயற்சி செய்து கடைசில அது விபாPதமாப் போயிருக்கு” டாக்டர் திடீரென்று சீரியஸாகிப் பேச,

அந்த சின்ன மனதில் தாங்கள் ஏற்படுத்தி விட்ட காயத்திற்கு என்ன மருந்திடுவது என்று தெரியாத நிர்மலா முத்த மூலிகையை அதன் நெற்றியில் ஒற்றியெடுத்தாள். தாயின் திடீர் அன்பில் திணறிப் போன பாபு பளீரென்று சிரித்தான்.

(முற்றும்)

 பீட்சா எனும் தூண்டில்  
                                                       இளவல் ஹரிஹரன்

     ஒவியம்: அ.செந்தில்குமார்

   நந்தகுமாருக்கு காலாற சற்று நடந்தால் நன்றாக இருக்குமே என நினைத்தார். எவ்வளவு நேரம் தான்அந்தச் சிமிண்டுப் பலகையில் உட்கார்ந்திருப்பது.உட்காரவும் சலிப்பாக இருந்தது.

  சுந்தரேசன் வந்து விடுவார் என்று எதிர்பார்த்துக்காத்திருந்தார். இன்னும் வரவில்லை. இந்த வயதில்காத்திருத்தல் என்பது எவ்வளவு கொடுமையானது
என்பதை அறிவார் நந்தகுமார்.     பாவம்…சுந்தரேசனுக்கு என்ன கஷ்டமோ.இல்லை வரும் வழியில் வேறு யாராவது பார்த்துப்பேச ஆரம்பித்துவிட்டார்களோ……இல்லை தடுக்கிவிழுந்து காயம்பட்டு நடக்க முடியாமல் அவதிப்படுகிறாரோ என்னவோ….

         ‘ நாமே ஏதேதோ கற்பனை ஏன் செய்து கொள்ளவேண்டும்…..வரும் போது வரட்டும். ரொம்ப நல்லமனுசன்……..அட…. இந்த செல்போனிலேயாவது ஒருவார்த்தை பேசி இருக்கலாமே…..’ என்று நினைத்த நந்த
குமார் தம் செல்போனை எடுக்கப் பையில் கை விட்டார்.      செல்போன் இல்லை. வீட்டிலேயே வைத்து விட்டேன் போலும் எனத் தம்மை நொந்து கொண்டார்.

            அந்தப் பூங்காவைச் சுற்றி நடக்கலாம் என்றுஎழுந்தார். சுற்றுமுற்றும் பார்த்தார். மரங்களும் பூச்செடிகளுமாய் ஒரு அழகை அந்தச் சூழலுக்குக் கொடுத்திருந்தது.

            ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாய் நடைபயின்று கொண்டிருந்தார்கள்.செய்ய வேண்டியதை செய்யவேண்டிய காலத்தில் செய்யாததால் வந்த செய்வினை இது என ஒரு வாக்கியம் மனதில் ஓடியது.
 
            பரவாயில்லையே…..ஓர் அழகான வாக்கியம் எதுகைமோனையுடன் அழகாய்த் தோன்றுகிறதே…..கவிதைஎழுதலாம் போலிருக்கிறதே என்று தம்மைத் தாமே மெச்சிக்கொண்டார்.

              இதற்குள் ஒரு சுற்று பூங்காவைச் சுற்றி முடித்திருந்தார். இன்னும் சுந்தரேசன் தான் வரவில்லை. சரி….இரண்டாவது சுற்றும் போகலாம் என அடி எடுத்துவைத்தார்.

               அப்போது அடர்ந்த கொஞ்சம் இருளான பகுதியில்இருந்து ஏதோ முனகும் பெண் குரல் கேட்டது. அதோடுகடுமையான கரகரத்த ஆண் குரலும் கேட்டது.   அந்தப் பகுதியில் மட்டும் சிறிது நடமாட்டம்குறைவாக இருந்தது. பொது இடம் தானே….இந்த மாதிரிஇடங்களுக்கு உல்லாசம் தேடி வருபவர்களும் உண்டு.
இங்கிதம் தெரியாமல் நடந்து கொள்வதும் உண்டு. இந்தக்கருமங்களையெல்லாம் கண்டும் காணாமல் போவதுமக்களின் பழக்கமாகி விட்டது. அதனால் தான் இந்தமாதிரியான ஆட்களுக்குத் தோதாக இப்படி இடங்கள்
அமைந்து விடுகின்றன.

                 சரி……இதெல்லாம் நமக்குத் தேவை இல்லை,கடந்து போவோம் என்று நடை போட்டார். ஆனால் அவரைத் தடுத்து நிறுத்தியது அந்தக்குரல். அது பெண அல்ல, ஒரு சிறுமியின் குரலாகக்கேட்டது.

     ஏதோ தப்பு நடக்கிறதோ…….எதற்கு நமக்கு
வம்பு என எண்ணினாலும் நந்தகுமாருக்கு அங்கு நடப்பது என்ன என்று தெரிந்துகொள்ள ஒரு ஆவல்ஏற்பட்டுவிட்டது. இருந்தும் இந்த வயதில் எதற்குரிஸ்க். அக்கம் பக்கம் பார்த்தார்,ஒரு நடுவயது இளைஞன்
வந்து கொண்டிருந்தான்.

   அவனைப் பார்த்ததும் ஒரு நம்பிக்கை….
‘ தம்பி…..கொஞ்சம் என்னோட வர்றீகளா… அந்த இடத்திலே ஏதோ தப்பு நடக்கற மாதிரி தெரியுது….நீங்க வந்தீங்கன்னா என்ன ஏதுன்னு பார்த்திடலாம்…..வாங்க தம்பி…..’

   அந்த இளைஞன் நந்தகுமாரை மேலும் கீழுமாகப்பார்த்தான்.ஏதோ ஒரு அருவருக்கத்தக்க பூச்சியைப்
பார்ப்பது போல ,    “சார்……உங்களுக்கு எதுக்கு சார் வீண்வேலை..எங்கேயோ ஏதோ ஒன்னு நடக்குதுன்னா நாம ஏன் சார் நம்ம மூக்கை நுழைக்கணும்……இவ்வளவு வயசாகுது……நீங்க
எதுக்கு அவங்க அந்தரங்கத்திலே தலையிடனும்….உங்க வேலையைப் பார்த்துட்டுப் போய்க்கிட்டே இருங்க சார்….”
என்று முறைத்தவாறு சொல்லி நகன்றான்.

   நந்தகுமாருக்கு ஏன்டா அந்த இளைஞனை
அழைத்தோம் என்றாகி விட்டது. ச்சேய் என்று தம்மையேநொந்து கொண்டார். வேறு யாரையாவது அழைக்கலாமோ என்ற எண்ணம் வந்தது. ஆனால் சுற்றிலும் இங்குமங்கும்
செல்பவர்கள் அவரவர் வேலையில கவனம் கொண்டுஇருந்தனர். யாரையாவது அழைககப் போய் அந்த இளைஞனைப் போல பேசிவிட்டால என்ன செய்வது!

  இப்போது அந்தச் சிறுமியின் முனகும் குரல்
சற்று உரக்கக் கேட்டது. நந்தகுமார் சற்று துணிந்து அந்தச் செடியருகே சென்று,                 ‘ டேய் யார்றா அங்கே….என்ன நடக்குது!’ என்ற
வாறே எட்டிப் பார்த்தார்.  அங்கே நடப்பது கண்டு அதிர்ச்சியானார்.

     ஐம்பது வயதுக்கு மேலே மதிப்பிடத்தக்க ஒருமனிதன் தன் மடியில் ஒரு சிறுமியை அமர்த்திவைத்துஇறுக அணைத்துக் கொண்டிருந்தான். படக்கூடாத இடங்களில் எல்லாம் அந்தச் சிறுமியின் மேனியில்
அவனது கரங்கள் தடவிக் கொண்டிருந்தன.

      வயதுக்கு மீறிய வளர்ச்சி அந்தச் சிறுமியின்
மேனியில் தெரிந்தது.  எல்லாம் ஜங்க் புட்டின் கைங்கர்யம்.அவனது அருவருப்பான செய்கை கண்டு நந்தகுமாருக்குஅதிர்ச்சியாக இருந்தது.
.
    ‘ அடப்பாவி…….பச்ச மண்ணைப் போயி இப்படி
நாசம் பண்றியே……உன் வீட்டிலே பொம்பளப் பிள்ளைகளேஇல்லியாடா……உன் பேத்தி வயசிருக்கும் அதப் போயி….ச்சே…….” என்று கத்திக் கொண்டே,  கையில் கிடைத்த
கல்லை அவன் மீது எறிந்தார்.   இதற்குள் சுதாரித்துக் கொண்ட அந்தக் கயவன்
மண்ணை அள்ளி நந்தகுமார் மீது வீசி எறிந்தான். சிறுமியைவிடுவித்தபடி, நந்தகுமாரை நோக்கி ஓடிவந்தான்.

 “ஏய்….கிழவா…உனக்கென்னடா ஆச்சு……நான்
ஏதாச்சும் பண்றேன்…….உனக்கென்ன உன் வேலையைப்பார்த்துட்டுப் வியா……ஏதாச்சும் சவுண்டு விட்டேஅவ்வளவு தான் …..கழுத்தை அறுத்துருவேன்……”

  கத்தியைக் காட்டி மிரட்டினான்….இதற்குள் அந்தசசிறுமி ஓடி வந்து நந்தகுமாரின் பின்னே ஒட்டிக்கொண்டது. “ஏய்……இங்கே வா……அந்த ஆளுகிட்டே ஏன் போறே…….என்கிட்டே வந்துரு…….”   ” போ……வரமாட்டேன் போ…..பீட்சா வாங்கித்தர்றேன்னு கூட்டிட்டு வந்து இங்கே மடியிலே உட்கார வசசி தப்புத்தப்பா கைய வக்கிறே…..முத்தங் கொடுக்கறே..ச்சே…..த்தூய்….” என்று துப்பினாள் அந்தச் சிறுமி.

  இதற்குள் அந்தத் தடியன் சிறுமியைப் பிடிப்பதற்காகநந்தகுமார்மீதுபாய்ந்தான்.   நந்தகுமார் பலங்கொண்ட மட்டும், ‘ போலீஸ்…..போலீஸ்…….’ என்று கத்தியவாறு தம்மைத் தாக்கவந்ததடியனைத் தடுத்து தம் இரு கைகளாலும் கெட்டியாகப்பிடித்துக் கொண்டார்.  ” ஹெல்ப்…..ஹெல்ப்…..போலீஸ்….போலீஸ்…..”
என்று கத்த, அந்தச் சத்தம் கேட்டுச் சிலர் ஓடி வந்தனர்.  ஆட்கள் வருவது கண்டு நந்தகுமாரின் பிடியில்இருந்தவன் திமிறிக் கொண்டு அவரைக் கீழே தள்ளி விட்டு
ஓடி விட்டான்.   கீழே விழுந்ததில் நந்தகுமாருக்குத் தலையில் அடிபட்டு நினைவிழந்தபடி மயங்கிப்போனார்..

 “ஹேய்….நந்தகுமார்……ஒன்னுமில்லே……சின்னக்
காயம் தான்……துணிச்சலான ஆளுவே நீரு……ஒரு சின்னப்பொண்ணு சீரழியுறதிலே இருந்து காப்பாத்திட்டீரு ஓய்…..”

 .ஏதோ ஒரு குரல்……அது யாரது….ஓ….’   சுந்தரேசன் குரல் போலக் கேட்டது. நந்தகுமார் மெள்ளக் கண்விழித்தார்.. ..மருந்து நெடி வீசுகிறதுஇதென்ன தலையிலே கட்டு…..ஓ….பாண்டேஜ் போட்ருக்காங்க போல…… எனக்கு என்ன நடந்தது…..

  அந்தச் சிறுமி எங்கே..அந்தத் தடியனக்
காணோமே..அவன் எங்கே…..நந்தகுமார் படுக்கையைவிட்டு எழுந்தார். எதிரில் சுந்தரேசன் நின்றிருந்தார்.

   “ரிலாக்ஸ்……நந்தகுமார்….ரிலாக்ஸ்…..டாக்டர்
மருந்து போட்டு கட்டியிருக்காங்க…… அந்தத் தடியனபோலீசிலேபிடிச்சுக்கொடுத்தாச்சு…..போக்சோ சட்டத்திலே கேஸ் பைல்பண்ணியிருக்காங்க…..நல்லவேளை, சம்பவம்நடந்துகிட்ருக்கும் போது நான் வந்தேன்…..நடக்கறத அனுமானிச்சு உடனே போலீசுக்குப் போன் போட்டேன்….பொது
மக்கள் அந்தத் தடியன தப்பவிடாம போலீசு கிட்டே ஒப்படைச்சிட்டாங்க…….

..அப்ப…அந்தக் குழந்த….சிறுமி எங்கே……..?”         ” அவளுக்கும் இப்பசிகிச்சைபண்ணிகிட்ருக்காங்க..
பாத்தா……அந்தக் குழந்தை எங்க வேலைக்காரியோட குழந்தையா இருக்கு…..உடனே அவளையும வரவழைச்சி சிறுமிய அவ கிட்டெஒப்படைச்சிட்டேன்……..இப்ப உங்கள டிஸ்சார்ஜ்பண்ணி கூட்டிக்கிட்டுப் போகலாம்னுட்டாங்க….. உங்க
வீட்டுக்கும் போன் பண்ணி உங்க பையன்கிட்டெ தகவல்சொல்லிட்டேன்…….”

 சுந்தரேசன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது ஒரு
காவலர் வந்து, “சார்……ஸ்டேசன் வரைக்கும் வந்து ஒருகம்ப்ளைண்ட் எழுதிக் கொடுத்திடுங்க சார்…..மத்ததநாங்க பாத்துக்கறோம்…….” என்றார்.

  இதற்குள் நந்தகுமாரின் பையன் ஓடி வந்தான்”அப்பா…என்னாச்சிப்பா…..உங்களுக்கு…எதுக்குப்பா இந்தவீண் வேலை…இப்பப் பாருங்க மண்டையிலேயும்அடிபட்டு,போலீசுக்கும்  அலைய வேண்டிரயிருக்குமே….எவன்எக்கேடு கெட்டா….நமக்கென்னப்பா……” என்று கேட்க,
சுந்தரேசன தான் அவனை ஆசுவாசப்படுத்தினார்.     தம்பி…..பதறாதிங்க…நாட்டிலெ நாம இந்த
மனநிலையிலே இருக்கறதாலே தான் இங்கே எல்லாஅநியாயமும் தடையில்லாம நடக்குது. உங்கப்பா…இந்தவயசிலேயும் இங்கே நடக்கற அநீதிய, கொடுமையக்கண்ண மூடிப் பாக்காம போயிருந்தா….ஒரு பெண்பிள்ளையோட எதிர்காலமே பாழாப் போயிருக்குமில்லியா..
உங்கப்பா …அப்படியில்லே….தைரியமா தட்டிக் கேட்கப்போயி தான் இந்த அநியாயத்தத் தடுத்திருக்காரு….அந்தப்புள்ளையத் தன் பேத்தியா நினச்சிக் காப்பாத்தி இருக்காரு.
உன்ன மாதிரி இளைஞர்கள் இப்படிப் பாராமுகமாப்போறதாலத் தான் நாடு சீர்குலையுது…..நடக்கற அநீதிய
நம்மால முடிஞ்சமட்டும் எதுத்துட்டாப் போதும்…அப்றம்அந்த நீதியே தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்தவங்களையும்
காப்பாத்திரும்….”

 “தாத்தா…..தாத்தா……”என்றவாறே நந்தகுமாரை
நோக்கி அந்தச் சிறுமி ஓடி வந்தது. கூடவே அவளதுதாயும்.   “வாம்மா….அஞ்சல….குழந்தைக்கு இப்பப் பரவாயில்லையா……..”

  சுந்தரேசன் கேட்க, அஞ்சலையோ நந்தகுமாரின்காலைப் பிடித்தபடி கண்ணீர் சிந்தினாள்.     அய்யா…..உங்களாலே தான் எம் பொண்ணு உசிரு பொழச்சது….இல்லே அந்தப்பாவி இவளைச் சீரழிச்சிருப்பான்…..எல்லாம் இவளாலே தான்…..அந்தப் பீட்சா ஆசையிலே தான் இவள ஏமாத்திக் கூட்டிட்டுப் போயி
ருக்கான்……தடிப்பய…. எங்க தெருவிலே சுத்திக்கிட்ருப்பான் அப்பப்ப இவளுக்கு மிட்டாயி, பழம்னு ஏதாவது வாங்கிக்
கொடுப்பான்……அப்பவும் நான் சொல்லியிருக்கேன் ,,,,இந்தமாதிரி கண்டவங்க கொடுக்கறத வாங்கக் கூடாதுன்னு….
ஆனாலும் நான் ஏமாந்துட்டேன் அய்யா…நீங்க தான்தெய்வம் மாதிரி வந்து காப்பாத்திட்டீங்க உங்க பேத்தியககாப்பாத்துற மாதிரி……..இந்த சென்மத்துக்கும் மறக்கமாட்டேன் அய்யா………”

   “அப்ப….. அடுத்த சென்மத்துக்கு மறந்துரு
வியாக்கும்…….” என நந்தகுமார் சிரித்தார்.   நந்தகுமாரின் பையனும் அது கேட்டுச் சிரிக்க,
சுந்தரேசன் அவனோடு சேர்ந்து சிரித்தார்.   அஞ்சலையும் அவள் மகளும் வெட்கப்பட்டு
ஒன்றும் புரியாது நின்றபடி சிரித்தனர்.

சி.பி. செந்தில் குமார்.

நான் 1992 ல் எழுத  ஆரம்பித்தேன், என் முதல்  ஜோக் சூப்பர்  நியூஸ்  எனும்  இதழில்  வந்தது. பல  இதழ்களில்  எழுத  ஆரம்பித்தேன்,ஆனால் ஆனந்த  விகடனில்  மட்டும்  வரவே  இல்லை , குறிப்பிட்ட  சில  எழுத்தாளர்கள்  படைப்பே  மீண்டும்  மீண்டும்  வந்த  கால  கட்டத்தில்   மனம் தளராமல்   வாராவாரம்  20  ஜோக்ஸ்  என ஒன்றரை  வருடங்கள்தொடர்ந்து  அனுப்பிய  பிறகு  கிட்டத்தட்ட  72  வாரங்கள் 1450  ஜோக்குகள்  அனுப்பிய  பின் முதன்  முதலாக  என்  ஜோக்  விகடனில்  வந்தது , பிறகு வாரா வாரம் தொடர்ந்து  வந்தது, சிறுகதை , கவிதை ம் கட்டுரை சினிமா விமர்சனம்  என தொடர்ந்து  பல  பத்திரிக்கைகளில்  எழுதினேன், அமரர்  சாவி  எனது  ஜோக்ஸ்களை  பாராட்டி சென்னை வரும்போது  நேரில்  வந்து  சந்திக்குமாறு கடிதம்  அனுப்பினார், சென்றேன், சினிமா  விமர்சனம் உங்களுக்கு  நல்லா  வருது, ஆனா எஒம்ப நீட்டி முழக்கறீங்க , ஒரு பக்க அளவில்  சுருக்கமா அனுப்புங்கஎன   அறிவுறூத்தினார், தொடர்ந்து  தமிழ்  சினிமா  விமர்சனங்கள்  ஒரு வருடம்  வந்தது . பிரபல  வார  இதழில்  ஆசிரியர்  குழுவில் இல்லாத  ஒரு நபர் விமர்சனம் வந்தது  மிக்க மகிழ்ச்சி, கே  பாக்யராஜ் சார் தான்  எனக்கு குரு , அவரது  பாக்யா  இதழில்  18 வருடங்கள்  தொடர்ந்து  நான் ஸ்டாப்பாக  ஜோக்ஸ்  வந்தன . டபுள்  மீனிங்  ஜோக்ஸ். கணையாழி  இதழில்  2  கவிதைகள்  வந்தன , தமிழன்  எக்ஸ்பிரஸ்  இதழில்  சுதாங்கன்  கேள்வி பதில்  தங்களுக்குப்பிடித்த  கவிதை  எது  என்று  கேட்ட போது  என்  கவிதை , எனது பெயர் குறிப்பிட்டது  மகிழ்ச்சி

ஒருமஞ்சமாக்கானின் பெண்பார்த்த அனுபவங்கள்!

சி.பி. செந்தில் குமார்.

ஒவியம்: அ.செந்தில்குமார்

பொதுவா ஒரு மனுஷன் கேவலப்படுற மேட்டரை வெளில சொல்ல மாட்டான்.(அப்போ  நீ மனுஷன் இல்லையா?) அதுவும் பொண்ணால கேவலப்பட்டா அது ஆளுங்கட்சிகள் செய்யும் ஊழல் மாதிரி வெளிலயே வராது…இதையும் தாண்டி நான் ஏன் அதை வெளில சொல்றேன்னா மனிதனின் மனோவியல் சாஸ்திரம் தான்.அடுத்தவனுக்கு  ஒரு கேவலம்னா அதை ஆர்வமா படிப்போம்.சரி… அந்த கேவலத்தை ஏன் கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் மாதிரி பாகம் 1, பாகம் 2 -னு போடறேன்னா  நிறைய பேர்கிட்டே கேவலப்பட்டு இருக்கேன்.. ஹி ஹி .

நான் ரொம்ப சின்னப்பையனா இருந்தப்ப (இப்போ சின்னப்பையன்னா அப்போ ரொம்ப சின்னப்பையன்தானே? – நான் கரெக்டா பேசறேனா?)எனக்கு கல்யாணத்துக்கு பொண்ணு பார்க்க போன அனுபவம் தான் இது

மணல் கயிறு படம் பார்த்த எஃபக்டோ என்னவோ நான் சில கண்டிஷன்ஸ் போட்டேன்.

1. பொண்ணு சிவப்பா கலரா இருக்கனும். ( பிளாக்& ஒயிட்னா ஒத்துக்க மாட்டியா?) ஆனா நான் கறுப்புத்தான். கறுப்பும் ,சிவப்பும்  சேர்ந்தா நாடாளுமாமே..?

2.பிளஸ் டூ வரை படிச்சிருந்தா போதும். ( சின்ன வயசு ஃபிகரா சிக்கும்னு ஒரு நப்பாசை)

3. சைவமா இருக்கனும்.(பின்னால சண்டை வந்தாக்கூட கடிக்கக்கூடாது.).அதுவும் சுத்த சைவமா முட்டை,கேக் கூட சாப்பிடாததா இருக்கனும் ( செலவு கம்மி)

4.வேலைக்குப்போற பொண்ணா இருக்கக்கூடாது…(ஏன்னா எனக்கு மட்டும் வேலை இல்லாதப்ப மனைவி மட்டும் வேலைக்குப்போனா நமக்குக்கேவலம் தானே..?)

நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2

மேலே சொன்ன கண்டிஷன்லாம் எதுவுமே செட் ஆகலை.(ஃபிகரும் செட் ஆகலை) அதுக்கு முக்கியக்காரணம் எனக்கு செவ்வாய் தோஷம் இருந்ததுதான்.(இப்போ வெள்ளி தோஷம் மட்டும் #சினிமா, அதாவது வாரா வாரம் வெள்ளிக்கிழமை தானே சினிமாப்படங்க்ள் எல்லாம் ரிலீஸ் ஆகுது, அதை நான் FDFS பார்க்கப்போய்டுவேனே அது வெள்ளி தோஷம் தானே? ). சரின்னு என் கண்டிஷன்சை கொஞ்சம் கொஞ்சமா தளர்த்திட்டே வந்தேன்.

ஈரோட்ல ஜெகநாத புரம் காலனில ஒரு பொண்ணு இருக்கறதா சொன்னாங்க.. ( அவ்வளவு பெரிய காலனில ஒரே ஒரு பொண்ணா?)சரின்னு பொண்ணு  பார்க்கப்போனோம்.பொண்ணோட வீட்ல பொண்ணு பார்க்க விட மாட்டாங்க.அதனால பக்கத்து வீட்டுல ஏற்பாடு.அந்த வீட்ல 3 ஃபிகருங்க..28 ,22, 18 (வயசு).மூணு ஃபிகருமே எனக்கு பிடிச்சுப்போச்சு.( நாம எந்த ஃபிகரை வாழ்க்கைல பிடிக்கலைன்னு சொல்லி இருக்கோம்?)

அம்மா.. எனக்கு 3மே ஓக்கே.. அப்படின்னேன். எங்கம்மா முறைச்சாங்க..டேய்.. அவங்க பக்கத்து வீட்டுப்பொண்ணுங்க..அதும் ஒரு பொண்ணு கல்யாணம் ஆனது..நாம பார்க்க வேண்டிய பொண்ணு  இனி தான் வரும்.. வெயிட்.

தென்றலே என்னைத்தொடு ஜெயஸ்ரீ கணக்கா ( ஏன் பிசிக்ஸா,கெமிஸ்ட்ரியா இல்லை?) ஒரு ஃபிகர் வந்தது.. சினிமால பார்க்கற மாதிரி அலங்காரம் எல்லாம் பண்ணலை. பவுடர் கூட அடிக்கலை.ஆனா செம கலர். ( அதென்ன செம கலர் ? செம்மையான கலர்  தான் மருவி செம கலர் ஆகி இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்)

5 நிமிஷம் எங்க முன்னால உக்காந்திருந்தது. என்னை தைரியமா பார்த்துது.(பொண்ணுங்க எல்லாம் தைரியமா பார்த்துடறாங்கப்பா) அப்புறம் உள்ளே போயிடுச்சு.போய் பக்கத்து வீட்டு ஃபிகர் 28 வயசுன்னு சொன்னேனே அந்த அக்கா கிட்டே (இப்ப திடீர்னு ஏன் அக்கா?#கல்யாணம் ஆனாலே அந்த லிஸ்ட்டுக்கு கொண்டு வந்துடுவோம் இல்ல?) மாப்பிள்ளை என்னை விட கலர் கம்மி.. எனக்கு பிடிக்கலை. இதை அவங்க மனம் கோணாம சொல்லிடுங்கக்கா.. அப்படின்னு சொல்லுச்சாம்…

நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2

இதை அப்படியே ஒப்பனா, பப்ளிக்கா சொன்னாங்க..எனக்கு ரொம்ப மனசு கஷ்டமா போச்சு..அப்பத்தான் நான் டார்லிங்க் டார்லிங்க் டார்லிங்க் படத்துல வர்ற பாட்டு ஓ நெஞ்சே.. நீ தான் பாடும் கீதங்கள் பாட்டோட பல்லவி எல்லாம் முடிச்ட்டு ( அறுவடை நாள் பல்லவி இல்ல, அது பற்றி விரிவா விஸ்தாரமா பின்னர் பார்ப்போம் ) சரணத்துல வர்ற வரிகளான உள்ளக்கதவை நீ மெல்லத்திறந்தாய்..பாடிட்டு இருந்தேன். பணால் ஆச்சு.. எல்லாரும் கிளம்பிட்டோம்.பொண்ணு பேரு அபிராமி.நான் முதன் முதலா பார்த்த பொண்ணோட ஞாபகமாத்தான் இப்போ என் குழந்தைக்கு அபிராமின்னு பெயர் வெச்சதா நினைக்காதீங்க.. அது எதேச்சையா நடந்தது.

அடுத்து ஈரோடு லோட்டஸ் அப்போலோ ஹாஸ்பிடல்ல ரிசப்ஷனிஷ்ட்டா ஒர்க் பண்ற மோஹனா அப்படின்னு ஒரு பொண்ணு. அதைப்பார்க்க போனோம்.வீட்ல பார்த்தா செண்ட்டிமெண்ட்டா ராசி இல்லைன்னு அவங்க ஒர்க் பண்ற ஹாஸ்பிடலுக்கே போனோம். பொண்ணோட அப்பா பேரு சிவக்குமார்  ( பேரு சிவக்குமார்னு சொன்னதுமே என் செல் ஃபோனை பாதுகாப்பா உள் பாக்கெட்ல வெச்சுக்கிட்டேன், தட்டி விட்டா 25,000  ரூபா போச்சே?_.அவர் ஹாஸ்பிடலை சுத்தி காண்பிச்சார். (அந்த பொண்ணு  அந்த ஹாஸ்பிடல்ல வேலை செய்யுதா? இல்லை ஹாஸ்பிடலுக்கே ஓனரா?)

மொத்தம் 36 நர்சுங்க..எல்லாம் கேரளா ஃபிகருங்க.. நீங்க 1000 தான் சொல்லுங்க.. அல்லது 1001 கூட சொல்லுங்க கேரளா ஃபிகர்னா கேரளா ஃபிகர் தான் பேஷ் பேஷ் ரொம்ப நன்னா இருக்கும்.(இது பற்றி தனி  கதை மறுக்கா  எழுதறேன் ,டைட்டில்-கேரளப்பொண்ணுங்க – தேங்காய் பன்னுங்க )

சினிமால டூயட் சீன் காட்டறப்ப தோழிகளைக்காட்டி பிறகு கடைசியா ஹீரோயினை காட்டுன மாதிரி மோஹனாவை  கடைசியா காட்னாங்க.. அடாடா.. லைலா மாதிரி ஷோக்கா தான் இருந்துது, தில் படத்துல வருமே உன் சமையல்  அறையில் நான் உப்பா? சர்க்கரையா? பாட்டுக்கு . அதே மாதிரி சாயல்…வயசு 19 3/4 தான் இருக்கும்.( பர்த் சர்ட்டிஃபிகேட் பார்த்த மாதிரியே சொல்றானே)

நல்லா பேசுச்சு… நானும் பேசுனேன். செம கடலை…அப்புறம் ஒரு ஆச்சரியம் நடந்தது.. பொண்ணுக்கு என்னை பிடிச்சிடுச்சு… ஒரே கொண்டாட்டம் தான்.

கிட்டத்தட்ட நிச்சயம் வரை போயிட்டோம். அப்புறம் தான் விதி விளையாடுச்சு.( விதி என்ன ஸ்போர்ட்ஸ்மேனா? எப்பப்பாரு விதி விளையாடிடுச்சுனு ரைட்டர்ஸ் எழுதறாங்க )) எனக்கு கொஞ்சம் வாய் ஜாஸ்தி  (வாய் மட்டுமா?)பொண்ணோட அப்பா கிட்டே பேச்சு வாக்குல சார்… நீங்க புக்ஸ் எல்லாம் படிச்சிருக்கீங்களா? ஆனந்த விகடன்,குமுதம் இதுல எல்லாம் என் ஜோக்ஸ் வரும்…

அவர் உடனே..ஆமா.. பார்த்திருக்கேன்.. பாக்யால கூட ஏ ஜோக்ஸ் எழுதுவீங்களே.. அது நீங்க தானா?

ஹி ஹி ஆமா சார்…

அவர் டக்குன்னு ஆள் சைலண்ட் ஆகிட்டார். எதுவும் பேசல. அடுத்த நாள் மோஹனா ஃபோன் போட்டுச்சு (கீழே போடலை, கீழே போட்டா உடைஞ்சிடுமே?)

”நீங்க புக்குக்கு எழுதறது அப்பாவுக்கு பிடிக்கலை’

ஏன்?

ஏ ஜோக்ஸ் நிறைய வருதாம்… அப்போ உங்க கேரக்டரும் அதே மாதிரி தானே இருக்கும், இந்த இடம் வேணாம்னு சொல்றார்”

அட.. ராஜேஷ் குமார் கூட க்ரைம் கதை எழுதறார்,, அப்போ அவர் கொலை பண்ற ஆளா?

அப்படி இல்லைங்க… எனக்கு ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்ல.. எங்கப்பா அப்படி ஃபீல் பண்றாரு…

சரி இப்போ என்ன பண்ணனும்னு சொல்றே,..?

நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2

நீங்க பாக்யா புக்குக்கு ஜோக் எழுதறதை  நிறுத்தனும்.. அதை எங்கப்பா கிட்டே சொல்லனும்.இனிமே அந்த புக்குக்கு ஏ ஜோக் எழுத மாட்டேன்ன்னு….

அது நடக்காது.. கே பாக்யராஜ் சார் புக்கிற்கு தொடர்ந்து எழுத காரணமே அவர் எப்பவாவது என் எழுத்துல இன்ஸ்பிரேஷன் ஆகி ஏதாவது வசன சான்ஸோ, காமெடி ஸ்கிரிப்டோ தருவார்னு தான்.சாரி….

அவ்வளவுதான்….அந்த மோஹனா சேப்டர் க்ளோஸ்……

இந்த 2 பெண் பார்க்கும் படலங்கள்ல இருந்து நமக்கு தெரியற நீதி என்னன்னா..

1. பொண்ணு பார்க்கப்போறப்ப இயற்கையா என்ன அழகு இருக்கோ அது போதும்னு அசால்ட்டா இருக்கக்கூடாது.. பியூட்டி பார்லர் போய் நம்மை அழகு படுத்திட்டு டீசண்ட்டா போகனும்…(அப்போ நான் இண்டீசண்ட்டா..?)

2. ஓப்பனா எதையும் நாம பேசிடக்கூடாது.. மனசுக்குள்ளே என்ன எண்ணம் இருந்தாலும் வெளில நல்லவன் மாதிரியே காட்டிக்கனும். உண்மையான மனிதனுக்கு மதிப்பில்லை.. பொய்யா நல்லவனா வேஷம் போடனும்.

நல்ல வேளை அந்த மோஹனாவோட அப்பா பாக்யா மட்டும் படிச்சாரு.. விருந்து,திரைச்சித்ரா,ஹெர்குலிஸ் எல்லாம் படிக்கலை… ஒரு வேளை அதையும் படிச்சிருப்பாரோ? டவுட்டு.

==========================

 பாகம் 2 –

சென்னிமலை டூ ஈரோடு போக பஸ் ரூட் 2 இருக்கு. ஒண்ணு வெள்ளோடு வழி..டவுன் பஸ் சார்ஜ் 6 ரூபா…இன்னொண்ணு பெருந்துறை ரூட்..சர்வீஸ் பஸ் சார்ஜ் ரூ 10.டவுன் பஸ்ல போனா ஃபிகர்ங்க மதிக்கறதில்லை..(இல்லைன்னா மட்டும் வணக்கம் போட்டுட்டுத்தான் மறு வேலை..)

பெருந்துறை வழியா போற பஸ்ல போக 2 காரணங்கள் இருக்கு. 1. அந்த ரூட்ல தான் மகாராஜா மகளிர் காலேஜ் இருக்கு. 2. திண்டல் வெள்ளாளர் மகளிர் காலேஜ் அந்த ரூட்லதான் இருக்கு, ( VMC)

காலைல 8.40 க்கு சக்தி முருகன் பஸ் வரும் . இதுல மகாராஜா மகளிர் காலேஜ் ஃபிகருங்க 18 பேரும்,வி எம் சி கேர்ள்ஸ் 12 பேரும் வருவாங்க.. (கவுண்ட்டவுன் கண்ணாயிரம்) இந்த பஸ்ல ஹை குவாலிட்டி பொண்ணுங்க வருவாங்க..அதாவது ஹை சொசயிட்டி பணக்காரப்பொண்ணுங்க..இந்தப்பொண்ணுங்க எல்லாம் சுத்த மோசம். யாரும் மோசமான கேரக்டர்னு நினைச்சுடாதீங்க.. பசங்களோட அகராதில நம்மைப்பார்த்து சைட் அடிச்சா அது நல்ல பொண்ணு.. கண்டுக்காம விட்டா ராங்கி.. அப்படிம்போம்.

நானும் 2 மாசம் அதே பஸ்ல ரெகுலரா போய் பார்த்தேன்.. யாரும் கண்டுக்கலை.. மனுஷனாக்கூட மதிக்கலை…. சரி.. பஸ்ஸை மாத்திப்பாக்கலாம்னு அடுத்த பஸ் கே எம் எல் காலை 8. 50 க்கு வர்ற பஸ்க்கு மாறுனேன்.

இதுல மொத்தமா 30 ஃபிகருங்க வந்தாங்க.. எல்லாரும் அவ்வளவு மொத்தமான்னு கேட்கக்கூடாது..டோட்டலான்னு அர்த்தம்.KML பஸ்ல ஒரு மூணு எழுத்துப்பெயர் கொண்ட ஃபிகர் ரெகுலரா வந்தது..அந்த பஸ்ல ரெகுலர் ஃபிகர்ஸ் 30 பேரு.. இர் ரெகுலர் ஃபிகர்ஸ் 12 பேரு..( இர்ரெகுலர்னா அப்பப்ப வர்ற ஃபிகர்ங்க)

நகைச்சுவை சிறுகதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசுபெறும் கதை- 2

அந்த த்ரிஷா ஃபிகர் பார்க்க திரிஷா மாதிரியே இருக்கும்.(பெயரை வெளியிட வேணாம்னு சொல்லிடிச்சு)அந்த கால கட்டத்துல கதைகள்ல மட்டும் தான் கேரக்டர் நேம் வரும்.ஜோக்ஸ்ல வராது.நான் ஒரு ஐடியா பண்ணுனேன். அது வரை காதலர்கள் ஜோக்ஸ்னா கண்ணே… அன்பே. டியர்.. இப்படித்தான் ஜோக் வசனம் வரும்.மீறிப்போனா கமலாங்கற பேர் வரும்.. மத்தபடி வேற பொண்ணுங்க பேர் வராது..நான் 13 ஃபிகர்ங்களோட பேரை வெவ்வேறு ஜோக்ஸ்களில் வர வைத்து ஒரே ஜோக் எழுத்தாளர் அதிக அளவில் ஃபிகர் பெயர்களை வர வைத்தவன் என்ற வரலாற்று சிறப்பை ஏற்படுத்தினேன்..( ஹி ஹி நம்மால இது தான் முடியும்.. ஹி ஹி )

நான் அந்த த்ரிஷா ஃபிகர் பேரை வர வைக்க சபதம் எடுத்துக்கிட்டேன்.அப்பவெல்லாம் மாதம் ஒரு முறை குமுதம் இதழ் குமுதம் ஸ்பெஷல் என ஒரு குட்டி புக் வரும். அதுல இந்த ஜோக் வந்துச்சு.

” எக்ஸ்க்யூஸ் மீ மிஸ்…நீங்க தான் மிஸ்   சித்ரா  வா?”

“ஆமா.. நீங்க யாரு? எப்படி என் பேரு தெரியும்?”

”இல்ல.. இந்த கே எம் எல் பஸ்ல வர்ற ஃபிகர்லயே சூப்பர் ஃபிகர்   சித்ராதான்னு சொன்னாங்க.. அதான் பஸ்ல ஏறுனதும் டால் அடிச்சு கண் கூசுச்சு.. நீங்க தான்னு கண்டு பிடிச்சுட்டேன்..”

“ ஹய்யோ”

இந்த ஜோக் புக்ல என் பெயர், ஊர் பேரு போட்டு வந்தது.. அப்போ நிறைய பேருக்கு என்னை தெரியாது.. (இப்போ மட்டும்?)அந்த புக்கை காலேஜ்ல யாரோ அந்த ஃபிகர்ட்ட காட்டீட்டாங்க… (பார்க்கத்தானே அப்படிப்பண்ணுனதே..!) அந்த குரூப்ல வந்த பொண்ணுங்களுக்கெல்லாம் பொறாமை… இந்த ஃபிகருக்கு மட்டும் பெருமை…ஆனா ஆள் யார்னு தெரியாது…

மேட்டர் லீக் ஆகி அந்த ஃபிகரோட வீட்டுக்கு போயிடுச்சு.. பஸ்ஸை மாத்தீட்டாங்க..எந்த பஸ்னு தெரியலை… நானும் பெருசா ரிஸ்க் எடுத்துக்கலை.. விட்டுட்டேன்..

சில வருடங்களுக்குப்பிறகு ஈரோட்ல அந்த பெண்ணை பார்த்தேன்.. ( இப்போ அந்த பெண்ணுக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சு.. பார்த்தீங்களா? மேரேஜ் ஆனதும் ஃபிகர் பத பிரயோகம் கட் ஆகி பெண் என மாறியதை..? # தமிழன் கல்யாணம் ஆன பொண்ணுங்களுக்கு எப்பவும் மரியாதை குடுப்பான்)ஈரோடு நகர டிராஃபிக் எஸ் ஐ.. (அய்யோ சாமி.)தான் புருஷன்.

.

அவர் பயங்கர கறுப்பு..ஆள் பாக்க  ராஜ்கிரன்  மாதிரி இருப்பாரு..நான் அந்த பெண் கிட்டே கேட்டேன்.

.” என்னை தெரியுதுங்களா?” ( எதிர்த்த மாதிரியே நின்னா தெரியாம..?)

”ம்..சென்னிமலைதானே..?” (ஆஹா.. ரெக்கை கட்டி பறக்குதய்யா..)

”நீங்க ரெகுலரா பஸ்ல வர்றப்ப நான் அதே பஸ்ல வருவேன்.. அப்புறம்….”

” தெரியும்… குமுதம்ல ஜோக் போட்டிருந்தீங்களே..”

”ஆமா.. அதைப்பார்த்து என்ன நினைச்சீங்க..?”

” ஒண்ணும் நினைக்கலை..ஆனா அந்த ஜோக் வந்த பிறகு நிறைய பேர் அந்த பஸ்ல என்னை நோட் பண்ண ஆரம்பிச்சாங்க.. என் கணவர் கூட அந்த ஜோக்கை பார்த்த பிறகு யார்னு பார்ப்பமேன்னு அதே பஸ்ல வந்து பார்த்தார்..அப்புறம் என்னை பிடிச்சதால எங்கம்மா ,அப்பா கிட்டே வந்து சம்பந்தம் பேசுனார்..நிச்சயம் முடிஞ்சதும் அந்த பஸ்ல போகவேணாம்.. ரவுடிப்பசங்க ஜாஸ்தின்னு அவர் தான் வேற பஸ்ல வரச்சொன்னார்.” ( அடப்பாவி . அவரு ரவுடிப்பசங்கனு சொன்னது என்னைத்தானோ?-)

”அப்போ என்னைப்பற்றி நீங்க நினைச்சதே இல்லையா?”

ம்ஹூம்.. சமீபத்துல உங்க ஃபோட்டோ வந்தது ஒரு புக்ல .. அப்பத்தான் நீங்கன்னே எனக்கு தெரியும்..ஆனா அதுக்குள்ள எனக்கு மேரேஜே ஆகிடுச்சு..”

”ஓஹோ.. சரி.. சப்போஸ் அவருக்கு முன்னே நான் வந்து பொண்ணு கேட்டிருந்தா எனக்கு ஓக்கே சொல்லி இருப்பீங்களா?”

ம்ஹூம். கண்டிப்பா சொல்லி  இருக்க மாட்டேன்”

ஏன்?

ஏன்னா உங்களுக்கு பொண்ணுங்களை கவர்ற லுக் இல்ல… எல்லாரையும் கலாய்ச்சுட்டே இருக்கீங்க..பஸ்ல எல்லா பொண்ணுங்களும் உங்களை பற்றி இதே விதமான அபிப்ராயம் தான் வெச்சிருக்காங்க.. ஒரு ரவுடி இமேஜ்..

எனக்கென்னவோ உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆனதால இப்படி சொல்றீங்களோன்னு டவுட்டா இருக்கு..

இல்லை.. வேணும்னா என் ஃபிரண்ட் ஃபோன் நெம்பர் தர்றேன் .. கேட்டுப்பாருங்க..

தேன்சிட்டு இதழுக்கான உங்கள் படைப்புகளை அனுப்பவேண்டிய இமெயில் thalir.ssb@gmail.com

வேணாம்… வேணாம்… (உங்க கிட்டே கேவலப்பட்டது போதாதுன்னு ஃபோன் போட்டு அவுட் கோயிங்க் கால் போட்டு பேசி கேவலப்படனுமா?)

”உங்க கிட்டே ஒண்ணு சொல்லனும்”

ம்.. சொல்லுங்க

நீங்க உங்க வாழ்க்கைல எந்த சம்பவம் நடந்தாலும் அதை பத்திரிக்கைகளுக்கு கதையா எழுதுவீங்கன்னு கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.. இந்த சம்பவத்தை எழுதுனா என் பேரை எழுத வேண்டாம்..

சரிங்க.. நான்  வர்றேன்.

என் அனுபவத்தில் கற்றவை

1. ஹீரோ மாதிரி நடக்கறதா நினைச்சுக்கிட்டு எல்லா பொண்ணுங்களையும் கலாட்டா பண்ணிட்டு கமெண்ட் அடிச்சுட்டு இருக்காதீங்க…

2. பஸ்ல ஸ்டெப்ல நின்னுக்கிட்டே வந்தா எல்லா பொண்ணுங்க பார்வைலயும் படலாம்னு தப்புக்கணக்கு போடாதீங்க.. எனக்கு தெரிஞ்சு ஸ்டெப்ல நின்னுட்டு வந்தவன் யாரும் லவ் மேரேஜே பண்ணுனதில்லை.. கமுக்கமா பஸ்ஸுக்குள்ள உக்காந்து நல்ல பையனா வந்தாத்தான் நல்ல பேரு கிடைக்கும்.

3. ரெகுலரா ஒரே பஸ்ல வருஷக்கணக்கா வராதீங்க..வாரா வாரம் பஸ் மாத்துங்க.. அப்போ அதிக ஃபிகருங்களை பார்க்கலாம்.. அவங்களுக்கும் பையன் ரெகுலரா வர்றான்கறது தெரியாது…

4. நல்ல ஃபிகரை எங்காவது பார்த்தா சும்மா அலம்பல் பண்ணி ஊரைக்கூட்டி , ஃபிரண்ட்ஸ் கிட்டே காட்டி விளம்பரம் பண்ணாதீங்க..அப்புறம் வேற யாராவது லவட்டிட்டு போக சான்சஸ் உண்டு.

5. ஃபங்க் தலையோட ,ரவுடி மாதிரி இருக்காதீங்க.. டீசண்ட்டா தலையை அழுந்த படிய வாரிக்கிட்டு நெற்றில மங்களகரமா திருநீறு, குங்குமம் வெச்சுக்கிட்டு நீட்டா வரனும்.. (திருநீறு, குங்குமம் வெச்சாலே பாதி ரவுடி களை போயிடும்..)

உதவி                       தனுஜா ஜெயராமன்.

வாச கதவை திறந்ததும் எதிரே நின்றிருந்தாள் லஷ்மி…

ஏன் லஷ்மி ..காலையிலேயே வரேன்னுட்டு சொல்லாம கொள்ளாம நின்னுட்டயே..சிங்க் நிறைய பாத்திரம் குமிஞ்சு கெடக்கு… துணிவேற மிஷின்ல கெடக்கு …என்று கோபித்தாள் சித்ரா

சாரிம்மா…”எங்க சங்கத்துல இந்த கௌதம் பயலுக்கு கல்வி உதவி தொகை தர்றேன்னு சொல்லியிருந்தாங்க” …அதான் காலையிலே போயிட்டு, இப்ப தான் வரேன்….

“வாங்கிட்டயா லஷ்மி”

“ஒரு ஆயிரம் ரூபா குடுத்தாங்க”..அதுக்கே நாலுமணி நேரம் வெயில்ல உக்காந்துட்டு வாங்கினு வரேன்..

” ஏன், என்னாச்சி”

“அது எங்க சாதி ஆளுங்க வெச்சிருக்கிற சங்கம்..மா”…நல்லா படிக்கிற எங்க சாதி பசங்களுக்கு உதவி தொகை தரோம்னு கூப்டாக…ஆனா இம்மா நேரம் மீட்டிங் போட்டு சாதி சாதின்னு பேசி அறுத்து தள்ளிட்டு தான் அந்த காசையே தந்தானுங்க ..

“அதுக்கு ஏன் லஷ்மி இவ்ளோ கோவம் …”

அடபோங்கம்மா…எங்க ஆளுங்கல்லாம் நல்லா வசதியாத்தான் இருக்காங்க…நான் வீட்டு வேலை செஞ்சி வவுத்தை கழுவுறேன்… சாதியா வந்து சோறுபோடுது….என் கஷ்டத்துல தான் நான் குப்பைய கொட்றேன்… என்று சிங்கிலிருந்த பாத்திரங்களை தொலக்க ஆரம்பித்தாள்..

“ஆமாம் லஷ்மி…. கேக்கறேன்னு தப்பா நினைக்காதே…நீ…நீ ..என்ன ஜாதி…”

ம்…ம் “ஏழை ஜாதி” …என்றாள் தூண்டை உதறி தோளில் போட்டபடி….

ஐ லவ் யூ …..!

                                                                          திலகா சுந்தர்.

——–
(முகநூலில் எழுத்தாளர் கணேஷ்பாலா நடத்திய திடீர் சிறுகதைப் போட்டியில் முதல் பரிசு பெற்ற  கதை.தேர்ந்தெடுத்தவர் – எழுத்தாளர் திரு. ஆர்னிகா நாசர் அவர்கள் )

” கொரோனாவுக்கு எதிரான போர்! கண்ணுக்கு தெரியாத எதிரியை அடித்து வீழ்த்துவோம். அவனைக் கொல்லுவோம், வெல்லுவோம் என்று வசனம் பேசிக் கொண்டு திரிகிறார்கள் முட்டாள் ஜனங்கள்! ஸோ…. ஸ்டுபீட்!
பைத்தியக்காரத்தனத்தின் உச்சம். ஹெஹ்ஹே …. ஹெஹ்ஹே …. ஹெஹ்ஹேஹே” வெறித்தனமாக சிரித்தான் ராம்.

“அப்போ, எ …. எ …. என்ன செய்யணும்னு நினைக்கிறீங்க?” மெதுவாகக் கேட்டான் கதிர்.

” இப்படி வீம்பு புடிச்சிகிட்டு அலைஞ்சா அவன் இன்னும் அதிகமாத்தான் கொல்லுவான்…”

” அதனால ….?”

அவனைக் கூர்ந்து பார்த்தான் ராம்.

“அதனால …… முதல்ல சரணடையணும்…. பிறகு சினேகமாகணும்… என்ன …. புரியலையா? அவன் கூட ஒரு ப்ரண்டா மாறிடணும்….”

திடுக் என்றது கதிருக்கு.

” அது மட்டும் போதாது. அதுக்கடுத்து அவன் கிட்ட மானசீகமா இன்னும் ஒன்று சொல்லணும்?”

“என்னது ….” எச்சில் கூட்டி விழுங்கினான் கதிர்.

” ஐ லவ் யூ ….”

“எங்கே சொல்லு ……?”

“ஐ …. ஐ … ல… ல … ல வ் யூ ….”கதிரின் குரல் குழறியது. பங்களாவின் ஏர் கண்டிஷனிலும் கடுமையாக வியர்த்தது.

” சரியாக வரவில்லையே …. எங்கே, தெளிவா …. ஸ்டெடியா…. மூஞ்சியில அன்பை குழைத்துக் கொண்டே மறுபடியும் சொல்லு ……?

“ஐ லவ் யூ…” இந்த தடவை அசட்டு தைரியத்தை வரவழைத்து சரியாகச் சொன்னான் கதிர்.

” எதையும், அடிக்கிறோம், உடைக்கிறோம், கொல்றோம்னா நம்ம எனர்ஜிதான் வேஸ்ட்டா போகும். நமது நோக்கம் போர் புரிவதல்ல. எதையும் அப்படியே ஏற்றுக் கொள்வது, அன்பாய் இருப்பது, அரவணைத்துக் கொள்வது. புரிந்ததா?”

அவசரமாக ஆமோதித்து என்று தலை ஆட்டினான்.

“ஓகே…. இப்ப நம்ம கதா நாயகன் பெயரை மறுபடியும் சொல்லு பார்க்கலாம்”

” கொ… கொ … கொ …. ரோ …..னா” மறுபடியும் திக்கியது. ஆனால் ராமின் கவனம் வேறு பக்கம் இருந்தது.

“இங்கே பார்த்தாயா …. என் ஓவியம்! நானே என் கையால் வரைஞ்சது…. கற்பனையில வரைஞ்சது. அவனுக்கு வித விதமா உருவம் குடுக்கணும், ரசிக்கணும். அதான் என் ஆசை. பல்லு, மூக்கு எல்லாம் தனித்தனியா பிய்ந்து கிடக்கிறது. இங்க ஒரு கண்ணு…. அங்க ஒரு கண்ணு. ஆள் காட்டி விரலால் சுட்டிக்காட்டினான். பிக்காஸோ மாதிரி மாறிட்டேன்ல. இங்க … வலது கோடியில பாரு! இருட்டா மாறி கருப்பு நிறத்தில் எவ்வளவு அழகா உட்கார்ந்திருக்கான். வாவ்!

” அ அ அ …அங்க …. அது … அது … ஒரு பொண்ணோட ஒடம்பு மாதிரி தெரியுதே?” திக்கி திக்கி கேட்டான் கதிர்.

” சபாஷ்! சரியான கேள்வி …. முனிவர்களே பெண்கள் விஷயத்தில் ரொம்ப வீக்! நம்ம ஹீரோ மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன? அவனுக்கும் பெண்களை ரொம்ப பிடிக்கும். அவனோட இரக்க மனசைக் காட்டுறதுக்குதான் அங்கே சிம்பாலிக்கா ஒரு பெண்ணோட மேல் உடம்பையும் வெறுமையா வரைந்து இருக்கிறேன்.”

” இங்க பார்த்தாயா? தலையணைல கூட நம்ம ஹீரோ உருவத்தைத் தான் பிரிண்ட் பண்ணி வச்சிருக்கேன். இவனோட தலையில இரண்டு கொம்பு வைத்து அப்படியே எம தர்ம ராஜா மாதிரியே மாற்றியிருக்கிறேன். இந்த முகத்தையே மாஸ்க்கா செஞ்சு மக்கள் தங்கள் முகத்துல போட்டு கிட்டாங்கன்னா அவனுக்கு எவ்வளவு சந்தோஷமாக இருக்கும் தெரியுமா? இப்படி அவனை நம்மோட முகத்தில் அணைத்து கொள்ளும் போதுதான் போதுதான் நம்ம மேல பரிவு காட்டுவான். பாய மாட்டான்.”

திக் திக் என்று இதயம் துடிக்க ஆரம்பித்தது கதிருக்கு.

சுற்றும் முற்றும் பார்த்து கொண்டு, கொஞ்சம் ரகசியமா குரலை மாற்றிக் கொண்டே …. கதிரின் காது கிட்ட வந்து

“நீ எனக்கு ஒரு உதவி செய்யணும். இப்ப எனக்கு ஒரு மாடலிங் தேவைப்படுது. உன்ன அவனா மாத்தப் போறேன்…. அதான் என் ஹீரோ மாதிரி உன்ன மாத்தப் போறேன்…. உன் தலை மட்டுந்தான் எனக்கு வேணும். முதல்ல சாப்பாடு கொடுக்காம பல நாளுக்கு பட்டினி போடப் போறேன். கன்னம் குழி விழுந்து எலும்புகள் புடைத்து வெளியே தெரிய ஆரம்பிக்கும். தூக்கம் இல்லாமல் கண்கள் பிதுங்கி சுற்றிலும் கரு வளையம் படரும். இந்தா இதை வைத்து உன் பற்களை அப்படியே ஆங்காங்கே பிடுங்கி எடுப்பென். உன் காதுலேயும், மூக்கிலேயும் வளையங்கள் மாட்டுவேன். முகத்தில் “ஐ லவ் யூ கொரோனா” ன்னு பச்சை குத்தி அழகு பார்ப்பேன். உன் முடியை ஆங்காங்கே மழித்து, மீதி இருக்கும் முடியில் குட்டி குட்டி ஜடை பின்னி அதை பந்தாக உருட்டுவேன்… உன்னை ஆராதனை செய்வேன். இன்னும் எத்தனை! எத்தனை! ஆம்! என்னோட கனவு நாயகனுக்கு நீதான் மாடலாக இருக்கப் போகிறாய்…”

இனம் தெரியாத பதட்டத்தில் கதிரின் மூச்சு வேகமாக ஏறி இறங்கியது. ஏதோ சம்பந்தம் இல்லாத இட த்தில் மாட்டிக் கொண்டாற் போன்ற பீதியிலும், பயத்தில் உடம்பு கிடு கிடு வென்று நடுங்கியது.

” சார் …. முக்கியமான விஷயம் பேசணும்னுதானே கூப்பிட்டீங்க. இப்ப என்னென்னமோ பேசிறீங்களே”

துப்பாக்கியை கையில் எடுத்தான் ராம்.

அங்கிருந்து எழுந்து ஓடிவிட எத்தனித்தான் கதிர்.

”கோ …… இன்சைட் ….. டீப்பாயின் துவாரத்துக்குள்ள தலைய கொண்டு போ! இல்லன்னா …உன் தலை வெடித்து சுக்கு நூறாயிடும்.”

வெறி பிடித்தவனைப் போல் உச்ச ஸ்தாதியில் கத்தினான். கண்களில் கொலை வெறி தாண்டவமாடியது.

தப்பிக்க வழி இல்லாமல் ராம் சொன்னபடி கேட்க ஆரம்பித்தான் கதிர். அவன் உயிர் துடிக்கும் சத்தம் காதில் டமாரம் அடித்த து. கண்கள் பீதியில் பிதுங்கி வெளியே தள்ளியது. எந்நேரத்திலும் மயக்க நிலைக்குப் போய் விடுவான் போல் இருந்தது.

“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் …. ஏண்டாப்பா என்னை பைத்தியமாக்குற. ஈஸியா ஒத்துழைக்கணும். கத்தவிடக் கூடாது புரிந்ததா?”

வலது காலை மடித்து வைத்து, இடது காலை அதன் மேல் தூக்கிப் போட்டுக் கொண்டு தலையணையில் ரிலாக்ஸ் ஆக சாய்ந்து கொண்டான். ஆஸ்டிரேயே லேசாக தள்ளி வைத்து, டீப்பாய்க்கு மேலே இருக்கும் அவன் தலையை ஸ்டேண்டைப் போல் உபயோகித்து தன் இடக் கரத்தை நீட்டி ஹாயாக அதன் மேல் வைத்துக் கொண்டான்.

“உன் உடம்பே எனக்கு தெரியலைடா? தலைதான் தெரியுது .தலையை மட்டும் வெட்டி தனியா டீப்பாயில வச்ச மாதிரி இருக்கு …… வாட் என் அமேஸிங் சைட் …. ஹ ஹ் ஹா!” என்று சிரித்தான்.

அதே நேரம் பார்த்து தற்செயலாக காப்பி எடுத்துக் கொண்டு அங்கே வந்த வேலைக்காரன்

” அய்யோ, அம்மா ….” என்று அலறி அடித்துக் கொண்டு வெளியே ஓடினான்.

“ஏய்! என் ஹீரோவைக் கொல்லப் பார்க்கிறீங்களா? கிட்ட வந்தீங்க …. பொணமாதான் கிடப்பீங்க “

கதிரின் தலைப்பகுதியை மறைத்து கொண்டு கத்தினான். துப்பாக்கியை எங்கே வைத்தோம் என்று தெரியவில்லை. சுற்றும் முற்றும் கண்கள் அலை பாய்ந்தன. தகுந்த சமயம் பார்த்து கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் லாவகமாக மடக்கிப் பிடித்தனர் வேலையாட்கள். டாக்டர் வலுக்கட்டாயமாக மயக்க மருந்தை செலுத்தினார்.

“ராமுவுக்கு கேபின் பிவர் (Cabin fever) ஆக இருக்கலாமோன்னு நான் சந்தேகப் படறேன். ரொம்ப நாளா லாக் டவுன்ல வீட்டுக்குள்ளேயே அடைஞ்சி கிடக்கிறதாலயும், கொரோனோ வைரஸ் பற்றிய செய்திகளை அடிக்கடி கேட்டதாலேயும், அதை பற்றி இடை விடாம யோசிச்சதாலும் வந்த மன அழுத்தம் அல்லது பிறழ்வாகத்தான் இருக்கக் கூடும். மிகவும் அரிதாக, வெகு சிலருக்குதான் இப்படிப்பட்ட விபரீதங்கள் நடக்க கூடும். ராமுவை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணனும். ஆன் லைன் தெரபிக்கும் ஏற்பாடு பண்றேன்…. டோண்ட் வொர்ரி. சூழ் நிலை சரியானதும் எல்லாம் சரியாகிடும்…” என்றார் மருத்துவர்.

மயக்க மருந்தின் உபயத்தால், எதைப் பற்றியும் கவலையில்லாமல் நிம்மதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தான் ராம்.

முதல் வேலையாக அந்த ஓவியத்தையும், தலையணை உறையையும் மாற்றினாள் ராமின் மனைவி.

தில் ஸ்டார்!
***********************

 வேலூர்.வெ.இராம்குமார்

முகநூலில் எழுத்தாளர் கணேஷ்பாலா நடத்திய படக்கதைப் போட்டியில் நடுவர் எழுத்தாளர் ஆர்னிகா நாசர் அவர்களால் இரண்டாம் பரிசாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கதை. எழுத்தாளர் ராம்குமார் இயக்குனர் சுந்தர் சி யிடம் உதவி இயக்குனாராக பணியாற்றியுள்ளார்.

“கட்..கட்.. “என்னாச்சு கோபி!.நான் நல்லாத்தானே இந்த சீன்ல நடிச்சேன்.”என கேட்டான் தில் ஸ்டார் வர்மன்.
“வர்மன்!என்ன நீ நடிக்கறே?நான் எடுக்கறது க்ரைம் கலந்த பேய் பட சப்ஜெக்ட்.அதுவும் க்ளைமாக்ஸ் சீன்.இந்த படத்துல,அழகாயிருக்கற உன் உயிர் நண்பனை கொன்னுட்டு,அவன் உடலை வெட்டி புதைச்சுட்டு,அவன் தலையை மட்டும் வீட்ல வெச்சு,அவனுடைய அழகு சிதைந்த முகத்தை ரசிக்கற சைக்கோ கேரக்டர்.க்ளைமாக்ஸ்ல,போலீஸ் உன்னை ஒரு பக்கம் பிடிக்க முடியாமல் திணறுது.இன்னைக்கு மஹாளய அமாவாசை,யாருமில்லாத இந்த பங்களாவுல நீயும்,வீட்டு வேலைக்காரனும் இருக்கீங்க.நீ இந்த உடலில்லாத பாடி கூட பேசும்போது,அந்த முகம் பேயா மாறி பேசி பயமுறுத்தி உன்னை சாகடிக்குது..இந்த சீனுக்கு முகத்துல பயம்,கலவரம்,அதிர்ச்சியைக் காட்டாம,மூஞ்சை உம்முன்னு வெச்சிருந்தா,என்ன அர்த்தம்?”கோபத்தில் கத்தினார் டைரக்டர் கோபிநாத்.
“கோபி!நான் என்ன பண்றது சொல்லுங்க.எனக்கு இந்த பேய்,பூதம் எல்லாம் நம்பிக்கையே கிடையாது.பயம்ன்னாலே என்னன்னு தெரியாத நான் எப்படி பொய்யா பயத்தை கிரியேட் பண்ணி நடிக்க முடியும்,சொல்லுங்க?
“வாஸ்தவம்தான்..தப்பு என் மேலதான்.லவ் சப்ஜெக்ட்ல சாக்லேட் பாயா நடிச்சிட்டிருந்த உனக்கு இந்த பவர்ஃபுல்லான சப்ஜெக்ட்ல நடிக்க வெச்சது என் தப்புதான் என்றார்.”
“கோவச்சுக்காதீங்க கோபி.”
“இந்த காட்டு பங்களாவுக்கு ஒருநாள் வாடகை என்ன தெரியுமா,மூணு லட்சம்ய்யா.இரண்டு நாளா க்ளைமாக்ஸை முடிக்க முடியலை.உன்னால,எனக்கு ஆறுலட்ச ரூபாய் நஷ்டம்,தெரியுமா?”
“விடுங்க..அதெல்லாம் தயாரிப்பாளர் பார்த்துக்குவார் கோபி!”
“யோவ்!இந்த படத்தோட தயாரிப்பாளர்,டைரக்டர் எல்லாமே நாந்தான்யா.ஏற்கனவே ஐந்து படம் க்ரைம்,பேய்ப்பட சப்ஜெக்ட்டை வெச்சி சூப்பர்ஹிட் கொடுத்திருக்கேன்.ஆனால்,ஆறாவது படம்,உன்னால எனக்கு சோதனையா இருக்கு.நல்லா பழகியதால,விடவும் முடியலை.துரத்தவும் முடியாம தவிக்கிறேன்!”
“சாரி!தப்பு என் பேர்லதான்.ஃபைனலா ஒரு ஷாட் போகலாமா..ஒழுங்கா பண்ணிடறேன்.”
“சொதப்பிடாதே.ஏற்கனவே பிலிம் செலவு வேற அதிகமாயிட்டே போகுது.போ..போய் டச்சப் பண்ணிக்கோ?”
“நீ திட்டின திட்டுக்கு ஏற்கனவே முகமெல்லாம் வெளிறிப் போயிருக்கு.நேரா டேக்குக்கு போயிடலாம்.அப்பதான் ஒரிஜினாலிட்டி கிடைக்கும்.”
“ஒகே..ஒகே..கேமிராமேன்,ரெடியாயிருங்க.ரெடி..ஆக்ஷன்.கேமிரா சுழல ஆரம்பித்தது..”
மீண்டும் அவனது நடிப்பில் திருப்தி வராதவனாய்..கட்.கட்,பேக்கப்.”
“பேக்கப் என்றதும் ஒட்டுமொத்த படக்குழுவும் அதிர்ந்துபோய் நின்றார்கள்.”
கோபத்துடன் பங்களாவிற்கு வெளியே வந்தவர்,சிகரெட்டை பற்ற வைத்து ஊறிஞ்ச ஆரம்பித்தார்.
அவர் முன் பவ்யமாக வந்து நின்றான் உதவி இயக்குனர் மணியன்.
“என்னய்யா?
” ஒரு யோசனை இருக்கு சார்.”
“மணியன் திறமைசாலி.என்பதை அவர் அறிவார்.அதுமட்டுமின்றி,இவரது கடந்த ஐந்து பட வெற்றிகளிலும் அவனுக்கு பங்குண்டு..அதனாலேயே,அவன் மீது கோபிநாத்துக்கு அளவுகடந்த அன்புண்டு..”சொல்லு,மணி?”
சொல்ல ஆரம்பித்தான்.
.அவன் சொல்ல சொல்ல கோபிநாத்தின் முகம் பிரகாசமானது.
உடனே பங்களாவுக்குள் நுழைந்தவர்,வர்மனிடம் சென்றார்.
கோபத்தில் இருந்த கோபியை பார்த்ததும்,தர்மசங்கடமாக உணர்ந்தான் வர்மன்.
“சொல்லு கோபி?
“உனக்கு முகத்துல பய உணர்ச்சியே வரமாட்டேங்குது.அது உண்மையா,பொய்யான்னு நான் தெரிஞ்சுக்கணும்.இன்னைக்கு ஒரு இரவு மட்டும் இந்த காட்டு பங்களாவுல,இதே அறையில நீ தங்கணும்.உனக்கு துணையா,இந்த பங்களாவோட வீட்டு சமையல்கார சர்வர் மட்டும் இருப்பாரு…சம்மதமா?”
“எதுக்கு இந்த சேலஞ்ச்?நான் இங்கே தங்கறதனால,உனக்கு என்ன ஆதாயம்?”புரியாமல் வர்மன் கேட்டான்.
“இந்த பங்களாவுல இதுவரை யாருமே தனியா தங்கனதுல்லே.நீ தங்கிட்டா,நிஜமான தைரியசாலிதான்.ஒருவேளை பயந்துட்டா,அதே பய உணர்ச்சியோடயே நாளைக்கு க்ளைமாக்ஸை முடிச்சுடுவேன்.இந்த டீல்ல நிச்சயமா தோத்திடுவேன்னு எனக்கு தெரியும்.”
“நீ நினைகக்கற மாதிரியில்லை.நான்தான் ஜெயிப்பேன்.எனக்கு இந்த டீல் ஒகே என்றான்.”
“ஆனால்,ஒரு கண்டிஷன்..நைட்டு நீ சரக்கடிக்கக் கூடாது.ஏன்னா,பய உணர்ச்சி போயிடும்ங்கறது என்னோட எண்ணம்.”
“ஒகே..டீல்!”
“புன்னகைத்தான்.இரவு வரைக்கும் நம்ம ஹோட்டல் அறையில போய் ரிலாக்ஸ் பண்ணிட்டு வரலாம் என்றான். “
“அதுவும் சரிதான்!
“வர்மனுடன் செல்லும்போது,திரும்பி மணியணைப் பார்த்து புன்னகையுடன் தம்ஸ் அப் காட்ட..”
“பதிலுக்கு மணியனும் தம்ஸப் சிம்பளை காட்டி சிரித்தான்!
********************
காட்டுப் பங்களா.,இரவு மணி ஏழு..
சர்வரை அழைத்தான் வர்மன்.
வந்தான் சர்வர்.
எங்க படக்குழுவினர் எல்லோரும் போய்ட்டாங்களா?
“போய்ட்டாங்க சார்..உங்களுக்கு ஏதாவது வேணுமா சார்.
“வேணாம்.நைட்டுக்கு சப்பாத்தி மட்டும் பண்ணிடுங்க போதும்.”
“சார் இந்த ரூமெல்லாம் பார்க்க திகிலா இருக்குதே..பேய்ப்பட ஷூட்டிங்கா,சார்?
“அருகேயிருந்த தலை உருவத்தில் கைவைத்து தடவியபடியே,ஆமாம் என்றான்”.
“சரி சார்!ஏதாவது தேவைப்பட்டா,பாலுன்னு ஒரு குரல் கொடுங்க வந்திடறேன் என்றான்.”
“ஒகே பாலு.”
**********************
இரவு பத்து மணி..
டிபனை முடித்துவிட்டு,பால்கனியில் நின்று வேடிக்கை பார்த்தான்.கண்ணுக்கெட்டும் தூரம் வரையில் காரிருள்..எதிரேயிருப்பது கூட கண்ணுக்கு தெரியவில்லை.கொஞ்ச நேரம் இருளை ரசித்தவன்,படுக்கைக்கு வந்தான்,சுவற்றில் இருந்த படமும்,மேஜையில் இருந்த ஒற்றை தலையும் எரிச்சலுடன் பார்த்துவிட்டு சொன்னான்,இதுகளையெல்லாம் பார்த்தா,பயமா வரும்,எரிச்சல்தான் வரும்.”
“பாலு வந்தான்..சார்!நான் தூங்கப்போகிறேன்.உங்களுக்கு எதாவது வேணுமா?
“ஒரு க்ளாஸ் பால் போதும்ப்பா.”
**************
நடுநிசியை நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருக்க..வெளியே கோட்டான்,வௌவால்,ஆந்தை கத்தும் சப்தங்கள் காதைப் பிளக்குமளவுக்கு கேட்டது..
கண்ணயர முயற்சித்தவன்,மேஜையிலிருந்த மனித தலையை பார்த்தான்.அது அவனை பார்த்து கண்சிமிட்டியது..அப்போது அறைக்குள் பால் க்ளாஸூடன் நுழைந்தான் பாலு.கண்சிமிட்டிய உருவமோ,இப்போது புன்னகைத்தது,
அய்யய்யோ என அலறியடித்து எழுந்தவன் சுவற்றில் இருந்த ஒற்றைக்கண் ஒவிய உருவத்தை பார்த்தான் அது அவனைப் பார்த்து கண்ணடித்தது.அறைக்குள் ஏதோ துஷ்டசக்தி நுழைந்த தடயமாய் மல்லிகைப்பூ மணக்கவும்,
அய்யய்யோ அம்மா என அலறியபடியே வேலைக்கார சர்வர் பாலு பயத்தில் தரையில் சரிந்தான்.
“அந்த சமயத்தில் கரண்ட் கட்டாகிவிட..ஒரு பெண்ணின் ஆக்ரோஷ சிரிப்பு சத்தம் கேட்டதும்தான் தாமதம்..ஏற்கனவே முகம் வெளிறிப் போயிருந்த வர்மன்,இருளில் அவன் முதுகில் யாரோ கைவைத்த உணர்வு படரவும்..ஐய்யோ..அம்மா..எனஅதிர்ச்சியில் அலறலுடன் தரையில் விழுந்தான்..
மறுகணமே அந்த அறைக்குள் மின்சாரம் வந்தது.வர்மனின் அருகே மணியன் பெண் வேடமிட்டு நின்றிருந்தான்.உடனே மேலே விட்டத்தை பார்த்து,டேக் ஒகே.கேமிராவை ஆஃப் பண்ணிட்டு கீழே வாங்க என்றான்.
மணியனின் சிக்னலுக்காக காத்திருந்த கோபிநாத்தும்,டெக்னிஷீயன்களும்,மொட்டைமாடியில் இருந்து இறங்கி வந்தனர்.
“வெரிகுட் மணியா!உன் ஐடியா நல்லா ஒர்க்கவுட்டாகிடுச்சு.க்ளைமாக்ஸ் சீன் ரொம்ப நேச்சரா வந்திருக்கு.வர்மனுக்கே தெரியாம,நாம இங்கே வந்து மறைஞ்சிருந்தது நல்லதாப் போச்சுப்பா..முதல்ல இரண்டு பேருக்கும் என்னாச்சுன்னு பாரு.

“அய்யய்யோ சார்!ரெண்டு பேருமே மூச்சி பேச்சில்லாம,ஆழ்ந்த மயக்கத்துல இருக்காங்க.இப்போ என்ற பண்றது?மணியன் கேட்கவும்,
“முதல்ல,டாக்டருக்கும்,மீடியாக்களுக்கும் போன் பண்ணு.”
“டாக்டர் ஒகே..மீடியாவுக்கு எதற்கு?
“பப்ளிசிட்டிக்குதான்.படத்தோட க்ளைமாக்ஸ்ல நடிக்கும்போது பயந்து மயங்கிட்டாரு..தில்ஸ்டாருக்கே இந்த நிலமைன்னா,படம் பார்க்க வரும் ரசிகர்களுக்கு என்ன கதியாகுமோன்னு நியூஸ் போட்டாங்கன்னா,பப்ளிசிட்டிக்கு பப்ளிசிட்டியும் ஆச்சு.ரசிகர்கள்கிட்டே எதிர்பார்ப்பும் அதிகமாயிடும்..வியாபாரமும் பிச்சிக்கும்ய்யா..”
“இதைக் கேள்விப்பட்டா,வர்மன் சார் வருத்தப்பட்டா,என்ன சார் பண்றது?
“இந்த படத்தோட இரண்டாம் பாகத்தோட ஹீரோவே நீதான்னு சொல்லி சமாளிச்சுடலாம்ய்யா.”
“கோபிநாத்தின் மார்க்கெட்டிங் திறமையைப் பார்த்து வியந்து போனான் மணியன்!